του Θωμά Σίδερη

Πάνω σ’ ένα δέντρο, στερεωμένο με πινέζα, είδα το εξής χειρόγραφο σημείωμα: «Ζητούνται μεταχειρισμένα σχολικά βοηθήματα και φροντιστηριακά βιβλία από μαθήτρια Γ’ Λυκείου. Δεν έχω τη δυνατότητα ν’ αγοράσω καινούρια. Ευχαριστώ. Ελένη» - κι από δίπλα έναν αριθμό κινητού.

Πήρα τηλέφωνο. Η Ελένη σε λίγους μήνες θα έδινε πανελλαδικές εξετάσεις. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, ο πατέρας της είχε «φύγει» νωρίς και η μητέρα της άνεργη κοντά τέσσερα χρόνια τώρα. Κουβεντιάσαμε αρκετά. Για το σχολείο, για το πανεπιστήμιο, για τα παιδιά που φεύγουν έξω, μέχρι και για κείνον τον απίθανο αμερικανοτραφή τύπο που αφότου μας έβαλε στο μνημόνιο μετά αποφάσισε να δώσει τα «φώτα» του στους φοιτητές του Χάρβαρντ. Της υποσχέθηκα να τη βοηθήσω, ρωτώντας φίλους που τα παιδιά τους είχαν τελειώσει τεχνολογική κατεύθυνση.

Όταν βρεθήκαμε για να της δώσω τα βιβλία, μου έδωσε να διαβάσω μια άσκηση που είχε κάνει στο κοινωνικό φροντιστήριο στα πλαίσια του μαθήματος Έκθεση –Έκφραση. Η άσκηση ζητούσε από τους μαθητές να συντάξουν μια συστατική επιστολή. Μόνο που η Ελένη αποφάσισε να την προσαρμόσει στα δεδομένα ενός πρώην πρωθυπουργού που ζητάει δουλειά σ’ ένα μεγάλο ξένο πανεπιστήμιο.

Η τελευταία υπόσχεση που της έδωσα ήταν να τη δημοσιεύσω.

«Ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας μου, με τη μεθοδικότητα και την πρωτοτυπία που διέκρινε όλους τους πρώην πρωθυπουργούς της Ελλάδας, οδήγησε τη μητέρα μου στην ανεργία, αν και ήθελε μόνο δυο χρόνια για να βγει στη σύνταξη. Ο μισθός της μητέρας μου ήταν το μοναδικό οικογενειακό μας εισόδημα, αφού ο πατέρας μου πέθανε όταν εγώ ήμουν πολύ μικρή. Δεκαοχτώ μήνες μετά, τη μητέρα μου δεν τη θέλει κανένας στη δουλειά του.

Ο πρώην πρωθυπουργός ξεχωρίζει για την αυτονομία του και την πρωτοβουλία του. Το επίδομα ανεργίας που δικαιούταν η μητέρα μου το αναπροσάρμοσε πολύ γρήγορα κάτω από τα 200 ευρώ. Τώρα πια δεν παίρνει ούτε αυτό.

Ο πρώην πρωθυπουργός έχει υψηλό βαθμό συναισθηματικής ωρίμανσης και λίγο αφότου ξεκίνησαν τα σχολεία με προέτρεψε να κολλήσω χαρτάκια σε όλες τις στάσεις λεωφορείων και τις κολώνες της περιοχής μου, αναζητώντας μεταχειρισμένα σχολικά βοηθήματα από μαθητές που έχουν τελειώσει το σχολείο.

Παρά την επίπονη προσπάθεια που κατέβαλα –κόλλησα χαρτάκια ακόμα και σε τηλεφωνικούς θαλάμους, έξω από τράπεζες και στην είσοδο του ΙΚΑ- δεν χτύπησε μέχρι σήμερα το κινητό μου. Ίσως τα πούλησαν σε παλαιοπωλεία, ίσως τα έριξαν στον κάδο ανακύκλωσης, ίσως δεν σκέφτηκαν ότι μπορεί να υπάρχει μια έφηβη – ρακοσυλλέκτης γνώσεων.

Ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει σταθερότητα στις επιλογές του όσον αφορά στη δομή και τη λειτουργία του λυκείου που πηγαίνω. Με πίστη και εργατικότητα συνετέλεσε στη διαμόρφωση ενός σχολείου αδιάφορου και μίζερου, που μένει μονίμως στους τύπους και αδιαφορεί παντελώς για την ουσία, με κουρασμένους και πνιγμένους στα προβλήματά τους καθηγητές.

Ενός σχολείου που μας βλέπει μόνο ως υποψηφίους πανελλαδικών και όχι ως μαθητές που διψάνε για γνώση. Ενός σχολείου που κάνει τις επιτυχίες μας μικρές και τις αποτυχίες μας μεγάλες. Μοιάζουμε με βραδινά αεροπλάνα που πετάνε χωρίς καμιά επαφή μεταξύ τους και χωρίς καμιά επικοινωνία με τον πύργο ελέγχου. Είμαστε τα χαμένα αστεράκια ενός σκοτεινού σύμπαντος.

Με την ίδια πίστη και εργατικότητα στους στόχους του οδήγησε τον μπαμπά της Φαίης στην εφεδρεία και τον μπαμπά της Ιωάννας στην… Διστάζω να το γράψω και νομίζω ότι δεν θα καταφέρω ποτέ πια στη ζωή μου να γράψω ή να ψιθυρίσω αυτή τη λέξη. Επειδή ξέρω τι σημαίνει να μεγαλώνεις χωρίς μπαμπά, με την Ιωάννα δεθήκαμε και γίναμε αχώριστες από τότε.

Με την παροιμιώδη αυτοκυριαρχία που διαθέτει, δεν έδειξε την παραμικρή θλίψη ή συντριβή όταν μπροστά στα μάτια του η τράπεζα έδιωχνε τον Μπάμπη από το σπίτι του και του πετούσε τα πράγματα στο δρόμο. Ένα βιβλίο βιολογίας από το φροντιστήριο -ο Μπάμπης θέλει να γίνει γιατρός-, ένα μεταλλικό αυτοκινητάκι από την παιδική του ηλικία και δυο τρεις αφίσες με τους αγαπημένους του ποδοσφαιριστές ήταν αυτά που κατάφερε να περισώσει από την εκδικητική μανία των κατασχετών και των δικαστικών κλητήρων.

Ο μπαμπάς του Μπάμπη σταμάτησε να πληρώνεται από τη δουλειά του εδώ και δεκατρείς μήνες και όλον αυτόν τον καιρό δεν κατέβαλε στην τράπεζα τις δόσεις για το σπίτι. Ο Μπάμπης διέκοψε το φροντιστήριο και είπε ότι θα προσπαθήσει μόνος του. Είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρει. Είπαμε ότι και τα υπόλοιπα παιδιά θα τον βοηθάμε στον ελεύθερο χρόνο μας.

Σύμφωνα λοιπόν με όλα τα παραπάνω, ΣΥΝΙΣΤΩ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας να διδάξει ως ακαδημαϊκό προσωπικό στο πανεπιστήμιό σας. Ελπίζω κάποτε να καταφέρω και εγώ να γίνω δεκτή στο τμήμα του. Τότε, που ο θυμός της εφηβείας μου θα γίνει οργή της ενηλικίωσής μου.»