"Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Πάνω από ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που ξεκινήσαμε την μεγάλη απεργία, έναν αγώνα που δώσαμε από κοινού με τους φοιτητές ενάντια στις απολύσεις, τη μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στην ίδια την εργατική τάξη, την πολιτική απαξίωσης της ζωής και της εργασίας μας. Μπροστά μας συνεχίζουμε να έχουμε την προοπτική των απολύσεων των εργαζομένων και των διαγραφών των φοιτητών μέσα σε μια απολύτως εντατικοποιημένη πραγματικότητα.

Ταυτόχρονα, η νέα διοίκηση προσπαθεί να μετατρέψει τη φύλαξη των κτηρίων -μέσω της νέας εργολαβίας security με τα αλεξίσφαιρά γιλέκα- σε ένα πρόπλασμα πανεπιστημιακής αστυνομίας που θα εμποδίζει τις κοινωνικές και πολιτικές δραστηριότητες εργαζομένων, φοιτητών και άλλων κοινωνικών κομματιών ώστε το πανεπιστήμιο να μετατραπεί σε έναν αποστειρωμένο χώρο όπου δεν θα μπαίνουν εμπόδια στη σχεδιαζόμενη επέκταση των επιχειρηματικών λειτουργιών, όπου οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι θα πειθαρχούν στις επιταγές του κεφαλαίου.

Δεν είναι τυχαία η πρόσφατη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να διατίθενται οι χώροι του πανεπιστημίου αποκλειστικά για εκδηλώσεις ακαδημαϊκού και ερευνητικού ενδιαφέροντος. Τίποτα δεν έχει τελειώσει: η έκβαση της μάχης για τις απολύσεις και τις διαγραφές, για την επιβολή της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης εξαρτάται από τη δική μας συλλογική αυτενέργεια, από το δικό μας συλλογικό και αυτόνομο αγώνα.

Για να το κάνουμε όμως αυτό πρέπει να εκτιμήσουμε ψύχραιμα την τρέχουσα συγκυρία.

Η κατάσταση στα γραφεία

Σχεδόν 300 συνάδελφοί μας βλέπουν την πόρτα της εξόδου μετά τη λήξη της κινητικότητας. Αυτό το γεγονός έχει επιφέρει μεγάλο φορτίο στους ώμους των «επιβιώσαντων» των κυβερνητικών προγραφών μέσα στις αποδεκατισμένες Κοσμητείες, Γραμματείες και Τομείς Τμημάτων. Η τεράστια μείωση του αριθμού των εργαζομένων που συνεχίζουν να εργάζονται είτε λόγω διαθεσιμότητας είτε λόγω συνταξιοδοτήσεων έχει οδηγήσει σε ακραία εντατικοποίηση της εργασίας των υπαλλήλων που έχουν παραμείνει στις θέσεις τους, οι οποίοι έχουν επωμισθεί με το καλό ή με το κακό (ακούσιες μετακινήσεις, η «δαμόκλειος σπάθη» της αξιολόγησης κ.α.) τον όγκο δουλειάς του προσωπικού που λείπει.

Το ψυχολογικό κόστος των πιέσεων που δέχονται καθημερινά οι εργαζόμενοι, προκειμένου να αντικαταστήσουν στην ουσία τους ίδιους τους συναδέλφους τους που απολύονται, είναι πολύ μεγάλο. Η επιλογή της διοίκησης του ιδρύματος για την κάλυψη των κενών με την εσωτερική μετακίνηση υπαλλήλων από γραφείο σε γραφείο, εργαζόμενων με τελείως διαφορετικά αντικείμενα και καθήκοντα σε θέσεις διαθέσιμων συναδέλφων αποτελεί συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησης που μέσα από τις διαθεσιμότητες επιδιώκει να ελαχιστοποιήσει το εργασιακό κόστος και να βγάλει την ίδια δουλειά με συντριπτικά λιγότερους εργαζόμενους ξεζουμίζοντάς τους.

