γράφει ο Κώστας Καναβούρης 

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι μια εξαιρετική περίπτωση. Τελεία και παύλα. Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ολετήρες του τόπου και τα εξ’ ίσου καταστροφικά καραγκιοζάκια που χοροπηδούν τριγύρω τους. Κι ας χυδαιολογούν όσο θέλουν πολιτικοί άνδρες (sic) τύπου Ανδρέα Λοβέρδου. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να φανερώσουν το πραγματικό τους ύψος. Όταν ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο άνθρωπος που διαπόμπευσε τις οροθετικές γυναίκες (για το καλό του τόπου), ο άνθρωπος που δεν δίστασε να διασύρει τους μετανάστες (για το καλό του τόπου), ο άνθρωπος που δεν έχει πρόβλημα με τις ανθρωποφαγικές ομαδικές απολύσεις στο δημόσιο (για το καλό του τόπου), όταν, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, ο Ανδρέας Λοβέρδος χαρακτηρίζει «κλόουν που παριστάνει τον οικονομολόγο» τον Γιάνη Βαρουφάκη, τότε εύκολα αντιλαμβανόμαστε ποιοι είναι οι σημερινοί τιμητές, ποιοι είναι οι πραγματικοί κλόουν, ποιο είναι το τσίρκο που μας κυβέρνησε τόσα χρόνια. Και το σημαντικότερο; Αντιλαμβανόμαστε πόσο έχουν φρενιάσει και τι είναι έτοιμοι μέσα από μια εκδικητική πολιτική, όχι να πράξουν, αλλά να διαπράξουν εις βάρος του τόπου.

Γι’ αυτό και δεν είναι χωρίς νόημα ο δημόσιος έπαινος σε μια τέτοια προσωπικότητα παγκόσμιου βεληνεκούς όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης. Εμάς τους ίδιους ανεβάζει η συνειδητοποίηση ότι είναι ευλογία για τον τόπο σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή να υπάρχει ανάμεσά μας μια τέτοια προσωπικότητα. Βεβαίως όλοι μας είμαστε απαραίτητοι στον αγώνα της εξόδου από την κρίση. Στον αγώνα προκειμένου να αποτινάξουμε τις τεράστιες οπισθέλκουσες δυνάμεις. Αλλά – ας είμαστε ειλικρινείς – μερικοί είναι πιο απαραίτητοι. Γι’ αυτό χρειάζονται και την στήριξη και τον δημόσιο έπαινο. Κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης είχε πει: «Αισθάνομαι σαν τάνκερ μέσα στη λίμνη των Ιωαννίνων». Και πράγματι αυτή είναι η τάξη μεγέθους. Ας μην κάνουμε το λάθος λοιπόν με τον Γιάνη Βαρουφάκη. Έτσι κι αλλιώς τα τάνκερ δεν κάνουν για λεμβοδρομίες. Για μεγάλες θάλασσες φτιάχνονται και για μεγάλες φουρτούνες.

Στο κάτω κάτω της γραφής κάποτε θα πρέπει να το νιώσουμε: επί έτη και έτη ζούσαμε στην Λοβερδία. Καιρός δεν είναι να αρχίσουμε να ζούμε στον τόπο μας;