Στην ΕΡΤopen σήμερα στις 7 το απόγευμα ο Υποψήφιος στη Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Πουλάκης
Στην ΕΡΤopen σήμερα στις 7 το απόγευμα ο Υποψήφιος στη Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Πουλάκης στο Ά πρόγραμμα της ΕΡΑ Αθηνών θα μιλήσει, με τον Βαγγέλη Παπαδημητρίου.
Συντονιστείτε με την ενημέρωση στην ανοικτή ΕΡΤ, με το ραδιόφωνο σας, από τους 91,8 στην Αττική ή από τις κατά τόπους συχνότητες των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΑ σε όλη την Ελλάδα και από τα βραχέα κύματα σε ολόκληρο τον κόσμο ή μέσω της ertopen.com. διαδικτυακά
εδώ: http://www.ertopen.com/radio.
Κώστας Πουλάκης το βιογραφικό μου:
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1951.
Σπούδασα Μαθηματικά στην Πάτρα και μετά από μία σύντομη πορεία στην ιδιωτική εκπαίδευση, έγινα και παραμένω υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, από το ΚΕΠΥΟ, σε ΔΟΥ, στην ΚΕΔ και πάλι στη Γ.Γ. Πληροφοριακών Συστημάτων.
Ρίζα μικρασιάτικη από πατέρα και ανδριώτικη από μητέρα, μεγάλωσα μέσα στην ταραγμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα, “ψαρεύοντας” τις συζητήσεις των – ως επί το πλείστον αριστερών – πελατών στο κουρείο του πατέρα μου, συμπάσχοντας με τους ήρωες των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών και μαθαίνοντας για ποίηση, θέατρο και κινηματογράφο από τον ίδιο αυτό άνθρωπο που – αμόρφωτος ο ίδιος – βρέθηκε μαζί με τους σπουδαιότερους Δασκάλους, στα πιο αφιλόξενα “σχολεία”, εκείνα της Ικαρίας και της Μακρονήσου.
Η πρώτη – συνειδητή τουλάχιστον – πολιτική μου ανάμνηση καταγράφηκε όταν, ούτε 7 χρονών καλά-καλά, ο πατέρας μου, όπως συνήθιζε, με πήρε μαζί του, για να ρίξω εγώ το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ στην κάλπη “για γούρι”. Ήταν Μάης του 1958 και η διωγμένη Αριστερά για πρώτη τότε φορά βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα περνούσαν ακριβώς 54 χρόνια μέχρι την επόμενη φορά…
Έκτοτε, μεσολάβησε μια ζωή σε πολύ μεγάλο βαθμό ταυτισμένη με την πορεία της Αριστεράς, μια ζωή γεμάτη ελπίδες και διαψεύσεις, αγώνες, στιγμές ανάτασης και κάμψης, συναντήσεις και διασπάσεις.
Από την Αθήνα, βρέθηκα φοιτητής στην Πάτρα μέσα στη δικτατορία, ακολουθώντας όλη τη διαδρομή του νεολαιίστικου κινήματος της εποχής : “Ρήγας Φεραίος” και Πολυτεχνείο. Και στο βάθος η πεποίθησή μας πως ρίχνοντας τη Χούντα θα ξεκινούσαμε μία νέα πορεία για την Ελλάδα.
Μεταπολίτευση, μέσα από τις γραμμές της Ανανεωτικής Αριστεράς : αρχικά στο ΚΚΕ “Εσωτερικού” και στη συνέχεια στην ΕΑΡ. Σχηματισμοί με μικρή τότε εκλογική καταγραφή. Αλλά με μεγάλη εμβέλεια, μέσα από ιστορικές μορφές της ελληνικής πολιτικής ζωής. Και, το σημαντικότερο, κομματικοί σχηματισμοί με προσανατολισμό πάντοτε στη “μεγάλη εικόνα”, στην κυβέρνηση, με οδηγό το κραταιό τότε ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Ακολούθησε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η συνάντηση με το άλλο, μεγάλο ρεύμα της ελληνικής Αριστεράς, το ΚΚΕ, ως ιδρυτικό μέλος του “Συνασπισμού” και, στη συνέχεια, μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του από το 1989 και μέλος της Πολιτικής του Γραμματείας από το 2000, μέχρι και την αναστολή της λειτουργίας του το 2013.
Δεκαετία του 2000, συνέχεια της πορείας των ανασυνθέσεων και των πολιτικών συναντήσεων με άλλα ρεύματα της Αριστεράς, στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, ενός εγχειρήματος πρωτόγνωρου για όλους τους συμμετέχοντες, ενός πειράματος διαλόγου και σύνθεσης. Και πάλι, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής και έπειτα της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του, μέχρι και σήμερα.
