Βρετανικές Εκλογές : Μήπως αργοχαράζει μια καινούρια μέρα για την Ευρώπη;
Βρετανικές Εκλογές : Μήπως αργοχαράζει μια καινούρια μέρα για την Ευρώπη;
το σχόλιό μας
αναδημοσίευση από sxedio-b
Δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς τον πειρασμό να αισθανθεί μια μικρή – μικρή έστω γεύση αισιοδοξίας από τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Οι εκτιμήσεις βέβαια που την προκαλούν είναι εντελώς πρόχειρες και ίσως αποδειχθούν αβάσιμες αλλά μπορούν να τις κάνουμε, έστω για σήμερα.
Πρώτον, αναδείχνεται μία στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Οι Συντηρητικοί έχασαν τη δυνατότητα της πλειοψηφικής κυβέρνησης που είχαν μέχρι χθες τη νύχτα. Το Εργατικό Κόμμα, που τις πρώτες μέρες μετά την προκήρυξη των εκλογών αναμενόταν ότι θα καταρρεύσει κατάφερε να έχει μια σημαντική αύξηση ψήφων και εδρών. Θα πει κανείς ότι είναι οι γνωστοί συμβιβασμένοι Σοσιαλδημοκράτες που έχουμε γνωρίσει σε όλη την Ευρώπη. Μπορεί. Όμως το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν δεν είναι το Εργατικό Κόμμα του Μπλερ ούτε του Μπράουν. Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών, ακτιβιστής, εκφραστής της ριζοσπαστικής τάσης του, με εργατική κουλτούρα αντιμετώπισε μια ολομέτωπη επίθεση από όλο το σύστημα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Τον παρουσίαζαν ως φάντασμα από το νεκροταφείο, παλαιολιθικό, που μυρίζει ναφθαλίνη, που δεν έχει καμία σχέση με την εποχή μας. Όμως όχι μόνο κατάφερε να έχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, όχι μόνο κάλυψε τη σχετική οπισθοχώρηση που είχαν οι Εργατικοί με την στάση τους κατά τουBrexitστο δημοψήφισμα, αλλά αφύπνισε πολλές δυνάμεις της κοινωνίας που μέχρι τώρα βρίσκονταν σε ύπνωση.
Δεύτερον, η λιτότητα γίνεται κεντρικό θέμα της εκλογικής μάχης. Η επιτυχία των Εργατικών του Κόρμπιν σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι κατάφεραν να αλλάξουν την ατζέντα των εκλογών. Η πρωθυπουργός Μέι στήριζε τις ελπίδες για μια θριαμβευτική της νίκη στην νεοαυτοκρατορική διαχείριση τουBrexitαπό τους Συντηρητικούς. Το Εργατικό Κόμμα αντίθετα, εξαρχής έθεσε κεντρικό θέμα τη ζωή των πολιτών , αναδείχνοντας ως πρωταρχικό στόχο τη κατάργηση της λιτότητας. Αυτή η προσπάθεια είχε μικρή επιτυχία τις πρώτες μέρες αλλά στην πορεία το ρυάκι έγινε χείμαρρος. Έχουν ενδιαφέρον οι επιμέρους στόχοι που θέτει το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν ως δέσμη εναλλακτικών μέτρων στη λιτότητα. Οικοδόμηση 100.000 κοινοτικών διαμερισμάτων ανά έτος, επί μία πενταετία. Εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων. Αντικατάσταση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης από δημόσιες περιφερειακές επιχειρήσεις. Επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που συμπεριλαμβάνει δανεισμό 250 δις λιρών μέσα στην δεκαετία για επενδυτικά έργα στην ενέργεια, στις μεταφορές και στην πληροφορική υποδομή. Κάλυψη για τα κινητά 5Gσε όλες τις αστικές περιοχές, τους αστικούς δρόμους και τους σιδηροδρόμους. Αύξηση του φόρου των εταιρειών από 19% σε 26%. Φορολογία των εισοδημάτων πάνω από 80.000 λίρες ετησίως με συντελεστή 45% και των εισοδημάτων πάνω από 123.000 λίρες με συντελεστή 50%. Αύξηση της ωριαίας αμοιβής σε 10 λίρες από το 2020. Κατάργηση όλων των διδάκτρων στα πανεπιστήμια και επιστροφή των φοιτητικών επιδοτήσεων. Αύξηση κατά 30 δις των δαπανών για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Επένδυση 8 δις στις υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης. Κατάργηση των εισιτηρίων για τα νοσοκομεία. Επιδότηση στην οικιακή χρήση πετρελαίου τον χειμώνα. Ούτε ο Λαφαζάνης δεν θα τα υποστήριζε όλα αυτά.
