Μάης: Ανάμεσα στην απολυταρχία και την αντίσταση

Το ημερολόγιο; Μάης 2016.

Η γεωγραφία;

Θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κομμάτι αυτής της χώρας που γδέρνεται μέχρι να ματώσει από τις εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, την ατιμωρησία που έχει γίνει θεσμός, την έλλειψη ανεκτικότητας ως μορφή διακυβέρνησης, τη διαφθορά ως τρόπο ζωής μιας βρωμερής και δευτεροκλασάτης τάξης πολιτικών.

Αλλά επίσης θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε κομμάτι αυτής της χώρας που εξαγνίζεται από την επιμονή των συγγενών που δεν λησμονούν τους αγαπημένους τους, την πεισματική αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης, την εξεγερμένη αντίσταση απέναντι στα χτυπήματα, τις σφαίρες, τους φράχτες, την προσπάθεια οικοδόμησης μιας πορείας χωρίς αφεντικά, χωρίς σωτήρες, χωρίς καθοδηγητές, χωρίς ηγέτες· άμυνα, αντίσταση, εξέγερση· κραυγή που μεγαλώνει και βαθαίνει λόγω του πόνου και της οργής.

«Μεξικό»: έτσι καλείται συνήθως εκείνη η χώρα, αυτή η χώρα, που με τον δικό της τρόπο αντανακλά μια κρίση που κλονίζει όλο τον κόσμο.

Φαίνεται πως κάποια στιγμή στη σύντομη και έντονη ιστορία του 20ού αιώνα αυτή η χώρα υπήρξε διεθνές σημείο αναφοράς για τον τουρισμό. Περιγράφονταν τα τοπία της, η κουζίνα, η φιλοξενία του κόσμου της, το πόσο τέλεια ήταν η τέλεια δικτατορία της.

Αλλά πριν και κατά τη διάρκεια αυτής της εικόνας στο φυλλάδιο του τουριστικού πρακτορείου έγινε ό,τι έγινε. Όχι, δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες που συνέβησαν στο άμεσο παρελθόν, για παράδειγμα τα τελευταία 30 χρόνια.

Το ζήτημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια το «Μεξικό» είναι πλέον διεθνές σημείο αναφοράς για την κυβερνητική διαφθορά· την αγριότητα του εμπορίου ναρκωτικών· τη σύμπραξη, και όχι διείσδυση, του οργανωμένου εγκλήματος με τους θεσμούς· τις εξαναγκαστικές εξαφανίσεις· το στρατό που έχει αφήσει τα στρατόπεδα κι έχει βγει στους δρόμους και τα μονοπάτια· τις δολοφονίες και φυλακίσεις πολιτικών διαφωνούντων, δημοσιογράφων και άσχετου κόσμου· τα ‘warning’ των τουριστικών οδηγιών από το εξωτερικό· τον κυνισμό ως ιδιοσυγκρασία των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης· τη ζωή, την ελευθερία και τα προσωπικά αγαθά που παίζονται στη θανάσιμη ρουλέτα της καθημερινής ζωής («αν δεν ήρθε η σειρά σου σήμερα, ίσως έρθει αύριο»). Αν είστε γυναίκα, κάθε ηλικίας, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται. Η γυναικεία φύση, μαζί με τη διαφορετικότητα, έχει προβάδισμα μόνο σε ένα πράγμα: είναι πιο πιθανό να υποστεί βία, εξαφάνιση, θάνατο.

Αλλά όλα αυτά τα ξέρετε ήδη. Αρκεί να έχετε ζήσει εδώ, σε αυτά τα εδάφη, κάτω απ’ αυτούς τους ουρανούς, λίγο, όχι πολύ, ας πούμε ανάμεσα στους πρώτους μήνες της ζωής και μέχρι τα 5 έτη, που ήταν η ηλικία των παιδιών που δολοφονήθηκαν στο βρεφονηπιακό σταθμό ABC, στο Ερμοσίγιο της Σονόρα στις 5 Ιούνη 2009, πριν από σχεδόν 7 χρόνια.

