αναδημοσίευση από Fylosykis.gr

Τα γυναικεία σώματα αποτελούν από ό,τι φαίνεται για άλλη μια φορά βολικό πιόνι στα σχέδια φανατισμένων πολιτικών.

Πριν λίγες μέρες ο δή­μαρ­χος των Καν­νών Ντέι­βιντ Λισ­νάρντ εξέ­δω­σε μια οδη­γία για την επι­τρε­πό­με­νη πε­ρι­βο­λή στις πλαζ της πόλης. Στό­χος του δεν ήταν άλλος παρά το μπουρ­κί­νι, ένα πραγ­μα­τι­κά ολό­σω­μο μαγιό που επι­λέ­γει να φο­ρέ­σει ένα (μικρό) τμήμα πι­στών μου­σουλ­μά­νων γυ­ναι­κών. Σύμ­φω­να με τον ίδιο, το μπουρ­κί­νι «επι­δει­κνύ­ει τη θρη­σκευ­τι­κή πίστη» και «μπο­ρεί να δια­τα­ρά­ξει τη δη­μό­σια τάξη» και ο ίδιος το μόνο που κάνει, σύμ­φω­να πάντα με τα λε­γό­με­νά του, είναι «απλώς να απα­γο­ρεύ­σει μια πε­ρι­βο­λή που απο­τε­λεί σύμ­βο­λο του ισλα­μι­κού εξ­τρε­μι­σμού». Σύμ­φω­να με έτερο αξιω­μα­τού­χο «δεν συ­ζη­τά­με για απα­γό­ρευ­ση θρη­σκευ­τι­κών συμ­βό­λων στην πα­ρα­λία, αλλά πε­ρι­βο­λή που ανα­φέ­ρε­ται επι­δει­κτι­κά σε τρο­μο­κρα­τι­κά κι­νή­μα­τα που βρί­σκο­νται σε πό­λε­μο μαζί μας». Όποια βρε­θεί ένοχη θα κλη­θεί να πλη­ρώ­σει €38 πρό­στι­μο. Το πα­ρά­δειγ­μα φαί­νε­ται να ακο­λού­θη­σαν κά­ποιοι ακόμα δή­μαρ­χοι γει­το­νι­κών πό­λε­ων. Μά­λι­στα, ένας από αυ­τούς, ο δή­μαρ­χος του θέ­ρε­τρου Βιλ­νέβ-Λου­μπέτ δή­λω­σε ότι θε­ω­ρεί το να κο­λυ­μπά­ει μια γυ­ναί­κα κα­λυμ­μέ­νη απα­ρά­δε­κτο «για λό­γους υγιει­νής». Με­ρι­κές μέρες νω­ρί­τε­ρα, θε­μα­τι­κό πάρκο στη Μασ­σα­λία ακύ­ρω­σε προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη ολο­ή­με­ρη εκ­δή­λω­ση μόνο για μου­σουλ­μά­νες με μπουρ­κί­νι μετά από κρι­τι­κές που δέ­χτη­κε από συ­ντη­ρη­τι­κούς κύ­κλους λόγω λέει «ακραί­ων ιδε­ο­λο­γι­κών αντι­λή­ψε­ων».

Το μπουρ­κί­νι απο­τε­λεί μια νέα μόδα που ξε­κί­νη­σε όταν η βιο­μη­χα­νία απο­φά­σι­σε να ανοι­χτεί στο κα­τα­να­λω­τι­κό κοινό των πι­στών μου­σουλ­μά­νων γυ­ναι­κών. Ου­σια­στι­κά πρό­κει­ται για ένα ύφα­σμα μαγιό που κα­λύ­πτει ολό­κλη­ρο το σώμα εκτός από το πρό­σω­πο, πα­ρό­μοια με τις στο­λές κα­τά­δυ­σης και άλλα πα­ρό­μοια εν­δύ­μα­τα για θα­λάσ­σια σπορ. Πε­ριέρ­γως, ενώ τα τε­λευ­ταία ποτέ δεν έχουν απα­σχο­λή­σει κα­νέ­ναν, το μπουρ­κί­νι φαί­νε­ται να θε­ω­ρεί­ται τε­ρά­στια απει­λή για τα ήθη και τις αξίες της γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας.

