Δεν ξεχνάμε - Νίκος Ρόκας, ο πρώτος νεκρός του αγώνα των απολυμένων της ΕΡΤ
Ξημέρωνε η 21η Ιουνίου του 13, λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα του μαύρου στην ΕΡΤ.
Όλοι είμαστε μέσα στο Ραδιομέγαρο και δουλεύαμε εντατικά για να βγεί στον αέρα η φωνή και η εικόνα της αληθινής ΕΡΤ , όπως την φανταζόμαστε και όπως έπρεπε να είναι.
Απολυμένοι πιά με τον φόβο για το μέλλον στην "κωλότσεπη" αλλά και τον αέρα της ελευθερίας στην καρδιά και το νού, κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να πετύχει το "πείραμα" της αυτοδιαχείρισης.
Στην παραγωγή, στο μοντάζ, στο master, στο control, στα βουνά που οι τραμπούκοι του Μαξίμου έκαναν νυχτερινές επελάσεις καταστρέφοντας εξοπλισμό και μηχανήματα, στην αίθουσα σύνταξης, παντού,έχοντας βαθειά ριζωμένη μέσα μας τη συνείδηση ότι είμαστε οι μοναδικοί θεματοφύλακες της περιουσίας του ελληνικού λαού σε ότι αφορούσε τουλάχιστον τους υλικούς και άϋλους θησαυρούς της ΕΡΤ.
Γύρω στις 3.30 όσοι βρισκόμαστε έξω απο το studio 1 της τηλεόρασης, ακούσαμε φωνές και θόρυβο απο το προαύλιο του Ραδιομεγάρου στο οποίο βρισκόταν πολύς κόσμος απο την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος.
Τρέξαμε μαζί με άλλους στα παράθυρα του 1ου ορόφου και είδαμε έξω απο την κεντρική είσοδο του κτιρίου μαζεμένο κόσμο.
Λίγες στιγμές αργότερα μαθαίναμε ότι κάποιος είχε χάσει τις αισθήσεις του.
Ήταν ο αλληλέγγυος στον αγώνα μας Νίκος Ρόκας, που λίγο μετά έφυγε απο κοντά μας για πάντα .
Ένας απο τους πολλούς πολύτιμους συμπολίτες μας , που δυστυχώς γνωρίσαμε μετά τις 11 Ιουνίου και που μας δίδαξαν με σεμνότητα, αυθεντικότητα, αγάπη και ανιδιοτέλεια τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αγώνας για δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.
Ο θάνατος του Νίκου μας πόνεσε και μας συντάραξε, ίσως γιατί ήταν το "βουλοκέρι" που σφράγισε μια "σύμβαση αορίστου χρόνου".Αυτήν που στις 11 Ιουνίου του '13 υπογράψαμε με το λαό.
Όλοι είμαστε μέσα στο Ραδιομέγαρο και δουλεύαμε εντατικά για να βγεί στον αέρα η φωνή και η εικόνα της αληθινής ΕΡΤ , όπως την φανταζόμαστε και όπως έπρεπε να είναι.
Απολυμένοι πιά με τον φόβο για το μέλλον στην "κωλότσεπη" αλλά και τον αέρα της ελευθερίας στην καρδιά και το νού, κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να πετύχει το "πείραμα" της αυτοδιαχείρισης.
Στην παραγωγή, στο μοντάζ, στο master, στο control, στα βουνά που οι τραμπούκοι του Μαξίμου έκαναν νυχτερινές επελάσεις καταστρέφοντας εξοπλισμό και μηχανήματα, στην αίθουσα σύνταξης, παντού,έχοντας βαθειά ριζωμένη μέσα μας τη συνείδηση ότι είμαστε οι μοναδικοί θεματοφύλακες της περιουσίας του ελληνικού λαού σε ότι αφορούσε τουλάχιστον τους υλικούς και άϋλους θησαυρούς της ΕΡΤ.
Γύρω στις 3.30 όσοι βρισκόμαστε έξω απο το studio 1 της τηλεόρασης, ακούσαμε φωνές και θόρυβο απο το προαύλιο του Ραδιομεγάρου στο οποίο βρισκόταν πολύς κόσμος απο την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος.
Τρέξαμε μαζί με άλλους στα παράθυρα του 1ου ορόφου και είδαμε έξω απο την κεντρική είσοδο του κτιρίου μαζεμένο κόσμο.
Λίγες στιγμές αργότερα μαθαίναμε ότι κάποιος είχε χάσει τις αισθήσεις του.
Ήταν ο αλληλέγγυος στον αγώνα μας Νίκος Ρόκας, που λίγο μετά έφυγε απο κοντά μας για πάντα .
Ένας απο τους πολλούς πολύτιμους συμπολίτες μας , που δυστυχώς γνωρίσαμε μετά τις 11 Ιουνίου και που μας δίδαξαν με σεμνότητα, αυθεντικότητα, αγάπη και ανιδιοτέλεια τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αγώνας για δημοκρατία, ισότητα και ελευθερία.
Ο θάνατος του Νίκου μας πόνεσε και μας συντάραξε, ίσως γιατί ήταν το "βουλοκέρι" που σφράγισε μια "σύμβαση αορίστου χρόνου".Αυτήν που στις 11 Ιουνίου του '13 υπογράψαμε με το λαό.