Ποιο ήταν το έγκλημα των νηπίων; Ήταν θύματα κακής τύχης; ενός σκοτεινού θεϊκού σχεδιασμού; της τυχαιότητας; Ή μήπως είναι και ήταν θύματα μιας τάξης πολιτικών που επιτρέπει για τον εαυτό της τα πάντα (όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι μια από τις εμπλεκόμενες στην υπόθεση -χωρίς να γίνει έρευνα εναντίον της- είναι ανάμεσα στις πιθανές υποψηφιότητες του Κόμματος Εθνικής Δράσης για την προεδρία του Μεξικού);

Έτσι το μέρος θα μπορούσε να είναι η Σονόρα, όπου, άλλωστε, το έγκλημα και η ξεδιαντροπιά δεν έχουν νικήσει τις οικογένειες των παιδιών του βρεφονηπιακού σταθμού ABC.

Ή θα μπορούσε να είναι η πολιτεία του Μεξικού, όπου η φυλή Ñatho του Αγίου Φραγκίσκου Xochicuautla πρόκειται να καταστραφεί και να θαφτεί κάτω από έναν απ’ τους αυτοκινητοδρόμους της μεγάλης πρωτεύουσας. Το έγκλημά τους; Η υπεράσπιση των δασών τους. Αλλά πάνω από τα ερείπια των σπιτιών τους, οι κάτοικοι συνεχίζουν την αντίσταση.

Ή θα μπορούσε να είναι η Οαχάκα, στην κοινότητα Binizza του διαμερίσματος Άλβαρο Ομπρεγόν, στο Juchitán, όπου ο πληθυσμός δέχτηκε επίθεση με σφαίρες από παραστρατιωτικούς του Κόμματος Εθνικής Δράσης (PAN) και του Κόμματος Δημοκρατικής Επανάστασης (PRD). Ποιο ήταν το λάθος τους; Η αντίσταση στην ιδιωτικοποίηση του αέρα που επιβάλλει ο μεγαλειώδης καπιταλισμός στο Istmo με τα καλούμενα «αιολικά πάρκα».

Ή ίσως θα μπορούσε να είναι η Βερακρούς, που ήδη είναι περιοχή κυνηγιού γυναικών, νέων, δημοσιογράφων, αντιπολιτευόμενων ή μη. Ή το Γιουκατάν, όπου ενάντια στους κατοίκους της κοινότητας Chablekal εφαρμόζεται η καλούμενη «αιγίδα» (Escudo) με την οποία οι διοικούντες προστατεύουν τη λεηλασία. Ή το Γκερρέρο, όπου όλο το Μεξικό μετονομάζεται σε «Αγιοτσινάπα».i Ή το Μορέλος, που έχει μετατραπεί σε τεράστιο μαζικό τάφο. Ή η Πόλη του Μεξικού όπου οι αντιπολιτευόμενες διαδηλώσεις απαγορεύονται καθώς εκεί κυριαρχούν τα αυτοκίνητα, ακόμη και πάνω στο Σύνταγμα. Ή η Πουέμπλα, οχυρό της ιδιωτικοποίησης του νερού και των αυτοκινητοδρόμων. Ή η Ταμαουλίπας, όπου, όπως και σε όλη τη χώρα, το Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI) συνιστά το θεσμικό παρακλάδι του οργανωμένου εγκλήματος. Ή οποιοδήποτε άλλο μέρος της δημοκρατίας που ονομάζεται «Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού», με τα κύματα απολύσεων, λεηλασίας, ληστείας, εξαφανίσεων, καταστροφής, θανάτου… πολέμου.

Αλλά τελικά είναι η Τσιάπας. Και στην Τσιάπας βλέπουμε…

Την Τούξτλα Γκουτιέρρες, την πρωτεύουσά της. Μάης 2016. Μέτρια θερμοκρασία: 37 βαθμοί υπό σκιά. Υψόμετρο: 522 μέτρα από το επίπεδο της θάλασσας. Ημερομηνία: Μάης των αντιστεκόμενων και εξεγερμένων δασκάλων. Αλλά πριν, επιτρέψτε μας μερικές διευκρινήσεις:

1) Η καλούμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» δεν είναι εκπαιδευτική: είναι εργατική. Αν ήταν εκπαιδευτική θα είχαν ληφθεί υπόψη οι δάσκαλοι και οι οικογένειες. Όταν η κυβέρνηση αρνείται να κάνει διάλογο για τη μεταρρύθμιση με τους δασκάλους και τις οικογένειες αναγνωρίζει ότι δεν ενδιαφέρεται για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, αλλά τη «προσαρμογή των απολαβών» (αυτός είναι ο τρόπος που το κεφάλαιο αποκαλεί τις απολύσεις).

