ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ
Του Άγγελου Τσουκαλά
Άνεργος δημοσιογράφος
Τακτικό Μέλος της ΕΣΗΕΑ
Το 2011 ξεκίνησε ένας κατήφορος ή πιο σωστά, μια κατακρήμνιση όσον αφορά στα εργασιακά δικαιώματα, που ως τότε απολαμβάναμε ως εργαζόμενοι του κλάδου. Δικαιώματα τα οποία άλλοι, παλαιότεροι, κατέκτησαν κι εμείς οφείλαμε να διαφυλάξουμε για τους εαυτούς μας και για τους επόμενους.
Στο Μέσο στο οποίο εργαζόμασταν ξεκίνησαν οι μειώσεις προσωπικού από τους τελευταίους μήνες του 2010. Το 2011 έφτασε η ώρα της αλήθειας. Η επιχείρηση μας ζήτησε να υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις εργασίας, μέσω των οποίων ζητούσαν να δεχθούμε μειώσεις μισθών διότι δεν «έβγαιναν» οι εργοδότες. Παράλληλα, δεν παρείχαν καμία εγγύηση πως οι μειώσεις μισθών θα απέτρεπαν νέες μειώσεις προσωπικού. Στη συνέλευση των εργαζομένων βασίλευσε ο τρόμος. Εκεί οι παλαιότεροι συνάδελφοι, κάποιοι «επαναστάτες» του ραδιοφώνου και κάποιοι αρθρογράφοι «αμάσητοι», των οποίων τα κείμενα ανέδιδαν μια… φιλοεργατική αριστεροσύνη, λύγισαν σαν κλαράκια στον βοριά.
Τότε, η Ένωση Συντακτών προσπάθησε να εμποδίσει την αποδοχή της εργασιακής καταδίκης και μας ζήτησε να αντισταθούμε και να μην υπογράψουμε. Το τμήμα μας, λοιπόν, αποφάσισε πως έχουμε καθήκον να μη λυγίσουμε, ανεξαρτήτως του τι θα έπρατταν οι υπόλοιποι «συνάδελφοι», οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή. Αποτέλεσμα, απολυθήκαμε όλοι όσοι αρνηθήκαμε και πήραμε τον δρόμο της ανεργίας. Το γνωρίζαμε, αλλά θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να το υποστούμε. Πήραμε μέρος στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, πράξαμε ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή μας για να μη θεωρηθούμε επίορκοι. Η Ένωση τότε μας είπε ένα μεγάλο μπράβο για τη στάση μας. Δεν το θεωρήσαμε απαραίτητο, πράξαμε το καθήκον μας, διακινδυνεύοντας την ποιότητα της ζωής μας, τους ανθρώπους που συντηρούσαμε, τα σπίτια μας, ακόμα κάποιοι και τα απαραίτητα, τα βασικά για να ζήσει αξιοπρεπώς κάποιος.
Σήμερα η Ένωση αρνήθηκε να μας χορηγήσει το βοήθημα των Χριστουγέννων, τα 300 ευρώ, που αναμέναμε για να καλύψουμε έστω τις ελάχιστες των αναγκών μας. Διότι έπρεπε να λάβουν βοήθεια και οι νέοι άνεργοι συνάδελφοι. Ποιοι; Αυτοί που τότε υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις και ως τώρα εργαζόντουσαν και έπαιρναν έστω έναν κουτσουρεμένο μισθό. Αυτοί που προτίμησαν να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους και να υποταχθούν στις απαιτήσεις των εργοδοτών. Κάποιοι διατέλεσαν μέλη του Δ.Σ. και αναρωτιέμαι πώς γίνεται κάποιος που υποτάχθηκε στους εργοδότες να έγινε διοικητικό μέλος του συνδικαλιστικού οργάνου. Όσο για μας, μείναμε με εκείνο το μπράβο, που δεν ήταν απαραίτητο.
Ευχαριστούμε την Ένωση για τη στήριξη που μας παρείχε έως τώρα, αλλά θέλουμε να της πούμε πως τα «μπράβο» δεν πληρώνουν ούτε το ρεύμα ούτε το ενοίκιο ή την τροφή. Ούτε ήταν σκοπός μας να ζούμε τεμπελιάζοντας με 300 ευρώ τον χρόνο. Ας κάνει, λοιπόν, το… καθήκον της να στηρίξει αυτούς που δεν υπάκουσαν στο κάλεσμά της για αντίσταση και παραδόθηκαν στην εργοδοσία.
