ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΠΡΟΒΟΛΗ» ΤΗΣ ΙΚΑΡΙΑΣ ΣΤΑ ΜΜΕ

Τελικά, όταν οι Ικαριώτες δεν χορεύουν στα ιδιαίτερα και φημισμένα τους πανηγύρια –και μάλιστα υπό βροχή- μάλλον θα κοιμούνται και θα χαλαρώνουν ανεξαρτήτως συνθηκών. Γιατί ο Ικαριώτης, από ότι πληροφορούμαστε από το ύφος των διαφημίσεων που πρόσφατα κυκλοφορούν στα μεγάλα ΜΜΕ, δεν … χαμπαριάζει ούτε από θεομηνίες, ούτε από ανώτερους αξιωματικούς ούτε από τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας. Έτσι, γιατί είναι … Ικαριώτης! Για αυτό ζει και 100 χρόνια για πλάκα, γιατί είναι χαλαρός, κουλ και άνετος.

Βέβαια, κανείς δεν έχει την απαίτηση από μια διαφήμιση να κάνει κοινωνικοπολιτική ανάλυση για τις συνθήκες που επικρατούν σε έναν τόπο. Ωστόσο, θεωρώ πως είναι απαράδεκτος ο τρόπος με τον οποίο προβάλλεται το νησί μας στα πλαίσια των διαφημιστικών σποτ.

Διότι κανείς από τα εκατομμύρια των τηλεθεατών πανελλαδικά δεν μπορεί να μάθει πως πραγματικά ζει ο πατέρας και η μάνα του φαντάρου που κοιμάται στη σκοπιά και με ποιον τρόπο βγαίνουν τα λεφτά που του στέλνουν ούτε πως φτιάχτηκαν οι πίστες των πανηγυριών, τα ατελείωτα χιλιόμετρα από πέτρινες πεζούλες στις πλαγιές της Ικαρίας, το νοσοκομείο, το γηροκομείο, οι δρόμοι, το τούνελ, οι κήποι κ.α. πολλά. Σίγουρα δεν τα έφτιαξαν ούτε χορεύοντας, ούτε κοιμώμενοι.

Η προβολή ενός τόπου μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Το να «προβάλλεται» όμως το νησί μας σαν ο τόπος που όλοι πίνουν, χορεύουν και χαλαρώνουν (οπότε ελάτε και εσείς να ξεδώσετε και να τα κάνετε όλα) είναι προσβλητικό για το νησί τους κατοίκους και την ιστορία του. «Α, είσαι από την Ικαρία; Καλά εσείς είστε στον κόσμο σας» ακούω συχνά σε κάθε νέα γνωριμία με κόσμο εκτός νησιού που έχει γαλουχηθεί με το καλλιεργούμενο προφίλ του Ικαριώτη.

Τι να του πεις; Ότι οι νέοι στο νησί μας δεν έχουν μεροκάματο; Ότι δεν υπάρχουν σχολεία, δρόμοι, καράβι; Ότι ούτε τοπικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου έγινε φέτος; Ότι δεν έχει ωδείο, θέατρο, κινηματογράφο ή βιβλιοθήκη; Ναι πράγματι, είμαστε στον κόσμο μας, αυτόν πίσω από την κουρτίνα, όταν φεύγουν οι επισκέπτες και οι χαρές του καλοκαιριού και τα φανταχτερά φώτα των διαφημίσεων σβήσουν. Αυτόν τον κόσμο που τον μαθαίνεις μόνο αν τον ζήσεις από κοντά, νοιώσεις τα προβλήματά του, βιώσεις την αγωνία του περιμένοντας το ΕΚΑΒ με 8 και 9 μποφώρ.

Ναι, μας αρέσουν τα πανηγύρια! Γιατί επιλέγουμε απέναντι στην εγκατάλειψή μας από το κεντρικό κράτος να βγάζουμε τη γλώσσα απέναντι στα προβλήματα και να γελάμε, να χορεύουμε, να ερωτευόμαστε, να αγαπάμε και αποδεδειγμένα ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ!
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είμαστε για τα πανηγύρια.

Σίγουρα έχουμε πολλά που μπορούμε να επιδείξουμε σαν τόπος και όχι αποκλειστικά και μόνο το αυτιστικά επαναλαμβανόμενο μοτίβο του Ικαριώτη-εξωγήινου, προς όφελος του …όποιου τουρισμού.

Η προσέλκυση επισκεπτών δεν πρέπει να περάσει μέσα από την εμπορευματοποίηση και κακοποίηση των ιδιαιτεροτήτων μας ως κοινωνίας. Γιατί η εμπορευματοποίηση αυτή είναι πρωτοξάδερφο του ξεπουλήματος του τόπου μας για να έρθουν επιτέλους οι πολυπόθητοι τουρίστες. Θυμίζω όμως πως και η Ταϋλάνδη έχει τουρισμό …
Ραντεβού στους δρόμους!

Από έναν «ξένο» που τον λένε Σωτήρη Δρούλια