«Κανέλα από τη Σμύρνη» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος του Θωμά Σίδερη, που δεν αρκείται σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο γεμάτο μυρωδιές και νοσταλγία, αλλά ακολουθεί την περιπλάνηση- άλλοτε αναγκαστική κι άλλοτε άσκοπη- μιας γυναίκας, που το βαφτιστικό της ήταν Κανέλα, αλλά δεν τη φώναξε ποτέ κανείς με αυτό.

Για τον συγγραφέα η μνήμη της προσφυγιάς είναι ζωντανή και η πληγή από την καταστροφή της Σμύρνης ανοιχτή, τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους Τούρκους. Ακόμη πιο έντονα, όμως, και εμφανή, όπως λέει, μέχρι σήμερα, είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα ήθη και οι παραδόσεις που έφεραν μαζί τους στην Ελλάδα οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη.



«Είναι η κοινή αυλή και η κοινή κουζίνα με τις μυρωδιές να αναδύονται σε όλη τη γειτονιά. Είναι η στάση ζωής στο μικρό Παρίσι της Ανατολής και ο πλούτος γνώσεων ακόμη και η δική τους μουσική που έσμιξε με την ντόπια και τη σημάδεψε» υποστηρίζει.


«Η τελευταία που έφυγε από το σπίτι ήταν η Λέλα» γράφει στο βιβλίο που αναμένεται να κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα από τις εκδόσεις Μπατσιούλας.



«Το βαφτιστικό της ήταν Κανέλα, αλλά η νενέ της που είχε τον πρώτο λόγο μέσα στο σπίτι, επέβαλε σε όλους να τη φωνάζουν Λέλα. Η νενέ χρόνια τώρα έφτιαχνε μια πομάδα από λεβάντα και γάλα, που μοσκοβόλαγε όλο το σπίτι. Έπαιρνε όρκο πως με κείνη την πομάδα οι ρυτιδιασμένες και σταφιδιασμένες γυναίκες γίνονται ξανά κοριτσόπουλα και έτσι κανένας άντρας δεν πρόκειται να ξελογιαστεί, ρίχνοντας τα δίχτυα του αλλού. Η Κανέλα ήταν το στερνοπούλι της οικογένειας και η νενέ έλεγε πως θα της κάνει μάγια για να μη μεγαλώσει ποτέ. Έτσι, από την πρώτη συλλαβή της λέξης λεβάντας και από την τελευταία συλλαβή της λέξης γάλα, η Λέλα ζούσε από μικρή την ψευδαίσθηση μιας υπόσχεσης».

πηγή: insideoutborders.com