2. Δεν εφαρμόζει το νόμο: βιάζει το νόμο. Επικαλούνται την υπεράσπιση του συντάγματος (με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση), ενώ βιάζουν το σύνταγμα (τους νόμους που διασφαλίζουν βασικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα του συνεταιρισμού, της διαμαρτυρίας και της ελεύθερης διακίνησης).

3. Αυτό που κάνουν τα πληρωμένα ΜΜΕ είναι άχρηστο. Διακηρύξεις παν κι έρχονται: «όλα υπό έλεγχο», «η πλειονότητα των σχολείων είναι σε λειτουργία», «το 90 και βάλε τοις εκατό των δασκάλων εργάζονται». Αλλά η πραγματικότητα δεν αναγνωρίζει αυτές τις διακηρύξεις, γιατί οι δάσκαλοι και οι δασκάλες βρίσκονται στους δρόμους. Οι οικογένειες στις κοινότητες έχουν δηλώσει ευθαρσώς ότι δεν πρόκειται να αποδεχτούν τους αντικαταστάτες, ότι δεν θα τους αφήσουν να μπουν στις κοινότητες και θα τους διώξουν.

4. Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες δεν υπερασπίζονται προνόμια, αγωνίζονται στο τελευταίο ανάχωμα κάθε ανθρώπου: το ελάχιστο επίπεδο ζωής των ίδιων και των οικογενειών τους. Εκπλήσσεστε που κάποιος/α είναι έτοιμος/η να υπερασπιστεί το λίγο που του αναλογεί; Έναν απαξιωμένο μισθό, αίθουσες διδασκαλίας που μοιάζουν βομβαρδισμένες (και όντως είναι, αλλά από οικονομικές βόμβες), όχι μία αλλά πολλαπλές βάρδιες εργασίας, εξαιρετικά πολυάριθμες τάξεις; Εν συντομία: χαμηλό μισθό, άσχημες συνθήκες και πολύ γαμήσι. Πώς σας φαίνεται; Ακόμη κι έτσι, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες πηγαίνουν στα σχολεία τους, διδάσκοντας στα παιδιά τα μονοπάτια των φυσικών και των ανθρωπιστικών επιστημών.

5. Ο στόχος της υποτιθέμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης είναι να εξουδετερώσει εκείνη τη δασκάλα, εκείνο το δάσκαλο που προετοιμάστηκε για χρόνια και πρακτικά αφιερώνει όλη του/της τη ζωή σε αυτό το επάγγελμα. Σίγουρα με την πληρωμένη επιμονή των ΜΜΕ, έχει δημιουργηθεί η εικόνα των διεφθαρμένων ηγετών των δασκάλων. Αλλά αυτή η εικόνα είναι το καρότο που παγιδεύει το θύμα. Στόχος δεν είναι οι ηγέτες, αλλά όλοι οι δάσκαλοι και δασκάλες, συμπεριλαμβανομένων των δουλοπρεπών μελών του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων στην Εκπαίδευση. Τώρα, αν θέλετε ένα παράδειγμα διεφθαρμένων ηγετών, πάρτε τη διοίκηση αυτού του συνδικάτου.

6. Στόχος της μεταρρύθμισης είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Στην πραγματικότητα, αυτή η ιδιωτικοποίηση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Παρότι άφησαν τα σχολεία στην τύχη τους και υποχρηματοδοτούμενα δεν κατάφεραν να τελειώσουν με τη δημόσια εκπαίδευση στο Μεξικό λόγω του ανθρώπινου παράγοντα: τους δασκάλους και τις δασκάλες. Έτσι πλέον πρέπει να τους καταστρέψουν. Επιχειρούν μια καταστροφή που θα αναγκάσει τις οικογένειες -οι οποίες θα πρέπει να δουλεύουν σε βάρδιες- να στραφούν προς την ιδιωτική εκπαίδευση· ή να συμβιβαστούν ότι τα παιδιά τους θα διαμορφώνονται καταναλώνοντας τηλεόραση, ραδιόφωνο και ψηφιακά μέσα· ή στους δρόμους· ή ούτε κι αυτό. Το επάγγελμα του δασκάλου/ας δεν είναι αυτοσχεδιασμός ούτε ζήτημα κλίσης. Σπουδάζεται, απαιτεί προετοιμασία. Δεν έχει οποι@δήποτε την ικανότητα και τις γνώσεις για την εκπαίδευση. Γιατί στα σχολεία υπάρχει εκπαίδευση, όχι μόνο διδασκαλία. Δεν μπορεί οποι@δήποτε να αντιμετωπίσει μια ομάδα παιδιών σχολικής ή προσχολικής ηλικίας. Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητες οι Αγροτικές Ακαδημίες Δασκάλων.

