Μιλούσα πρόσφατα με ένα φίλο για το νομοσχέδιο που επαναφέρει την ΕΡΤ και όσους μείναμε εκτός των μορφωμάτων ΔΤ-ΝΕΡΙΤ στηρίζοντας την ελεύθερη – αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ ertopen. Ο ίδιος δεν ήταν από το χώρο των ΜΜΕ, αλλά από τους εκπαιδευτικούς, που είχαν αρνηθεί να γίνουν «αξιολογητές», με σημαντικό μάλιστα επιμίσθιο 500 ευρώ αν δεχόταν να πάει στην επαρχία σε αντίστοιχη θέση.

Είχε ακούσει μάλιστα και αυτός, όπως και εμείς στην ΕΡΤ, πόσο κορόιδα είμαστε που δεν τρέξαμε να τα «αρπάξουμε», κανιβαλίζοντας συναδέλφους μας.

Έκανε έναν παραλληλισμό μεταξύ του αγώνα της ΕΡΤ και του εκτελεσμένου αντιφασίστα και αντιστασιακού ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Νίκου Γόδα, που αρνήθηκε να αποκηρύξει τα πιστεύω του και έπεσε από το εκτελεστικό απόσπασμα στα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια.

Μου είπε ότι τη θυσία του τη θυμάται ο κόσμος ακόμα και σήμερα (η αφορμή ήταν η παρουσία του στην πρόσφατη βιβλιοπαρουσίαση του βιβλίου «Αθλητισμός & Κοινωνικά Κινήματα», που έχει αναφορά και σε αυτό το περιστατικό).

Τότε, μου είπε, ο Γόδας πήγε  άκλαφτος και από την εκτέλεσή του δεν ξεσηκώθηκε κανείς. Το ότι σήμερα τον θυμάται ο κόσμος και κάνει αναφορές σε αυτόν είναι μια δικαίωση μετά θάνατον.

«Και η ΕΡΤ που κολλάει», ρώτησα εγώ.

Η απάντηση ήταν, ότι εμείς ζούμε (εκτός των 18 αδελφών μας που χάσαμε σε αυτόν τον αγώνα) για να δούμε τη δικαίωση – επιστροφή μας, που οφείλεται στον σκληρό και επίπονο αγώνα μας, παρά τα όποια προβλήματα αφήνει ανοιχτά το σχετικό νομοσχέδιο.

Και εδώ θυμήθηκα μια φράση από το πάνελ της βιβλιοπαρουσίασης, που ανήκει στον ολυμπιακών φρονημάτων δημοσιογράφο Βαγγέλη Δεληπέτρο, ότι ο Γόδας έσωσε την τιμή της λαϊκής βάσης του Ολυμπιακού, γιατί στα μετεμφυλιακά χρόνια οι τότε διοικήσεις του τον μετέτρεψαν σε περιφερόμενο τσίρκο που έδινε παραστάσεις για ενίσχυση των θυμάτων από τους «συμμορίτες».

Χρήσιμες και οι δύο παρατηρήσεις και η πρώτη για τη «μεγάλη εικόνα» της επιστροφής και των υποχρεώσεων που προκύπτουν έναντι της κοινωνίας και η δεύτερη, διότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα και η επανάπαυση και το «μάρκετινγκ» ενός αγώνα μετά τη λήξη του, ή έστω μετά την πρώτη φάση του, δεν μπορεί να είναι «διαρκείας» όπως τα εισιτήρια στα γήπεδα.  'Αλλωστε και αυτά για μια σαιζόν ισχύουν...

Νάσος Μπράτσος - Άρθρο που μεταδόθηκε από την Ικαριακή Ραδιοφωνία