H Καναδή Julie Ponesse, καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Ηθική που απολύθηκε γιατί αρνήθηκε υποχρεωτικό εμβολιασμό
H Julie Ponesse, καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Ηθική, σχετικά με την πολιτική του COVID: “Η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ”
”Ο πόλεμος στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι ένας πόλεμος διείσδυσης και όχι εισβολής, εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι οι ιδέες είναι δικές μας και ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκαταλείποντας τα δικαιώματά μας.”
”αντιμετωπίζουμε μια πανδημία, όχι απλώς έναν ιό, αλλά μια πανδημία κομφορμισμού και εφησυχασμού, σε μια κουλτούρα σιωπής, λογοκρισίας και θεσμοθετημένου εκφοβισμού”
”Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το COVID-19 είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, όχι λόγω του ιού. Αυτό είναι μόνο ένα κεφάλαιο σε μια πολύ μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη ιστορία, αλλά λόγω της ανταπόκρισής μας σε αυτόν τον ιό.”
H πλήρη μετάφραση της δημόσιας ομιλίας μιας Καναδής καθηγήτριας Hθικής, της Julie Ponesse, σε μια συνάντηση του The Democracy Fund. Η Dr Ponesse απολύθηκε για ανάρμοστη συμπεριφορά τον Σεπτέμβριο επειδή αρνήθηκε το πειραματικό εμβόλιο για τον COVID που ζήτησε ο εργοδότης της, το Western University στον Καναδά. Η έκκλησή της για αντίσταση είναι πρότυπο στο είδος της.
Η απομαγνητοφώνηση της αρχικής ομιλίας της στα αγγλικά δημοσιεύτηκε εδώ από το Ινστιτούτο Brownstone.Αποσπάσματα:
*
….
Το φθινόπωρο του 2019, ήμουν καθηγήτρια ηθικής και αρχαίας φιλοσοφίας. Δίδαξα στους μαθητές την κριτική σκέψη και τη σημασία του προσωπικού προβληματισμού, πώς να κάνουν καλές ερωτήσεις και να αξιολογούν τα στοιχεία, πώς να μαθαίνουν από το παρελθόν και γιατί η δημοκρατία απαιτεί αστική αρετή.
Ας το επιταχύνουμε μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου 2021, όταν έλαβα μια επιστολή «απόλυσης με αιτία» ότι αμφισβήτησα και αρνήθηκα να συμμορφωθώ με τον υποχρεωτικό εμβολιασμό που επιβλήθηκε από τον εργοδότη μου. Απολύθηκα επειδή έκανα ακριβώς αυτό που με προσέλαβαν. Ήμουν καθηγήτρια Ηθικής που αμφισβήτησε αυτό που έβλεπα ως ανήθικη απαίτηση...
Ο Καναδάς διέπεται από νόμους που βασίζονται στην ηθική. Θα μπορούσατε να πείτε ότι η ηθική είναι το θεμέλιο της δημοκρατίας μας.
«Το δικαίωμα να καθορίζει κανείς τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει με το σώμα του, και να είναι απαλλαγμένο από μη συναινετική ιατρική περίθαλψη, είναι ένα δικαίωμα βαθιά ριζωμένο στο σύστημα του κοινού δικαίου μας. Αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου. Είναι αυτά του δικαστή Sydney Robins του Εφετείου για το Οντάριο.
Με πολύ σπάνιες εξαιρέσεις, το σώμα κάθε ανθρώπου θεωρείται απαραβίαστο στην καναδική νομοθεσία, και αυτή είναι η υποκείμενη ηθική του Κώδικα της Νυρεμβέργης, η υπόσχεση στην ανθρωπότητα που δεν θα επιτρέψουμε ποτέ ξανά. ανενημέρωτη και ακούσια λήψη ιατρικών αποφάσεων, ακόμη και για το καλό του τον ασθενή, και μάλιστα στο όνομα του δημόσιου καλού.
Εξ ορισμού, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι μια στρατηγική καταναγκαστικής ανοσοποίησης: ελλείψει εξαναγκασμού – η απειλή να χάσει κανείς τη δουλειά του, για παράδειγμα – οι άνθρωποι θα συμφωνούσαν πρόθυμα να κάνουν αυτό που προσπαθεί να επιτύχει η εντολή!