Μέχρι στιγ­μής η απα­γό­ρευ­ση του μπουρ­κί­νι συ­νε­χί­ζει να εξα­πλώ­νε­ται σε πε­ρισ­σό­τε­ρες πό­λεις, ενώ στα­δια­κά απο­σπά τη στή­ρι­ξη πο­λι­τι­κών όλων των απο­χρώ­σε­ων. Ο ίδιος ο σο­σια­λι­στής πρω­θυ­πουρ­γός Βαλς απο­κά­λε­σε το μπουρ­κί­νι μέρος της «υπο­δού­λω­σης των γυ­ναι­κών», θυ­μί­ζο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρο τον δεξιό Σαρ­κο­ζί. Η υπουρ­γός οι­κο­γε­νεια­κών υπο­θέ­σε­ων Ρο­σι­νιόλ, φε­μι­νί­στρια και επί­σης σο­σια­λί­στρια απο­κά­λε­σε το μπουρ­κί­νι «βαθιά ανα­χρο­νι­στι­κό» και πως αντι­μά­χε­ται όσα πρε­σβεύ­ει. Σύμ­φω­να με τη Λεπέν, είναι «η ίδια η ψυχή της Γαλ­λί­ας που δια­κυ­βεύ­ε­ται», καθώς «η Γαλ­λία δεν φυ­λα­κί­ζει το σώμα μιας γυ­ναί­κας ούτε και κρύ­βει το μισό πλη­θυ­σμό με το πρό­σχη­μα ότι το άλλο μισό θα μπει σε πει­ρα­σμό». Στο με­τα­ξύ, ακόμα και το τι συ­νι­στά μπουρ­κί­νι φαί­νε­ται ότι δεν είναι τε­λι­κά και τόσο ξε­κα­θα­ρό. Αρ­κε­τές γυ­ναί­κες κά­νουν μπά­νιο φο­ρώ­ντας κοινά ρούχα με μα­κριά μα­νί­κια και κα­λύ­πτουν το κε­φά­λι τους με μα­ντί­λα. Υπάρ­χουν λοι­πόν κα­ταγ­γε­λί­ες σε μου­σουλ­μα­νι­κές ορ­γα­νώ­σεις ότι με αυτή την έν­δυ­ση κα­τη­γο­ρή­θη­καν ότι πα­ρα­βί­α­ζαν την απα­γό­ρευ­ση και έπρε­πε να εγκα­τα­λεί­ψουν την πα­ρα­λία. Κοι­νώς, αν είσαι γυ­ναί­κα, μοιά­ζεις μου­σουλ­μά­να και κα­λύ­πτε­σαι, τότε δεν έχεις δι­καί­ω­μα να βρί­σκε­σαι στη (δη­μό­σια) πα­ρα­λία, ούτε και να απο­λαμ­βά­νεις το μπά­νιο σου στη θά­λασ­σα. Αυτές οι πο­λι­τι­κές πρα­κτι­κές φέρ­νουν ανα­πό­φευ­κτα στο νου επο­χές που κα­νο­νι­κά θε­ω­ρού­νται ξε­πε­ρα­σμέ­νες, όταν οι Γάλ­λοι αποι­κιο­κρά­τες προ­σπα­θού­σαν με μανία να γδύ­σουν τις μου­σουλ­μά­νες γυ­ναί­κες στην Αλ­γε­ρία και να εμπε­δώ­σουν την υπε­ρο­χή τους ένα­ντι των ντό­πιων αντρών.

Σε μια πε­ρί­ο­δο που η γαλ­λι­κή κοι­νω­νία βρά­ζει καθώς χτυ­πιέ­ται από την κρίση, ενώ η νε­ο­λαία και οι ερ­γα­ζό­με­νοι/ες κα­τε­βαί­νουν στους δρό­μους για να υπε­ρα­σπι­στούν τα δι­καιώ­μα­τά τους που θί­γο­νται από τις βί­αιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, τα γυ­ναι­κεία σώ­μα­τα και δι­καιώ­μα­τα ερ­γα­λειο­ποιού­νται και γί­νο­νται πρό­σχη­μα για να υπο­στη­ρι­χτούν δι­χα­στι­κές πο­λι­τι­κές. Η από­φα­ση απα­γό­ρευ­σης του μπουρ­κί­νι στις Κάν­νες και σε άλλες πό­λεις της γαλ­λι­κής Ρι­βιέ­ρας ως ‘σχε­τι­ζό­με­νο με την τρο­μο­κρα­τί­α’ απο­τε­λεί ένα εφεύ­ρη­μα, ένα ιδε­ο­λό­γη­μα, που βα­σί­ζε­ται στην ισλα­μο­φο­βία, το ρα­τσι­σμό και το σε­ξι­σμό. Στο όνομα της κα­τα­πο­λέ­μη­σης της τρο­μο­κρα­τί­ας, αντί να προ­ω­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρη ισό­τη­τα και δη­μο­κρα­τία, η κυ­βέρ­νη­ση οχυ­ρώ­νε­ται πίσω από μια μό­νι­μη κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης που στο­χο­ποιεί και στιγ­μα­τί­ζει με­ρί­δες του πλη­θυ­σμού ήδη κα­τα­πιε­σμέ­νες.

