«Έχει βγει έξω. Περιμένει την πρώτη μέρα, δεν έρχεται. Περιμένει τη δεύτερη, δεν εμφανίζεται. Έχει τρελαθεί, ανησυχεί, πάει να πάρει την αστυνομία. Την ώρα που πάει να πάρει την αστυνομία, εμφανίζεται η γυναίκα του.

– Πού είσαι αγάπη μου; Ανησύχησα, πήγα να τρελαθώ.

– Να ξέρεις, όπως γύριζα στο σπίτι, άνοιξε ένα φορτηγάκι, με έβαλε μέσα, με πήγε στο βουνό και με βιάζανε τρεις μέρες.

– Καλά, εσύ έλειπες δύο.

– Θα πάω και αύριο».

Αυτό είπε ο Αχιλλέας Μπέος το βράδυ της Τρίτης 3 Δεκεμβρίου, στη χριστουγεννιάτικη γιορτή που τραγούδησε ο Κωνσταντίνος Αργυρός. Στην ίδια γιορτή που απείλησε τους τεχνικούς ήχου πως δεν θα πληρώνονταν, αν δεν διόρθωναν τον ήχο.

Και το κοινό γέλασε.

Πάμε πάλι: Ένας cis στρέητ άντρας έκανε αστείο με βιασμό γυναίκας και ο κόσμος όντως γέλασε.

Μία όχι ιδιαίτερα αντιδημοφιλής άποψη, είναι πως τα «αστεία» περί σεξουαλικών εγκλημάτων δεν είναι σστεία. Ο βιασμός δεν είναι αστείος. Το να υποτιμάς τις χειρότερες στιγμές της ζωής κάποιου απλώς για να πάρεις γέλια, δεν είναι αστείο. Είναι προβληματικό και εσύ, που το θεωρείς αστείο, είσαι μέρος του προβλήματος.

Ο βιασμός είναι επιδημία. Έχει να κάνει με την εξουσία και τον έλεγχο. Είναι μία πράξη που στερεί απο έναν άνθρωπο τη δύναμη της επιλογής και τον έλεγχο του σώματος.

Πού είναι το αστείο σε όλο αυτό; Τι άνθρωπος είσαι για να το βρίσκεις αστείο; Κι αν το θεωρείς αστείο, έχεις άραγε βιώσει ποτέ κάτι τέτοιο; Μάλλον όχι.

Πηγή: rosa.gr