Τρίτον, η εισροή της νεολαίας στην πολιτική σκηνή. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες για την πολιτική ήττα των Συντηρητικών, μαζί με την μεγάλη επιτυχία των Εργατικών στα μεγάλα αστικά – εργατικά κέντρα. Ελπίζανε ότι η νεολαία θα μείνει σχετικά αδιάφορη, όπως είχε γίνει και σε όλες τις προηγούμενες κοινοβουλευτικές εκλογές, και θα μείνει σπίτι της ή θα την αράξει στις παμπ. Το κοιμισμένο τέρας όμως ξύπνησε – κάτι που θυμίζει τη μαζική συμμετοχή της νέας γενιάς, που σε μεγάλο βαθμό θεωρούνταν απολίτικη, υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Οι νέες και οι νέοι στην Βρετανία συμμετείχαν μαζικά και συνέβαλαν αποφασιστικά στην αλλαγή ατζέντας, και στην επιτυχία των Εργατικών. Η νέα γενιά της τεχνολογίας, τωνsmartphonesκαι τωνtabletαπέκτησε μια πολύ θερμή συναισθηματική σχέση με έναν εργατικό ηγέτη ρετρό, και έδωσε πίστη στις δεσμεύσεις τους.
Και τέταρτον, η αριστερά με την πιο ευρεία έννοια, βαθμιαία αναδείχνεται σε κύρια εναλλακτική δύναμη απέναντι στο σύστημα ωθώντας προς τον τοίχο τη ρατσιστική δεξιά. Στις βρετανικές εκλογές κάνει εντύπωση το μεγάλο ναυάγιο του Ανεξάρτητου Κόμματος λίγους μάλιστα μήνες μετά τοBrexitστο οποίο είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια. Βλέπει κανείς μια αυτονομία των προγραμματικών θέσεων από την κομματική ταυτότητα. Οι Βρετανοί ψήφισαν το ΒrexitτουUKIP. Μαύρισαν όμως καθολικά το κόμμα στις εκλογές. Η επερχόμενη κάθοδος τουUKIPστον Άδη είχε γίνει αισθητή στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες όμως σημείωναν ότι το σύνολο σχεδόν της διαρροής θα κατευθυνθεί προς στους Συντηρητικούς. Τελικά φαίνεται ότι κερδισμένοι από αυτή την υπόθεση βγήκαν οι Εργατικοί. Στη Βουλή έχουν τώρα 261 έδρες ενώ τοUKIPμία. Αυτό το φαινόμενο μιας ενίσχυσης της από αριστεράς κριτικής στο σύστημα σε σχέση με την ακροδεξιά στην Ευρώπη επαναλήφθηκε για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Η πρώτη φορά ήταν στην Ολλανδία με την αποτυχία της ακροδεξιάς να κερδίσει τη θέση του πρώτου κόμματος και την δυναμική άνοδο ενός αριστερού οικολογικού κόμματος. Η δεύτερη φορά συνέβηκε στη Γαλλία όπου, εκεί που δεν το περίμενε κανείς στην αρχή των εκλογών, η αριστερά με τον Μελανσόν πολλαπλασίασε τις δυνάμεις της, υπολειπόμενη μόνο κατά ελάχιστες μονάδες από μια Λεπέν που διεκδικούσε την προεδρία.
Είναι ενδιαφέρουσες οι πρόσφατες εξελίξεις στην Βρετανία και σε όλη την Ευρώπη. Ας τις μελετήσουμε σε βάθος, ας εκφράσουμε τις πιο διαφορετικές απόψεις, ας προβληματιστούμε. Αξίζει όμως στο τέλος να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και σε αυτά η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα επιτέλους να στηρίξει την πολιτική της γιατί η κοινωνική δυναμική που θα είναι δυνατό να γεννηθεί στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή εικόνα κακομοιριάς και θλιβερής κοινωνικής απομόνωσης που αποπνέει η ριζοσπαστική αριστερά.
