Διαβάζω τις κατάπτυστες δηλώσεις του ηθοποιού - σκηνοθέτη Ρένου Χαραλαμπίδη ["Οι καταληψίες της ΕΡΤ έριξαν το μαύρο"]. Προσωπικά δεν με εξέπληξαν καθόλου, προερχόμενες από έναν συντηρητικό δεξιό και εκφραστή του απόλυτου οπορτουνισμού στην τέχνη της ψωροκώσταινας.

Μα έχει κάνει τομή με το No Budget Story, θα μου πεις! Κι εγώ έτσι την πάτησα κάποτε, θα σου απαντήσω! Τότε που ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν σχεδόν απονεκρωμένος και έσκασε μύτη μια ευφυέστατη χειροποίητη ταινία, ικανή να θυμίσει πως σινεμά δε γίνεται μόνο σαν είσαι δέσμιος της λεγόμενης βιομηχανίας του θεάματος και των κρατικών μηχανισμών. Έλα όμως που λίγα χρόνια μετά τη θέαση του No Budget Story, έτυχε να δω μία άλλη χειροποίητη αμερικανική ταινία, η οποία είχε προηγηθεί αυτής του Χαραλαμπίδη: Αναφέρομαι στο φιλμ In the Soup (1992) του Alexandre Rockwell με τον Steve Buscemi, ηθοποιό των αδερφών Cohen, μεταξύ άλλων. Βρείτε τη, δείτε τη και μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο ανερυθρίαστα ο Χαραλαμπίδης την αντέγραψε καρέ - καρέ, δικαιώνοντας - δυστυχώς όχι προς όφελος του - τη λαϊκή θυμοσοφία: Άμα δεν ξέρεις να κρύψεις, δεν ξέρεις και να κλέψεις!

Αυτός, λοιπόν, ο independent καλλιτέχνης, το αγαπημένο παιδί του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας τη δεκαετία του 1990 (εκεί ήμασταν και τα θυμόμαστε καλά), ο τηλεοπτικός Κάτι τρέχει με τους δίπλα, ο Μέσα σ Όλα τυπικός κωλοπετσωμένος γιάπης, ο clean mediterranean guy, o Του Λιμανιού και του Σαλονιού, του ελληνικού σινεμά με επίφαση heavy culture και των μεσημεριανάδικων, αυτός που κάποτε είχε δηλώσει "Ήμουν νούμερο και έγινα Νο 1", κατάφερε σήμερα να ξανακάνει ντόρο γύρω απ' το όνομα του, ξεπερνώντας σε απερισκεψία έως και τον Γιάννη Σμαραγδή με τις διαβόητες μαντινάδες του.

Οι δηλώσεις του Ρένου Χαραλαμπίδη δεν απέχουν σε αισθητική από τις φιλοχρυσαυγίτικες φασιστικές αντίστοιχες του Νότη Σφακιανάκη. Αποδίδοντας το μαύρο στους καταληψίες της ΕΡΤ - ωχ, το μάτι μου! - και όχι στην κυβερνητική πολιτική, την οποία μάλιστα είχε κάθε δικαίωμα να στηρίξει με την υποψηφιότητα του, πιστεύω να αντιλαμβάνεται, όντας έξυπνος, πόσο λαομίσητο πρόσωπο έγινε απ' τη μια μέρα στην άλλη.

Δικαίως οι απολυμένοι της ΕΡΤ και της ΕΡΑ τον αποκαλούν Αγανακτισμένο του Κώλου, αυτόν που κατουράει σήμερα εκεί που χθες έπινε. Ο Χαραλαμπίδης ξαφνικά συνειδητοποίησε πόσο σάπιος και διεφθαρμένος υπήρξε ένας κρατικός μηχανισμός, ο οποίος όμως παλιότερα εμφανιζόταν ως συμπαραγωγός στα κινηματογραφικά του πονήματα. Φαντάζομαι τι αγωνίες θα περνούσε και τι τηλέφωνα θα έπεφταν τότε μην τυχόν και δεν πετύχαινε να εξασφαλίσει χρήμα από την ΕΡΤ για τη νέα ταινία του! Εικασίες κάνω τώρα, δεν μιλάω με ντοκουμέντα, με τον ίδιο τρόπο που αυτός κατηγορείται για συκοφαντική δυσφήμηση των απολυμένων της Δημόσιας Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.

Αντί να σκεφτεί μίαν άλλη λαϊκή θυμοσοφία, αυτή που λέει Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί, ο Χαραλαμπίδης προσπάθησε να ακυρώσει σύσσωμο το εργατικό κίνημα, εκσφενδονίζοντας λαϊκίστικες δηλώσεις επιπέδου Μου τό 'πε η κυρία στο κομμωτήριο δίπλα μου, κάνοντας πολλούς εν τέλει να αμφισβητούν κι αυτή την εξυπνάδα του που λέω παραπάνω.

Η ιδεολογία που φαίνεται να κουβαλάει στο κεφάλι του ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιπόλαια και απλοϊκά θα κρινόταν ως φιλοσαμαρική ή δεξιά κλπ. Έχω την αίσθηση πως η φράση Άρτζι - Μπούρτζι και Λουλάς ταιριάζει ταμάμ στην περίπτωση του.