Σε εμάς το μπουρ­κί­νι μπο­ρεί να φα­ντά­ζει κάτι πραγ­μα­τι­κά ξένο ή ξε­πε­ρα­σμέ­νο, βγαλ­μέ­νο από πε­ριό­δους που θέ­λου­με να αφή­σου­με πίσω μας, όταν οι γυ­ναί­κες έπρε­πε αγω­νιω­δώς να πα­ρα­μέ­νουν αό­ρα­τες και αθό­ρυ­βες ώστε να απο­δει­κνύ­ουν ότι είναι σε­μνές και τα­πει­νές. Προ­σω­πι­κά μου είναι αδια­νό­η­το να υπο­στη­ρί­ξω ότι μια γυ­ναί­κα έχει κάτι εγ­γε­νώς κακό στο σώμα και τα μαλ­λιά της και πως δεν θα πρέ­πει να νιώ­σει ποτέ τον ήλιο και τον αέρα στο σώμα της ώστε να θε­ω­ρεί­ται «γυ­ναί­κα». Ή ότι το να κα­λύ­πτου­με τα σώ­μα­τά μας είναι απά­ντη­ση στην ηδο­νο­βλε­πτι­κή κουλ­τού­ρα που αντι­κει­με­νο­ποιεί τα γυ­ναι­κεία σώ­μα­τα και επι­βάλ­λει άπια­στα και ενί­ο­τε απάν­θρω­πα πρό­τυ­πα ομορ­φιάς. Όμως δεν χρειά­ζε­ται να συμ­φω­νού­με σε όλα ώστε να εί­μα­στε όλοι οι άν­θρω­ποι κοι­νω­νοί των στοι­χειω­δών δι­καιω­μά­των. Κάθε φορά που δια­βά­ζου­με για γυ­ναί­κες που πέ­τα­ξαν τη μα­ντί­λα σε χώρες υπό ισλα­μι­κό κα­θε­στώς χαι­ρό­μα­στε γιατί ανα­γνω­ρί­ζου­με σε αυτή την κί­νη­ση μια ελευ­θε­ρία. Όμως, είναι λάθος να θε­ω­ρού­με ότι αυτή η ελευ­θε­ρία που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε συ­νί­στα­ται στο γδύ­σι­μο. Αυτό που γιορ­τά­ζου­με είναι το στοι­χειώ­δες δι­καί­ω­μα ενός αν­θρώ­που στην αυ­το­διά­θε­ση, στην επι­λο­γή για το πώς θα εμ­φα­νι­στεί στο δη­μό­σιο χώρο. Και ναι, αυτή δεν είναι ου­δέ­τε­ρη και ναι, κα­θο­ρί­ζε­ται από ένα σύν­θε­το πλέγ­μα σχέ­σε­ων εξου­σί­ας και ιε­ραρ­χιών – όπως και η κρι­τι­κή που της κά­νου­με άλ­λω­στε. Η επι­βο­λή τόσο της κά­λυ­ψης όσο και της απο­κά­λυ­ψης των γυ­ναι­κών κα­τα­στρα­τη­γεί αυτό το δι­καί­ω­μα, το οποίο οφεί­λου­με να υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε ακόμα κι αν δεν συμ­φω­νού­με με το τε­λι­κό απο­τέ­λε­σμα. Από εκεί και πέρα, το τι από­χρω­ση θα απο­κτή­σει αυτή η επι­λο­γή επα­φί­ε­ται στην δια­πά­λη ιδεών και επι­χει­ρη­μά­των, στους αγώ­νες για πε­ρισ­σό­τε­ρη ελευ­θε­ρία, δι­καιο­σύ­νη και ισό­τη­τα, καθώς και στην αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των κα­τα­πιε­σμέ­νων