ΔΗΚΚΙ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΙΣΧΥΝΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΑΘΟΣ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά:
Η Συμφωνία κυβέρνησης και «δανειστών» αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση των Μνημονίων και επιπλέον εμπεριέχει ισχυρές πρόνοιες για την εκχώρηση του υπάρχοντος και μελλοντικού δημόσιου - εθνικού πλούτου της χώρας.
Η θεωρία ότι «τουλάχιστον τα βάρη θα κατανεμηθούν με κοινωνικά δίκαιο τρόπο» αντίκειται στην ίδια την Συμφωνία αλλά και στις αρχές της ΟΝΕ και των γκαουλάιτερς των ΔΝΤ - ESMοι οποίοι θα εποπτεύουν την εφαρμογή της και στην ουσία θα κυβερνούν την χώρα. Τα λαϊκά - εργατικά στρώματα, η αγροτική και η μεσαία τάξη είναι αυτοί που πριν απ΄ όλους στοχοποιούνται.
Με την Συμφωνία της 13ης Ιουλίου η Ελλάδα τίθεται ολοκληρωτικά σε καθεστώς λευκής δικτατορίας και ξένης κατοχής και ο λαός της γίνεται ο πρώτος Ευρωπαϊκός λαός που προσάγεται στα «νέα κρεματόρια» της Γερμανοκρατίας.
Εκείνο το οποίο προέχει τις επόμενες ώρες είναι η Αριστερά να μην διατηρήσει την υπογραφή της κάτω από την άθλια αυτή προσαγωγή.
Τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου και του «Ευρωμονόδρομου» έχουν εκπνεύσει προ πολλού στην συνείδηση του Ελληνικού λαού και μόνον η υπογραφή της Αριστεράς θα μπορούσε να νομιμοποιήσει μια τέτοια εξέλιξη ανασταίνοντας ταυτόχρονα τα παραπάνω φαντάσματα και παραδίδοντάς τους την ιδεολογική ηγεμονία.
Όσα διαδραματίσθηκαν στις Βρυξέλλες ενώπιον μιας εμβρόντητης διεθνούς κοινής γνώμης με την κυβέρνηση να παραμένει και να προσυπογράφει γεννούν μείζονα ερωτήματα.
Προκαλεί έκπληξη το πώς μια ηγεσία η οποία παρά την εσφαλμένη αντίληψή της για τον ρόλο του ΕΥΡΩ και των «εταίρων», διεξήγαγε το δημοψήφισμα - θρίαμβο του «61% με τράπεζες κλειστές» βρέθηκε την επομένη να μην προχωράει σε καμία από τις δοκιμασμένες διεθνώς πολιτικές άμυνας στον αναμενόμενο εκβιασμό των «δανειστών», να συναινεί και να παραδίδεται άνευ όρων στο όνομα του «ανήκουμε στην Δύση και στην Ευρωκρατία».
Να υπογράφει την «ελεγχόμενη χρεοκοπία», η οποία με βεβαιότητα θα οδηγήσει σε μια επ΄ αόριστο παράταση του “capitalcontrol” και σε υπονόμευση των καταθέσεων, για να… σωθούν τάχα οι τράπεζες από την «άτακτη χρεοκοπία» την οποία επί ένα εξάμηνο δεν μπορούσε να επιτύχει ο Σόιμπλε και οι συν΄ αυτώ.
Το πλήγμα είναι βαρύ και οι εξελίξεις χρειάζεται αναλυτικά να εκτιμηθούν και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Χρειάζεται επειγόντως να ανασυνταχθεί το συνεπές Αντιμνημονιακό κίνημα.
Ωστόσο, παρά το βαρύ πλήγμα υπάρχει και μια θετική έκπληξη.
Το φρόνημα και η ενότητα του λαού δεν έχουν καμφθεί και αυτό είναι το σπουδαιότερο όλων. Το προηγούμενο γεγονός δίνει μια τελευταία ευκαιρία στην κυβέρνηση να απαγκιστρωθεί από την Συμφωνία, να «μηδενίσει το κοντέρ» των αλλεπάλληλων λαθών του εξαμήνου και να επανατοποθετήσει συνολικά την στρατηγική της κάνοντας μια νέα αρχή.
