«Ο Μαρξ στο Σόχο»: Θεατρικό στο "Υδραγωγείο"
Η Εργατική Λέσχη Νέας Ιωνίας “Υδραγωγείο” σας προσκαλεί στο θεατρικό έργο του Χάουαρντ Ζιν «Ο Μαρξ στο Σόχο», το Σάββατο 14 Μαρτίου και ώρα 9:00μμ στο χώρο της λέσχης.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο “Μαρξ στο Σόχο”, μολονότι δεν προέρχεται από την πένα ενός επαγγελματία δραματουργού, αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της εποχής μας, τουλάχιστον για όσους πιστεύουν ακόμα ότι το ριζοσπαστικό θέατρο δεν πέθανε.
Η φανταστική επιστροφή του Μαρξ στην πατρίδα του καπιταλισμού και η εξίσου φανταστική ανάκληση της συνάντησής του με τον Μπακούνιν στο σπίτι του πρώτου, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον αναρχο-μαρξιστή Χ. Ζινν, προκειμένου να ανασυστήσει το ελευθεριακό αίτημα σήμερα. Το έργο είναι μακροσκελές, με διπλού χαρακτήρα ανάπτυξη (προσωπικές αναμνήσεις και επίκαιρη επαναστατική κριτική) κι έτσι επιλέξαμε να περιορίσουμε τη διάρκειά του.
Ο Μαρξ συνδιαλέγεται με τα πρόσωπα που αγάπησε, καθώς και με αυτούς που τον ανάγκασαν να αποφανθεί: “εγώ δεν είμαι μαρξιστής!”. Συνεπώς, παρουσιάζονται παράλληλα ενδιαφέροντα στοιχεία από τη βιογραφία του και μια χαρτογράφηση των κινημάτων που σημάδεψαν την τύχη του ελευθεριακού κομμουνισμού. Επιλέξαμε μια λιτή σκηνική αναπαράσταση (χωρίς π.χ. οπτικοακουστικά μέσα), προκειμένου να αναδείξουμε τόσο τον θεατρικό λόγο όσο και την υποκριτική ως όπλο της κριτικής.
Ο αυτοσχεδιασμός επάνω στην επικαιρότητα είναι περιορισμένος, καθώς το ίδιο το κείμενο είναι πλούσιο σε ιδέες προς αξιοποίηση. Καθαρά θεωρητικά, δόθηκε έμφαση στα Χειρόγραφα 1844 του Μαρξ, εφόσον αποτελούν το πιο σημαντικό ίσως έργο για την ιστορική εξέλιξη του μαρξισμού. Ο Μαρξ δεν εμφανίζεται σκηνικά ως “φάντασμα”, αλλά στον φυσικό του χώρο, ενώπιον των μαζών. Τέλος, σκηνοθετικά ο μονόλογος κορυφώνεται ακριβώς στα σημεία όπου ο πολιτικός λόγος αναδύεται μέσα από τον θεατρικό, δηλαδή το περιεχόμενο ορίζει τελικά τη μορφή του έργου.
Σκηνοθεσία: Nίκος Σέργης
Παίζει: Βασίλης Κυριάκου
Ο “Μαρξ στο Σόχο”, μολονότι δεν προέρχεται από την πένα ενός επαγγελματία δραματουργού, αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά έργα της εποχής μας, τουλάχιστον για όσους πιστεύουν ακόμα ότι το ριζοσπαστικό θέατρο δεν πέθανε.
Η φανταστική επιστροφή του Μαρξ στην πατρίδα του καπιταλισμού και η εξίσου φανταστική ανάκληση της συνάντησής του με τον Μπακούνιν στο σπίτι του πρώτου, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον αναρχο-μαρξιστή Χ. Ζινν, προκειμένου να ανασυστήσει το ελευθεριακό αίτημα σήμερα. Το έργο είναι μακροσκελές, με διπλού χαρακτήρα ανάπτυξη (προσωπικές αναμνήσεις και επίκαιρη επαναστατική κριτική) κι έτσι επιλέξαμε να περιορίσουμε τη διάρκειά του.
Ο Μαρξ συνδιαλέγεται με τα πρόσωπα που αγάπησε, καθώς και με αυτούς που τον ανάγκασαν να αποφανθεί: “εγώ δεν είμαι μαρξιστής!”. Συνεπώς, παρουσιάζονται παράλληλα ενδιαφέροντα στοιχεία από τη βιογραφία του και μια χαρτογράφηση των κινημάτων που σημάδεψαν την τύχη του ελευθεριακού κομμουνισμού. Επιλέξαμε μια λιτή σκηνική αναπαράσταση (χωρίς π.χ. οπτικοακουστικά μέσα), προκειμένου να αναδείξουμε τόσο τον θεατρικό λόγο όσο και την υποκριτική ως όπλο της κριτικής.
Ο αυτοσχεδιασμός επάνω στην επικαιρότητα είναι περιορισμένος, καθώς το ίδιο το κείμενο είναι πλούσιο σε ιδέες προς αξιοποίηση. Καθαρά θεωρητικά, δόθηκε έμφαση στα Χειρόγραφα 1844 του Μαρξ, εφόσον αποτελούν το πιο σημαντικό ίσως έργο για την ιστορική εξέλιξη του μαρξισμού. Ο Μαρξ δεν εμφανίζεται σκηνικά ως “φάντασμα”, αλλά στον φυσικό του χώρο, ενώπιον των μαζών. Τέλος, σκηνοθετικά ο μονόλογος κορυφώνεται ακριβώς στα σημεία όπου ο πολιτικός λόγος αναδύεται μέσα από τον θεατρικό, δηλαδή το περιεχόμενο ορίζει τελικά τη μορφή του έργου.
Σκηνοθεσία: Nίκος Σέργης
Παίζει: Βασίλης Κυριάκου