ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΣΤΥΦΥΛΑΞ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟΦΥΛΑΞ;

Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν!

       Λίγοι μήνες μόλις πέρασαν από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Από τις εκλογές που, κάτω από την πίεση των κοινωνικών προβλημάτων αλλά και την παρέμβαση της ανατρεπτικής αριστεράς ήρθαν στο προσκήνιο τα μεγάλα θέματα. Από τον κατακλυσμό των πολυτελών φυλλαδίων των υποψηφίων που έταζαν λαγούς με πετραχήλια. Από τις εκλογές που όλοι συζητούσαμε για σύγχρονη πόλη και κυρίως για …

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Παιδικούς σταθμούς που θα μπορούν να δεχτούν όλα τα παιδιά της πόλης μας και να τους προσφέρουν πραγματική προσχολική αγωγή στις κατάλληλες συνθήκες. Οργανισμό Πολιτισμού και Άθλησης (ΠΑΟΔΑΠ) που θα δίνει τη δυνατότητα σε όλα τα παιδιά να αναπτύξουν τα ταλέντα τους. Και βέβαια, με πραγματικούς εργαζόμενους, με μόνιμη απασχόληση και εργασιακά δικαιώματα, όχι σκλάβους της ελαστικής εργασίας, των δίμηνων συμβάσεων και των εξευτελιστικών αμοιβών.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Που θα την εφαρμόζει, όπως έχει υποχρέωση, ο δήμος και θα την προσφέρει στους πολίτες δωρεάν, όχι από… «καλοσύνη» αλλά εκπληρώνοντας το σκοπό της ύπαρξής του και ανταποδίδοντας με έργα τους φόρους που πληρώνουν οι δημότες. Και, φυσικά, θα αρνηθεί την ιδιωτικοποίηση και την μετατροπή της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας, του πολιτισμού και του αθλητισμού σε εμπορεύματα και χώρους στυγνής εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

       Αυτά τα έλεγαν πολλοί, κι εμείς μαζί. Εμείς όμως, ως ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ λέγαμε και μια μεγάλη αλήθεια, την οποία επιμελώς κάποιοι έκαναν πως δεν άκουγαν:

«Καμία φιλολαϊκή πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί στο πλαίσιο του Καλλικράτη, των μνημονίων και του χρέους. Ακόμα και για την κάλυψη στοιχειωδών αναγκών απαιτείται η σύγκρουση με τις κεντρικές αυτές επιλογές του συστήματος, η άρνηση εφαρμογής τους και, κυρίως, η κινητοποίηση της κοινωνίας που θα επιβάλει λύσεις προς όφελός της» Αυτά λέγαμε, πολλοί όμως πίστευαν πως αρκούσε η αλλαγή προσώπων και προθέσεων για την αλλαγή πολιτικής του δήμου. Και ήρθε ο Σεπτέμβρης και μαζί του αμείλικτα τα προβλήματα αλλά και τα αδιέξοδα:

- Στους παιδικούς σταθμούς το 20% των αιτήσεων δεν έγινε δεκτό. Αλλά και για το 80% των παιδιών που έγιναν δεκτά, για πoιούς παιδικούς σταθμούς μιλάμε; Χωρίς επαρκή χρηματοδότηση, με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό, με υπεράριθμα παιδιά σε κάθε τμήμα μοιάζουν περισσότερο με «πάρκινκ» παιδιών. Το μόνο που θυμίζει εκπαιδευτικό χώρο είναι η ηρωική προσπάθεια των εργαζομένων να ανταποκριθούν στην αποστολή τους κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εργαζόμενοι που, στην πλειοψηφία τους, δεν έχουν μόνιμη δουλειά και ικανοποιητική αμοιβή.

- Στον Οργανισμό Πολιτισμού και Άθλησης (ΠΑΟΔΑΠ) η κατάσταση είναι τραγική: Λίγες μέρες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, δεν υπάρχουν εργαζόμενοι να στελεχώσουν τα Ωδεία, τα Εργαστήρια Τέχνης, τα αθλητικά τμήματα.

     Πάνω σ’ αυτήν την «καμένη γη», τα ωραία λόγια τελειώνουν: Απαιτούνται άμεσες λύσεις, απαιτείται ενημέρωση και κινητοποίηση των πολιτών. Αντί γι’ αυτό, παρακολουθούμε την αντιπαράθεση της νέας δημοτικής αρχής του κ. Σταθόπουλου με την προηγούμενη του κ. Ζορμπά για το ποιος θα εφαρμόσει …ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ! Παρουσιάζουν σαν μονόδρομο την υποβάθμιση, την ύπαρξη διδάκτρων και, κυρίως, την ιδιωτικοποίηση μέσω των ΚΟΙΝΣΕΠ. Φυσικά, μονόδρομος γι αυτούς είναι και οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι εργαζόμενοι μιας χρήσης με δίμηνες συμβάσεις και εξευτελιστική αμοιβή.