Την ίδια περίπου περίοδο, αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινάει η ενασχόλησή μου με την Αυτοδιοίκηση – μια σχέση που, από διαφορετικές θέσεις, δεν έληξε μέχρι σήμερα ποτέ. Παρακολουθώντας τη διαδρομή της νεοσύστατης τότε αιρετής δευτεροβάθμιας Αυτοδιοίκησης, είχα την ευκαιρία να αποκτήσω την – σπάνια τότε για την Αριστερά – εμπειρία άσκησης διοίκησης ως Νομαρχιακός Σύμβουλος της πλειοψηφίας στη Νομαρχία Μαγνησίας (1994-98 και 1998-2002). Λίγα χρόνια αργότερα, σε διαφορετικές συνθήκες, υποψήφιος Περιφερειάρχης Θεσσαλίας και επικεφαλής της “Θεσσαλίας της Αλληλεγγύης και της Οικολογίας” και, πάλι, περιφερειακός σύμβουλος στην πρώτη θητεία της αιρετής Περιφέρειας (2010-2014). Και παράλληλα, μετουσιώνοντας την πρακτική εμπειρία σε πολιτική πρόταση, υπεύθυνος για την Αυτοδιοίκηση εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι και σήμερα.
Και ταυτόχρονα, άλλο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, η ενασχόληση – στην αρχή σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα ως υπεύθυνος της Επιτροπής Δημοσκοπήσεων του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ – με τη μελέτη των δημοσκοπήσεων, μια ενασχόληση που συνδύαζε δύο μεγάλες αγάπες, μαθηματικά και πολιτική. Ένα μέρος αυτής της δουλειάς αποτυπώθηκε σε δύο μελέτες, που δημοσιεύτηκαν από το Ινστιτούτο της VPRC και τις εκδόσεις Σαββάλας, η πρώτη σχετικά με τις δημοσκοήσεις της περιόδου 2004-2007 και την ανάλυση για το αποτέλεσμα των εκλογών του 2007 (στο συλλογικό έργο “Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα 2007) και η δεύτερη με τίτλο “Στοιχεία και συμπεράσματα από τις μεταπολιτευτικές εκλογές 1974-2009 (στο συλλογικό έργο “Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα 2008-2010”).
Συντονιστείτε με την ενημέρωση στην ανοικτή ΕΡΤ, με το ραδιόφωνο σας, από τους 91,8 στην Αττική ή από τις κατά τόπους συχνότητες των περιφερειακών σταθμών της ΕΡΑ σε όλη την Ελλάδα και από τα βραχέα κύματα σε ολόκληρο τον κόσμο ή μέσω της ertopen.com. διαδικτυακά
εδώ: http://www.ertopen.com/radio.
Κώστας Πουλάκης το βιογραφικό μου:
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1951.
Σπούδασα Μαθηματικά στην Πάτρα και μετά από μία σύντομη πορεία στην ιδιωτική εκπαίδευση, έγινα και παραμένω υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών, από το ΚΕΠΥΟ, σε ΔΟΥ, στην ΚΕΔ και πάλι στη Γ.Γ. Πληροφοριακών Συστημάτων.
Ρίζα μικρασιάτικη από πατέρα και ανδριώτικη από μητέρα, μεγάλωσα μέσα στην ταραγμένη μετεμφυλιακή Ελλάδα, “ψαρεύοντας” τις συζητήσεις των – ως επί το πλείστον αριστερών – πελατών στο κουρείο του πατέρα μου, συμπάσχοντας με τους ήρωες των ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών και μαθαίνοντας για ποίηση, θέατρο και κινηματογράφο από τον ίδιο αυτό άνθρωπο που – αμόρφωτος ο ίδιος – βρέθηκε μαζί με τους σπουδαιότερους Δασκάλους, στα πιο αφιλόξενα “σχολεία”, εκείνα της Ικαρίας και της Μακρονήσου.
Η πρώτη – συνειδητή τουλάχιστον – πολιτική μου ανάμνηση καταγράφηκε όταν, ούτε 7 χρονών καλά-καλά, ο πατέρας μου, όπως συνήθιζε, με πήρε μαζί του, για να ρίξω εγώ το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ στην κάλπη “για γούρι”. Ήταν Μάης του 1958 και η διωγμένη Αριστερά για πρώτη τότε φορά βρέθηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα περνούσαν ακριβώς 54 χρόνια μέχρι την επόμενη φορά…
Έκτοτε, μεσολάβησε μια ζωή σε πολύ μεγάλο βαθμό ταυτισμένη με την πορεία της Αριστεράς, μια ζωή γεμάτη ελπίδες και διαψεύσεις, αγώνες, στιγμές ανάτασης και κάμψης, συναντήσεις και διασπάσεις.