Η Συμφωνία κυβέρνησης και «δανειστών» αποτελεί συνέχεια και ολοκλήρωση των Μνημονίων και επιπλέον εμπεριέχει ισχυρές πρόνοιες για την εκχώρηση του υπάρχοντος και μελλοντικού δημόσιου - εθνικού πλούτου της χώρας.
Η θεωρία ότι «τουλάχιστον τα βάρη θα κατανεμηθούν με κοινωνικά δίκαιο τρόπο» αντίκειται στην ίδια την Συμφωνία αλλά και στις αρχές της ΟΝΕ και των γκαουλάιτερς των ΔΝΤ - ESMοι οποίοι θα εποπτεύουν την εφαρμογή της και στην ουσία θα κυβερνούν την χώρα. Τα λαϊκά - εργατικά στρώματα, η αγροτική και η μεσαία τάξη είναι αυτοί που πριν απ΄ όλους στοχοποιούνται.
Με την Συμφωνία της 13ης Ιουλίου η Ελλάδα τίθεται ολοκληρωτικά σε καθεστώς λευκής δικτατορίας και ξένης κατοχής και ο λαός της γίνεται ο πρώτος Ευρωπαϊκός λαός που προσάγεται στα «νέα κρεματόρια» της Γερμανοκρατίας.
Εκείνο το οποίο προέχει τις επόμενες ώρες είναι η Αριστερά να μην διατηρήσει την υπογραφή της κάτω από την άθλια αυτή προσαγωγή.
Τα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου και του «Ευρωμονόδρομου» έχουν εκπνεύσει προ πολλού στην συνείδηση του Ελληνικού λαού και μόνον η υπογραφή της Αριστεράς θα μπορούσε να νομιμοποιήσει μια τέτοια εξέλιξη ανασταίνοντας ταυτόχρονα τα παραπάνω φαντάσματα και παραδίδοντάς τους την ιδεολογική ηγεμονία.
Όσα διαδραματίσθηκαν στις Βρυξέλλες ενώπιον μιας εμβρόντητης διεθνούς κοινής γνώμης με την κυβέρνηση να παραμένει και να προσυπογράφει γεννούν μείζονα ερωτήματα.
Προκαλεί έκπληξη το πώς μια ηγεσία η οποία παρά την εσφαλμένη αντίληψή της για τον ρόλο του ΕΥΡΩ και των «εταίρων», διεξήγαγε το δημοψήφισμα - θρίαμβο του «61% με τράπεζες κλειστές» βρέθηκε την επομένη να μην προχωράει σε καμία από τις δοκιμασμένες διεθνώς πολιτικές άμυνας στον αναμενόμενο εκβιασμό των «δανειστών», να συναινεί και να παραδίδεται άνευ όρων στο όνομα του «ανήκουμε στην Δύση και στην Ευρωκρατία».
Να υπογράφει την «ελεγχόμενη χρεοκοπία», η οποία με βεβαιότητα θα οδηγήσει σε μια επ΄ αόριστο παράταση του “capitalcontrol” και σε υπονόμευση των καταθέσεων, για να… σωθούν τάχα οι τράπεζες από την «άτακτη χρεοκοπία» την οποία επί ένα εξάμηνο δεν μπορούσε να επιτύχει ο Σόιμπλε και οι συν΄ αυτώ.
Το πλήγμα είναι βαρύ και οι εξελίξεις χρειάζεται αναλυτικά να εκτιμηθούν και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα. Χρειάζεται επειγόντως να ανασυνταχθεί το συνεπές Αντιμνημονιακό κίνημα.
Ωστόσο, παρά το βαρύ πλήγμα υπάρχει και μια θετική έκπληξη.
Το φρόνημα και η ενότητα του λαού δεν έχουν καμφθεί και αυτό είναι το σπουδαιότερο όλων. Το προηγούμενο γεγονός δίνει μια τελευταία ευκαιρία στην κυβέρνηση να απαγκιστρωθεί από την Συμφωνία, να «μηδενίσει το κοντέρ» των αλλεπάλληλων λαθών του εξαμήνου και να επανατοποθετήσει συνολικά την στρατηγική της κάνοντας μια νέα αρχή.