γράφει ο Κώστας Καναβούρης
Ας μη μας εκπλήσσει η πανταχόθεν προβαλλόμενη αναγκαιότητα του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναγκαιότητα της κατάφασης στην εθελοδουλία. Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η σμίκρυνση του κόσμου σε ένα ταπεινότατο εδώ και τώρα, χωρίς κανένα παρελθόν, χωρίς κανένα μέλλον, σχεδόν τελικά χωρίς «εδώ και τώρα». Αυτού του είδους το ΝΑΙ είναι μια κατάφαση στην  απελπισία. Και μάλιστα σ’ εκείνη την απελπισία που δεν είναι καν το αντίθετο της ελπίδας αλλά αποτελεί (θέλουν να αποτελεί) κατακλυσμιαία μοναδικότητα, ποδηγέτηση προς την τυφλότητα και απόλυτη άρνηση της αιτιοκρατίας. Ας μην μας εκπλήσσει αυτού του είδους η κατάφαση στη φοβικότητα, αυτού του είδους η κατάφαση στην περιφρόνηση προς τον άνθρωπο, η κατάφαση στη διάλυση του πολιτεύματος που ονομάζεται δημοκρατία, η κατάφαση στον θρυμματισμό της έννοιας της ελευθερίας.

Δεν είναι καινούργια αυτού του είδους η κατάφαση. Κάθε φορά που η ιστορία βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, τότε η στανική επιβολή της αρνητικής κατάφασης αποτελεί βασικό όπλο της ισχύουσας τάξης πραγμάτων. Ας μην ξεχνάμε ότι και στη φασιστική επίθεση εναντίον της Ελλάδας η συστημική  αντίληψη ήταν «λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων». Και πάλι η λέξη «τιμή». Ποια τιμή; Δεν υπάρχει τιμή δια της καταφάσεως στην ατίμωση. Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια δια της αρνήσεως της. δεν υπάρχει περηφάνεια δια της καταφατικής αρνήσεώς της. Κι ας μη μας πουν ότι δεν έχουμε καιρό για τέτοια κι ότι αυτά είναι πολυτέλειες για ευκολότερες μέρες. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Ακριβώς σε αυτές τις  συνθήκες, η περηφάνεια, η αξιοπρέπεια, το αίσθημα ελευθερίας, είναι όροι επιβίωσης.

Κι ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλλουν ένα ΝΑΙ ατελέσφορο με όπλο τον πανικό είναι οι πολιτικοί (πολλές φορές και φυσικοί) απόγονοι εκείνων που ήθελαν «λίγες ντουφεκιές για την τιμή των όπλων». Ας μην ξεχνάμε όμως ότι και τότε και αργότερα, στα σκληρά χρόνια που ακολούθησαν (τις συνέπειες των οποίων ουδέποτε αποζημίωσε η πολλαπλώς ευνοημένη μεταπολεμική Γερμανία), την τιμή των όπλων την πήρε στα χέρια του ο ελληνικός λαός και έδωσε απάντηση στο ύψος των περιστάσεων και στο ύψος της δικής του επιβίωσης. Γιατί στη δουλεία δεν υπάρχει ζωή. Υπάρχει αναμονή θανάτου και μόνον. Που και γι’ αυτόν ακόμα, πολλές φορές, αποφασίζει ο αυθέντης. Για τον έξω εννοείται. Γιατί ο μέσα θάνατος έτσι κι αλλιώς υφίσταται σε κατάσταση δουλοφροσύνης.

Σ’ αυτού του είδους τον πένθιμο πατριωτισμό μας καλούν να στέρξουμε. Στον πατριωτισμό του να αποφασίζει ο Σόιμπλε, ένας άνθρωπος καμωμένος από «αγέλαστο πέτρα», ότι τα παιδιά μας πρέπει να λιποθυμούν από πείνα. Στον πένθιμο πατριωτισμό του να αποφασίζει ο Σουλτς ποια κυβέρνηση πρέπει να έχουμε και να απεργάζεται αυτός (!), ο Πρόεδρος (!) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (!), δηλαδή της ελεύθερης συνείδησης των λαών της Ευρώπης (!), σχέδια πολιτικής εκτροπής. Λοιπόν; Αυτό τον πατριωτισμό θέλουμε;

Κι όσο γι’ αυτούς που αισχρά προσπαθούν να παραπλανήσουν ότι τάχα μου το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι ευρώ ή δραχμή, ένα έχω να πω: στην κόλαση δεν υπάρχει ούτε ευρώ, ούτε δραχμή.





πηγή: artinews.gr