Ένα νεαρός προσελήφθη σε σφαγείο και πολύ γρήγορο κατάλαβε ότι θα ήταν δύσκολο να αντέξει σε αυτές τις συνθήκες.

Τις –σχεδόν απάνθρωπες- συνθήκες εργασίας σε ένα σφαγείο, με τεράστιες απαιτήσεις από ανειδίκευτους εργαζόμενους, στην πλειοψηφία τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, και τις κραυγές ζώων να σκίζουν τον αέρα περιγράφει ένας Αμερικανός.

Αν και η σφαγή των ζώων και ιδιαίτερα των αμνοεριφίων το Πάσχα στην Ελλάδα είναι παράδοση, η εξομολόγηση του εργαζόμενου στο σφαγείο είναι μια καλή ευκαιρία να αναθεωρήσουμε ένα έθιμο που δεν ανταποκρίνεται πια στην ηθική των περισσότερων.

Ο Andre Noble συγκλονίζει περιγράφοντας στο Newsweek όλα όσα έζησε στο σφαγείο στο οποίο προσελήφθη το 2011, όταν ήταν μόλις 19 χρονών.

«Η τότε γυναίκα μου έμεινες έγκυος, ήμασταν και οι δύο νέοι και ανειδίκευτοι και έτσι όταν προέκυψε η δουλειά στο σφαγείο, σκεφτόμουν απλά ότι κάπως έπρεπε να ζήσουμε. Είχαμε ακούσει ιστορίες για ανθρώπους που έβγαιναν από τα σφαγεία με χρόνιες ασθένειες. Αλλά υπέθεσα ότι, ξεκινώντας τη δουλειά, θα είχα την απαιτούμενη φροντίδα» περιγράφει.

«Την πρώτη μου μέρα εκεί, είδα εκατοντάδες ανθρώπους να τεμαχίζουν γουρούνια. Τα πάντα ήταν καλυμμένα με μια μεμβράνη λίπους» λέει ο Noble, προκαλώντας ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Όπως λέει, το εργοστάσιο ήταν χωρισμένο σε δύο τμήματα, στο ένα θανατώνονταν τα ζώα και στο άλλο τεμαχίζονταν. «Ο ήχος από τα ουρλιαχτά αμέτρητων γουρουνιών ακουγόταν σε ακτίνα μισού χιλιομέτρου γύρω το εργοστάσιο» θυμάται. «Δεν είδα ποτέ να τα σκοτώνουν αλλά είδα τα κομμάτια να κρέμονται σε γάντζους. Στην αρχή, το θέαμα ήταν φρικτό αλλά μετά αποενοχοποιείσαι για να αντέξεις» εξηγεί.

Ο Andre Noble δεν χρειάστηκε ποτέ να τεμαχίσει ο ίδιος κάποιος σκοτωμένο ζώο και δύο χρόνια μετά την πρόσληψή του, μεταφέρθηκε στο τμήμα όπου φόρτωναν τα ζώα, μια δουλειά εξαντλητική σε ρυθμούς και ωράρια αλλά όπως λέει «θεωρώ ότι ήμουν τυχερός που δεν χρειάστηκε ποτέ να πιάσω μαχαίρι».

ρεπε να αλλάξει η ηθική μας για να επιβιώσουμε»

«Η εργασία σε ένα σφαγείο μπορεί να είναι ανήθικη για κάποιους, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουμε για να επιβιώσουμε. Έπρεπε να απενοχοποιήσουμε τους εαυτούς μας επειδή έπρεπε να ταΐσουμε τα παιδιά μας και να πληρώσουμε το ενοίκιο. Δεν είχαμε επιλογή. Η ηθική μας πυξίδα και οι ηθικές μας αρχές άλλαξαν τελικά για να ταιριάζουν στο περιβάλλον» εξομολογείται ο Noble.

Όπως λέει, στην πολιτεία των ΗΠΑ που βρίσκεται το σφαγείο σκοτώνονται πάνω από 24 εκατ. χοίροι τον χρόνο.

«Συνάδελφος δούλευε με σπασμένο πόδι επειδή φοβόταν ότι θα χάσει τη δουλειά του»

Καθώς, όπως ειπώθηκε παραπάνω, οι περισσότεροι εργαζόμενοι στο σφαγείο ήταν μετανάστες χωρίς χαρτιά, η αντιμετώπισή τους ήταν απαράδεκτη και εγκληματική. «Οι άνθρωποι δούλευαν έχοντας σοβαρούς πόνους. Θυμάμαι ακόμα έναν συνάδελφό μου, ο οποίος δούλευε ενώ είχε σπάσει το πόδι του μέχρι και 12 ώρες τη μέρα γιατί φοβόταν ότι θα χάσει τη δουλειά» συγκλονίζει ο Noble.

Το χειρότερο, όπως λέει, είναι ότι αν δεν έκανες τη δουλειά σου όπως ακριβώς ήθελαν, έριχναν την ευθύνη στον συνάδελφο κάτι που δημιουργούσε τεράστιο βάρος στους εργαζόμενους. «Η κουλτούρα αυτή της επίρριψης ευθυνών στον συνάδελφο και των αλληλοκατηγοριών συνεχίστηκε για πολλά χρόνια».

Τελικά το 2007 και έπειτα από προβλήματα αλκοολισμού που είχε αποκτήσει, ο Andre Noble παραιτήθηκε από το σφαγείο.

Χρόνια αργότερα, όταν ως ντελιβεράς πήγαινε μια παραγγελία στο σφαγείο, κατάλαβε ότι είχε αποκτήσει τραύμα καθώς «ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά και την πίεση μου να ανεβαίνει».

«Τρώω καθημερινά λιγότερο κρέας από ό,τι θα έτρωγα υπό άλλες συνθήκες, καθώς έχω συνείδηση του αντίκτυπου που έχουν τα σφαγεία στους ανθρώπους» καταλήγει ο Noble.