Ντίνα Δασκαλοπούλου

Νοσταλγοί της μοναρχίας βγαλμένοι από τις πιο σκοτεινές σελίδες του προηγούμενου αιώνα έδωσαν τον τόνο χτες σε Μητρόπολη και Τατόι, γεγονός που σε συνδυασμό με την κολακευτική εικόνα την οποία φιλοτέχνησαν τα μίντια για τον τέως αποτέλεσε προσβολή στη μνήμη και τη θέληση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων.

Παρεκκλήσι Αγίου Ελευθερίου, στην υβριδική κηδεία, όπως χαρακτήρισε αυτό το πρωτόγνωρα δημόσιο «ιδιωτικό γεγονός» ο... επίτιμος πρόεδρος των Ελλήνων Βασιλικών Ανταποκριτών, Χρήστος Ζαμπούνης. Βεβαίως στην Ελλάδα ούτε βασιλιά ούτε βασιλικούς ρεπόρτερ έχουμε από το 1974, ωστόσο αν κάποιος παρακολουθούσε τα ελληνικά κανάλια όλες αυτές τις μέρες και πολύ περισσότερο αν βρισκόταν χτες έξω από τη Μητρόπολη, θα αναρωτιόταν βάσιμα σε ποιον ακριβώς αιώνα ζούμε.

Ωστόσο, παρά τη βασιλική μιντιακή ντόπα που ζούμε από την ώρα που απεδήμησε εις Κύριον ο αοίδιμος, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Δεξιάς του Κυρίου και την κινητοποίηση των απανταχού βασιλοφρόνων ώστε να δημιουργήσουν ένα αξιομνημόνευτο πολιτικό γεγονός, αποδείχθηκε πως οι νοσταλγοί της μοναρχίας είναι είδος προς εξαφάνιση.

Κι έτσι -πέρα από το μιντιακό γεγονός που δημιουργήθηκε με όλους τους σελέμπριτι του στέμματος - το πολιτικό γεγονός δεν είχε πρωταγωνίστρια τη μοναρχία, αλλά τη... Νέα Δημοκρατία, που επιχείρησε να ψαρέψει ψήφους στα θολά νερά του μοναρχοχουντισμού και κατέληξε εκτεθειμένη προς άπασα κατεύθυνση αφού έπαιξε επικίνδυνα με την καύσιμη ύλη των νοσταλγών, αλλά και με την Ιστορία, τη μνήμη και τους θεσμούς.

Οι τεθλιμμένοι που συγκεντρώθηκαν στη Μητρόπολη και στο Τατόι χτες επέδειξαν μέγα πάθος, ωστόσο πόρρω απείχαν από το να συγκροτήσουν μέγα πλήθος. Τι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι και πού βρίσκονταν κρυμμένοι; Τι γυρεύουν εδώ και, κυρίως, πώς αντιλαμβάνονται αυτό που συμβαίνει; Γιατί στέκουν στην ουρά που ξεκινάει από την Αιόλου μέχρι να φτάσουν ακόμα και δύο ώρες μετά μπροστά στο «σεπτό σκήνωμα»;

Για κάποιους είναι απλή, καθαρόαιμη περιέργεια - πόσες φορές έχει κάποιος τη δυνατότητα να δει από κοντά τόσα βασιλικά σελέμπριτι; Για άλλους είναι νοσταλγία - κυρίως για τους ηλικιωμένους που τραγουδούν ανά δεκάλεπτο τον Εθνικό Υμνο. Για άλλους είναι στο πολιτισμικό DNA τους - εξ ου και οι Μανιάτες με τα λάβαρα. Αλλά τι κάνει έναν νέο άνθρωπο να περπατάει ντυμένος με τη γαλανόλευκη με την κορόνα στο κέντρο της Αθήνας πριν ανοίξει το Τριώδιο;

Ο Μπάουμαν ονομάζει το φαινόμενο «ρετροτοπία»: σε έναν κόσμο όπου αυξάνονται η ανασφάλεια και η βία κι αφού όλες οι ουτοπίες για ένα καλύτερο μέλλον έχουν καταρρεύσει, η επιθυμία για μια καλύτερη ζωή στρέφεται προς το παρελθόν - ακόμα και σε μια καρικατούρα.

Ετσι εξηγείται πώς ο 19χρονος -που δεν άκουσε ποτέ το «όχι προίκα στη Σοφία, χρήματα για την παιδεία»- στέκει άυπνος στην ουρά για να προσκυνήσει τη σορό του τέως, αφού πιστεύει ακράδαντα πως επί βασιλείας «ήταν καλύτερο το Πανεπιστήμιο, υπήρχαν χρήματα για τους νέους και είχαν όλοι ευκαιρίες».

Οπως και η παρέα των 20άρηδων που δεν έμαθαν ποτέ για τους συνομήλικούς τους που αιματοκυλίστηκαν από τον ολετήρα που ήταν για την πολιτική ζωή του τόπου το Παλάτι και εξαίρουν τον τεθνεώτα για τη συμβολή του... στη Δημοκρατία.

Δεν κακοπαθαίνει μόνο η Δημοκρατία σήμερα, αλλά και η Ιστορία και η κοινή λογική. Με τα λουλούδια τους στα χέρια, τις γούνες και τις Σανέλ τσάντες, αλλά και ρούχα της δουλειάς, άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων συνωστίζονται, διαγκωνίζονται, σταυροκοπιούνται, ψάλλουν τον Εθνικό Υμνο.