7. Σας έχουν πει ότι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες είναι οκνηροί/ές και δεν θέλουν να κάνουν προετοιμασία; Ψεύδονται! Κάθε δάσκαλος και δασκάλα θέλει να βελτιώνεται, να είναι καλά προετοιμασμένος/η. Κάντε αυτό που δεν έχει κάνει η κυβέρνηση: μιλήστε με ένα δάσκαλο ή μια δασκάλα. Ακόμη καλύτερα, ακούστε τ@ν. Θα δείτε πώς, ενώ εκείν@ μιλά για την κατάστασή του/της, θα μοιάζει να περιγράφει τη δική σας.

-*-

Εμείς, οι Ζαπατίστας, προσπαθούμε να καταλάβουμε. Και για να καταλάβουμε πρέπει ν’ ακούσουμε. Όποτε υπάρχει δυνατότητα, καταφεύγουμε στην άμεση ενημέρωση. Σε αυτή την περίπτωση, στείλαμε μια ομάδα «Τρίτων Συντρόφων»ii (μη πληρωμένο ζαπατιστικό μέσο ενημέρωσης, μη αυτόνομων, μη ελεύθερων, μη εναλλακτικών, αλλά σίγουρα συντρόφων) και ακούσαμε βάσεις στήριξης των Ζαπατίστας που είναι δάσκαλοι και δασκάλες. Το ακόλουθο προέρχεται από μια από τις μαρτυρίες:

«Σύντροφε Εξεγερμένε Υποδιοικητή Μοϊσές, σε χαιρετώ και ελπίζω να βρίσκεται σε καλή υγεία και να κάνεις τις εργασίες του αγώνα.

Μετά το σύντομο χαιρετισμό μου, περνώ στην αναφορά: Παραβρεθήκαμε στη διαδήλωση των δασκάλων. Όχι μόνο δασκάλων, υπήρχαν και πολλές δασκάλες. Οι βρωμεροί αστυνομικοί τούς επιτέθηκαν και επίσης επιτέθηκαν στον κόσμο που περνούσε από κει. Χτύπησαν μέχρι και παιδιά. Αργότερα είδαμε ένα σύνθημα σ’ ένα τοίχο: «Αστυνομικοί: γαμιάδες ενάντια στο λαό, γατάκια ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών». Είδαμε ότι στη διαδήλωση οι δάσκαλοι ήταν ευχαριστημένοι. Δεν έχει σημασία που τους χτύπησαν, τους καταδίωξαν και τους πέταξαν αυτούς τους καπνούς που κόβουν την αναπνοή. Συνεχίζουν οι δάσκαλοι και οι δασκάλες, κι ακόμη κάποιες μαμάδες και μπαμπάδες των παιδιών που πηγαίνουν στο σχολείο και που οι οικογένειές στους στηρίζουν τους δασκάλους. Ήταν σαφές ότι δεν τους έφεραν βίαια, αλλά ήταν εκεί με τη θέλησή τους. Έχουν κινητοποιηθεί. Και ο κόσμος από τα σπίτια φωνάζει συνθήματα στήριξης των δασκάλων. Και στο δρόμο τους δίνουν νερό και φρούτα. Φαίνεται πως αγαπούν αυτούς τους δασκάλους που αγωνίζονται. Και τότε οι δάσκαλοι φωνάζουν το σύνθημα «έχουμε στήριξη που φαίνεται», κι ύστερα εγώ σκέφτηκα πως μπορεί να υπάρχει στήριξη που δεν φαίνεται, αλλά δεν υπάρχει σύνθημα γι’ αυτή.

