γράφει ο Κώστας Καναβούρης 
Να οργιστείς; Να μην οργιστείς. Γιατί αυτό ελπίζουν: να οργιστείς. Επειδή η οργή χρειάζεται εκτόνωση. Και το ξέρουν καλά, γι' αυτό παίζουν με τα όρια. Ξέρουν ότι η εκτόνωση της οργής είναι χειρότερη από την ίδια την οργή. Καταλήγει σε ασύντακτες, υπερβολικές και άδικες ενέργειες που υποβαθμίζουν το αίτιο και προβιβάζουν το αιτιατό σε παράταιρο αφήγημα της πραγματικότητας. Να μην οργιστείς. Να προσπαθείς την αφήγηση της πραγματικής πραγματικότητας και να μην πανικοβάλλεσαι (ανθρώπινο είναι) από τον τυφλό θόρυβο της χυδαιότητας, από τον απάνθρωπο ήχο της έντασης θορύβου ο οποίος γίνεται επιχείρημα. Να μην οργιστείς. Η θεία Αριάδνη, που η ζωή της ήταν μια διαρκής ανατροπή προς το χειρότερο, αλλά που άφησε πίσω της μια ολόκληρη πεδιάδα επωάσεων καμωμένη από πηλό, αέρα και θάλασσα που έδυε, ξετυλίγοντας το μίτο της ζωής της μαγειρεύοντας ή πλέκοντας ή μπουγαδιάζοντας χιλιάδες τετραγωνικά λευκότητας ή αφήνοντας άφωνους τους ταξιδιώτες σ' εκείνο το μικρό παραθαλάσσιο χωριό (δεκαετία του '60) με τα εκπληκτικά γαλλικά της, η θεία Αριάδνη, λοιπόν, πάντοτε με συμβούλευε όταν με έβλεπε οργισμένο: «παιδάκι μου (ήταν η πιο μεγάλη αδελφή της μητέρας μου, γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη το 1911) ποτέ να μη μαλώνεις με γουρούνια. Γιατί θα κυλιστείς στις ακαθαρσίες, θα γίνεις χάλια και θα βρομοκοπάς ολόκληρος. Βεβαίως και τα γουρούνια θα κυλιστούν στις ακαθαρσίες. Αλλά στα γουρούνια αρέσει να γίνονται χάλια και να βρομοκοπούν».

Ώστε να μην οργιστείς. Άφησέ τους να κυλιούνται μονάχοι τους στις ακαθαρσίες. Αλλά δείχνε τη χαρά του γουρουνιού όταν λερώνεται. Δείχνε τον ιδιοκτήτη του χοιροστασίου που μέριμνά του είναι η αύξηση του ζωικού πληθυσμού του, η πάχυνση (με έντιμα και ανέντιμα μέσα) της τετράποδης σάρκας και στο τέλος η σφαγή. Μην οργίζεσαι λοιπόν με τα γουρούνια. Σφάζονται τόσο γρήγορα, κυριολεκτικά στον βωμό του κέρδους. Και ύστερα έρχονται άλλα, και ύστερα άλλα, κι άλλα, κι άλλα... Η αλυσίδα παραγωγής ζωικού και ψυχικού λίπους είναι ατελεύτητη. Μην οργίζεσαι και μην ξεχνάς: όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουνε. Βεβαίως έχουν διαφορετικές δεξιότητες, ανάλογα με την ποικιλία τους. Άλλο ξέρει να πνίγει ανθρώπους, άλλο ξέρει να τρομοκρατεί έως θανάτου, άλλο ξέρει να μπαίνει στα όνειρα και να τα κάνει εφιάλτες, άλλο ξέρει να παίρνει ανθρώπους από το χέρι και να τους οδηγεί στην αυτοκτονία, άλλο ξέρει να οδηγεί τους γέροντες στην ανυποληψία, τους παρίες στην τρέλα, τα παιδιά στη λιποθυμική ασιτία (βλέπεις, τα γουρούνια είναι λαίμαργα πλάσματα, γι' αυτό τρώνε από τροφή παιδιών μέχρι ψίχουλα ιδιοκτητών χοιροστασίου), τους απελπισμένους της γης στον πνιγμό, μην τυχόν και αγγίξουν τη σάπια τροφή τους. Α, είναι