Το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας

Βασικό προπαγανδιστικό όπλο της κυβέρνησης για την επιβολή της πολιτικής των απολύσεων είναι το ιδεολόγημα της αξιοκρατίας που έχει ως στόχο την προώθηση της διαίρεσης και του κανιβαλισμού ανάμεσα στους εργαζόμενους. Το χρησιμοποίησαν τόσο στις διαθεσιμότητες με την μοριοδότηση όσο και στο νέο σύστημα αξιολόγησης των εργαζόμενων ή στο μέτρο επανέλεγχου των συμβάσεων.

Στην πραγματικότητα η διαδικασία που ακολουθείται ενισχύει ακόμη περισσότερο το πελατειακό κράτος των κομμάτων και των συνδικαλιστικών μηχανισμών που καταφέρνουν να σώσουν τον πολύ στενό κύκλο των «δικών τους παιδιών». Ειδικά στο Παν/μιο Αθηνών, φάνηκε ξεκάθαρα ότι η διαδικασία της μοριοδότησης έγινε λάστιχο για να διασωθεί η ηγεσία του μηχανισμού. Απόδειξη γι' αυτό οι αλλαγές της τελευταίας στιγμής στις λίστες της διαθεσιμότητας. Κάποιοι κοιμήθηκαν διαθέσιμοι και ξύπνησαν προϊστάμενοι, πατώντας στην ουσία πάνω στα κεφάλια των συναδέλφων τους. Και ως δια μαγείας οι λοβιτούρες αυτές ευνόησαν συγκεκριμένα άτομα του σκληρού πυρήνα του Ε.Λ.Κ.Ε.

Φυσικά δε σώθηκε η μάζα του κόσμου που χρόνια τώρα βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής του μηχανισμού, πράγμα που ανέδειξε πόσο λάθος ήταν η επιλογή των συναδέλφων που μετά την απεργία γαντζώθηκαν πάνω τους ως υποτιθέμενη σανίδα σωτηρίας. Ο σκληρός πυρήνας αμείφθηκε για τις απεργοσπαστικές του προσπάθειες κατά τη διάρκεια του απεργιακού μας αγώνα. Έχουμε κάθε λόγο να περιμένουμε ότι η κυβέρνηση θα τους ξαναχρησιμοποιήσει ως Δούρειο Ίππο στα μελλοντικά της σχέδια. Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο ρόλος που παίζουν στην απεργία της ΑΔΕΔΥ κατά της αξιολόγησης. Έχουν αυτο-αξιολογηθεί οι περισσότεροι από αυτούς κι ας διακηρύσσουν, αναιμικά έστω, τα αντίθετα.

Η κατάσταση στα αμφιθέατρα

Ο "εξορθολογισμός" των πανεπιστημίων που επιβάλλεται από τα αφεντικά επηρεάζει φυσικά και τους φοιτητές. Η εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου (2011) -μεταξύ άλλων- έθεσε όρια στα έτη φοίτησης (ν+2, 2ν), καθώς και χρονική αφετηρία των διαγραφών όσων τα υπερέβησαν το Σεπτέμβριο του 2014. Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο όπου, όπως εξαγγέλλει το υπουργείο «180.000 αιώνιοι φοιτητές θα διαγραφούν άμεσα».

Πού πραγματικά στοχεύει όμως αυτή η απόφαση; Ξεκάθαρα στη διαίρεση των φοιτητών και στο διαχωρισμό τους σε συνεπείς και ασυνεπείς - "τεμπέληδες"-"λιμνάζοντες". Σε αυτούς που κατά τα αφεντικά είναι παραγωγικοί και σε αυτούς που δεν είναι μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Η τακτική αυτή των διαγραφών αποσκοπεί στην περαιτέρω πειθάρχηση και εντατικοποίηση των ζωών μας. Αν τα σχέδιά τους ευοδωθούν, πλέον, το κύριο μέλημά μας θα είναι να τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα, από εργαστήριο σε εργαστήριο, από εξέταση σε εξέταση.

Ο φόβος διαγραφής θα παγιωθεί στη συνείδηση του κάθε φοιτητή από τα πρώτα κιόλας έτη εισαγωγής του. Επιχειρούν να επιβάλλουν μια μηχανοποιημένη και πειθαρχημένη φοιτητική καθημερινότητα ώστε να καταστείλουν τις δυνατότητές άρνησής της, τις δυνατότητες διεκδίκησης του χώρου και του χρόνου μας στη νέα πανεπιστημιακή πραγματικότητα, τη διάθεση και την προσπάθεια για συλλογική δράση και ικανοποίηση των αναγκών μας. Με άλλα λόγια, στόχους τους είναι να δοθεί τέλος στις συνελεύσεις, τα στέκια στις σχολές, τις καταλήψεις.