Ας θυμηθούμε τι είχε πεί τότε η Χαρά Γιαννοπούλου:
"...Οι εθελοντές διασώστες που βρίσκονται 24 ώρες εκεί, έτρεξαν αμέσως.
Ήμουν εκεί και τα είδα όλα.
Πάλεψαν από την πρώτη στιγμή με μαλάξεις, τεχνητές αναπνοές, φορητό μηχάνημα καρδιοαναπνευστικής ανάνηψης. Ένας ένας εναλλάξ και οι τρεις. Χωρίς σταματημό, μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο.
Ο γιατρός της ΕΡΤ, τον συνόδεψε με το ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο.
Λίγα λεπτά μετά ξεκίναγε και ο δεύτερος γιατρός της ΕΡΤ με το αυτοκίνητό του.
Του ζήτησα να πάω μαζί.
Εκεί ενημερωθήκαμε πως είχε καταλήξει.
Τον Νίκο αναγνώρισε ο γιατρός που παρέλαβε το «περιστατικό» στο Νοσοκομείο.
«Τύπος μποέμ, χωρίς οικογένεια, πριν από λίγο καιρό είχε χάσει την μητέρα του. Μόνο έναν αδερφό είχε. Είχε και καρδιολογικά προβλήματα, ακολουθούσε φαρμακευτική αγωγή και ετοιμαζόταν για αγγειοχειρουργική επέμβαση...Είναι φίλος του αδερφού μου, παρέα μηχανικών από το Πανεπιστήμιο. Είναι Άγιος άνθρωπος....»
ήταν τα λόγια του γιατρού που είχε επίσης υποστεί σοκ.
Γιατί τα λέω;
Απλά γιατί το νιώθω. Χρέος.
Από έναν άνθρωπό προς έναν άλλον άνθρωπο.
Και μιας και ήμουν εκεί..
Και μιας και ήταν μόνος του εκεί..
Καλή ανάπαυση..."
Δυο-τρία στιχάκια για τον Νίκο Ρόκα
Γ. Στρατινάκης
"ΑΥΓΗ" 7/7/2013
Όταν ήμασταν νεαροί και "Σαββοπουλικοί" κι οι δύο, κατά τις συχνές ολονυκτίες μας στα μπαράκια της μεταπολίτευσης, παίζαμε με τον Νίκο ενός είδους παιχνίδι, να χρησιμοποιούμε στίχους από τραγούδια του Νιόνιου για να περιγράψουμε με μερικές λέξεις μια συμπεριφορά ή κατάσταση.
Σήμερα σκέφτομαι, για παράδειγμα, πως ο στίχος "ακόμα κι όταν ζούνε μόνοι για να 'χουν βήμα πιο ελαφρύ" θα μπορούσε να εκφράσει την επιλογή ζωής του Νίκου, που πάντα είχε "μια ελευθερία ζόρικια", την ίδια ώρα που άλλοι φίλοι του, όπως εγώ, "τους ανήλικους παίρναν στον ώμο, ενώ κι αυτοί ψάχναν τον δρόμο".
Αλλά ήταν κυρίως αυτή η "πίστη υπόγεια" του Νίκου που συνάντησε τις δικές μας "υπόγειες διαδρομές" και κράτησε την ουσία των βίων μας κοντά, μέχρι το τέλος.
Πίστη σε τι;
Παρ' ότι έζησε μια ζωή μάλλον αντισυμβατική, παρ' όλο που δεν ένιωθε άνετα με τους τύπους και τις τελετές, ο Νίκος είχε μια πολύ οξεία αίσθηση ηθικής και προσωπικού καθήκοντος που πήγαζε από τον καλλιεργημένο εσωτερικό του κόσμο.
Και τα αυστηρά του κριτήρια, που αγαπούσαν το γνήσιο, το αληθινό και το δίκαιο και σιχαίνονταν το ψεύτικο, το ιδιοτελές και το "δήθεν", ίσχυαν από την αισθητική μέχρι την πολιτική, από τους ανθρώπους που συναναστρεφόταν μέχρι τα μέρη που πήγαινε διακοπές.
Γι' αυτό και ήταν πάντα παρών, συμπαραστάτης στις ευχάριστες και τις δυσάρεστες στιγμές των φίλων του, με τον δικό του αθόρυβο, διακριτικό, αλλά τόσο ουσιαστικό για μας τρόπο.
Κι αυτή η εσωτερική αίσθηση του σωστού και του δίκαιου, κι όχι καμιά έξωθεν κομματική παρακίνηση ήταν που οδήγησε το "ελαφρύ του βήμα" στο προαύλιο της ΕΡΤ, τα τελευταία του αυτά βράδια, εκεί που και πάλι "η πλατεία ήταν γεμάτη".
Κι ο Νίκος ήταν ξανά παρών.
Γιάννης Φερτάκης
* Ο αρχιτέκτων Νίκος-Κωνσταντίνος Ρόκας πέθανε στα 62 του χρόνια, ξημερώματα Παρασκευής 21 Ιουνίου, από ανακοπή, ενώ συμμετείχε στη νυχτερινή περιφρούρηση της ΕΡΤ.
