Της ΜΑΡΙΑΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ
Ο δικός τους στόχος, πάντα πολύ ξεκάθαρος, από τη συνθήκη του  Μάαστριχτ με όλες τις οδηγίες και τις βίβλους που ακολούθησαν, η κατάργηση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. 
Η πολιτική των νεοφιλελευθέρων ή των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων που εφάρμοζαν απροσχημάτιστα το νεοφιλελευθερισμό, μετασχημάτιζε την Ευρώπη  μέρα με τη μέρα. Ο εκσυγχρονισμός, η παγκοσμιοποίηση και η επίκληση του μονόδρομου, αποτελούν  την κοινή τους πλατφόρμα, τα όπλα τους  εναντίον των Λαών. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα έχει τελειώσει προ πολλού.  Η δημοκρατία, η λαϊκή κυριαρχία, η πολιτική έκφραση  ξεθώριαζαν από τις επιταγές των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων έως ότου παραχώρησαν τη θέση τους στην κυριαρχία των αγορών!  Η Ελλάδα είναι το μεγάλο τους πείραμα για την ολοκληρωτική και μόνιμη κυριαρχία τους παντού. Δημιουργούν ένα κόσμο,  χωρίς ατομικά, συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα, με τη μέγιστη εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας σε όφελος του ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ,  με την εξαφάνιση των μικρομεσαίων, των αγροτών, κάθε παραγωγικής προσπάθειας. Χωρίς δημόσια περιουσία, χωρίς κοινωνικό κράτος, με ιδιωτικοποίηση  κάθε κοινωνικής του  ευθύνης, για κέρδη σε βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης . Η εκποίηση της δημοσίας περιουσίας και  η ιδιωτικοποίηση κάθε τομέα κοινωνικής μέριμνας, είναι  τονωτικές ενέσεις   στο κεφάλαιο.

    Στα χρόνια του μνημονίου έγιναν πιο ορατά τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών.

    Στη χώρα μας γύρισε η ελπίδα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την εμπιστοσύνη του Λαού.

    Δυστυχώς η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης προσανατόλισε  όλη της την πολιτική στην προοπτική ενός  έντιμου συμβιβασμού. Και με τη συμφωνία στις 20 φλεβαρη, την περίφημη δημιουργική ασάφεια, τη συνέχιση δανειακών πληρωμών και τη στρογγυλοποίηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων, σκόρπισε αμηχανία και διάχυτη απογοήτευση. Η σκληρή για άλλη μια φορά στάση των τοκογλύφων,που ομοφώνησαν στο πως θα γονατίσουν το λαό μας, δεν έχει πάρει ακόμα την κατάλληλη απάντηση.

   Οι θεσμοί δεν πρόκειται να αλλάξουν στάση φυσικά! Στόχος τους είναι -με άλλοθι την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν και ενίσχυσαν- να εξαφανίσουν κάθε εργατική κατάκτηση να συνθλίψουν το φρόνημα των λαών της Ευρώπης, να διαλαλήσουν ότι οι αγώνες για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης τέλειωσαν οριστικά και στη γηραιά ήπειρο ! 
Η επιστροφή στην εποχή του Σικάγου, χωρίς ωράρια, χωρίς προσωπική ζωή, χωρίς συλλογικά και ατομικά δικαιώματα αναβιώνει κάτω από την μπότα της ευρωζώνης . Το ξήλωμα της κοινωνικής Ευρώπης που άρχισε από το Μάαστριχτ ολοκληρώνεται με το πείραμα της Ελλάδας. 
Ο λαός μας, ξεγυμνωμένος από δημόσια περιουσία και κοινωνική προστασία, βουτηγμένος στα χρέη με όλο του τον πλούτο στα χέρια των ευρωζωνικων και των αμερικανονατοικων αρπακτικών,έχει κατακτηθεί. Και τι κάνει μια κυβέρνηση της αριστεράς; Πως αντιστέκεται; Πως ανατρέπει αυτή την κατάσταση; Πληρώνοντας με συνέπεια τις δόσεις των τοκογλύφων και εκλιπαρώντας για νέα δάνεια προκειμένου να συνεχίσει να τις πληρώνει και στο μέλλον; Μπαίνοντας σε μια διαπραγμάτευση με τους θύτες και ελπίζοντας ότι θα αλλάξουν την πολιτική τους γραμμή ;

    Γιατί άραγε; Έχουμε μια κυβέρνηση που στωικά αναμένει να αλλάξει αυτή η αδιάλλακτη στάση  των θεσμών  ή τα πράγματα είναι πιο σύνθετα; Πιστεύει πράγματι η κυβέρνηση, ότι το ζήτημα τους είναι η εμμονή στην πολιτική των μνημονίων για να μην αποδειχτεί κακή η συνταγή τους και προσπαθεί να τους αποδείξει με τεχνικά στοιχεία ότι έχουν άδικο; Και τους καταθέτει προτάσεις που αφήνουν άφωνους ακόμη και αυτούς που μέχρι τώρα ήταν υπέρ του συμβιβασμού;Δεν έχω πειστεί ότι είναι λάθος πολιτική τακτική, φοβάμαι  ότι είναι επιλεγμένη στρατηγική, αυτή  η συμβιβαστική διαχειριστική πρακτική, που καθόλου δεν υπηρετεί το διακηρυγμένο στόχο για ανατροπή!  Και ενώ βλέπει, ότι με κάθε αθέμιτο  τρόπο- υποσχέσεις που αλλάζουν την επόμενη ώρα, τελεσίγραφα ψευδεπίγραφα κλπ- επιδιώκουν, οι θεσμοί, να συνεχίσουν ακάθεκτοι στους στόχους τους, να έχουν  τη χώρα  υπό πλήρη έλεγχο, κατοχή δηλαδή,  διαλαλώντας ότι δεν θα ανεχτούν κανένα παραστράτημα, από κανένα λαό που τολμά να πει όχι σε αυτές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, συνεχίζει  την 5μηνη διαπραγμάτευση.

