Γιάννης Μυλόπουλος

Χριστούγεννα ήταν και τότε. Το κρύο πάγωνε τη φύση κι η φτώχεια πλάκωνε τους ανθρώπους.

Ένα κοριτσάκι στο δρόμο πουλούσε σπίρτα για να ζήσει. Προσδοκώντας ότι με τα έσοδα από τα σπίρτα θα έτρωγε και θα ζεσταίνονταν.

Η σκληρή πραγματικότητα της κρύας νύχτας των Χριστουγέννων διέψευσε τις υποσχέσεις. Το μόνο που μπορούν να κάνουν τα σπίρτα μια παγωμένη Χριστουγεννιάτικη νύχτα είναι να φωτίσουν και να ζεστάνουν για λίγα δευτερόλεπτα ένα φτωχό κοριτσάκι.

Όσο κρατά η λάμψη ενός σπίρτου…

Η κατάληξη του δημοφιλούς, όσο όμως και θλιβερού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν είναι γνωστή. Το κοριτσάκι βρέθηκε την επομένη το πρωί άψυχο στο δρόμο, να κρατά στα παγωμένα χεράκια του το άδειο κουτί με τα καμένα σπίρτα. Που το μόνο που κατάφεραν ήταν να κρατήσουν για λίγο ζεστή την ελπίδα στην ψυχή του.

Όσο κρατά η λάμψη ενός σπίρτου…

Γιατί όσο μπορούν τα σπίρτα να συντηρήσουν ένα φτωχό κοριτσάκι τα Χριστούγεννα, άλλο τόσο μπορεί σήμερα ένα επίδομα των 22 ευρώ το μήνα να αποζημιώσει τους Έλληνες για τη φτώχεια στην οποία έχουν περιέλθει. Που είναι  από τους χαμηλότερα αμειβόμενους της Ευρώπης και που συγχρόνως έπεσαν και θύματα της ακρίβειας, σε μια αγορά που περιμένοντας τον… Γκοντό της αυτορρύθμισης, αφέθηκε στο έλεος της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας.

Κι ακόμη, όσο μπορεί να κρατήσει ζεστό ένα αναμμένο σπίρτο ένα κοριτσάκι μια παγωμένη Χριστουγεννιάτικη νύχτα, άλλο τόσο μπορεί σήμερα να κρατήσει ζεστή τη λάμψη της ελπίδας για επιβίωση ένα επίδομα ίσο με 0,70 ευρώ την ημέρα.

Ένα επίδομα που θα κρατήσει όσο κρατά η λάμψη ενός αναμμένου σπίρτου…

Η σύγκριση της θλίψης που προκαλούν τα δύο παραμύθια είναι πάντως συντριπτική υπέρ του σημερινού.

Όχι μόνο γιατί τα 70 λεπτά την ημέρα δεν αρκούν για να αγοράσει κανείς πια ούτε ένα… κουτί σπίρτα.

Ούτε γιατί τα 70 λεπτά την ημέρα δεν τα δίνουν για τα Χριστούγεννα αλλά μόνο για την προεκλογική περίοδο.

Αλλά κυρίως γιατί ο σύγχρονος… παραμυθάς λέει ότι δίνει το επίδομα σε 8,5 εκατομμύρια Έλληνες, θέτει όμως έναν πονηρό όρο τον οποίο μπορούν να εκπληρώσουν πολύ λιγότεροι από αυτούς.

Αφού για να πάρει κάποιος το επίδομα, πρέπει πρώτα να έχει καταναλώσει σε αγορές τροφίμων τουλάχιστον 220 ευρώ το μήνα, αν ζει μόνος. Η ελάχιστη κατανάλωση αυξάνεται στα 330 ευρώ το μήνα για ζευγάρι και άλλα 100 ευρώ για κάθε παιδί.

Μα οι Έλληνες που έχουν να ξοδέψουν περισσότερα από 300 και 400 ευρώ το μήνα σε τρόφιμα, έχοντας ήδη δώσει άλλα τόσα κι άλλα τόσα σε ενοίκιο, θέρμανση, λογαριασμούς και βενζίνη, δεν περιμένουν να ζήσουν από ένα επίδομα λιγότερο από ένα ευρώ τη μέρα…

Ο Δανός παραμυθάς ωχριά σε φαντασία μπροστά στους σημερινούς… παραμυθάδες.

Ο Άντερσεν έδωσε τουλάχιστον, χωρίς άλλες προϋποθέσεις, ένα κουτί σπίρτα στο κοριτσάκι τη νύχτα των Χριστουγέννων.

Στη σημερινή εκδοχή του παραμυθιού, οι σύγχρονοι… παραμυθάδες δεν έδωσαν ούτε αυτό.

Πρώτα γιατί το Food Pass δεν θα το πάρουν όσοι το χρειάζονται.

Δεύτερον γιατί όσοι θα το πάρουν κατά τεκμήριο δεν θα το χρειάζονται όσο εκείνοι που δεν θα το πάρουν.

Τρίτον γιατί θα καταλήξει τελικά στα ταμεία των επιχειρήσεων τροφίμων. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που και τα άλλα επιδόματα κατέληξαν στα ταμεία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της ενέργειας, του πετρελαίου κλπ.

Και τέλος γιατί το επίδομα τροφίμων εκείνο που θα επιτύχει είναι να ελαφρύνει τη φορολογία των μεγάλων διυλιστηρίων που θα το χρηματοδοτήσουν, καταβάλλοντας ως αντίτιμο μικρό μόνο μέρος των υπερκερδών που κέρδισαν αισχροκερδώντας.

Φέτος, δυστυχώς, Χριστούγεννα θα κάνουν μόνο οι κερδοσκόποι της αγοράς, οι διάφοροι κομματικοί εργολάβοι που ζουν σε βάρος του δημοσίου, κάτι κυβερνητικοί που αγοράζουν τα κόκκινα δάνεια των φτωχών που η ίδια η κυβέρνηση έβγαλε στο σφυρί, κάτι μεγάλοι επιχειρηματίες που θησαυρίζουν από τη φτώχεια μας, κάτι ευνοούμενοι που παίρνουν δουλειές κάτω από το τραπέζι, κάτι φιλοκυβερνητικοί που αγοράζουν δημόσια γη κοψοχρονιά και όσοι μπορούν και κάνουν επενδύσεις με δανεικά κι αγύριστα.

Για τους υπόλοιπους δεν άφησαν ούτε… σπίρτο.

tvxs.gr