Οι άνθρωποι αναζητούμε την ασφάλεια να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή η ασφάλεια για την συντηρητική νέα δεξιά παρέχεται από την άσκηση «νόμιμης βίας»: στην οικογένεια από τον πατέρα, στο σχολείο από τον δάσκαλο, στην εργασία από τον εργοδότη και στην κοινωνία γενικότερα από ένα σύστημα «νόμου και τάξης».

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΡΑΝΤΟΥ

Δεν ξέρω πώς μου ήρθε να γράψω για αυτά. Μάλλον, δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να γράψω τώρα για αυτά. Ίσως ήταν αυτό το έγκλημα που σε κάνει να σκέφτεσαι τις σχέσεις και τους δεσμούς που διέπουν τον σύγχρονο κόσμο, ίσως και όχι. Ίσως να ήταν αυτό που είδες πάλι, με τον πιο εγκληματικό τρόπο, το Κράτος, τον πιο σπουδαίο φροντιστή σου, να γίνεται ο πιο δεινός βασανιστής. Αλήθεια, πώς γίνεται να βασανίζεσαι από τον ίδιο τον φροντιστή σου;

Το Κράτος ταυτίζεται με την έννοια της εξουσίας - είναι η οργανωμένη πολιτική οντότητα που κατέχει το μονοπώλιο της χρήσης «νόμιμης βίας».

Ο όρος Κράτος εμφανίζεται την εποχή του Machiavelli και σημαίνει δύναμη. Κράτος και εξουσία, δίχως να είναι συνώνυμα, παραπέμπουν στο ίδιο φαινόμενο. Το κράτος νοείται ως καταπιεστικός μηχανισμός, ο οποίος δίνει τη δυνατότητα στην άρχουσα τάξη να διασφαλίζει την κυριαρχία της πάνω στην εργατική τάξη, προκειμένου να την υποβάλλει στην καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Η έννοια της καταπίεσης ταυτίζεται με την έννοια της καταστολής, όμως το Κράτος δεν μπορεί να καθιερώνει και να αναπαράγει την πολιτική κυριαρχία αποκλειστικά και μόνο με την καταστολή, δηλαδή με την ωμή επιβολή της αδιαμφισβήτητης δύναμης που κατέχει και της βίας. Αυτό ακριβώς το πρόβλημα έρχεται να λύσει η ιδεολογία, που θεμιτοποιεί τη βία και ανοίγει τον δρόμο προς την συναίνεση προς την πολιτική εξουσία.

Βασική προϋπόθεση της εγκαθίδρυσης και διατήρησης της εξουσίας είναι ο σωματικός καταναγκασμός και η απειλή πάνω στα σώματά μας. Σκεφτείτε ένα απλό παράδειγμα: η αστυνομία στις πορείες. Η αστυνομία είναι μέρος του κράτους που συνδυάζει ιδεολογία -που προκύπτει από την εκπαίδευση- και καταστολή - που ενσαρκώνεται στην πράξη. Η αστυνομία βρίσκεται σε μία πορεία για να δημιουργήσει φόβο - ο φόβος περιορίζει την ελευθερία μας.

Το σώμα μας δεν είναι μια απλή βιολογική οντότητα, πολύ παραπάνω είναι μια πολιτική σύνθεση, άρρηκτα συνδεδεμένη με το Κράτος και την εξουσία. Το Κράτος καταβροχθίζει τα σώματά μας, εγκαθιδρύοντας θεσμούς (στρατός, φυλακές, αστυνομία κ.ά.) που πραγματώνουν τον σωματικό καταναγκασμό, υπό την απειλή του «ακρωτηριασμού». Το Κράτος εξελίσσεται ακριβώς επειδή καθυποτάσσει και φθείρει τα σώματά μας, ενσαρκώνοντας πάνω μας την κρατική βία.

Έτσι το κράτος «δυναστεύει» τις μάζες είτε με την αστυνομική τρομοκρατία είτε με την εσωτερική καταστολή. Έτσι το Κράτος φιμώνει και διαμορφώνει συνειδήσεις. Έτσι το Κράτος δολοφονεί και εμείς φοβόμαστε τον «ακρωτηριασμό».

Ας αφήσουμε την φιλοσοφία να πάμε σε κάτι λίγο πιο χειροπιαστό. Ας γυρίσουμε και αρκετά τον χρόνο πίσω και ας δώσουμε λίγο χώρο σε αυτή την συζήτηση στην Νέα Δημοκρατία. Από το 2007, η Ελλάδα είχε περάσει στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, καθώς στιγματίζεται από οικονομική και κοινωνική κρίση.

Σύμφωνα µε την EUROSTAT, τον Αύγουστο του 2013 η ανεργία βρίσκονταν στο 27,3%, σε σύγκριση µε 8,9% τον Ιανουάριο του 2009, µε την ανεργία των νέων να είναι 57,7%, ενώ σύμφωνα µε τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 27% μεταξύ 2008 και 2012.

