ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΤΡΩΜΕ ΤΑΒΑΝΙΑ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΜΑΣ;

Με οργή αντικρίσαμε γκρεμισμένο υπόστεγο στο κυλικείο της Κτηνιατρικής σχολης του ΑΠΘ, με μάρμαρα πεσμένα στο πάτωμα.

Αυτό το περιστατικό δεν είναι τυχαίο είναι αποτέλεσμα της χρονιάς απαξίωσης των κτιρίων και του υλικοτεχνικού μας εξοπλισμού.

Έρχεται να προστεθεί στην πελώρια λίστα της απαξίωσης του πανεπιστήμιου μας, μαζί με τα ταβάνια που πέφτουν στις σχολές, με φοιτητές που πέφτουν από τα παράθυρα γιατί δεν χωράνε στα αμφιθέατρα, με τις ελλείψεις συγγραμμάτων και καθηγητών,με τις ανύπαρκτες φοιτητικές παροχές σε σίτιση και στέγαση.

Ειναι απόρροια της στοχευμένης χρόνιας υποχρηματοδότησης των πανεπιστημίων μας,της οργανωμένης προσπάθειας υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης!

Από καθαρή τύχη το ταβάνι δεν κατέρρευσε ενώ περνούσαν από κάτω φοιτητές και έτσι δεν έχουμε τραυματίες.

Η σωματική μας ακεραιότητα δεν είναι θέμα τύχης!

Άμεση συντήρηση των υποδομών μας!