το σχόλιό μας
αναδημοσίευση από sxedio-b
Δεν είναι εύκολο να αποφύγει κανείς τον πειρασμό να αισθανθεί μια μικρή – μικρή έστω γεύση αισιοδοξίας από τα αποτελέσματα των βρετανικών εκλογών. Οι εκτιμήσεις βέβαια που την προκαλούν είναι εντελώς πρόχειρες και ίσως αποδειχθούν αβάσιμες αλλά μπορούν να τις κάνουμε, έστω για σήμερα.
Πρώτον, αναδείχνεται μία στροφή της κοινωνίας προς τα αριστερά. Οι Συντηρητικοί έχασαν τη δυνατότητα της πλειοψηφικής κυβέρνησης που είχαν μέχρι χθες τη νύχτα. Το Εργατικό Κόμμα, που τις πρώτες μέρες μετά την προκήρυξη των εκλογών αναμενόταν ότι θα καταρρεύσει κατάφερε να έχει μια σημαντική αύξηση ψήφων και εδρών. Θα πει κανείς ότι είναι οι γνωστοί συμβιβασμένοι Σοσιαλδημοκράτες που έχουμε γνωρίσει σε όλη την Ευρώπη. Μπορεί. Όμως το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν δεν είναι το Εργατικό Κόμμα του Μπλερ ούτε του Μπράουν. Ο σημερινός ηγέτης των Εργατικών, ακτιβιστής, εκφραστής της ριζοσπαστικής τάσης του, με εργατική κουλτούρα αντιμετώπισε μια ολομέτωπη επίθεση από όλο το σύστημα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Τον παρουσίαζαν ως φάντασμα από το νεκροταφείο, παλαιολιθικό, που μυρίζει ναφθαλίνη, που δεν έχει καμία σχέση με την εποχή μας. Όμως όχι μόνο κατάφερε να έχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, όχι μόνο κάλυψε τη σχετική οπισθοχώρηση που είχαν οι Εργατικοί με την στάση τους κατά τουBrexitστο δημοψήφισμα, αλλά αφύπνισε πολλές δυνάμεις της κοινωνίας που μέχρι τώρα βρίσκονταν σε ύπνωση.
Δεύτερον, η λιτότητα γίνεται κεντρικό θέμα της εκλογικής μάχης. Η επιτυχία των Εργατικών του Κόρμπιν σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι κατάφεραν να αλλάξουν την ατζέντα των εκλογών. Η πρωθυπουργός Μέι στήριζε τις ελπίδες για μια θριαμβευτική της νίκη στην νεοαυτοκρατορική διαχείριση τουBrexitαπό τους Συντηρητικούς. Το Εργατικό Κόμμα αντίθετα, εξαρχής έθεσε κεντρικό θέμα τη ζωή των πολιτών , αναδείχνοντας ως πρωταρχικό στόχο τη κατάργηση της λιτότητας. Αυτή η προσπάθεια είχε μικρή επιτυχία τις πρώτες μέρες αλλά στην πορεία το ρυάκι έγινε χείμαρρος. Έχουν ενδιαφέρον οι επιμέρους στόχοι που θέτει το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν ως δέσμη εναλλακτικών μέτρων στη λιτότητα. Οικοδόμηση 100.000 κοινοτικών διαμερισμάτων ανά έτος, επί μία πενταετία. Εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων. Αντικατάσταση των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης από δημόσιες περιφερειακές επιχειρήσεις. Επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που συμπεριλαμβάνει δανεισμό 250 δις λιρών μέσα στην δεκαετία για επενδυτικά έργα στην ενέργεια, στις μεταφορές και στην πληροφορική υποδομή. Κάλυψη για τα κινητά 5Gσε όλες τις αστικές περιοχές, τους αστικούς δρόμους και τους σιδηροδρόμους. Αύξηση του φόρου των εταιρειών από 19% σε 26%. Φορολογία των εισοδημάτων πάνω από 80.000 λίρες ετησίως με συντελεστή 45% και των εισοδημάτων πάνω από 123.000 λίρες με συντελεστή 50%. Αύξηση της ωριαίας αμοιβής σε 10 λίρες από το 2020. Κατάργηση όλων των διδάκτρων στα πανεπιστήμια και επιστροφή των φοιτητικών επιδοτήσεων. Αύξηση κατά 30 δις των δαπανών για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Επένδυση 8 δις στις υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης. Κατάργηση των εισιτηρίων για τα νοσοκομεία. Επιδότηση στην οικιακή χρήση πετρελαίου τον χειμώνα. Ούτε ο Λαφαζάνης δεν θα τα υποστήριζε όλα αυτά.