    Και φτάνουμε στην κυβερνητική επιλογή του δημοψηφίσματος που δημιούργησε  υπερηφάνεια, ενθουσιασμό:
 Να πούμε επιτέλους ΟΧΙ στα τελεσίγραφα και στις δανειακές προτάσεις που με στοχευμένες επιθετικές πολιτικές- οι οποίες ξεκάθαρα  περιγράφονται σε αυτές-ισχυροποιούν το μονόδρομο που έχουν δημιουργήσει χωρίς διέξοδο. Και μετά σιγά - σιγά το ΟΧΙ θόλωνε: Πρόταση νέου δανειακού προγράμματος την Τρίτη, αποδοχή των προτάσεων Γιουγκερ με κάποιες τροποποιήσεις την Τετάρτη, δηλώσεις ότι όλα γίνονται στα πλαίσια και για χάρη της  διαπραγμάτευσης. 

    Ακύρωναν αυτές οι κινήσεις  το πραγματικό νόημα του! Και έσπερναν αμφιβολίες: Απορρίπτουμε την πρόταση των δανειστών και με ισχυρή τη βούληση του λαού απαιτούμε διαγραφή του χρέους, αναπτυξιακά και όχι υφεσιακα, εισπρακτικά χωρίς τελειωμό μέτρα ή η διαπραγμάτευση συνεχίζεται όπως έδειξε η κίνηση της Τετάρτης, από τις προτάσεις που δημοσιοποίησαν οι θεσμοί την Κυριακή; 

   Από ότι φαίνεται το δεύτερο.  Δίνουν έτσι  πόντους σε αυτούς που λένε  ότι η  απίστευτη ταλαιπωρία που δημιουργήθηκε με το κλείσιμο των τραπεζών έγινε γιατί έπρεπε να οδηγηθούμε σε δημοψήφισμα αλλιώς   παιζόταν η συνοχή της κυβέρνησης στη βουλή ! Ακόμα κάποιοι φτάνουν  να χρεώνουν  στους βουλευτές της  αριστερής τάσης   ότι αυτοί φταίνε που δεν θα  ψήφιζαν τη συμφωνία  στη βουλή!

   Αλήθεια γιατί η επιλογή του δημοψηφίσματος δεν έγινε μόλις δόθηκαν  οι προτάσεις που περιελάμβανε το οκτασέλιδο κείμενο των θεσμών, μετά τη συνάντηση στο Βερολίνο; Γιατί άφησαν να τους επιβάλλουν τις κλειστές τράπεζες με τους συνταξιούχους σε απόγνωση,  με το φόβο να ίπταται πάνω από το λαό μας που δεν έχει καταλάβει ποιο είναι το σχέδιο; Μια άποψη λέει ότι το σοκ που έγινε τη συγκεκριμένη στιγμή, θα κάνει εύπεπτη μια πιο σκληρή συμφωνία. Εύχομαι να μην επιβεβαιωθεί! Αλλά τα ερωτήματα είναι και άλλα: Γιατί δεν προχώρησαν στην εθνικοποίηση των τραπεζών; Γιατί δεν αναλύονται στο κόσμο οι  απατήσεις του τελεσίγραφου των δανειστών και το κυβερνητικό  σχέδιο; Γιατί δεν παρουσιάζεται ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα βγάλει το λαό από το αδιέξοδο ; 

    Η απάντηση είναι καθαρή! Η κυβέρνηση  σταθερά συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις και σταθερά βρίσκεται στο δρόμο της υπογραφής της συμφωνίας με ενδιάμεση στάση το δημοψήφισμα. Και όσο πιο ισχυρό είναι το ΟΧΙ τόσο πιο δυνατό το χαρτί του δημοψηφίσματος στη διαπραγμάτευση. Ας μην ανησυχούνε λοιπόν οι «ευρωπαϊστές», που ενώ δεν θέλουν να επιστρέψουν δριμύτεροι οι παλιοί φθαρμένοι εκφραστές του συστήματος τρόμαξαν και θέλουν να ψηφίσουν ναι! Ας μην ανησυχούν αυτοί που θέλουν ντε και καλά να είμαστε στην Ευρωζώνη της λιτότητας και της λαϊκής υποταγής. Την Κυριακή σε καμιά περίπτωση με το ΟΧΙ δεν υπάρχει αμφισβήτηση του ΕΥΡΩ και της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αλλά αυτό που αποφασίζεται είναι ποιοι θα διαχειριστούν τη νέα μνημονική συμφωνία: Θα βγει ενισχυμένη η σημερινή συγκυβέρνηση ή το διαπλεκόμενο σαθρό πολιτικό κατεστημένο;  Η συμφωνία με τους δανειστές  θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς. Η μεγάλη θλίψη και ανησυχία είναι μόνο για αυτούς, που ενώ δεν έχουν άλλη επιλογή από το ΟΧΙ, βλέπουν ξεκάθαρα ότι οι θυσίες που θα κάνει άλλη μια φορά ο ελληνικός Λαός για να ζει σε αυτή την Ευρώπη χωρίς μέλλον, θα είναι χωρίς αντίκρισμα όσο  δεν εντάσσονται στην επιλογή ενός εναλλακτικού δρόμου ανεξαρτησίας και αυτοπροσδιορισμού σε αντιμονοπωλιακή -αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, σε όφελος των τάξεων που δεινοπαθούν, ενός δρόμου που θα οδηγούσε τις παντοδύναμες αγορές και τους πολιτικούς εκφραστές τους στην αρχή της ήττας τους.