Από την Αθήνα, βρέθηκα φοιτητής στην Πάτρα μέσα στη δικτατορία, ακολουθώντας όλη τη διαδρομή του νεολαιίστικου κινήματος της εποχής : “Ρήγας Φεραίος” και Πολυτεχνείο. Και στο βάθος η πεποίθησή μας πως ρίχνοντας τη Χούντα θα ξεκινούσαμε μία νέα πορεία για την Ελλάδα.
Μεταπολίτευση, μέσα από τις γραμμές της Ανανεωτικής Αριστεράς : αρχικά στο ΚΚΕ “Εσωτερικού” και στη συνέχεια στην ΕΑΡ. Σχηματισμοί με μικρή τότε εκλογική καταγραφή. Αλλά με μεγάλη εμβέλεια, μέσα από ιστορικές μορφές της ελληνικής πολιτικής ζωής. Και, το σημαντικότερο, κομματικοί σχηματισμοί με προσανατολισμό πάντοτε στη “μεγάλη εικόνα”, στην κυβέρνηση, με οδηγό το κραταιό τότε ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Ακολούθησε, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η συνάντηση με το άλλο, μεγάλο ρεύμα της ελληνικής Αριστεράς, το ΚΚΕ, ως ιδρυτικό μέλος του “Συνασπισμού” και, στη συνέχεια, μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του από το 1989 και μέλος της Πολιτικής του Γραμματείας από το 2000, μέχρι και την αναστολή της λειτουργίας του το 2013.
Δεκαετία του 2000, συνέχεια της πορείας των ανασυνθέσεων και των πολιτικών συναντήσεων με άλλα ρεύματα της Αριστεράς, στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, ενός εγχειρήματος πρωτόγνωρου για όλους τους συμμετέχοντες, ενός πειράματος διαλόγου και σύνθεσης. Και πάλι, μέλος της Πανελλαδικής Συντονιστικής και έπειτα της Κεντρικής Επιτροπής και της Πολιτικής Γραμματείας του, μέχρι και σήμερα.
Την ίδια περίπου περίοδο, αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκινάει η ενασχόλησή μου με την Αυτοδιοίκηση – μια σχέση που, από διαφορετικές θέσεις, δεν έληξε μέχρι σήμερα ποτέ. Παρακολουθώντας τη διαδρομή της νεοσύστατης τότε αιρετής δευτεροβάθμιας Αυτοδιοίκησης, είχα την ευκαιρία να αποκτήσω την – σπάνια τότε για την Αριστερά – εμπειρία άσκησης διοίκησης ως Νομαρχιακός Σύμβουλος της πλειοψηφίας στη Νομαρχία Μαγνησίας (1994-98 και 1998-2002). Λίγα χρόνια αργότερα, σε διαφορετικές συνθήκες, υποψήφιος Περιφερειάρχης Θεσσαλίας και επικεφαλής της “Θεσσαλίας της Αλληλεγγύης και της Οικολογίας” και, πάλι, περιφερειακός σύμβουλος στην πρώτη θητεία της αιρετής Περιφέρειας (2010-2014). Και παράλληλα, μετουσιώνοντας την πρακτική εμπειρία σε πολιτική πρόταση, υπεύθυνος για την Αυτοδιοίκηση εκ μέρους της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 μέχρι και σήμερα.
Και ταυτόχρονα, άλλο μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, η ενασχόληση – στην αρχή σε προσωπικό επίπεδο και αργότερα ως υπεύθυνος της Επιτροπής Δημοσκοπήσεων του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ – με τη μελέτη των δημοσκοπήσεων, μια ενασχόληση που συνδύαζε δύο μεγάλες αγάπες, μαθηματικά και πολιτική. Ένα μέρος αυτής της δουλειάς αποτυπώθηκε σε δύο μελέτες, που δημοσιεύτηκαν από το Ινστιτούτο της VPRC και τις εκδόσεις Σαββάλας, η πρώτη σχετικά με τις δημοσκοήσεις της περιόδου 2004-2007 και την ανάλυση για το αποτέλεσμα των εκλογών του 2007 (στο συλλογικό έργο “Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα 2007) και η δεύτερη με τίτλο “Στοιχεία και συμπεράσματα από τις μεταπολιτευτικές εκλογές 1974-2009 (στο συλλογικό έργο “Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα 2008-2010”).
