Νίκος Παπαδογιάννης

Ο πόλεμος ενάντια στον σκοταδισμό είναι ο μόνος που αξίζει να μας στείλει στα χαρακώματα

Δεν έχω πιάσει όπλο, ποτέ στη ζωή μου. Είμαι αρνητής όπλων, πυροβολισμών και πάσης βίας. Ακόμα και τότε που υπηρετούσα νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, είχαμε έναν ορεσίβιο  Κρητικό τρελαμένο με τις μπιστόλες και τον βάζαμε να ρίχνει αυτός αντί για λόγου μας, όσοι  ήμασταν εκ πεποιθήσεως ειρηνιστές και διαβάζαμε Ντοστογιέφσκι. Κάθε φορά που έπιανε ο Σήφης απ’ τα Λιβάδια το G3, τον δονούσαν πολλαπλοί οργασμοί. Το έλυνε και το ξανάδενε και το ξανάλυνε μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα.

Και εγώ Κρητικός είμαι, αλλά αποστρέφομαι τις ντουφεκιές και τις μπαλωθιές όσο τίποτε. Ίσως επειδή έχω δει με τα μάτια μου αθώο άνθρωπο να σκοτώνεται από αδέσποτο φυσίγγι πάνω στο τσακίρ κέφι ενός γλεντιού. Κάποτε στο Καβούρι χάθηκαν στη βάρδια μου κάτι σφαίρες και ήμουν ντε φάκτο ανάμεσα στους ύποπτους σμηνίτες, αλλά απαλλάχτηκα λόγω βλακείας, σαν τον Άδωνη.

«Θα έρθει να σου πάρει ο Τούρκος το σπίτι και θα του πεις, περάστε», με χλεύαζε ένας στρατόκαυλος επισμηνίας. Δεν έδινα δεκάρα τσακιστή για τα λόγια του και δεν τα θεωρούσα καν επιτιμητικά. Στο οικογενειακό σπίτι μας στα Χανιά και στο εξοχικό του (στρατιωτικού) πατέρα μου στην Αγυιά Μυλοποτάμου, όπλο δεν μπήκε ποτέ. Και ούτε πρόκειται.

Εάν έρθει στ’ αλήθεια ο Τουρκαλάς να μου το πάρει το σπίτι, όπως πήρε των παππούδων μου στη Φώκαια το 1922, θα βρω τρόπο να αμυνθώ. Πυξ και λαξ. Η δύναμη της απελπισίας έχει πυρηνική ισχύ. Τότε, βέβαια, το ’22, που απορώ γιατί δεν το γιορτάζουμε, ήταν ο Ελληνάρας με τη φουστανέλα εκείνος που επιχείρησε επεκτατικό πόλεμο και όχι ο γενίτσαρος με το γιαταγάνι. Σε τέτοιο πράγμα εγώ δεν πρόκειται να συμμετάσχω και ας με πουν προδότη.

Ούτε σε πόλεμο τρίτων, όρθοντοξ μπράδερς εναντίον όρθοντοξ μπράδερς. Ούτε σε πόλεμο συμφερόντων και εξοπλισμών. Ούτε σε σύγκρουση φασιστών με ναζιστές. Και αν έρθει ο ανηψιός μου να μου πει ότι φεύγει στην Ουκρανία να σκοτώσει Ρώσους επειδή έτσι διέταξε ο εσμός του Μητσοτάκη, θα του κρύψω το διαβατήριο και θα τον κλειδώσω στο υπόγειο, μαζί με τα ξύλα που με κρατούν ζεστό τώρα που δεν υπάρχει φράγκο για να πληρωθούν το ρεύμα και το φυσικό αέριο.

Όχι, δεν είναι αυτή «η σωστή πλευρά της Ιστορίας», όπως ισχυρίζεται η πρωθυπουργάντζα, για να δικαιολογήσει την εξωφρενικά μονομερή απόφαση για αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η ειρήνη. Και μόνο αυτή.

