Η Ισλανδία τόλμησε να μειώσει τις ώρες εργασίες και να μην «πειράξει» του μισθούς και το εγχείρημά της, πέτυχε.

Μελέτη του Autonomy Institute και της Ισλανδικής Ένωσης για την Αειφορία και τη Δημοκρατία (Alda) αποκαλύπτει ότι από το 2020 έως το 2022, πάνω από το μισό εργατικό δυναμικό της Ισλανδίας επέλεξε μειωμένο ωράριο, μεταβαίνοντας συχνά σε τετραήμερη εργασία.

Η στροφή αυτή αντιστοιχούσε σε οικονομική υπεραπόδοση το 2023 σε σύγκριση με τα περισσότερα ευρωπαϊκά έθνη, τοποθετώντας το ποσοστό ανεργίας της Ισλανδίας μεταξύ των χαμηλότερων στην ήπειρο. Οι ερευνητές της Alda περιγράφουν τη συντομότερη εβδομάδα εργασίας ως “ιστορία επιτυχίας”, με ισχυρούς οικονομικούς δείκτες που υποστηρίζουν αυτή την εκτίμηση.

Η μειωμένη εβδομάδα εργασίας ξεκίνησε με δοκιμές από το 2015 έως το 2019 που αφορούσαν υπαλλήλους του δημόσιου τομέα, οι οποίοι μεταπήδησαν από 40ωρη σε 35-36ωρη εργασία την εβδομάδα χωρίς περικοπή μισθού.

Οι δοκιμές περιελάμβαναν περισσότερους από 2.500 υπαλλήλους, πάνω από το 1% του εργατικού δυναμικού της Ισλανδίας, και αποσκοπούσαν στη βελτίωση της παραγωγικότητας με ενίσχυση παράλληλα, της ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα επίπεδα παραγωγικότητας ή παρέμειναν σταθερά ή βελτιώθηκαν, ενώ οι εργαζόμενοι βίωσαν σημαντικά οφέλη στην ευημερία, συμπεριλαμβανομένου του μειωμένου άγχους, της χαμηλότερης επαγγελματικής εξουθένωσης και της βελτίωσης της υγείας τους. Μετά από αυτές τις επιτυχείς δοκιμές, τα ισλανδικά εργατικά συνδικάτα εξασφάλισαν μικρότερες ώρες εργασίας για δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους.

Το 2023, το ΑΕΠ της Ισλανδίας αυξήθηκε κατά 5% και έγινε το δεύτερο μετά της Μάλτας, μεταξύ των πλούσιων ευρωπαϊκών οικονομιών, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ προβλέπει βραδύτερη ανάπτυξη στο μέλλον.

Με ποσοστό ανεργίας 3,4% πέρυσι -περίπου το μισό του ευρωπαϊκού μέσου όρου- η αγορά εργασίας της Ισλανδίας εξακολουθεί να αντανακλά υγιή και σθεναρή οικονομική παρουσία. Παρόλο που το ΔΝΤ αναμένει μικρή αύξηση της ανεργίας και επιβράδυνση της οικονομικής επέκτασης, λόγω της εξασθενημένης εγχώριας ζήτησης και της βραδύτερης τουριστικής ανάπτυξης, η περίπτωση της Ισλανδίας εφάπτεται με την ευρύτερη παγκόσμια τάση και το ενδιαφέρον για συντομότερες εβδομάδες εργασίας.