Έπειτα πήγαμε να δούμε τους βρωμερούς αστυνομικούς που ακολουθούσαν την πορεία των δασκάλων για να τους καταδιώξουν. Είδαμε ότι η αστυνομία είναι ηττημένη. Μόνο λίγοι αστυνομικοί ήταν ενθουσιασμένοι και χτυπούσαν τις πλαστικές ασπίδες τους με τα κλομπ, υποτίθεται για εκφοβισμό αλλά δεν φόβιζαν κανέναν. Η πλειονότητα των αστυνομικών με το ζόρι περπατούσε, θαρρώ λόγω της ζέστης. Καίει ο ήλιος στην Τούξτλα. Και οι δάσκαλοι και οι δασκάλες πηγαίνουν σφαίρα γιατί είναι ευχαριστημένοι. Τραγουδούν και φωνάζουν συνθήματα. Τραγουδούσαν το «Venceremos» που κι εγώ άρχισα να τραγουδώ, αλλά μετά θυμήθηκα ότι ήμουν εκεί ως «Τρίτος Σύντροφος» και σταμάτησα. Οι αστυνομικοί κάθε φορά που σταματάει λίγο η πορεία, ψάχνουν γρήγορα να βρουν σκιά. Ο διοικητής τούς κάνει παρατηρήσεις γιατί δεν είναι συντεταγμένοι. Ακούσαμε έναν αστυνομικό να διηγείται σ’ έναν άλλο ότι καταδίωκε ένα κορίτσι κι ένα δάσκαλο, κι ότι ο δάσκαλος έτρεχε πιο γρήγορα απ’ το κορίτσι. Και γελούσε ο μαλάκας, λες και είναι αστείο να καταδιώκει κάποιος ένα κορίτσι. Και όταν τους δίνουν εντολή να προχωρήσουν, οι αστυνομικοί προχωρούν σέρνοντας τις ασπίδες τους. Κάποιοι φορούν μπότες με μέταλλο. Άλλοι έχουν ρόπαλα. Όταν περνούν, ο κόσμος στους δρόμους φωνάζει εναντίον τους, να φύγουν, να μην ενοχλούν πια τους δασκάλους. Κάποιοι τους μπαίνουν άσχημα. Οι αστυνομικοί τούς κοιτάζουν με οργή αλλά δεν σταματούν. Αυτοί που φωνάζουν είναι οικογένειες. Σε κάποια σπίτια έχει συνθήματα, αυτοσχέδια χαρτόνια που δηλώνουν υποστήριξη στους δασκάλους. Στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ακούσαμε κόσμο που τηλεφωνά για να παρέμβει, αλλά όχι όπως άλλες φορές που διαμαρτύρονται για τους δασκάλους που κλείνουν τους δρόμους. Τώρα διαμαρτύρονται για την ομοσπονδιακή αστυνομία, ότι προκαλούν μόνο προβλήματα, ότι φαίνεται σα να έχουμε πόλεμο, ότι ούτε την εποχή της εξέγερσης των Ζαπατίστας δεν είχε τόση αστυνομία τους δρόμους της Τούξτλα. Κανείς δεν ευχαριστεί την κυβέρνηση, καθιστούν σαφές ότι το φταίξιμο είναι το κακών κυβερνήσεων. Και τότε από το ραδιόφωνο κόβουν το τηλεφώνημα γιατί φαίνεται πως δεν τους αρέσει αυτό που λέει ο κόσμος. Κι ύστερα οι εφημερίδες ξεδιάντροπα δεν έχουν καμία αναφορά. Και φαίνεται πως είναι πολύ απασχολημένοι οι δημοσιογράφοι γιατί στο Τσεναλό (Chenalhó) οι κομματικοί απήγαν άλλους κομματικούς. Αλλά οι δάσκαλοι κάνουν πολιτική, εξηγούν τον αγώνα τους κι ο κόσμος τους καταλαβαίνει. Ακούσαμε αυτά που λέει ο κόσμος. Δεν καταλαβαίνουν ούτε ακούν τις κυβερνήσεις. Τον Βελάσκο [κυβερνήτη της Τσιάπας] τον λένε «βουτυρόπαιδο» και διαμαρτύρονται για το «βουτυρόπαιδο», που είναι καλός μόνο για να βγάζει φωτογραφίες και να κάνει βόλτες. Και ύστερα λέγεται πως δεν είναι για να μείνει, κι ότι τσακώνονται οι πολιτικοί να δουν με ποιον θα τον αντικαταστήσουν. Και λένε πως «όποιος μείνει, θα είναι κλέφτης και ξεδιάντροπος». Δεν έχουν σεβασμό για την κυβέρνηση της πολιτείας.