Τρίτον, η εισροή της νεολαίας στην πολιτική σκηνή. Ίσως αυτός να είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες για την πολιτική ήττα των Συντηρητικών, μαζί με την μεγάλη επιτυχία των Εργατικών στα μεγάλα αστικά – εργατικά κέντρα. Ελπίζανε ότι η νεολαία θα μείνει σχετικά αδιάφορη, όπως είχε γίνει και σε όλες τις προηγούμενες κοινοβουλευτικές εκλογές, και θα μείνει σπίτι της ή θα την αράξει στις παμπ. Το κοιμισμένο τέρας όμως ξύπνησε – κάτι που θυμίζει τη μαζική συμμετοχή της νέας γενιάς, που σε μεγάλο βαθμό θεωρούνταν απολίτικη, υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα στην Ελλάδα. Οι νέες και οι νέοι στην Βρετανία συμμετείχαν μαζικά και συνέβαλαν αποφασιστικά στην αλλαγή ατζέντας, και στην επιτυχία των Εργατικών. Η νέα γενιά της τεχνολογίας, τωνsmartphonesκαι τωνtabletαπέκτησε μια πολύ θερμή συναισθηματική σχέση με έναν εργατικό ηγέτη ρετρό, και έδωσε πίστη στις δεσμεύσεις τους.
Και τέταρτον, η αριστερά με την πιο ευρεία έννοια, βαθμιαία αναδείχνεται σε κύρια εναλλακτική δύναμη απέναντι στο σύστημα ωθώντας προς τον τοίχο τη ρατσιστική δεξιά. Στις βρετανικές εκλογές κάνει εντύπωση το μεγάλο ναυάγιο του Ανεξάρτητου Κόμματος λίγους μάλιστα μήνες μετά τοBrexitστο οποίο είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ και χρόνια. Βλέπει κανείς μια αυτονομία των προγραμματικών θέσεων από την κομματική ταυτότητα. Οι Βρετανοί ψήφισαν το ΒrexitτουUKIP. Μαύρισαν όμως καθολικά το κόμμα στις εκλογές. Η επερχόμενη κάθοδος τουUKIPστον Άδη είχε γίνει αισθητή στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες όμως σημείωναν ότι το σύνολο σχεδόν της διαρροής θα κατευθυνθεί προς στους Συντηρητικούς. Τελικά φαίνεται ότι κερδισμένοι από αυτή την υπόθεση βγήκαν οι Εργατικοί. Στη Βουλή έχουν τώρα 261 έδρες ενώ τοUKIPμία. Αυτό το φαινόμενο μιας ενίσχυσης της από αριστεράς κριτικής στο σύστημα σε σχέση με την ακροδεξιά στην Ευρώπη επαναλήφθηκε για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Η πρώτη φορά ήταν στην Ολλανδία με την αποτυχία της ακροδεξιάς να κερδίσει τη θέση του πρώτου κόμματος και την δυναμική άνοδο ενός αριστερού οικολογικού κόμματος. Η δεύτερη φορά συνέβηκε στη Γαλλία όπου, εκεί που δεν το περίμενε κανείς στην αρχή των εκλογών, η αριστερά με τον Μελανσόν πολλαπλασίασε τις δυνάμεις της, υπολειπόμενη μόνο κατά ελάχιστες μονάδες από μια Λεπέν που διεκδικούσε την προεδρία.
Είναι ενδιαφέρουσες οι πρόσφατες εξελίξεις στην Βρετανία και σε όλη την Ευρώπη. Ας τις μελετήσουμε σε βάθος, ας εκφράσουμε τις πιο διαφορετικές απόψεις, ας προβληματιστούμε. Αξίζει όμως στο τέλος να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και σε αυτά η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα επιτέλους να στηρίξει την πολιτική της γιατί η κοινωνική δυναμική που θα είναι δυνατό να γεννηθεί στην Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή εικόνα κακομοιριάς και θλιβερής κοινωνικής απομόνωσης που αποπνέει η ριζοσπαστική αριστερά.