Σήμερα, οι εργοδότες παίρνουν ομήρους την καριέρα μας και μας αρνούνται τη συμμετοχή μας στην οικονομία και στη δημόσια ζωή. Το σκεπτικό τους είναι το εξής: «Βρισκόμαστε στη μέση μιας πανδημίας και ως εκ τούτου πρέπει να εγκαταλείψουμε την αυτονομία του σώματός μας στο όνομα του δημόσιου καλού. “
Ας μιλήσουμε λοιπόν λίγο για την αυτονομία και το δημόσιο καλό.
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, το Κοινοβούλιο και τα επαρχιακά νομοθετικά σώματα έχουν περιορισμένη εξουσία να εγκρίνουν νόμους που παραβιάζουν ορισμένα δικαιώματα του Χάρτη στο όνομα του δημόσιου καλού. Ωστόσο, για να δικαιολογηθούν αυτές οι παραβιάσεις, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός θα πρέπει να πληρεί μια πολύ υψηλή απαίτηση: για παράδειγμα, ο COVID-19 θα πρέπει να είναι ένα πολύ λοιμογόνο παθογόνο για το οποίο δεν υπάρχει επαρκής θεραπεία και η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια των εμβολίων θα πρέπει να αποδείχθηκε.
Η τρέχουσα κατάσταση πραγμάτων στον Καναδά δεν πληρεί κανένα από αυτά τα κριτήρια.
Λάβετε υπόψη τα ακόλουθα γεγονότα:
1) Ο COVID-19 έχει ποσοστό θνησιμότητας σε μόλυνση που είναι μικρότερο από 1% απ΄’ εκείνο της ευλογιάς (και ενέχει ακόμη λιγότερο κίνδυνο για τα παιδιά).
2) υπάρχει μια σειρά από ασφαλή και πολύ αποτελεσματικά φαρμακευτικά προϊόντα που είναι διαθέσιμα για την αντιμετώπισή του (συμπεριλαμβανομένων των μονοκλωνικών αντισωμάτων, της ιβερμεκτίνης, της φλουβοξαμίνης, της βιταμίνης D και του ψευδαργύρου). ΚΑΙ
3) Τα εμβόλια έχουν γίνει αντικείμενο περισσότερων ανεπιθύμητων ενεργειών (συμπεριλαμβανομένων αμέτρητων θανάτων) από οποιοδήποτε άλλο εμβόλιο στην αγορά τα τελευταία 30 χρόνια.
Υπό το φως αυτών των γεγονότων, έχω πολλές ερωτήσεις:
Γιατί χορηγούνται στους εμβολιασμένους διαβατήρια εμβολίων και πρόσβαση σε δημόσιους χώρους όταν ο διευθυντής του CDC είπε ότι τα εμβόλια για τον COVID-19 δεν μπορούν να αποτρέψουν τη μετάδοση;
Γιατί ο εμβολιασμός είναι η ΜΟΝΗ στρατηγική μετριασμού όταν τα προκύπτοντα στοιχεία (συμπεριλαμβανομένης μιας πρόσφατης μελέτης του Χάρβαρντ) δεν δείχνουν καμία ευδιάκριτη σχέση μεταξύ του ποσοστού εμβολιασμού και των νέων κρουσμάτων;
Γιατί η κυβέρνησή μας συνεχίζει να μην συνιστά την ιβερμεκτίνη ως θεραπεία, όταν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών την υποστηρίζουν και η πολιτεία του Ούταρ Πραντές της Ινδίας την έχει διανείμει στους 230 εκατομμύρια κατοίκους της, μειώνοντας το ποσοστό θνησιμότητας από τον COVID σχεδόν στο μηδέν; Πώς η Ινδία ξεπέρασε τον Καναδά στην υγειονομική περίθαλψη;
Γιατί πρόκειται να εμβολιάζουμε 5χρονα όταν ο COVID ενέχει λιγότερο κίνδυνο για αυτά από πιθανές αντιδράσεις στα εμβόλια ΚΑΙ όταν ΔΕΝ υπάρχει αποτελεσματικό σύστημα επιτήρησης εμβολίων;