Τους δασκάλους τους σέβονται και τους αγαπούν, τους δίνουν το νερό και τα φρούτα τους, τους χειροκροτούν. Μέχρι και οι οδηγοί που προσπερνούν την διαδήλωση κορνάρουν και κάνουν χειρονομίες υποστήριξης. Αλλά στην αστυνομία μόνο προσβολές. Ακούσαμε ένα δάσκαλο να εξηγεί τον αγώνα του: «Αφορά το ψωμί των παιδιών μας». Σε ένα μέρος, κοντά στην Τούξτλα, που ονομάζεται Τσιάπα δε Κόρσο, ο κόσμος οργανώθηκε και πήγε να διώξει την ομοσπονδιακή αστυνομία από κει. Δεν ήταν δάσκαλοι, ήταν οικογένειες. Τους χτύπησαν, τους πέταξαν δακρυγόνα, αλλά δεν τους έκαναν να υποχωρήσουν και τελικά έδιωξαν τους ομοσπονδιακούς. Όλα όσα διηγούμαστε τα είδαμε και επιστρέψαμε για να δώσουμε την αναφορά μας.

Αυτό που βλέπουμε είναι πως κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει τελικά, αλλά οι κακές κυβερνήσεις έχουν χάσει.

Αυτά είχα να πω.»

-*-

Και τώρα, ερωτήσεις για τις εξετάσεις αξιολόγησης της ομοσπονδιακής κυβέρνησης:

Αν μια κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να κάνει διάλογο και να διαπραγματευτεί με τους διαφωνούντες, τι διεξόδους τους αφήνει; Αν το μόνο επιχείρημα που χρησιμοποιεί είναι η βία, τι περιμένουν ως ανταπάντηση;

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μοϊσές                             Εξεγερμένος Υποδιοικητής Γκαλεάνο

Μεξικό, Μάης 2016

Σημειωματάριο του γατό-σκυλου:iii

Η ώρα της Αστυνομίας 2. Ο πωλητής αποσμητικών για μετροσέξουαλ, αυτή η μεταμοντέρνα εκδοχή του Gordolfo Gelatino [κωμικός ήρωας], Aurelio Nuño Mayer [γενικός γραμματέα, δηλ. υπουργός Παιδείας], πρέπει να παρατήσει την εκστρατεία που κάνει για την προεδρία και να αναγνωρίσει ότι η μεταρρύθμιση που προτείνει δεν είναι ούτε μεταρρύθμιση ούτε εκπαιδευτική. Είναι μόνο μια ξεδιάντροπη αναπροσαρμογή προσωπικού. Ένα κακοντυμένο αφεντικό με θεσμικά ρούχα χρησιμοποιεί έναν παρφουμαρισμένο εργατοπατέρα για να κλείσει θέσεις εργασίας.

Και για να είναι κανείς ηλίθιος εργατοπατέρας που φιλοδοξεί να γίνει καλός μπάτσος, ας ακολουθήσει τις ακόλουθες οδηγίες: Ας γράψει 100 φορές: «η δημόσια εκπαίδευση στο Μεξικό είναι μια επιχείρηση και ως τέτοια πρέπει να διοικηθεί». Α! και να μην μελετήσει ιστορία. Να ξεχάσει ότι το Πανεθνικό Συντονιστικό Εργαζομένων στην Εκπαίδευση γεννήθηκε το 1979 στην Τσιάπας. Και ότι γεννήθηκε ως απάντηση στην κυβερνητική αγριότητα.

-*-

Οι αγώνες που απελευθερώνουν τους δασκάλους, τις δασκάλες και τις οικογένειες δεν τελειώνουν το Μάη. Συνιστούν την απαρχή πολλών μηνών και αγώνων που θα δοθούν, κι όχι μόνο απ’ τους δασκάλους. Στις γεωγραφίες και τα ημερολόγια των από κάτω, η ιστορία δεν προσπερνά: γίνεται.

Δηλώνω παρών.
Μιάου-γαβ