ευφάνταστα ζώα τα γουρούνια προκειμένου το χοιροστάσιο να παραμείνει χοιροστάσιο και τα ίδια τα γουρούνια να οδηγούνται με αδιατάρακτη κανονικότητα στη σφαγή. Κινούμενες κοιλιές μεν, πολυτελώς ενδιαιτώμενες δε, αφού άλλο δεν ξέρουν από τις ακαθαρσίες, τις οποίες φυσικά θεωρούν τρυφηλή ζωή. Και αγριεύουν όταν πας να τα καθαρίσεις. Γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρείς την τρυφηλότητα μιας ζωής που κυλιέται μέσα στις ακαθαρσίες. Είσαι εχθρός. Και σου επιτίθενται τα ρημαγμένα σφάγια που αύριο θα τα δεις κρεμασμένα ανάποδα στα τσιγκέλια των χρηματιστηρίων μ' ένα χαρτοφυλάκιο στο στόμα. Και σε φτύνουν. Μην οργιστείς. Αλλά και μην υποχωρήσεις από την επίγνωση ότι αυτά είναι γουρούνια. Μπορούν εύκολα να καταπιούν ένα πνιγμένο παιδί αρκεί να χορτάσουν. Μπορούν εύκολα -και αυτή είναι η τερατουργία- να καταπιούν και τον ίδιο τους τον εαυτό αρκεί να χορτάσουν. Αλλά δεν χορταίνουν ποτέ. Και σου επιτίθενται. Είσαι η τροφή τους. Είσαι ο εφιάλτης τους. Σε φοβούνται περισσότερο από τον φόβο γιατί τα γουρούνια είναι τρομαγμένα περισσότερο και από τον τρόμο. Είναι ο τρόμος της αδηφαγίας. Ας είναι ακαθαρσίες. Το θέμα είναι να μην πεινάς τον φόβο σου και να μη διψάς τον τρόμο σου. Θα σε δαγκώσουν. Γιατί θέλουν να σε κάνουν τροφή τους. Να μην οργιστείς. Τα γουρούνια δεν γίνεται να απορρίψουν τη δουλική τους φύση. Τα γουρούνια γεννήθηκαν για να σφάζονται προσπορίζοντας κέρδος στον σφαγέα. Δεν είναι ορδή. Αυτό να θυμάσαι. Είναι σφάγια. Εσύ δεν μαλώνεις μ' αυτά. Είναι ταπεινωτικό να μαλώνεις με τα γουρούνια. Είναι ταπεινωτικό να μαλώνεις με το μονό φωνήεν της άνοης πείνας και το απύλωτο της ακατάσχετης αφόδευσης. Άλλωστε, η αφόδευση δεν είναι άποψη. Είναι φύση. Πώς να τα βάλεις με τη φύση του γουρουνιού; Γίνεται; Δεν γίνεται. Και δεν πρέπει να γίνει. Μην οργίζεσαι. Άσε τα γουρούνια να φανερώνουν την παχυμένη τους φύση που οδεύει προς τη σφαγή. Δείχνε τα. Δείχνε το χοιροστάσιο.

Φώτισε το χοιροστάσιο με το φως των δικών σου πράξεων. Έτσι που να μην υπάρχει σκιά. Η αλήθεια δεν έχει σκιές. Η αλήθεια είναι το τεράστιο σκληρό φως που μοιράζει σκιές για να αναδυθεί η ομορφιά. Μην οργίζεσαι. Άφησε τα γουρούνια να διεκδικήσουν το μερτικό τους στην ομορφιά του κόσμου. Άφησε να πάρουν αυτό που τους αξίζει. Και να είσαι βέβαιος ότι θα τους δοθεί. Πάντοτε αυτό που μας αξίζει στο τέλος δίδεται. Μόνο που τις περισσότερες φορές δίδεται κατόπιν εορτής. Αυτό λέω να κάνεις. Να αποδώσεις στα γουρούνια αυτό που τους αξίζει. Κατόπιν εορτής. Της δικής τους εορτής. Όλα τα υπόλοιπα είναι μια πελώρια δουλειά αναβίωσης της τρόφιμης υπερηφάνειας. Μια αναβίωση δραστήριας δίαιτας του κόσμου. Δεν χρειάζεται να οργιστείς. Χρειάζεται να γεωργήσεις το τρόφιμο έδαφος της δικής σου ύπαρξης.