Γιατί εστιάζουμε στα περιορισμένα οφέλη της ανοσίας που προκαλείται από τα εμβόλια όταν οι πραγματικές μελέτες δείχνουν ότι η φυσική ανοσία είναι πιο προστατευτική, ισχυρή και μακροχρόνια;
Γιατί υποτιμούμε αυτούς που διστάζουν να εμβολιαστούν και όχι αυτούς που θέλουν να επιβάλουν το εμβόλιο πάση θυσία;
«Γιατί, όπως ρώτησε πρόσφατα μια νοσοκόμα, πρέπει να προστατεύονται οι προστατευμένοι άνθρωποι από τους απροστάτευτους αναγκάζοντάς τους να χρησιμοποιούν προστασία που δεν προστάτευε ούτως ή άλλως τα προστατευμένα άτομα; “
Με κάθε τρόπο και από κάθε οπτική γωνία, αυτός ο πύργος από τραπουλόχαρτα πρόκειται να καταρρεύσει…
Αλλά το ερώτημα που με ενδιαφέρει είναι γιατί δεν έχει ήδη καταρρεύσει; Γιατί αυτές οι ερωτήσεις δεν γίνονται καθημερινά πρωτοσέλιδα κάθε μεγάλης εφημερίδας στον Καναδά;
Οι σωστοί άνθρωποι απλώς δεν βλέπουν τα σωστά δεδομένα; Είναι αυτό απλώς ένα διοικητικό σφάλμα … σε παγκόσμιο επίπεδο;
Τι συνέβη λοιπόν με τους ηγέτες μας; Ο πρωθυπουργός μας εξαπέλυσε την πολεμική κραυγή: «Μη νομίζετε ότι θα μπείτε σε αεροπλάνο», απείλησε. Οι υποσχέσεις της εκστρατείας έχουν γίνει δημόσιες πολιτικές διαχωρισμού. Η κυβέρνησή μας μας ενθαρρύνει καθημερινά να είμαστε διχαστικοί και να μισούμε.
Πώς θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει τα πράγματα τόσο δραστικά; Πώς μπορέσαμε ως Καναδοί να αλλάξουμε τόσο δραστικά;
Παρατηρώ ότι αντιμετωπίζουμε μια πανδημία, όχι απλώς έναν ιό, αλλά μια πανδημία κομφορμισμού και εφησυχασμού, σε μια κουλτούρα σιωπής, λογοκρισίας και θεσμοθετημένου εκφοβισμού.
Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης θέλουν να λένε ότι διεξάγουμε έναν «πληροφοριακό πόλεμο»: ότι η παραπληροφόρηση, ακόμη και η αμφισβήτηση και η αμφιβολία, ήταν ο όλεθρος αυτής της πανδημίας.
Αλλά δεν είναι μόνο οι πληροφορίες που έχουν χρησιμοποιηθεί ως όπλο σε αυτόν τον πόλεμο. είναι επίσης το δικαίωμα του ανθρώπου να σκέφτεται μόνος του.
Άκουσα, “Λοιπόν, δεν ξέρω πολλά για τους ιούς, οπότε δεν θα έπρεπε να έχω άποψη”, αλλά …
Το ερώτημα δεν είναι αν γνωρίζετε περισσότερα για την ιολογία από τους υπαλλήλους μας για τη δημόσια υγεία. Το ερώτημα είναι γιατί δεν τους κατηγορούμε όλοι ότι δεν είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το μονοπάτι των αποδεικτικών στοιχείων και να συζητήσουν με κάποιον που έχει διαφορετική γνώμη.
Δεν πρέπει να ζητάμε ένα αποτέλεσμα, αλλά την αποκατάσταση μιας διαδικασίας.
Χωρίς αυτή τη διαδικασία, δεν έχουμε επιστήμη, δεν έχουμε δημοκρατία.
Χωρίς αυτή τη διαδικασία, βρισκόμαστε σε ένα είδος ηθικού πολέμου.
Όμως, οι πόλεμοι του παρελθόντος είχαν σαφή και αιχμηρά σύνορα: Ανατολή και Δύση, πατριώτες και κυβέρνηση.
Ο πόλεμος στον οποίο βρισκόμαστε σήμερα είναι ένας πόλεμος διείσδυσης και όχι εισβολής, εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι οι ιδέες είναι δικές μας και ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκαταλείποντας τα δικαιώματά μας.
