«Συνειδητοποίησα στο πετσί μου την αδιαφορία και την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι Ελληνες στα δημόσια νοσοκομεία»

*Γράφει ο Γιώργος Μανέττας 

Δυστυχώς – όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων – χρειάστηκε να επισκεφθώ τα επείγοντα του Παίδων «Αγία Σοφία». Και βίωσα από πρώτο χέρι την ταλαιπωρία που υφίστανται οι «άτυχοι» συμπολίτες μας. Ξημερώματα Κυριακής, γύρω στις 5 το πρωί, περνάμε την πύλη του νοσοκομείου με τον τεσσάρων ετών γιο μου.

Οι ανυπόφοροι πόνοι στον βραχίονα του δεξιού χεριού του από ένα χτύπημα που υπέστη το προηγούμενο βράδυ σε παιδότοπο δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Η εξέταση από γιατρό δεν χωρούσε αναβολή. Η υποδοχή στο νοσοκομείο υποδειγματική και δεν προμήνυε σε τίποτα τι θα ακολουθούσε…

Ο θυρωρός ειδοποίησε το νοσηλευτικό προσωπικό για την άφιξή μας και μας υπέδειξε τον χώρο όπου έπρεπε να κατευθυνθούμε. Με βήμα ταχύ και τις οδηγίες του νοσηλευτικού προσωπικού πήγαμε στον χώρο του ιατρείου, όπου θα μας εξέταζε ο εφημερεύων παιδοορθοπεδικός. Καθίσαμε στην αναμονή και περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας. Στο χαρτί προτεραιότητας έγραφε 5.22. Από εδώ και πέρα άρχισε ο Γολγοθάς μας…

Υπέθεσα – λανθασμένα – ότι ο γιατρός δεν θα αργούσε να μας εξετάσει, αφού δεν προηγούνταν κανείς πριν από εμάς. Στο ιατρείο ήταν ένα παιδί – γαλλικής, απ’ ό,τι μπόρεσα να καταλάβω, καταγωγής, ηλικίας περίπου 10 ετών – και κανείς άλλος για εξέταση. Αρα ήμασταν οι αμέσως επόμενοι.

Μετά από περίπου 40 λεπτά αναμονής και τον μικρό να παραπονιέται για πόνους έσπευσα να ρωτήσω τον γιατρό. Η απάντηση που εισέπραξα στην ερώτηση «πότε θα εξετάσει το παιδί», επιεικώς απαράδεκτη και εξοργιστική (για έναν νεαρό σχετικά επιστήμονα). «Είστε για χειρουργείο;» με ρωτάει. Και του απαντώ αυθόρμητα: «Εάν ήξερα, δεν θα ερχόμουνα σε εσάς». Με κοιτάει με ενοχλημένο ύφος και επιστρέφει στην εξέταση. Και εμείς στις θέσεις μας.

Προτεραιότητα

Περίπου ένα τέταρτο αργότερα περνάει η νοσηλεύτρια που μας έδωσε το χαρτί προτεραιότητας (απ’ ό,τι κατάλαβα, η προϊσταμένη). Εκανα το λάθος να τη ρωτήσω εάν συνηθίζεται στα επείγοντα να καθυστερεί τόσο η εξέταση των ασθενών και μάλιστα μικρών παιδιών που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Εμφανέστατα ενοχλημένη (ούτε λόγος για στοιχειώδη ευγένεια) μου απαντάει «ο γιατρός είναι μέσα» (εννοούσε μάλλον ότι υπάρχει γιατρός) και παίρνει την πρωτοβουλία να μπει η ίδια στο ιατρείο.

Ο γιατρός βγαίνει και μου λέει: «Εχω επείγον περιστατικό που είναι σοβαρό». Και του απαντώ: «Υπάρχει κάποιος άλλος γιατρός να μας εξετάσει, αφού εσείς είστε απασχολημένος;». Υπάρχει, απαντά, αλλά αυτή τη στιγμή είναι στο χειρουργείο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά και κάνω την τελευταία ερώτηση: «Γιατρέ, εάν η καθυστέρηση αποβεί καθοριστική για την ανάρρωση του παιδιού μου, τι γίνεται;». Και παίρνω τη μνημειώδη απάντηση που θέλω να πιστεύω πως ούτε στην πλέον τριτοκοσμική χώρα δεν θα έδινε άνθρωπος που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη: «Ατυχήσατε…». Εμεινα κυριολεκτικά άφωνος.

Τότε συνειδητοποίησα στο πετσί μου την αδιαφορία και την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι «άτυχοι» Ελληνες στα δημόσια νοσοκομεία. Πλήρης απογοήτευση. Τελικά, ύστερα από σχεδόν δύο ώρες ένας άλλος γιατρός έκανε τον κόπο να μας εξετάσει. Ευτυχώς ο μικρός δεν είχε κάτι σοβαρό. Η ακτινογραφία ήταν καθαρή. Ενας πρόχειρος νάρθηκας (ιμάντας ανάρτησης χεριού) ήταν το παράσημο που εισέπραξε και ξεκούραση για τρεις τέσσερις ημέρες.

Το περιστατικό, πέρα από την προσωπική ταλαιπωρία, προκαλεί βαθιά θλίψη και οργή και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί έρχεται λίγα μόλις 24ωρα μετά το τραγικό περιστατικό με τον 49χρονο στην Πάτρα που έχασε άδικα τη ζωή του, επειδή δεν έτυχε της κατάλληλης προσοχής.

Η νοοτροπία

Δεν πιστεύω ότι είμαι ο μοναδικός πολίτης που υφίσταται τέτοια ταλαιπωρία στα δημόσια νοσοκομεία (εάν είμαι, θα πρέπει να παίξω Τζόκερ με τέτοια τύχη). Είναι προφανές ότι το δημόσιο σύστημα υγείας υποφέρει. Και υποφέρει κυρίως από τη νοοτροπία που διέπει το ανθρώπινο δυναμικό του. Κυρίως γιατί αυτοί που το απαρτίζουν δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν τον άνθρωπο και υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους συμπολίτες τους.

Δυστυχώς τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια στη διάρκεια της πανδημίας για τους λειτουργούς της δημόσιας υγείας δεν φαίνεται να άλλαξαν πολλά πράγματα. Το πιο απογοητευτικό απ’ όλα είναι ότι καμία πολιτική ηγεσία διαχρονικά δεν είναι έτοιμη να συγκρουστεί με αυτή τη νοοτροπία προς όφελος της κοινωνίας. Φαίνεται ότι και εδώ υπερτερεί το πολιτικό κόστος. Τα συμπεράσματα, δικά σας…

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΑ ΝΕΑ