Υπάρχει ένας πόλεμος στον οποίο συμμετέχω ευχαρίστως. Έχω ήδη πιάσει παραμάσχαλα το μοναδικό όπλο που ξέρω να χειριστώ και βρίσκομαι ταμπουρωμένος στα χαρακώματα. Για να μη μπερδευόμαστε, το όπλο μου δεν ρίχνει σφαίρες, αλλά λέξεις. Εν έτει 2022, ίσως το λάπτοπ να είναι και πιο ισχυρό από το κουμπούρι.

Πρόκειται για τον πόλεμο ενάντια στον σκοταδισμό και στον μεσαιωνισμό. Τον πόλεμο ενάντια στο δόγμα «καλοί πρόσφυγες και κακοί πρόσφυγες». Τον πόλεμο ενάντια στα καμμένα βιβλία και στα σπασμένα βινύλια.

Θα διαβάζω Τολστόι, «Πόλεμος και Ειρήνη» μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Θα βλέπω Ταρκόφσκι μέχρι να σβήσει η οθόνη. Θα ακούω Ραχμάνινοφ ώσπου να ξεκουρδιστεί το πιάνο της αδελφής μου. Στην ανάγκη θα φορέσω και φουστίτσα για να χορέψω τη «Λίμνη των Κύκνων».

Στον βούρκο των φαιογάλαζων κύκλων, αποφασίστηκε εμπάργκο σε οτιδήποτε ρωσικό, βασιλικότεροι του βασιλέως, σαν να βρισκόμαστε στη ναζιστική Γερμανία και ξορκίζουμε μη τυχόν μολυνθούν τα παιδιά μας από τις θεωρίες των Αρίων. Στην Ελλάδα των αχρείων, και των «αρίστων», και των αχρήστων, φτάνουμε κάθε μέρα και σε ένα καινούριο ναδίρ. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν.

Τραγουδάμε πολεμοχαρείς θούριους και ονειρευόμαστε στρατιωτικούς θριάμβους, λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι η πτώση της χώρας σε περίπτωση εχθρικής εισβολής είναι υπόθεση δέκα λεπτών. Αναλύουμε τον πόλεμο με όρους Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και φυσικά τα ρίχνουμε όλα στη διαιτησία, όπως έχουμε μάθει από παππού σε εγγονό.

Ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο, λες και η όρθοντοξ Κύπρος ή η όρθοντοξ Γιουγκοσλαβία βρίσκονται δίπλα στα Νησιά του Σολομώντα στην Ωκεανία. Θρηνούμε τους Έλληνες νεκρούς της Μαριούπολης και παριστάνουμε το κορόιδο μπροστά στους 25.000 τάφους της πανδημίας.

Εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα, εκτός αν η μία ντάνα έχει τη σφραγίδα της Novartis ή της Siemens.

Και στο τέλος της ημέρας ματαιώνουμε όσες παραστάσεις συνοδεύονται από την κατάληξη –όφσκι στο Μέγαρο Μουσικής και κατεβάζουμε τους πίνακες των –ωφ από την Εθνική Πινακοθήκη, για να μη μας μαγαρίσουν. Όπως λέει ο φίλος μου ο Μιθριδάτης, αυτή η Μενδώνη είναι ικανή να ζωγραφίσει στέκα στη Τζοκόντα για να την κάνει σαν τα μούτρα της.

Ας πολεμήσουμε, λοιπόν, όσους πασχίζουν να μας βυθίσουν στο σκοτάδι για να κρύψουν τη δική τους μαυρίλα. Όχι με σφαίρες, αλλά με κουλτούρα και πολιτισμό. Με ολομέτωπη παιδεία και με αναμμένα τα φώτα. Εάν γίνουμε όπως μας θέλει το γκουβέρνο, ένας λαός άβουλων κοιμισμένων που σκαμπάζουν μόνο από ριάλιτι και Ρουβά, όλες οι μάχες θα έχουν χαθεί. Μαζί τους και ο πόλεμος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

Πηγή: koutipandoras.gr