Όπως είπε πρόσφατα ένας σοφός συνάδελφος, «Αυτός είναι ένας πόλεμος για τον ρόλο της κυβέρνησης. Πρόκειται για την ελευθερία μας να σκεφτόμαστε και να κάνουμε ερωτήσεις και αν η ατομική αυτονομία μπορεί να περιοριστεί σε προνόμιο υπό όρους ή αν παραμένει δικαίωμα. Είναι ένας πόλεμος για το αν πρέπει να παραμείνεις πολίτης ή να γίνεις υπήκοος. Έχει να κάνει με το σε ποιον ανήκεις… τον εαυτό σου ή το κράτος. “
Είναι για το πού θέτουμε τη γραμμή.
Δεν πρόκειται για φιλελεύθερους και συντηρητικούς, υπέρ και αντι-vaxx, ειδικούς και λαϊκούς. Όλοι έχουν καθήκον να νοιάζονται για την αλήθεια, όλοι πρέπει να νοιάζονται για τις επιστημονικές και δημοκρατικές διαδικασίες, όλοι πρέπει να νοιάζονται για τους άλλους.
Θα έλεγα ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά για να διασφαλιστεί η επιβίωση του έθνους μας, εάν η ελευθερία μας να συζητάμε, να ασκούμε κριτική, να απαιτούμε στοιχεία για το τι μας ζητά η κυβέρνησή μας, δεν επιβιώσει με αυτό.
Ως άτομο που γεννήθηκε τη δεκαετία του 1970, ποτέ δεν σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω ΑΥΤΟ το είδος πολέμου. ότι θα απειληθεί το δικαίωμα στη σωματική αυτονομία, στην ελεύθερη και διαφανή ανταλλαγή πληροφοριών.
Σκεφτείτε για μια στιγμή τις πιο αδιανόητες φρικαλεότητες του περασμένου αιώνα – την «τελική λύση», το νοτιοαφρικανικό απαρτχάιντ, τις γενοκτονίες της Ρουάντα και της Καμπότζης. Δεν πρέπει να θυμόμαστε τις φρικαλεότητες του παρελθόντος για να μην τις επαναλάβουμε; Λοιπόν, οι αναμνήσεις είναι σύντομες, οι οικογενειακοί δεσμοί έχουν σπάσει, οι νέες ανησυχίες επισκιάζουν τις παλιές και τα μαθήματα του παρελθόντος χάνονται στην αρχαία ιστορία για να ξεχαστούν.
Σήμερα, οι εμβολιασμένοι φαίνεται να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια μιας πολιτισμένης κοινωνίας: ελευθερία κινήσεων, πρόσβαση στην εκπαίδευση, έγκριση/αποδοχή κυβερνήσεων, βουλευτών,δημοσιογράφων, φίλων και συγγενών. Ο εμβολιασμός είναι το εισιτήριο για μια υππο προυποθέσεις επιστροφή του δικαιώματός μας να συμμετέχουμε στην καναδική κοινωνία.
Αλλά όπως είπε ο John F Kennedy: «Τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου μειώνονται όταν απειλούνται τα δικαιώματα ενός μόνου ανθρώπου. ”
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το COVID-19 είναι η μεγαλύτερη απειλή για την ανθρωπότητα που έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ, όχι λόγω του ιού. Αυτό είναι μόνο ένα κεφάλαιο σε μια πολύ μεγαλύτερη και πιο περίπλοκη ιστορία, αλλά λόγω της ανταπόκρισής μας σε αυτόν τον ιό.
Και αυτή η απάντηση, πιστεύω, κερδίζει τη θέση της σε όλα τα εγχειρίδια ιατρικής δεοντολογίας που θα εκδοθούν τον επόμενο αιώνα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Όπως είπε ο Καναδός χημικός και συγγραφέας Orlando Battista, «Ένα λάθος γίνεται λάθος μόνο όταν αρνείσαι να το διορθώσεις. “… Είμαστε τα θύματα -και οι στρατιώτες- μιας πανδημίας κομφορμισμού.
Αλλά ο κομφορμισμός δεν είναι αρετή, δεν είναι ουδέτερος και σίγουρα δεν είναι ακίνδυνος.
Όταν η Hannah Arendt κάλυψε τη δίκη του Adolf Eichmann για το The New Yorker το 1961, περίμενε να βρει έναν κομπλεξικό, αλαζονικό, κακό, ακόμα και ψυχωτικό άντρα. Βρήκε ακριβώς το αντίθετο. Την εντυπωσίασε ο «πολύ συνηθισμένος χαρακτήρας του». Ήταν «τρομερά κανονικός, τρομακτικός στην κανονικότητά του», έγραψε, ένας άντρας που «απλώς ακολουθούσε εντολές», όπως έλεγε συνέχεια. Αυτό που ανακάλυψε ήταν αυτό που αποκαλούσε «κοινοτοπία του κακού», την απερίσκεπτη τάση των απλών ανθρώπων να υπακούουν στις εντολές για να συμμορφώνονται χωρίς να σκέφτονται οι ίδιοι.