Η τριετία από το 2012 έως το 2015, περίοδος πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά, χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα σημαντική για το μέλλον της χώρας αλλά και νοηματοδοτεί την ύπαρξή της τόσο ως κράτος όσο και ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα πολιτικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο, και όσο η οργή και η αγανάκτηση δεν μπορούν να κατευναστούν, τόσο το Κράτος-κένταυρος επιδίδεται στην καταστολή.

Η Νέα Δημοκρατία είναι ένα παραδοσιακά συντηρητικό κόμμα, που στην πορεία του μετέβη σε αυτό που λέμε συντηρητική νέα δεξιά.  

Η συντηρητική νέα δεξιά ή νεοσυντηρητισμός αποτελεί ιδεολογική έκφανση του συντηρητισμού που αναπτύχθηκε την τελευταία τριακονταετία, με επίκεντρο τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Κύριο μέλημα του νεοσυντηρητισμού είναι ο νόμος και η τάξη, η δημόσια ηθική και η εθνική ταυτότητα.

Στον νεοσυντηρητισμό ιδιαίτερα σημαντική είναι η έννοια της εξουσίας, η οποία αποτελεί τη λύση στον κοινωνικό κατακερματισμό και την αταξία και επιβάλλει την κοινωνική πειθαρχία. Οι άνθρωποι αναζητούμε την ασφάλεια να γνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή η ασφάλεια για την συντηρητική νέα δεξιά παρέχεται από την άσκηση εξουσίας: στην οικογένεια από τον πατέρα, στο σχολείο από τον δάσκαλο, στην εργασία από τον εργοδότη και στην κοινωνία γενικότερα από ένα σύστημα «νόμου και τάξης».

Αυτό δικαιολογεί και την γενικότερη αντίληψη των νεοσυντηρητικών για την οικογένεια, συμφώνα με την οποία αυτή αποτελεί μια «φυσική ιεραρχία»: τα παιδιά υπακούουν στους γονείς και τους σέβονται, ο σύζυγος είναι ο αρχηγός και η σύζυγος η νοικοκυρά. Το μοντέλο αυτό είναι καθαρά πατριαρχικό και συνδέεται άμεσα με τον κρατικό αυταρχισμό και την επιθυμία των νεοσυντηρητικών για ένα ισχυρό κράτος που βασίζεται στο δόγμα «νόμος και τάξη».

Η συντηρητική νέα δεξιά προβληματίζεται επίσης για ζητήματα δημόσιας ηθικής. Οι νεοσυντηρητικοί πιστεύουν ότι το έγκλημα και η παραβατικότητα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με τον φόβο της τιμωρίας. Για αυτούς, μια ανεκτική κοινωνία μπορεί να επιφέρει δυο κινδύνους: Από τη μια, η ελευθερία να επιλέγει κανείς τα ήθη ή τον τρόπο ζωής του μπορεί να οδηγήσει στην επιλογή ανήθικων ή «κακών» απόψεων. Από την άλλη, οι άνθρωποι μπορεί απλώς να επιλέξουν διαφορετικές ηθικές θέσεις. Ο ηθικός πλουραλισμός για έναν νεοσυντηρητικό είναι βαθιά απειλητικός καθώς υπονομεύει τη συνοχή της κοινωνίας.

Τέλος, η συντηρητική νέα δεξιά διακρίνεται από την επιθυμία της να ενισχύσει την εθνική ταυτότητα. Η αξία του έθνους έγκειται στο ότι ενώνει την κοινωνία, δίνοντάς της μια κοινή πολιτιστική και αστική ταυτότητα, η οποία είναι ακόμη πιο ισχυρή επειδή έχει τις ρίζες της στην ιστορία, τη θρησκεία και την παράδοση.

Πολλοί θεωρητικοί ανέπτυξαν τις παραπάνω θέσεις και διαβάζοντας τες, πόσες ομιλίες, πόσες τοποθετήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας μας έρχονται στο μυαλό; Από την πανεπιστημιακή αστυνομία μέχρι τις πολιτικές μετανάστευσης και παροχής ασύλου. Από το την ανελευθερία του Τύπου μέχρι την δύναμη που έχει λάβει η Εκκλησία. Από τα δικαιώματα της LGBTQ+ κοινότητας μέχρι τα εργασιακά μας δικαιώματα. Από την ασφάλειά μας μέχρι το πιο πρόσφατο «φταίμε όλοι».

Σκοπός της ιδεολογίας είναι να μην φαίνεται, παρ’ όλα αυτά υπάρχει και εφαρμόζεται. Σκοπός δικός μας είναι να επιλέγουμε αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε υπό αυτό το καθεστώς που πιστεύει βαθιά σε μια τέτοια ιδεολογία, στο «νόμο και την τάξη», στην καταστολή και στην φίμωση.

Πηγή: 2020mag.gr