«Η πρόταση Αρβανιτόπουλου, όπως μεταφέρθηκε στη συνεδρίαση της Συγκλήτου τη Δευτέρα 25/11 από τον Πρύτανη κ. Πελεγρίνη και το Γενικό Διεθυντή κ. Φωτόπουλο, έχει ως εξής:

Εάν ανοίξει το Ίδρυμα:

α) Οι μη απογεγραμμένοι μπαίνουν σε διαθεσιμότητα με μελλοντική νομοθετική ρύθμιση.

β) Οι «διαθέσιμοι» μπαίνουν κανονικά σε διαθεσιμότητα (75% του μισθού), αλλά έρχονται στη δουλειά, με το Πανεπιστήμιο να τους δίνει το υπόλοιπο 25% με ιδία μέσα και νόμιμο τρόπο.

γ) Ο αριθμός των τελικών διαθεσίμων θα μειωθεί κατά 100 (από περίπου 500 σε 400).

δ) Γίνεται νέα μοριοδότηση των εργαζόμενων που έχουν απογραφεί από το Ειδικό Τριμελές Υπηρεσιακό Συμβούλιο, το οποίο επανέρχεται στην παλιά του σύνθεση (πρόεδρος κ. Φωτόπουλος) και ταυτοποίηση των στοιχείων από τη Διεύθυνση Διοικητικού.

ε) Με την ολοκλήρωση της μοριοδότησης οι 400 που θα παραμείνουν σε διαθεσιμότητα θα κατανεμηθούν ως εξής:

1. 100 θα επιστρέψουν –κάποια στιγμή- σε οργανικές θέσεις όπως αυτές θα διαμορφωθούν από τον υπό κατάρτιση οργανισμό του ΕΚΠΑ.

2. 100 θα επιστρέψουν –κάποια στιγμή- μέσω συμβάσεων ορισμένου χρόνου από τον ΕΛΚΕ. Μέρος του κόστους των συμβάσεων θα καλυφθεί -με κάποιο τρόπο- από το Υπουργείο Παιδείας.

3. 100 θα στελεχώσουν –κάποια στιγμή- θέσεις ΕΔΙΠ, εφόσον πληρούν τα προσόντα (διδακτορικό τίτλο σπουδών).

4. 100 θα μπουν σε κινητικότητα –κάποια στιγμή- και θα μετατεθούν σε άλλο ίδρυμα, κατά προτίμηση Αθήνα (ΤΕΙ Αθήνας, ΤΕΙ Πειραιά κτλ).

Κατά τα λεγόμενα –προφορικά πάντα- του Υπουργού, το ίδρυμα θα χάσει 100 υπαλλήλους.

Γεννιούνται όμως οι παρακάτω απορίες:

α) Αφού δεν αναστέλλει την ΚΥΑ, καθώς είναι μνημονιακή δέσμευση, πώς θα προχωρήσει στις παραπάνω ρυθμίσεις που στην ουσία αναιρούν μέρος της ΚΥΑ;

β) Οι εργαζόμενοι θα είναι παράλληλα διαθέσιμοι επί 8 μήνες και απασχολούμενοι στο Ίδρυμα. Δεν τίθεται σε κίνδυνο το 75% που θα λαμβάνουν λόγω διαθεσιμότητας;

γ) Ο ΕΛΚΕ έχει τους πόρους για να καλύψει όλα αυτά τα έξοδα για μισθούς;

δ) Το μεικτό καθεστώς μισθοδοσίας των 100 που θα γίνουν συμβασιούχοι το έχουμε δει στο παρελθόν μέσω τον προγραμμάτων STAGE, με ελλιπή ασφάλιση και πενιχρούς μισθούς. Ο Υπουργός δηλαδή ζητάει να επιστρέψουν οι εργαζόμενοι στις θέσεις τους αποδεχόμενοι αυτό το καθεστώς;

ε) Στις τωρινές λίστες μοριοδότησης με το ζόρι υπάρχουν 15-20 άτομα με προσόντα για θέση ΕΔΙΠ (Διδακτορικό). Ποιοι 100 λοιπόν θα μεταφερθούν σε θέσεις ΕΔΙΠ;

στ) Υπάρχει η μνημονιακή δέσμευση για 1 πρόσληψη προς 100 αποχωρήσεις στο δημόσιο. Πώς θα γίνουν 200 προσλήψεις (σε νέες οργανικές θέσεις και σε κλάδο ΕΔΙΠ);

ζ) Χωρίς αναστολή ή απόσυρση της υπάρχουσας ΚΥΑ, ποιος μας εγγυάται πως ο Υπουργός θα τηρήσει τις δήθεν υποσχέσεις του;

Για να πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα, οι κινητοποιήσεις μας έχουν οδηγήσει τον Υπουργό Παιδείας και την κυβέρνηση συνολικά σε μεγάλο αδιέξοδο.