Οι διαγραφές βέβαια, στοχεύουν και στη συνολικότερη αναμόρφωση του πανεπιστημίου. Το κράτος θέλει ένα νέο πανεπιστήμιο που θα αναπαράγει γρήγορα και ανέξοδα εργατικό δυναμικό (μικρός αριθμός εισακτέων - μεγάλο ποσοστό πτυχιούχων), καθιστώντας το έτσι  επικερδές και ελκυστικό σε επενδύσεις. Η διαφαινόμενη θέσπιση διδάκτρων αρχικά για αυτούς που βρίσκονται στο γκρεμό της διαγραφής και εν συνεχεία σ' όλο το φάσμα φοίτησης κινείται στην κατεύθυνση αυτή.

Αυτόματα εντείνεται ο ταξικός διαχωρισμός μες στις σχολές, όπου οι έχοντες θα πληρώνουν για να παίρνουν πτυχίο και να γίνονται τα αυριανά αφεντικά, ενώ οι υπόλοιποι θα βυθίζονται ακόμα περισσότερο στη διαχείριση μιας μιζέριας που θα οδηγήσει στην πλήρη υιοθέτηση του ατομικού δρόμου και του κανιβαλισμού κυνηγώντας θέσεις - υποτροφίες και κομπρεμί με καθηγητές ώστε να πάρουν με οποιονδήποτε τρόπο πτυχίο, κατακερματίζοντας έτσι τις κοινωνικές σχέσεις των φοιτητών. Και προφανώς αυτός ο αγώνας δρόμου για απόκτηση πτυχίου πριν τη διαγραφή, από πειθαρχημένους φοιτητές θα οδηγήσει σε πειθαρχημένο εργατικό δυναμικό, αποκομμένο από κάθε συλλογικό αυτοματισμό αντίδρασης.

Εμείς στεκόμαστε απέναντί τους αποφασιστικά. Αρνούμαστε διαγραφές φοιτητών και οποιαδήποτε άλλη προσταγή και μέσο καταναγκασμού από μεριάς αφεντικών. Απαιτούμε να κινούμαστε ελεύθερα μέσα στις σχολές μας. Και φυσικά, δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις όπως όλοι όσοι ευαγγελίζονται την ψήφιση του οργανισμού ως μέτρο αναστολής των διαγραφών, ειδικά τη στιγμή που ο τελευταίος μαζί με σωρεία άλλων διατάξεων όπως αυτές που ρυθμίζουν εργασιακές σχέσεις στους χώρους του πανεπιστημίου, στέκια εντός αυτών, πειθαρχικά παραπτώματα κ.α. λειτουργεί περισσότερο επιταχυντικά και ως θεσμική κατοχύρωση του παραπάνω μέτρου. Είναι χαρακτηριστική η πρόσφατη εγκύκλιος του Πρύτανη για την επίσπευση της διαδικασίας των διαγραφών.

Όλη η επικρατούσα κατάσταση στο ΕΚΠΑ αντικατοπτρίζει την κατάσταση στον χώρο της παιδείας και του δημοσίου γενικότερα. Οι περικοπές στην παιδεία θα συνεχιστούν. Ήδη έχει ξεκινήσει η συζήτηση για κατάργηση τμημάτων (κυρίως σε ΤΕΙ αλλά και ΑΕΙ),όπως προετοιμάζεται το έδαφος και για το Αθηνά ΙΙ. Πάλι κάποιοι θα περισσεύουν, είτε εργαζόμενοι, είτε φοιτητές.

Απέναντι στη συντονισμένη επίθεση που δεχόμαστε, μόνο όπλο μας είναι η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και η συμμετοχή στις επιτροπές αγώνα και στις Γενικές Συνελεύσεις των συλλόγων. Φέραμε το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό σε εξαιρετικά δύσκολη θέση πριν ένα χρόνο. Στο χέρι μας είναι να του ξαναβάλουμε δύσκολα".