ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΡΕΤΤΟΣ

2 Φλεβάρη. Στην Αμερική γιορτάζεται ως «Groundhog Day» (μέρα της Μαρμότας). Αν έχετε δει την ομώνυμη ταινία με τον Μπιλ Μάρει, ξέρετε ποια είναι η σημασία της. Αν πάλι όχι, θα σας πω αμέσως. Χρησιμοποιείται μεταφορικά, για να περιγράψει μια δυσάρεστη κατάσταση η οποία είναι επαναλαμβανόμενη. 

Είναι μια μέρα, σαν όλες τις άλλες. Ίδια και απαράλλαχτη. Ένα ντεζαβού.

Σαν αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα και βρισκόμαστε στο ίδιο έργο θεατές.

Ακόμα όμως και οι πιο βαρετές μέρες του κόσμου, είναι διαφορετικές αν έχεις δίπλα το παιδί σου.

Η μάνα του Άλκη δεν θα βρίσκει πλέον "καταφύγιο" στα μάτια του γιου της, δεν θα μπορεί να αποδράσει μιλώντας μαζί του σε μέρες που δεν έχουν νόημα. Δεν θα αποτελεί για εκείνη γιατρικό στη ματαιότητα του χρόνου που τρέχει σαν τρελός το γεγονός ότι έφερε στον κόσμο ένα παιδί και του έδειξε τον δρόμο.

Ακόμα παίζουν στο μυαλό μου τα λόγια της γιαγιάς του φίλου του Άλκη, προτού μάθει πώς το παιδί που χάθηκε ήταν ο φίλος του εγγονού της.

«Το πρωί ο άντρας μου που ξύπνησε, άκουγε ραδιοφωνάκι και με φωνάζει, μου λέει “έλα μέσα”, λέω “τι έχεις”, άρχισε και έκλαιγε, λέω “γιατί κλαις”, “σκότωσαν ένα παιδί στην Χαριλάου, 19 χρονών”, λέω “Παναγίτσα μου”. Ο άντρας μου σηκώθηκε και έκλαιγε, χωρίς να ξέρουμε ότι ήταν το δικό μας το παιδί»

Όταν ο θάνατος χτυπήσει την πόρτα του δικού μας σπιτικού, η μνήμη μας μοιάζει με ένα καντράν αυτοκινήτου που μηδενίζεται. Ξεκινάει εκ νέου να μετρά, με την διαφορά ότι στην εξίσωση προστίθενται σαν παρονομαστής η διαχείριση της απώλειας και του πένθους.

Πότε όμως αγαλλιάζει η ψυχή μας;

Ο πατέρας του Άλκη ζήτησε χθες να διεξαχθεί ένα φιλικό παιχνίδι μεταξύ του Άρη και τον ΠΑΟΚ, με την οικογένεια να επιθυμεί τα χρήματα να δοθούν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα.

Αυτό ζήτησε ο μπαμπάς του δεκαεννιάχρονου παιδιού που δολοφονήθηκε με τόση βαναυσότητα, λίγες μόλις ώρες μετά τον θάνατο του.

Αυτό ζήτησε ο μπαμπάς του παιδιού που πολύ πιθανό να του ζητούσε άδεια για να ταξιδέψει στην Θεσσαλονίκη.

Αυτό ζητούσε ο μπαμπάς, που είδε έναν άλλον μπαμπά να του στέλνει ένα στεφάνι στην κηδεία του γιου του, γνωρίζοντας πολύ καλά τι θα πει να σου παίρνουν το παιδί. Του πατέρα της Ελένης Τοπαλούδη.

Η διοργανώτρια αρχή όμως είχε άλλα πλάνα. Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή και φύγαμε στη σέντρα. Που να ψάχνουμε τώρα για ημερομηνίες και εμβόλιμες αγωνιστικές. Πάνω από όλα το γαμημένο «προϊόν».

«Θα διορθωνόταν το πρόβλημα αν δεν παίζαμε;», αναρωτήθηκε ο πρόεδρος της Super League, Γιώργος Μποροβήλος.

«Δεν μπορώ να πάω σήμερα στο γήπεδο να φωτογραφίσω 22 παίκτες να βαράνε τη μπάλα, και από έξω μία μάνα να κλαίει, με το αίμα του παιδιού της στο απέναντι πεζοδρόμιο να μην έχει στεγνώσει καν» αναφέρει ο φωτογράφος της ομάδας του Άρη, Δημήτρης Τοσίδης, βροντοφωνάζοντας μαζί με όλους του συναδέλφους του "Ως εδώ".

Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα εδώ και χρόνια δεν έχει κανένα ενδιαφέρον.
Οι ομάδες έχουν γίνει επιχειρήσεις ανθρώπων τόσο ισχυρών που αν γράψεις το όνομα τους κινδυνεύεις να βρεθείς τσιμεντωμένος στον πυθμένα ενός λιμανιού.

Κανονικές επιχειρήσεις όμως.

Με υπαλληλάκια που καλλιεργούν το μίσος σε κάτι άλλα υπαλληλάκια και ου το κάθεξης.

Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, τηλέφωνα με αποκρύψεις, επιδρομές σε συνδέσμους, κυνηγητά, ραντεβού θανάτου και μπλουμ. Γεια σας.

Ένας κόσμος που μόνο χαμένος μπορείς να βγεις, χάνοντας τον χρόνο (που δεν έχεις) υπηρετώντας μια ιδέα που δεν σε εκφράζει. Ψάχνεις διέξοδο από όσα σε βαραίνουν αλλά εντέλει είσαι δις κλειδωμένος. Αυτή είναι η κατάσταση.

Ο Άλκης δεν ανήκε σε αυτό τον κόσμο. Δεν χώραγε ποτέ.

Ο Άλκης το ήξερε όμως. Ήταν επιλογή του να απέχει από αυτή τη λάσπη. Αλλά δεν πρόλαβε. Δεν τον άφησαν να ζήσει, παρότι εκείνος παρακαλούσε να σταματήσουν να τον χτυπάνε. (βαριά ανάσα)

Θέλω να φωνάξω και εγώ «ως εδώ». Αλλά δεν έχω φωνή ρε γαμώτο.

Στην χώρα που μάθαμε να λέμε «ποτέ ξανά», μάλλον βάζουμε λανθασμένα τον τόνο στη λήγουσα. Η ίδια η πραγματικότητα στην Ελλάδα έρχεται να σου επιβεβαιώσει ότι ο τόνος μπαίνει αλλού. «Πότε;»

Πότε θα είναι το επόμενο ραντεβού;

Πότε θα μιλάμε για τον επόμενο Άλκη;

Και δίπλα στο πότε βάζω ένα πόσα.

Πόσα η μνήμη μας χωρά;

Ελάχιστα, απαντώ.

Ο Άλκης έγινε σύμβολο από χθες.

Σε αυτή την πουτάνα την χώρα όμως δεν πρέπει οι άνθρωποι να γίνονται σύμβολα αφού γίνει το κακό.

Θέλουμε να τους έχουμε δίπλα μας, να τους ευχαριστούμε για την έμπνευση και όχι να γράφουμε κείμενα για αυτούς με δάκρυα στα μάτια.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine και της Ertopen.