Τη Δευτέρα, 15 Δεκεμβρίου, 9μ.μ. στον κινηματογράφο Τριανόν, Κοδριγκτώνος 21.

   Το βιβλίο αυτό είναι μια χειρονομία ενάντια στην απαγόρευση και τον κατακερματισμό της μνήμης, των σωμάτων και της ζωής. Η συγγραφέας επιχειρεί μια σύνθεση βιώματος και ιστορικού ντοκουμέντου που ενώ σέβεται απολύτως τα γεγονότα υπακούει στους κανόνες της μυθοπλασίας. Συνδέοντας έτσι τους τέσσερις σταθμούς που καταγράφονται στον υπότιτλο του έργου της, επιχειρεί μια ανάνηψη σώματος, ψυχής και συνείδησης που θα ξυπνήσει την δράση και την αντίσταση.

 Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Νένα Βενετσάνου, Κάτια Γέρου, Ηλίας Νικολακόπουλος, Γιώργος Σταματόπουλος και η συγγραφέας

Παρεμβάσεις θα κάνουν οι: Θανάσης Κολλιτσίδας, γιατρός και Γιάννης Συμιακάκης, απόδημος.

Διαβάζει: η Κάτια Γέρου.

Τραγούδι: Νένα Βενετσάνου και Βασιλική Καρακώστα.

ΔΕΥΤΕΡΑ, 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014, ΩΡΑ: 9 μ.μ., στο ΤΡΙΑΝΟΝ,

ΚΟΔΡΙΓΚΤΩΝΟΣ 21 & ΠΑΤΗΣΙΩΝ 101 (ΜΕΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ)  Τηλέφωνο: 2108215469

mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

«Στοχάσου και αρκεί». Ένα σχόλιο στο βιβλίο «Θάλαμος ανανήψεως: Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια» της Πέπης Ρηγοπούλου, εκδόσεις Ταξιδευτής.   

Το τραύμα, με το οποίο το βιβλίο αυτό βρίσκεται σε διάλογο,  είναι με μια έννοια το πιο κοινό πράγμα στον κόσμο. Κοινό με την έννοια του συνηθισμένου. Αλλά ακόμη περισσότερο κοινό, γιατί μας αφορά όλους ως κοινωνία, όντας σύμφυτο με την ψυχή, το σώμα, την Ιστορία. Πολύ λιγότερο κοινό είναι το να μπορεί να έρθει στο φως, να γίνει λόγος, να ξεπεραστεί οδηγώντας στην πράξη.

Και αυτό γιατί ό,τι μας σφράγισε απωθείται, μεταμορφώνεται, παραμορφώνεται, εκχυδαΐζεται από φόβο ή συμφέρον. Εκτός από τις στιγμές που αναδύεται μέσα από μια διαδικασία προσωπικής είτε συλλογικής ανάνηψης , συνήθως απρόσμενα, ως νοσταλγία, άλγος του νόστου, της επιστροφής του απωθημένου, αλλά ταυτόχρονα ως απάντηση στην  ανάγκη των καιρών.

   Το βιβλίο της Πέπης Ρηγοπούλου που έχει τίτλο «Θάλαμος ανανήψεως: Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια» προτείνει στον αναγνώστη μια τέτοια ανάδυση και απάντηση.  Έργο όπου συνυπάρχουν το βίωμα και το ντοκουμέντο, συνδυάζει τον απόλυτο σεβασμό στα γεγονότα με την λογοτεχνική φόρμα της μυθοπλασίας.

Ο σεβασμός στα γεγονότα σημαίνει πρώτα από όλα σεβασμό στους ανθρώπους, στα βάσανα και τα τραύματα των ανθρώπων που παρελαύνουν στις σελίδες της. Μικρασιάτες πρόσφυγες πρώτα που πλήρωσαν για λάθη άλλων, έπειτα άνθρωποι που πλήρωσαν γιατί τόλμησαν να αντισταθούν στην Χούντα, ξεριζωμένοι της κατεχόμενης Κύπρου, σημερινά θύματα και αυτόχειρες των Μνημονίων. Αγνοούμενοι της κάθε εποχής που επιμένουν, γυρνούν και χτυπούν την πόρτα μας, ζητώντας να τους δανείσουμε τον λόγο μας για να βρουν μια στάλα δικαιοσύνη.    

Ως λογοτεχνία ο «Θάλαμος ανανήψεως» πρέπει να ιδωθεί για δύο βασικά λόγους. Ως δομή αφήγησης πρώτα από όλα. Γραφή δηλαδή που ενσαρκώνει σε λόγο μια διαδικασία ανάνηψης/ ανάμνησης: Αντί να εξελίσσεται γραμμικά, ξεκινά από μια  «στιγμή της αλήθειας», τις ώρες του Πολυτεχνείου, για να παλινδρομήσει στο δράμα της Μικρασίας, ιδωμένο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που πλάι στο ραδιόφωνο περιμένει τα νέα των αγνοουμένων που δε θα φτάσουν ποτέ.

Από εκεί μεταβαίνει στα χρόνια της δικτατορίας, στην εξέγερση και τις δίκες και ακόμη στην «δίκη που δεν έγινε ποτέ: Το τραύμα δηλαδή της προδοσίας και της Κατοχής της Κύπρου. Για να τελειώσει με την άλλη Κατοχή, αυτή των Μνημονίων, από την οποία σήμερα πασχίζει να λευτερωθεί η Ελλάδα.

Λογοτεχνία ωστόσο είναι και για έναν άλλο λόγο. Διότι μέσα στην προσωπική αφήγηση, παρεμβάλλονται, παρεμβαίνουν οι φωνές των άλλων, των άλλων που μας αφορούν, έτσι που αυτό που προκύπτει να είναι η πολυφωνία – με την έννοια που έδινε στον μυθιστορηματικό λόγο ο Μπαχτίν. Ένας πατέρας –παιδί που αφηγείται μ ένα είδος κλαυσίγελου την μικρασιατική καταστροφή, παιδιά και νέοι που βρέθηκαν κοντά στις πιο άγριες ώρες της Εξέγερσης, για να χαθούν και να ξαναβρεθούν αναπάντεχα, μια γυναίκα που έζησε το κίνημα «Οι γυναίκες επιστρέφουν»  στην Κύπρο, μιλούν σε πρώτο πρόσωπο, πάσχουν, ελπίζουν, κάποτε αυτοειρωνεύονται, ανανεώνουν με τρόπο αναπάντεχο τον διάλογό τους με την συγγραφέα.

Υπάρχει όμως και ένας άλλος διάλογος.  Είναι ο διάλογός  με τον αναγνώστη. Με το βιβλίο της η Πέπη Ρηγοπούλου, τον προκαλεί/ προσκαλεί να βγει από τα βολικά και τελικά δηλητηριώδη στερεότυπα περί ηρώων, θυμάτων κλπ., από την συναισθηματική πανούκλα, που αποκοιμίζει την συνείδησή μας και ευνουχίζει την πράξη μας. Τον καλεί να μετατρέψει την δική του ανάνηψη σε λυτρωτική ανάμνηση, σε κίνητρο για πράξη. «Στοχάσου», έγραφε ο ανώνυμος συγγραφέας της “Ελληνικής Νομαρχίας” που ευαγγελιζόταν την Επανάσταση, «και αρκεί». Είναι ίσως η πιο κατάλληλη ρήση για να καταλάβουμε την πρόθεση αυτού του βιβλίου.