Τα απορριπτικά και καλογραμμένα μηνύματα από τους αξιωματούχους της δημόσιας υγείας μας έχουν δημιουργήσει ένα πολύ αποτελεσματικό μηχάνημα που δεν δημοσιεύει τα στοιχεία του και δεν εμπλέκεται σε συζητήσεις, αλλά εκδίδει εντολές τις οποίες ακολουθούμε με ανυπομονησία. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, τα λάθη του κρύβονται, οι πολιτικές του δεν αμφισβητούνται και οι διαφωνούντες φιμώνονται.
Πώς να σπάσετε αυτή τη σιωπή; Πώς να βρούμε λόγο και να ξαναχτίσουμε τη δημοκρατία μας; Ίσως ήρθε η ώρα να κάνετε λίγο θόρυβο. Μελέτες έχουν δείξει ότι μόλις μια ιδέα υιοθετηθεί μόνο από το 10% του πληθυσμού, είναι το σημείο καμπής όπου οι ιδέες, οι απόψεις και οι πεποιθήσεις θα υιοθετηθούν γρήγορα από άλλους. Ένα 10% που μιλάει, ένα 10% που κάνει θόρυβο, δεν χρειάζεται άλλο.
Η δημοκρατία, η «κυβέρνηση του λαού», όχι μόνο επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης και έρευνας, αλλά και την απαιτεί.
Και το μικρό μυστικό που σας υποσχέθηκα στην αρχή; Εδώ είναι: ΔΕΝ είσαι κακός άνθρωπος επειδή απαιτείς αποδείξεις, δεν είσαι κακός επειδή εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου και δεν είσαι κακός άνθρωπος επειδή θέλεις να σκεφτείς τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο.
Εάν ανησυχείτε για την απώλεια της δικαιοσύνης, εάν ανησυχείτε για το είδος της ζωής που θα κάνουν τα παιδιά μας, εάν θέλετε να επιστρέψετε στη χώρα σας – τη χώρα που κάποτε ζήλευε όλος ο κόσμος – τώρα είναι η ώρα να έλα πρέπει να δράσω. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένετε, δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά την πολυτέλεια της αναμονής ή να βρείτε δικαιολογίες. Τώρα είναι η ώρα για εσάς.
Τώρα είναι η ώρα να καλέσουμε τους πολιτικούς μας και να γράψουμε στις εφημερίδες μας. Τώρα είναι η ώρα να διαμαρτυρηθούμε, τώρα είναι η ώρα να αμφισβητήσουμε, ακόμη και να μην υπακούσουμε την κυβέρνησή μας.
Όπως είπε η Margaret Mead: «Μην αμφιβάλλεις ποτέ ότι μια μικρή ομάδα στοχαστικών και αφοσιωμένων πολιτών μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. στην πραγματικότητα, είναι το μόνο πράγμα που έκανε ποτέ. “
Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται μια φυλή ηρώων, μια μάζα ηρώων, μια χώρα ηρώων. Χρειάζεσαι μόνο ένα. Μπορείτε να κάνετε μια συνεισφορά και μπορείτε να κάνετε τη διαφορά. Οι πιλότοι της Southwest Airlines, η Καναδική Έφιππη Αστυνομία, οι νοσηλευτές του Πανεπιστημιακού Δικτύου Υγείας κάνουν τη διαφορά.
Και τι χάρη είχα να σου ζητήσω; Χρειαζόμαστε ήρωες τώρα περισσότερο από ποτέ. Η δημοκρατία μας ζητάει εθελοντές … Θα γίνεις ήρωας, για τη χώρα μας, για τα παιδιά μας; Θα είσαι ανάμεσα στο 10% που θορυβεί/θορυβοποιεί;
Δρ Julie Ponesse,
Ομιλία της 28ης Οκτωβρίου 2021
για το “The Democracy Fund” leblogdejeannesmits 5/11/21
Πηγή: dimpenews.com
