Του Γιώργου Δελαστίκ

Βαρυσήμαντο ήταν το σχόλιο του Τόμας Κίρχνερ στη μεγάλη εφημερίδα του Μονάχου «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», φίλα προσκείμενη στους σοδιαλδημοκράτες, το οποίο για άλλο λόγο έγινε γνωστό στη χώρα μας προ εβδομάδος. Στην Ελλάδα, το άρθρο αυτό εντυπωσίασε για την αρχή του, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε σχετικά με δηλώσεις του Σόιμπλε στη Νέα Υόρκη, ερμηνεύοντάς τες: «Η απόφαση έχει περισσότερο ή λιγότερο ληφθεί, η Ελλάδα πιθανόν θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ» γράφει ο αρθρογράφος:

«Κυβερνήσεις και οικονομικός κόσμος φαίνονται να συμβιβάζονται με το «Grexit» και ίσως πραγματικά να μην έρθει το μεγάλο χάος». Μέχρις εδώ είναι προφανείς οι σκοπιμότητες της εκτόξευσης απειλών κατά της Ελλάδας, ώστε τρομοκρατημένη η κυβέρνηση Τσίπρα να υποταχθεί στη γερμανική πολιτική, αφού στη γερμανική κυβέρνηση συμμετέχουν και οι σοσιαλδημοκράτες ως ελάσσονες εταίροι – «τσόντα» που λέμε στην ελληνική λαϊκή γλώσσα. Είναι φανερό όμως ότι το άρθρο δεν έχει γραφτεί για να απειλήσει τον Τσίπρα. Ούτε ξανασχολείται εν εκτάσει με το πρόβλημα της Ελλάδας. Αλλωστε και ο τίτλος του και ο υπότιτλος του άρθρου κατά κανέναν τρόπο δεν εστιάζονται στη χώρα μας. «Οι χαμένες αυταπάτες της Ευρώπης» είναι ο τίτλος και πολύ πιο σαφής ο υπότιτλος: «Το ευρώ εξοργίζει τους λαούς της ευρωπαϊκής ηπείρου τον έναν εναντίον του άλλου αντί να τους ενώνει. Είναι καιρός επομένως το κοινό νόμισμα να τεθεί υπό αμφισβήτηση»! Εντυπωσιακό να ακούει και να διαβάζει κανείς από έναν Γερμανό που δεν συγκαταλέγεται στους αντιπάλους του ευρώ ότι το ευρώ διχάζει τους πολίτες και τους λαούς της Ευρώπης αντί να τους ενώνει. Αξίζει να παρακολουθήσουμε τον συλλογισμό του: «Θα ήταν όμως όλα καλά αν η Ευρωζώνη απαλλασσόταν από αυτό το πρόβλημα (σ.σ. της Ελλάδας μέσω της αποχώρησής της από το ευρώ); Επ’ αυτού πρέπει κανείς να αμφιβάλλει και ως εκ τούτου ήρθε ο καιρός να διαπραγματευθούμε το θεμελιώδες.

Η νομισματική ένωση έχει ένα πρόβλημα το οποίο υπερβαίνει κατά πολύ την Ελλάδα: Δεν λειτουργεί, τουλάχιστον όχι με τη σημερινή κατασκευή της. Ηδη πριν και μετά την εισαγωγή του ευρώ υπέδειξαν επιστήμονες και πολιτικοί, κατά κανέναν τρόπο αντίπαλοι της Ευρώπης, θεμελιώδη κατασκευαστικά σφάλματά του. Αποτολμήθηκε παρ’ όλα αυτά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκάλυψε με κτηνώδη τρόπο τις ελλείψεις … Το ευρώ χτίστηκε στη βάση της ελπίδας, όχι της λογικής … Οι αρχιτέκτονες του ευρώ πίστεψαν όμως ότι με την πολιτική θα δειχθεί πώς μπορούν να μεγαλώνουν μαζί οι οικονομίες κρατών» γράφει ο αρθρογράφος της φιλοσοσιαλδημοκρατικής εφημερίδας «Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ», αναπτύσσοντας την άποψή του. Τι διαπίστωσε όμως ότι έγινε στην πράξη; «Η διάλυση της νομισματικής ένωσης πρέπει να εξεταστεί» μας προϊδεάζει ένας υπότιτλος στο άρθρο του. Γράφει, λοιπόν, επί λέξει: «Η νομισματική ένωση διχάζει τους Ευρωπαίους. Υβρεις εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση.

Το πολιτικό κλίμα έχει ψυχρανθεί. Η Γερμανία, ως ανώτατος δεσμοφύλακας του ευρώ, προσελκύει εναντίον της δυσαρέσκεια όση καμία άλλη χώρα, αν και δρα με τις καλύτερες προθέσεις. Ως εκ τούτου πρέπει να τεθεί υπό εξέταση εκείνη η εκδοχή, η οποία μέχρι τώρα αγνοείτο για ευνόητους λόγους: Μια διάλυση της νομισματικής ένωσης ή τουλάχιστον μια σμίκρυνσή της σε μια ομάδα πιο ομογενών κρατών. Από φροντίδα για την Ευρώπη. Η σκέψη προκαλεί φόβο. Πώς και αν είναι δυνατόν να υλοποιηθεί στην πράξη κάτι τέτοιο, κανείς ακόμη δεν το ξέρει. Το χρηματοοικονομικό και πολιτικό κόστος δεν είναι προβλέψιμα. Σε σύγκριση όμως με το χάος και τις αμοιβαίες μεταθέσεις χρεών, οι οποίες θα αναμένονταν μετά από ένα τέλος της νομισματικής ένωσης εν μέσω κρίσης, το κόστος υποτίθεται ότι θα είναι πολύ μικρότερο.

Πρέπει επίσης να σκεφθούμε αυτά τα πράγματα από τη σκοπιά του πολιτικού Κέντρου, να μπορούμε να τις κάνουμε αυτές τις σκέψεις από μια προοπτική φιλική προς την Ευρώπη» γράφει ο Γερμανός δημοσιογράφος. Προτείνει δηλαδή τη διάλυση του ενιαίου νομίσματος, την εγκατάλειψη του ευρώ από… «φιλοευρωπαϊκή» σκοπιά! Η πρόταση αυτή υποδηλώνει την πλήρη «τρικυμία εν κρανίω» που επικρατεί στη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, αρχής γενομένης από τη γερμανική. Μη έχοντας αυτή την ευθύνη της διακυβέρνησης στην ηγεμονική χώρα της Ευρωζώνης, τη Γερμανία, βλέπει καλύτερα από τη Δεξιά το χάος που προοιωνίζεται η εξοντωτική πολιτική που εφαρμόζουν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Από την άλλη, συμμετέχοντας ως «τσόντα» στη γερμανική κυβέρνηση, δεν μπορεί να ταχθεί ανοιχτά υπέρ μιας ριζικά αντίθετης αναπτυξιακής πολιτικής, φυσικά εντός αστικού πλαισίου. Πλήρες πολιτικό αδιέξοδο.

Πηγή: Σεισάχθεια