Σύμφωνα με την Deutsche Welle, δεν ήταν μια βραδιά βαθυστόχαστων ομιλιών κατά του νεοναζισμού, του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας, αλλά μια βραδιά ανθρωπιάς και αλληλεγγύης προς την οικογένεια του Θεόδωρου Βουλγαρίδη, που τον Ιούνιο του 2005 εκτελέστηκε από τη νεοναζιστική οργάνωσης NSU μέσα στο μαγαζί του στο Μόναχο. Και όλα αυτά με όχημα μια ποντιακή λύρα. Όχι έτσι όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα. Στα χέρια του Ματθαίου Τσαχουρίδη έγινε... φωνή, λυγμός, νανούρισμα, άρια, τραγούδι και ταξίδεψε το ελληνικό κοινό από τις χαμένες πατρίδες του Πόντου μέσω της Ισπανίας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έγινε... μπαλαλάικα, μπουζούκι, μαντολίνο για να υποδηλώσει την οικουμενικότητα της μουσικής αλλά και τα ενοποιητικά της χαρακτηριστικά.

Η μουσική ως γέφυρα

Ο Ματθαίος Τσαχουρίδης μαζί με τον αδελφό του Κωνσταντίνο και την ορχήστρα τους τραγούδησαν στη μνήμη κι όλων των άλλων θυμάτων της νεοναζιστικής οργάνωσης. Από τους δέκα οι οκτώ ήταν Τούρκοι μετανάστες, οικογενειάρχες, που είχαν χτίσει την καθημερινότητά τους σε επτά πόλεις της Γερμανίας. Από το 2000 που έγινε ο πρώτος φόνος μέχρι και το 2009 η αστυνομία και οι μυστικές υπηρεσίες οδήγησαν τις ανακρίσεις σε λάθος κατεύθυνση, έστρεψαν τις έρευνες στους κύκλους της μαφίας, της μαστροπείας και του οργανωμένου εγκλήματος, έκαναν σειρά λανθασμένων χειρισμών, κατέστρεψαν σημαντικά ενοχοποιητικά έγγραφα και δεν τους απασχόλησε καθόλου να αναρωτηθούν, εάν πίσω από τους φόνους κρύβονταν νεοναζιστικοί κύκλοι. Η ταλαιπωρία των οικογενειών των θυμάτων όλα αυτά τα χρόνια ήταν τεράστια. Σήμερα η γερμανική πολιτεία έχει αναθέσει στη Μπάρμπαρα Γιον, το ρόλο της διαμεσολαβήτριας των οικογενειών. Η κ. Γιον ενθουσιάστηκε με την ποντιακή λύρα και μιλώντας στη Deutsche Welle τόνισε τη γεφυροποιό ιδιότητα της μουσικής.

«Απόψε εδώ υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν σοκαριστεί και τους άγγιξε πολύ αυτό που έγινε στη Γερμανία, η δολοφονία 10 ανθρώπων μεταξύ των οποίων οι 9 ήταν μετανάστες, επειδή ακριβώς ήταν μετανάστες, από νεοναζιστές γεμάτους με μίσος. Υπό αυτή την έννοια πρόκειται για μια συνάντηση μοναδική, επειδή αυτό που έγινε αφορά όλους και μας ενώνει. Είμαι χαρούμενη που η οικογένειά του μπορεί να το βιώνει έτσι. Στον Θεόδωρο Βουλγαρίδη άρεσε η τέχνη, συμμετείχε εθελοντικά στην ένωση των Ποντίων Μονάχου, ήταν κάποιος που προσπάθησε να φέρει κοντά στους ανθρώπους του Μονάχου την τέχνη και το κατάφερε. Όπου και να είναι τώρα, αυτό που έγινε απόψε πιστεύω ότι το βλέπει όπως κι εγώ. Είναι ένα κοντσέρτο που γίνεται γι αυτόν, αλλά και για όλους εμάς και πέρα από εμάς. Δίνει ένα μήνυμα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης».

«Δραστήριο μέλος του συλλόγου Ποντίων»

Εκτός από την Μπάρμπαρα Γιον στη συναυλία στη μνήμη του Θεόδωρου Βουλγαρίδη μίλησαν εκπρόσωποι της βαυαρικής κυβέρνησης, του δημάρχου Μονάχου, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και ο αρχιερατικός επίτροπος Βαυαρίας, πατέρας Απόστολος Μαλαμούσης.

Ο πατέρας Απόστολος στήριξε την οικογένεια του Βουλγαρίδη. Ήταν εκείνος που παρακίνησε τον αδελφό του να επιστρέψει στο Μόναχο για να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. «Χαιρετίζω την απόφαση της οικογένειας να χτίσουν μια καινούργια ζωή εδώ στη Γερμανία, συγχωρώντας μερικά πράγματα, βέβαια όχι τα νεοναζιστικά χτυπήματα. Αλλά έχουν εμπιστοσύνη στη βαυαρική κοινωνία, ότι θα μπορέσει να αντιδράσει σωστά σε τέτοιου είδους ρατσιστικά κινήματα», είπε.

«Να φύγουν από το ρόλο του θύματος»

Στην ίδια πόλη, στο Μόναχο, συνεχίζεται η δίκη των μελών της νεοναζιστικής οργάνωσης NSU. Εκτός από τις καθυστερήσεις των συνηγόρων της η άρνηση της κατηγορουμένης Μπεάτε Τσέπε να καταθέσει και η πλειάδα των μαρτύρων οδηγούν στη βεβαιότητα ότι η ακροαματική διαδικασία θα ξεπεράσει χρονικά το 2014. Για τις οικογένειες των θυμάτων αποτελεί μεγάλη ψυχική δοκιμασία η παρακολούθηση των δικάσιμων, αλλά κατά τη Μπάρμπαρα Γιον η παρουσία τους θα τους βοηθήσει να ξεφύγουν από το ρόλο του θύματος.

«Εκείνο που επιθυμώ για τις οικογένειες των θυμάτων και γι' αυτό προσπαθώ να τις βοηθήσω, είναι να βρουν τον βηματισμό τους στην πραγματικότητα, να μη γίνουν αιχμάλωτοι αυτού του τρομερού βιώματος, γιατί πολλοί από αυτούς ήταν αιχμάλωτοι επί χρόνια. Πρέπει να βγουν από αυτήν τη «φυλακή και να αποκτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους. Γι αυτό είναι πολύ σημαντικό να παρακολουθούν τη δίκη, διότι είναι πλέον αυτοί που αντικρίζουν τους ανθρώπους στο εδώλιο του κατηγορουμένου να λογοδοτούν. Όλα αυτά είναι βήματα που θα τους βοηθήσουν να επανακτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους».

Πηγή: AΠE-MΠΕ