Lένε πως ποτέ δεν είναι αργά... Λένε πως όταν κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, αγγίζεις με έναν τρόπο την ευτυχία... Λένε πως η ηλικία δεν είναι ούτε προϋπόθεση, ούτε αναγκαία συνθήκη για να μπορέσεις να δράσεις με οποιονδήποτε τρόπο στην ζωή...

Η περίπτωση της Ντέιρντρε Λάρκιν εμπεριέχει επί του πρακτέου, όλες τις προαναφερθείσες σκέψεις και απόψεις. Η Βρετανίδα που ζει στην Νότια Αφρική, είναι μία γιαγιά όπως όλες οι άλλες του πλανήτη, μα συνάμα και τόσο διαφορετική...

Κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στον Ημιμαραθώνιο για άτομα άνω των 80 ετών (!), έχει καλύψει την απόσταση των 21 χιλιομέτρων (!) σε δύο ώρες και πέντε λεπτά... Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα «μπει» στα 86 χρόνια της ζωής της και, όπως δηλώνει χωρίς δισταγμό, «υπολογίζω να τρέχω, τουλάχιστον μέχρι τα 90»!



Κι εάν η ιστορία της Λάρκιν σας έχει εντυπωσιάσει, διαβάστε την συνέχεια.... Η «βιονική γιαγιά» από την Μεγάλη Βρετανία, άρχισε να τρέχει πριν από μόλις επτά χρόνια, σε ηλικία 78 ετών. «Η τελευταία φορά που θυμάμαι να τρέχω, ήταν στα χρόνια του Λυκείου. Και ήμουν απογοητευτική»...

Όπως συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, έρχεται μία στιγμή, που μπορεί να αλλάξει άρδην τη ζωή του. Κάπως έτσι συνέβη και με την Λάρκιν, που σήμερα τρέχει για «πλάκα» οκτώ χιλιόμετρα όταν προπονείται... Διαγνωσμένη με οστεοπόρωση από τις αρχές του 2000, η Λάρκιν καταφεύγει σε φαρμακευτική αγωγή, σε ενέσεις και στην γιόγκα. Χωρίς όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα και χωρίς βελτίωση στην κατάσταση της υγείας της. Το 2010, ένα από τα τέσσερα παιδιά της αποφασίζει να ζήσει μαζί της για ένα χρονικό διάστημα, στο σπίτι που διατηρεί στην περιοχή Ράντμπουργκ του Γιοχάνεσμπουργκ.



«Ο υιός μου έτρεχε τρεις φορές την εβδομάδα», διηγείται η Λάρκιν και συνεχίζει: «Σκέφτηκα ότι θα τον συνόδευα. Στην αρχή σταματούσα κάθε λίγο και λιγάκι». Όμως δεν το έβαλε κάτω, αποφάσισε να συνεχίσει και επτά χρόνια αργότερα, θυμάται με γαλήνια ικανοποίηση την πρόσκληση που δέχθηκε από τους διοργανωτές ενός αγώνα 10 χιλιομέτρων στην λίμνη Λεμάν της Γενεύης. Ασφαλώς και είναι περιττό να αναφερθεί, πως η Βρετανίδα δρομέας ακολουθεί ειδική διατροφή χωρίς ζάχαρη, χωρίς αλάτι, χωρίς καφέ και με καθημερινό πρωινό ξύπνημα στις 5 τα χαράματα προκειμένου να προπονηθεί...

Στην πλούσια συλλογή της, διαθέτει περισσότερα από 500 μετάλλια, διπλώματα και αναμνηστικά, ενώ σε κάθε εμφάνισή της, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα στιγμιότυπα του αγώνα. 

«Όταν με πλησιάζουν στον αγώνα και με προσπερνούν -γιατί είναι πολλοί αυτοί που με προσπερνούν- με χαιρετούν ρωτώντας: "Εσύ δεν είσαι που σε είδαμε στην τηλεόραση;". Όμως η συνομιλία μας διαρκεί λίγο, αφού πρέπει να διατηρήσουμε τον ρυθμό μας», δηλώνει γεμάτη ικανοποίηση, χαρά και υπερηφάνεια, η αειθαλής 85χρονη και θυμάται αυτό που της είπε ο 30χρονος Αντισίβε Ματσόμπα, όταν έτρεχαν μαζί: «Είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό να βλέπεις κάποιον τόσο "γέρο" να τρέχει με αυτόν τον τρόπο»...



«Κάθε φορά που τερματίζω, δεν πιστεύω ότι τα έχω καταφέρει. Όμως την επομένη, το σώμα μου είναι εκεί για να μου το υπενθυμίσει. Το αίμα μου κυλά πιο γρήγορα στις φλέβες μου, αισθάνομαι όλους τους μύες μου. Αισθάνομαι ζωντανή, έχω περισσότερη ενέργεια», αναφέρει με έντονη φωνή η Λάρκιν, που πήγε στη Νότια Αφρική το 1970, προκειμένου να συλλέξει κλειδοθήκες.

Αν μετά απ’ όσα διαβάσατε, νομίζετε ότι η 85χρονη δρομέας ξεκουράζεται το μεσημέρι ή ψάχνει τρόπους ανάπαυσης, κάνετε λάθος... Κάθε απόγευμα, οδηγεί το μικρό της αυτοκίνητο και πηγαίνει σε ένα ιδιωτικό σχολείο στα βόρεια της πόλης, προκειμένου να παραδώσει μαθήματα πιάνου, καθώς είναι διπλωματούχος πιανίστρια. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα αυστηρή με τους μαθητές της, φροντίζοντας να τους επιβραβεύει πάντα όταν αποδίδουν...


 
«Μετά τα μαθήματα είμαι εξαντλημένος», λέει ο 17χρονος Βούγιο Τσβέλε και προσθέτει γεμάτος ενθουσιασμό: «Όταν όμως βλέπω την κυρία Ντέιρντρε, θυμάμαι ότι μπορώ να καταφέρω ό,τι θέλω στη ζωή μου, καθώς εκείνη έχει νικήσει την μοίρα. Είναι πηγή έμπνευσης για εμένα, αποδεικνύει πως η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πολύ μεγάλοι για να τρέξουν. Και αυτή, στα 85 της χρόνια, τρέχει πιο γρήγορα από πολλούς συνομηλίκους μου»...

Ποια είναι, όμως, η άποψη της «βιονικής γιαγιάς» για το μέλλον; «Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς να τρέχω. Θα συνεχίσω να το κάνω για όσο μπορώ. Ακόμη και με ένα πόδι, είμαι βέβαιη ότι μπορώ να τα καταφέρω. Οτιδήποτε διαφορετικό, θα είναι αργός θάνατος για εμένα»…




ΑΠΕ