Ο καυγάς γίνεται για το ποιος θα βάλει την υπογραφή του: Τα στελέχη της παράταξης του κ. Ζορμπά κομπάζουν πως αυτοί, ως «φιλελεύθεροι», αυτήν την πολιτική θέλουν αλλά δεν είναι διατεθειμένοι φυσικά να …διευκολύνουν(!) τον κ. Σταθόπουλο που προεκλογικά την κατήγγειλε. Ο νέος δήμαρχος προτείνει, σε αντίθεση με τις προεκλογικές του εξαγγελίες, τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής αλλά…πολύ θα ήθελε να μην τη χρεωθεί η παράταξή του!

     Στην πραγματικότητα, και οι δύο αποδέχονται το ίδιο πλαίσιο: Τα μνημόνια και τις συνέπειές τους στην τοπική αυτοδιοίκηση και τη ζωή των πολιτών! Ο καυγάς για το ποιος είναι «καλύτερος» διαχειριστής δεν μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα, δεν μπορεί να κρύψει την κατάρρευση της κοινωνικής πολιτικής του δήμου!

Υπάρχει όμως άλλος δρόμος; ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ:

- Να προσλάβει ΤΩΡΑ ο δήμος το προσωπικό που είναι απαραίτητο για την εύρυθμη λειτουργία τόσο των παιδικών σταθμών όσο και του ΠΑΟΔΑΠ, Εργαζόμενους με μόνιμη δουλειά και πλήρη δικαιώματα

- Να απαιτηθεί από την περιφέρεια και το κράτος η χρηματοδότηση.

Να αξιοποιηθούν κονδύλια του δήμου από πλεονάσματα.

- Να καταργηθούν τα τροφεία και δίδακτρα. Απόλυτη διαφάνεια στις διαδικασίες αποδοχής αιτήσεων, απόλυτος σεβασμός στα κοινωνικά κριτήρια. Κανένα παιδί λαϊκής οικογένειας να μην μείνει χωρίς παιδικό σταθμό, πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες

     Ξέρουμε την απάντηση από τους απολογητές της σημερινής κατάστασης: «Αυτά δεν γίνονται! Η μνημονιακή πολιτική δεν αφήνει οικονομικά περιθώρια! Ο Καλλικράτης δεν επιτρέπει προσλήψεις! Οι νόμοι δεν επιτρέπουν…κ.λπ κ.λπ» Φυσικά και δεν επιτρέπουν: όπως δεν επιτρέπεται με βάση τους νόμους ΤΟΥΣ να ζητάς αυξήσεις, να έχεις ασφάλιση, να μην πληρώνεις τα χαράτσια, να έχεις δωρεάν υγεία και παιδεία! Όπως δεν επιτρέπεται να μιλάς ελεύθερα, να απεργείς και να ενημερώνεσαι! Φυσικά και δεν τους έπιασε το ενδιαφέρον για τους «νόμους», που έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με το δικό τους Σύνταγμα. Αυτό που θέλουν είναι να επιβάλουν την πειθάρχηση και την υποταγή.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αμείλικτο, και για τη νέα δημοτική αρχή και για κάθε πολιτική δύναμη και για κάθε δημότη και δημότισσα:

ΑΠΟΔΟΧΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ή ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ;

Εμείς προτείνουμε σε όλους το δεύτερο δρόμο ως μοναδική λύση για την επιβίωση του λαού: Στα συγκεκριμένα θέματα ας προχωρήσει ο δήμος, ας κινητοποιήσει τους πολίτες και τότε να δούμε ποια περιφερειακή αρχή θα τολμήσει να μην υπογράψει. Ποιος θα τολμήσει να κηρύξει παράνομο ολόκληρο το Δημοτικό Συμβούλιο γιατί προσφέρει στους πολίτες του παιδεία, πολιτισμό, άθληση. Θα είναι τίτλος τιμής για κάθε εκλεγμένο εκπρόσωπο της πόλης να χαρακτηριστεί «παράνομος» γιατί υπεράσπισε τα συμφέροντα των πολιτών και όχι των τραπεζών, των εργολάβων και των εταιριών ενοικίασης εργαζομένων( βλ. σύγχρονων σκλάβων).

Αυτό το ερώτημα τίθεται σήμερα, κυρίως, σε κάθε εργαζόμενο/η, άνεργο/η, νέο/α. Έχει γίνει πια φανερό πως κανένας «μεσσίας» δε θα δώσει λύσεις αν οι χώροι δουλειάς, οι δρόμοι, οι γειτονιές και τα αμφιθέατρα δεν πλημμυρίσουν από την οργή μας για τη ζωή που μας κλέβουν. Καμιά αυταπάτη, κανείς θεατής

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης και από τις πράξεις του θα κριθεί ο καθένας. Κάθε πολιτική και κοινωνική συλλογικότητα, κάθε πολίτης…

ΟΤΑΝ Η ΑΔΙΚΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ, Η ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