Έχει αναπτυχθεί ένας πρωτοφανής απεργιακός αγώνας από άποψη διάρκειας, σθένους και αποφασιστικότητας.

Ένας απεργιακός αγώνας στον οποίο οι απεργοί έχουν καταφέρει να συνδεθούν με τους φοιτητές, δείχνοντας το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν όλοι οι εργαζόμενοι στις κοινωνικές υπηρεσίες ως προς τη σύνδεσή τους με τους αποδέκτες αυτών των υπηρεσιών.

Ένας απεργιακός αγώνας που έχει ανοιχτεί σε άλλους κλάδους του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα αλλά και σε συλλογικότητες γειτονιάς.

Ένας απεργιακός αγώνας που αψηφά την τρομοκρατία και την ποινικοποίηση από την πλευρά ενός ακραία αυταρχικού κράτους και βρίσκει τρόπους να συνεχίζεται παρά τις διαδοχικές καταδικαστικές αποφάσεις, απειλώντας να εξουδετερώσει τα νομικά όπλα που χρησιμοποιούνται συστηματικά και εντελώς καταχρηστικά ενάντια στις απεργίες.

Ένας απεργιακός αγώνας που παρά την προπαγάνδα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ΜΜΕ συναντά την υποστήριξη ενός πολύ μεγάλου κομματιού της κοινωνίας γιατί βλέπει σε αυτόν την πιθανότητα να σταματήσει για πρώτη φορά η εφαρμογή των μνημονίων.

Με άλλα λόγια, ένας αγώνας που έχει γίνει παράδειγμα και φάρος για τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, απειλώντας να τινάξει στον αέρα την πολιτική εξαθλίωσης που έχει επιβάλλει το κεφάλαιο μέσα από τους πολιτικούς του εκφραστές σε ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας τα τελευταία χρόνια.

Αφού δεν μπόρεσε να κάμψει το αγωνιστικό μας φρόνημα παρά τα πειθαρχικά, τις «αυτοδίκαιες αργίες» και την επανειλημμένη κήρυξη της απεργίας μας ως παράνομης, ο Υπουργός Παιδείας ήταν υποχρεωμένος περάσει σε ελιγμούς προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο. Του δόθηκε αυτή η δυνατότητα γιατί τόσο οι πρυτανικές αρχές όσο και ο γενικός διευθυντής (ο οποίος ως μέλος του συλλόγου δεσμευόταν από την απόφαση της ΓΣ μας, ΚΑΜΙΑ διαπραγμάτευση με το υπουργείο) ανέλαβαν να μας εκπροσωπήσουν και να κατέβουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να έχουν καμία εξουσιοδότηση από εμάς. Όταν οι εξωτερικές πιέσεις εξαντλήθηκαν, έπρεπε να αξιοποιηθούν οι αδύναμοι κρίκοι στο εσωτερικό μας.

Μας ζητούν να σταματήσουμε την απεργία και να αποδεχτούμε τη διαδικασία της διαθεσιμότητας, με αντάλλαγμα κάποιες υποσχέσεις που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθούν. Ακόμα όμως και εάν πραγματοποιούνταν τι ακριβώς θα κερδίζαμε; Το βόλεμα μέσω αδιαφανών διαδικασιών 100 «ημετέρων» στις νέες οργανικές θέσεις; Την προσωρινή εργασία 100 συναδέλφων που όποτε τους βολεύει θα διακοπεί; Τη μη-εφικτή μετάβαση σε θέσεις ΕΔΙΠ λόγω έλλειψης εργαζομένων με αντίστοιχα προσόντα; Την απαλλαγή των μη απογραφέντων συναδέλφων από τις πειθαρχικές διώξεις που ούτως ή άλλως θα κατέπιπταν σε οποιοδήποτε δικαστήριο; Ή μήπως την εντελώς αβέβαιη μετακίνηση των συναδέλφων σε άλλα ιδρύματα και μάλιστα στην Αθήνα όταν στο χθεσινό φύλλο της Ημερησίας (25/11) αναφερόταν ρητά ότι 750 εργαζόμενοι από τα ΑΕΙ-ΤΕΙ θα απολυθούν (σε σύνολο 1165 διαθεσιμοτήτων, ποσοστό πάνω από 64%). Και πού; Σε ΤΕΙ της Αθήνας που στερήθηκαν πέρσι το 10% του προσωπικού τους το οποίο μπήκε σε διαθεσιμότητα;

Συνάδελφοι,
χωρίς ΚΑΜΙΑ ουσιαστική παραχώρηση από την πλευρά του Υπουργείο (ούτε καν η προσωρινή αναστολή της ΚΥΑ, για να μη μιλήσουμε για την απόσυρση της)

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ.»