Άνεργος δημοσιογράφος
Τακτικό Μέλος της ΕΣΗΕΑ
Το 2011 ξεκίνησε ένας κατήφορος ή πιο σωστά, μια κατακρήμνιση όσον αφορά στα εργασιακά δικαιώματα, που ως τότε απολαμβάναμε ως εργαζόμενοι του κλάδου. Δικαιώματα τα οποία άλλοι, παλαιότεροι, κατέκτησαν κι εμείς οφείλαμε να διαφυλάξουμε για τους εαυτούς μας και για τους επόμενους.
Στο Μέσο στο οποίο εργαζόμασταν ξεκίνησαν οι μειώσεις προσωπικού από τους τελευταίους μήνες του 2010. Το 2011 έφτασε η ώρα της αλήθειας. Η επιχείρηση μας ζήτησε να υπογράψουμε ατομικές συμβάσεις εργασίας, μέσω των οποίων ζητούσαν να δεχθούμε μειώσεις μισθών διότι δεν «έβγαιναν» οι εργοδότες. Παράλληλα, δεν παρείχαν καμία εγγύηση πως οι μειώσεις μισθών θα απέτρεπαν νέες μειώσεις προσωπικού. Στη συνέλευση των εργαζομένων βασίλευσε ο τρόμος. Εκεί οι παλαιότεροι συνάδελφοι, κάποιοι «επαναστάτες» του ραδιοφώνου και κάποιοι αρθρογράφοι «αμάσητοι», των οποίων τα κείμενα ανέδιδαν μια… φιλοεργατική αριστεροσύνη, λύγισαν σαν κλαράκια στον βοριά.
Τότε, η Ένωση Συντακτών προσπάθησε να εμποδίσει την αποδοχή της εργασιακής καταδίκης και μας ζήτησε να αντισταθούμε και να μην υπογράψουμε. Το τμήμα μας, λοιπόν, αποφάσισε πως έχουμε καθήκον να μη λυγίσουμε, ανεξαρτήτως του τι θα έπρατταν οι υπόλοιποι «συνάδελφοι», οι οποίοι έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή. Αποτέλεσμα, απολυθήκαμε όλοι όσοι αρνηθήκαμε και πήραμε τον δρόμο της ανεργίας. Το γνωρίζαμε, αλλά θεωρήσαμε υποχρέωσή μας να το υποστούμε. Πήραμε μέρος στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, πράξαμε ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή μας για να μη θεωρηθούμε επίορκοι. Η Ένωση τότε μας είπε ένα μεγάλο μπράβο για τη στάση μας. Δεν το θεωρήσαμε απαραίτητο, πράξαμε το καθήκον μας, διακινδυνεύοντας την ποιότητα της ζωής μας, τους ανθρώπους που συντηρούσαμε, τα σπίτια μας, ακόμα κάποιοι και τα απαραίτητα, τα βασικά για να ζήσει αξιοπρεπώς κάποιος.
Σήμερα η Ένωση αρνήθηκε να μας χορηγήσει το βοήθημα των Χριστουγέννων, τα 300 ευρώ, που αναμέναμε για να καλύψουμε έστω τις ελάχιστες των αναγκών μας. Διότι έπρεπε να λάβουν βοήθεια και οι νέοι άνεργοι συνάδελφοι. Ποιοι; Αυτοί που τότε υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις και ως τώρα εργαζόντουσαν και έπαιρναν έστω έναν κουτσουρεμένο μισθό. Αυτοί που προτίμησαν να παραιτηθούν από τα δικαιώματά τους και να υποταχθούν στις απαιτήσεις των εργοδοτών. Κάποιοι διατέλεσαν μέλη του Δ.Σ. και αναρωτιέμαι πώς γίνεται κάποιος που υποτάχθηκε στους εργοδότες να έγινε διοικητικό μέλος του συνδικαλιστικού οργάνου. Όσο για μας, μείναμε με εκείνο το μπράβο, που δεν ήταν απαραίτητο.
Ευχαριστούμε την Ένωση για τη στήριξη που μας παρείχε έως τώρα, αλλά θέλουμε να της πούμε πως τα «μπράβο» δεν πληρώνουν ούτε το ρεύμα ούτε το ενοίκιο ή την τροφή. Ούτε ήταν σκοπός μας να ζούμε τεμπελιάζοντας με 300 ευρώ τον χρόνο. Ας κάνει, λοιπόν, το… καθήκον της να στηρίξει αυτούς που δεν υπάκουσαν στο κάλεσμά της για αντίσταση και παραδόθηκαν στην εργοδοσία.
