«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον…». Δεν γνωρίζουμε πώς και υπό ποιες συνθήκες γεννήθηκαν οι στίχοι αυτού του υπέροχου τραγουδιού στο μυαλό σου. Γνωρίζεις άλλωστε ότι ανεξαρτήτως από τις προθέσεις ενός καλλιτέχνη, ενός συγγραφέα ή κάθε δημιουργού, το πνευματικό προϊόν όταν βγαίνει στη δημοσιότητα, αφήνεται να ταξιδέψει και να γίνει κτήμα των ανθρώπων με τον υποκειμενικό τρόπο που ο καθένας/καθεμία ερμηνεύει τον κόσμο στο πλαίσιο των δικών του βιωμάτων, ανησυχιών, συναισθημάτων, της ίδιας του της ιστορίας.



Το συγκεκριμένο τραγούδι βεβαίως το γνωρίζουμε όλοι, το έχουμε σιγοτραγουδήσει με παρέες, το έχουμε ακούσει ερμηνευμένο από συναδέλφους σου σε συναυλίες αλληλεγγύης, σε φεστιβάλ και εκδηλώσεις που εξέφραζαν την αγωνία ενός ολόκληρου λαού και τους αγώνες του για ένα καλύτερο μέλλον. Το ακούσαμε και από σένα που το ερμήνευσες μαζί με τον Νίκο Ζιώγαλα στον προαύλιο χώρο του ραδιομεγάρου της Αγίας Παρασκευής στις 16 Ιούνη 2013, λίγα 24ωρα μετά το πραξικοπηματικό λουκέτο στην ΕΡΤ. Ήταν η εποχή που η καρδιά της ΕΡΤ βρισκόταν ακόμα στα χέρια μας και οι καθημερινές συναυλίες και εκδηλώσεις συμπαράστασης συγκλόνιζαν με τη δυναμική τους. Στις 7 Νοέμβρη του 2013, η προηγούμενη συγκυβέρνηση θεωρώντας ότι «η ιστορία της ανήκει» έστειλε τα ΜΑΤ για να «σαρώσει» την όποια αντίσταση. Δεν τα κατάφερε. Οι συνάδελφοι της Αθήνας εξέπεμψαν σύντομα, ξανά, πρόγραμμα μέσα από το ertopen. Οι περιφερειακές ΕΡΑ και η Ραδιοφωνία/Τηλεόραση της ΕΡΤ3 στη Θεσσαλονίκη σήκωσαν το βάρος της εκπομπής προγράμματος και της διαφύλαξης της περιουσίας του ελληνικού λαού, υπηρετώντας το δημόσιο αγαθό της –ζητούμενης- ακηδεμόνευτης ενημέρωσης. Ουσιαστικά, «γυρίσαμε τις πλάτες μας στο μέλλον», στο μέλλον που ήθελαν να φτιάξουν όπως ήθελαν.



Πολλοί εργαζόμενοι της ΕΡΤ για 23 μήνες αρνηθήκαμε να πάμε σπίτια μας και δεν εγκαταλείψαμε «το πλοίο των ονείρων μας». Κρατήσαμε την υπόθεση της ΕΡΤ ζωντανή. Στην πορεία αυτού του αγώνα, πολλοί συνάδελφοί μας, έφυγαν από τη ζωή…  Δημιουργήθηκαν δομές αλληλεγγύης και ακατάλυτοι δεσμοί με την κοινωνία που μας στήριξε. Για πρώτη φορά, η ρετσινιά της «κρατικής» ΕΡΤ αποσύρθηκε. Με όπλο μας την αυτοδιαχείριση και την αυτοδιεύθυνση του αγώνα με κυρίαρχο όργανο λήψης των αποφάσεών μας τις γενικές μας συνελεύσεις, γεννήθηκε το όνειρο για μια ελεύθερη ανεξάρτητη ΕΡΤ. Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου, οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3 δημοσιοποιήσαμε τη δική μας πρόταση για την «επόμενη μέρα» με το κείμενο «ΠΟΙΑ ΕΡΤ ΘΕΛΟΥΜΕ». Ακολούθησαν πανελλαδικές συνελεύσεις όπου επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό το κοινό μας όνειρο.
 