Ροκ συναυλία

Οσο η ουρά πλησιάζει στο παρεκκλήσι, η αδημονία γίνεται ορατή. «Κωνσταντίιιιινε», «Παύλοοοοο», «ζήτω ο βασιλιάααας» - η κραυγή του πλήθους θα παρέπεμπε σε ροκ συναυλία αν δεν συνοδευόταν από κατάρες κατά της πολιτικής, των πολιτικών και -ανυπερθέτως- των κομμουνιστών που «όλοι μαζί κατέστρεψαν τη χώρα».

Αν κάποια έχει την τιμητική της ωστόσο είναι η Νέα Δημοκρατία, την οποία οι πενθούντες στολίζουν με τρόπο που μάλλον... υπερβαίνει το πρωτόκολλο. «Κερατάδες, κάνουν κηδεία δημοσία δαπάνη για τον κάθε τυχάρπαστο κι όχι για τον βασιλιά μας», «Φτου τους και πάλι φτου τους, ούτε καν ένα άγημα, ούτε κιλλίβαντας».

Το λες κι αχαριστία όταν η κυβέρνηση έδωσε άδεια για τελετή στη Μητρόπολη και ταφή στον δημόσιο χώρο του Τατοΐου και το λες και σκληρότητα απέναντι στη Λίνα τη Μενδώνη που επί μέρες εργάστηκε σκληρά να κόψει τα καμένα και να χαλικώσει τους τάφους στα πάλαι ποτέ βασιλικά κτήματα κι αντί επαίνων εισέπραξε ένα παρατεταμένο «ούουουου» μπαίνοντας στη Μητρόπολη μαζί με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Παναγιώτη Πικραμμένο.

Αντιθέτως, ρίγη συγκίνησης προκάλεσε η είσοδος του Αντώνη Σαμαρά, όπως άλλωστε και των συντοπιτών του από τη Μάνη, που με τα λάβαρά τους έκαναν πανηγυρική είσοδο και τραγούδησαν και τα «Σαράντα παλικάρια». Ανατριχίλα επίσης -με κάθε έννοια- προκάλεσαν και οι παπάδες, οι ιερομόναχοι, οι καλόγριες που έκλαψαν τον άνακτα στο πεζοδρόμιο, την ώρα που μέσα στη Μητρόπολη (και σε τηλεοπτική αναμετάδοση) ακουγόταν ξανά και ξανά ο αρχιεπίσκοπος να ψέλνει «υπέρ Κωνσταντίνου, βασιλέως ημών γενομένου».

Δεν είναι όμως μόνο ο πλήρης αναχρονισμός που κυριαρχεί σήμερα, αλλά και η πλήρης διαστρέβλωση της Ιστορίας -από την οικογένεια του εκλιπόντος προφανέστατα αλλά και τους υπηκόους της δυναστείας του οίκου του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουρκ-Γκλίξμπουργκ που παρακολουθούν απ’ έξω. Ετσι, τα «ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά» διαδέχονταν τα «Παύλο, προχώρα, πάρε τα κλειδιά της χώρας». Κι ήταν αυτός ο φαντασιακός διάδοχος ενός φασματικού θρόνου, που στον αποχαιρετισμό του προς τον πατέρα του ανέλαβε να φιλοτεχνήσει ένα εξίσου ευφάνταστο πορτρέτο του.

Αλλωστε, επί ημέρες τα συστημικά ΜΜΕ είχαν φροντίσει όχι μόνο να κανονικοποιήσουν τη μοναρχία μπουκώνοντάς μας με τιάρες και λεπτομέρειες για κάθε εστεμμένο που θα έφτανε στην Αθήνα, αλλά και να ανακατασκευάσουν την εικόνα του τέως σε μια αφήγηση κολακευτική για τον ίδιο, την οικογένειά του, αλλά και τους συμπρωταγωνιστές του στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας.

Χορτάτοι μεγαλείο

«Κωνσταντίνε, Μεγαλειότατε, βασιλιά, πατέρα μου», ξεκίνησε ο Παύλος τον επικήδειό του. «Ηταν μια δύσκολη εποχή, πατέρα, όταν ανέβηκες στον θρόνο. Σκληρότατες συγκρούσεις. Πάθη αβυσσαλέα» - έτσι περιέγραψε τα Ιουλιανά και την αποστασία ο Παύλος, για να καταλήξει: «Και το αποτέλεσμα ήταν κάτι που δεν το θέλησε κανείς». Από εκεί και μετά η πρόκληση στη μνήμη, την Ιστορία και τον λαό έκανε κρεσέντο: «Από την πρώτη στιγμή αντιστάθηκες με σθένος και αναζήτησες τρόπο ανατροπής των πραξικοπηματιών. Οι προσπάθειές σου απέτυχαν. Ομως δεν ήθελες μένοντας στην Ελλάδα να γίνεις η αιτία μιας νέας αιματοχυσίας. Πάντα πιστός στην παρακαταθήκη του πατέρα σου, δέχθηκες με σεβασμό την απόφαση του ελληνικού λαού».

Οταν η νεκρώσιμη ακολουθία τελείωσε, οι «γαλαζοαίματοι» ξεκίνησαν για το Τατόι και οι πενθούντες σκόρπισαν χορτάτοι μεγαλείο, τίτλους, γκλαμουριά και δόξα. Από σήμερα αναγκαστικά θα επιστρέψουν στο 2023 - και οι βασιλιάδες με τους αυλικούς τους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Πηγή: efsyn.gr