Ύστερα, ήρθε η πολιτική ανατροπή της 25ης Γενάρη του 2015. Η νέα πολιτική εξουσία, ανακοίνωσε: «Η κυβέρνηση αποφάσισε να ανοίξει την ΕΡΤ». Ζήτησαν να μας ακούσουν. Ανταποκριθήκαμε. Καταθέσαμε τις προτάσεις μας. Έδειξαν να μας ακούν με προσοχή. Ώσπου ήρθε το νομοσχέδιο που πάτησε πάνω στο μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ και με ένα διοικητικό μοντέλο που «σαρώνει» κάθε ίχνος από τα αυτοδιαχειριστικά χαρακτηριστικά αυτού του πολύμηνου αγώνα, με τις περιφερειακές ΕΡΑ να μπαίνουν ξανά στη μέγγενη της αβεβαιότητας, με τη λογική της αδηφάγας «αγοράς» να μπαίνει από το παράθυρο μέσω των «αντοχών της οικονομίας» και των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών», με πρόσωπα που αφού υπηρέτησαν με πάθος το «μαύρο» και το κυβερνητικό μόρφωμα της ΝΕΡΙΤ, επιστρέφουν στις «τάξεις» μας και στην υπηρεσία της… «πλουραλιστικής, πολυφωνικής» ενημέρωσης όπως την υπηρέτησαν π.χ. μεταδίδοντας ότι οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών «έδειραν τα… ΜΑΤ!».


Όσοι μείναμε πίσω, συνεχίζουμε τον αγώνα. Όχι μόνοι μας, ευτυχώς. Έχουμε μαζί μας τα κινήματα. Θα πει κάποιος: Μα, συνεχίζετε τον αγώνα; Για ποιο πράγμα;! Η ΕΡΤ άνοιξε! Υπάρχει και ο ψηφισμένος νόμος. Ανακοινώθηκε και η σύνθεση του νέου ΔΣ. Πετύχατε (ως ΕΡΤ3) και τη «διοικητική σας αυτονομία». Έχετε τη δουλειά σας πίσω! Η απάντηση είναι: για «να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται». Όπως δεν φοβηθήκαμε τις «συνέπειες του νόμου», παραμένοντας για 23 μήνες, μέρα και νύχτα στα κτίρια της ΕΡΤ, έτσι και τώρα, «συνένοχους στο φόνο δε θα μας έχουν». Η «πληγή της Δημοκρατίας» για μας, δεν επουλώθηκε. Οι προτάσεις μας υπάρχουν. Και από εδώ και στο εξής, ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του, από την όποια θέση στη νέα ΕΡΤ, για την υπηρέτηση είτε των ιδανικών είτε των αφεντικών.


Είμαστε σίγουροι/σίγουρες, σύντροφε Διονύση, ότι κι εσύ, παραπλήσια πράγματα σκεφτόσουν όταν έγραφες το «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον». Θα μας συγχωρήσεις αυτή την αυθαίρετη υποκειμενική μας βεβαιότητα. Καλείσαι πλέον ως πρόεδρος(;) της ΕΡΤ να μεταφέρεις τον προβληματισμό αυτό στους ανθρώπους της εξουσίας που επιχειρούν να τοποθετήσουν ορισμένους θιασώτες των λουκέτων και των συρρικνώσεων σε θέσεις με υπερεξουσίες κατά την επόμενη ημέρα του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.


Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι… Εκτός κι αν αυτοί που θεωρούν ότι «η ιστορία τους ανήκει», έχουν διαφορετική άποψη.


VENCEREMOS!

 

Κύκλοι εργαζομένων από την Ελεύθερη Αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ3