σ. Καθηγητής Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

 

Όπως είναι γνωστό τα δεδομένα αποτελούν ένα  ισχυρό εργαλείο – οπλοστάσιο για την αποτελεσματική ενημέρωση. Η ισχυρή εστίαση στα δεδομένα δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο βέλτιστο συμφέρον του αναγνώστη.  Η χρήση καλύτερων και ακριβέστερων δεδομένων προσφέρει στους αναγνώστες μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην αφήγηση ή στην εξιστόρηση. 

Με την προβολή των δεδομένων επιδιώκεται η χαρτογράφηση όσο το δυνατόν καλύτερα της πραγματικότητας. 

Έτσι, από τον πολύ μικρό αριθμό των δεδομένων (γιατί θα μπορούσε κάποιος να γράψει ολόκληρους τόμους για την Καθολική Εκκλησία), καταλήγουμε στο Fronti nulla fides (καμία εμπιστοσύνη στην εξωτερική όψη).  Τα αδύναμα στοιχεία της Καθολικής Εκκλησίας υποβαθμίζονται, τα αγνοεί ο κάθε Πάπας, και συνεχίζει την πολυεθνική αποστολή της Καθολικής Εκκλησίας στη διεθνή σκακιέρα. Με τον τρόπο αυτόν, ο Καθολικισμός εξοπλίζεται για να διατηρήσει τη κυριαρχία του. Συμμετέχει σε νέες τάσεις και καταστάσεις, μια και οι απαιτήσεις της Νέας Τάξης Πραγμάτων παραμένουν αναλλοίωτες:  Μια παγκόσμια κυβέρνηση, μια γλώσσα, ένα νόμισμα, μια θρησκεία.

Οι διεργασίες αυτές σε παγκόσμιο επίπεδο δεν φαίνεται να έχουν γρήγορη κατάληξη στον τελικό στόχο, αλλά οι προσπάθειες συνεχίζονται αποβλέποντας στην επιτυχία του εγχειρήματος. 

Με βαθιά ανησυχία πρέπει να παρακολουθούμε τις ενέργειες της Καθολικής Εκκλησίας, αφού  αυτή φαίνεται ότι δεν δείχνει τον ανάλογο σεβασμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ας ξεκινήσουμε με τα δεδομένα που αφορούν στην επίσκεψη του πάπα της Ρώμης, Φραγκίσκου, στην Αθήνα αλλά και στη Λέσβο (προσφυγικό καταυλισμό).

Από το πλήθος των δεδομένων, αναφέρουμε συνοπτικά τα ακόλουθα:

Η ιστορική εμπειρία της Ορθοδοξίας είναι άκρως τραυματική, αφού και μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Σταυροφόρους το 1204, οι συνθήκες ζωής των ορθοδόξων χριστιανών ήταν πολύ χειρότερες από ότι στις μουσουλμανικές περιοχές. Μάλιστα στα χρόνια πριν από την άλωση, είχε επικρατήσει η θέση η οποία περιγράφεται με λακωνικό μοτίβο: «Κρειτότερόν εστι ειδέναι εν μέση τη πόλη φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν,  δηλαδή «καλύτερα να δούμε στην Πόλη κυρίαρχους τους μουσουλμάνους παρά τους καθολικούς».

Χαρακτηριστικά, ο Σέρ Έντουιν Πήρς  στο έργο του «Η Άλωσις της Κωνσταντινούπολης το 1204» γράφει:  «Οι επιπτώσεις της Τέταρτης Σταυροφορίας επί του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού υπήρξαν εξ ολοκλήρου καταστρεπτικές. Η λάμψη του Ελληνικού Πολιτισμού, την οποία το Βυζάντιο συντηρούσε επί εννέα αιώνες μετά από την επιλογή της Κωνσταντινούπολης ως πρωτεύουσας, έσβησε ξαφνικά… Το έγκλημα της Τέταρτης Σταυροφορίας παρέδωσε την Κωνσταντινούπολη και τη Βαλκανική Χερσόνησο σε έξι αιώνες βαρβαρότητας …  Προκειμένου να αντιληφθούμε την πλήρη σημασία της λατινικής κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης, πρέπει να προσπαθήσουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιος θα ήταν σήμερα ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης αν η προ έξι αιώνων Ρομανία (Βυζάντιο) δεν είχε καταστραφεί. Μπορεί κανείς να φανταστεί όχι μόνο τη Μαύρη Θάλασσα, τον Βόσπορο και τον Μαρμαρά να περιβάλλονται από προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη, αλλά ακόμα και τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου να έχουν επιστρέψει υπό μίαν καλή διακυβέρνηση και υπό μίαν θρησκεία η οποία δεν αποτελεί φραγμό στον πολιτισμό…»

Η Τέταρτη Σταυροφορία ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Σύμφωνα με τον διάσημο βυζαντινολόγο Σερ Στήβεν Ράνσιμαν, θεωρείται ότι «δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Τέταρτη Σταυροφορία». Την πρωτοβουλία του Πάπα την χαρακτήρισε ως πράξη «γιγάντιας πολιτικής ανοησίας». Πραγματικά, η πράξη του Πάπα ήταν «γιγάντιας πολιτικής ανοησίας», αφού απετέλεσε την αρχή της 29ης Μαΐου του 1453.

Το Βατικανό αποτελεί ένα τμήμα της Ρώμης και καλύπτει 110 στρέμματα με πληθυσμό που δεν ξεπερνά τους 1.000 κατοίκους. Είναι η μικρότερη χώρα του κόσμου, όμως έχει τεράστιο αντίκτυπο στον κόσμο της οικονομίας. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει την Καθολική Εκκλησία ως μία παγκοσμιοποιημένη θρησκευτική οργάνωση χωρίς να είναι σαφής ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας της. Με άλλα λόγια είναι ο παλαιότερος παγκοσμιοποιημένος πολυεθνικός οργανισμός που έχει έσοδα, κέρδη καθώς και Τράπεζα η οποία ιδρύθηκε το 1942 από τον Πάπα Πίο ΧΙΙ. Η συγκεκριμένη Τράπεζα του Βατικανού έχει βρεθεί κατ’επανάληψη στον χώρο πολυάριθμων σκανδάλων για κακοδιαχείριση, ξέπλυμα χρήματος, σκοτεινές συναλλαγές με τον Σικελό τραπεζίτη Μichele Sindona.

Επίσης, δεν πρέπει να λησμονούμε και τις σχέσεις της Καθολικής Εκκλησίας με τους Ναζί του Χίτλερ. Ο Α. Manhattan στο βιβλίο του «Το Βατικανό και ο 20ος Αιώνας» γράφει: «… το Βατικανό υποστήριζε την εποχή εκείνη τους Ναζήδες με όλη του τη καρδιά. Ο Πάπας έστειλε οδηγίες στο συνέδριο των Επισκόπων στην Φούλντα για να ειδοποιηθούν όλοι οι κληρικοί να υποστηρίξουν τον Χίτλερ. Στο ανεξάρτητο Annual Register (1933, σελ. 169) αναγράφεται: «Η ομαδική προσχώρηση των καθολικών των μεσαίων τάξεων, στη δυτική και νότια Γερμανία, στο κόμμα των Ναζήδων, συνέτριψε τη δύναμη των παλιών καθολικών κομμάτων».

Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, (www.romfea.gr) επισημαίνει μεταξύ άλλων: «Με αισθήματα λύπης, απογοήτευσης και με πολλά ερωτήματα, πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ την είδηση ότι η εξοχότατη Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Κυβέρνηση κάλεσαν τον καταληψία του σεβασμίου Πατριαρχικού θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης «Πάπα» Φραγκίσκο, να επισκεφθεί την Ελλάδα για να «τιμήσει» δια της παρουσίας του, τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επαναστάσεως από την Οθωμανική δουλεία, την πλέον κτηνώδη σκλαβιά που γνώρισε ποτέ ο κόσμος…  δεν υπάρχει το παραμικρό δείγμα ότι ο παπισμός προσέφερε την παραμικρή αρωγή στο αγωνιζόμενο Έθνος μας, ούτε έναν λόγο συμπαράστασης δεν πρόφερε! Αντίθετα μάλιστα, συγκαταλέγεται στις δυνάμεις εκείνες οι οποίες επέδειξαν απόλυτη αδιαφορία, έως εχθρότητα στην εθνική μας υπόθεση! Η ιστορία αποδεικνύει περίτρανα ότι ο παπισμός, από γεννησιμιού του, αποτελεί την ακραία έκφραση εμπαθούς ανθελληνισμού. Μαρτυρούμε περίτρανα πως ο παπισμός, ως ιδεολογική έκφραση και ως κοσμικός οργανισμός (διότι περί τούτου πρόκειται) είναι αποδεδειγμένα ο πλέον ορκισμένος εχθρός του Ορθόδοξου Ελληνισμού.»

Ο Μητροπολίτης  Πωγωνιανής Δρυινουπόλεως και Κονίτσης, Ανδρέας, παρατηρεί σχετικά με την πρόσκληση του Πάπα τα ακόλουθα σημαντικά:  «… Διότι ο τόσον ποικιλοτρόπως ταλαιπωρημένος λαός μας, δεν λησμονεί ούτε τα συγχαρητήρια προς τον Κεμάλ του τότε πάπα, αμέσως μετά την μικρασιατική καταστροφή, ούτε την αντορθόδοξον προπαγάνδα των παπικών εις τα υπό Ιταλικήν κατοχήν Δωδεκάνησα, ούτε την αδιαφορίαν Λατίνων δια τον λιμόν του λαού μας, ιδίως τον φεβερόν χειμώνα 1941-1942, ούτε τον χαρακτηρισμόν των Σκοπίων από τον πάπαν ως Μακεδονία. Και βεβαίως, ουδείς λησμονεί ότι ο πάπας συνεχίζει να διατηρεί ουνίτην επίσκοπον εν Αθήναις, παρά τας κατ’επανάληψιν διαμαρτυρίας της Εκκλησίας μας. Ας μην αυταπατώμεθα. Ο αιρετικός παπισμός ουδέποτε βοήθησε το Ελληνικόν Γένος και την Ορθοδοξίαν. Αντιθέτως, εφάνη ιδιαιτέρως βλαπτικός, αρκεί απλώς να ενθυμηθώμεν τα αίσχη των Λατίνων κατά την Άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως, τα μαρτύρια εις ά υπεβλήθησαν οι Ορθόδοξοι κατά την περιβόητον ψευδοσύνοδον Φεράρας-Φλωρεντίας, και άλλα…»

117 χρόνια μετά την Τέταρτη Σταυροφορία, η Καθολική Εκκλησία έσπρωχνε τους καθολικούς Έλληνες των Κυκλάδων σε αντεθνική στάση καθόλη τη διάρκεια του Αγώνος της Επαναστάσεως του 1821. Γράφει ο Σ. Τρικούπης: «Η υπέρ της ελευθερίας φωνή αντήχησε καθόλας τας Κυκλάδας και πολλάς των Σποράδων. Μόναι αι καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων εκώφευσαν. Εφάνη κατά την περίπτωσην ταύτην υπό την μορφήν του δόγματος τούτου όλη η ασχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος την ημισέληνον του σταυρού και την δουλείαν της ελευθερίας. Ουδείς των εν Πελοπονήσω και τη Στερεή Ελλάδι Ελλήνων πρεσβεύει το δυτικόν δόγμα. Ενδεκακισχιλίους του δόγματος τούτου περιείχαν αι τέσσερεις νήσοι του Αιγαίου, Σύρα, Τήνος, Νάξος και Σαντορίνη. Εξαιρουμένων δε πολλά ολίγον φανέντων αληθών Ελλήνων επί του Αγώνος, οι λοιποί και αντείπαν και αντέπραξαν φανερά και κρυφίως, και σχέσεις έλαβον μυστικάς προς τους εχθρούς του έθνους, και χαράν μεγάλην ασυστόλως έδειξαν επί ταις αποτυχίαις των ομογενών (π.χ. όταν έμαθαν την καταστροφήν και τις σφαγές της Χίου εχόρευαν από την χαράν τους).» 

Πώς τέτοιες άθλιες συμπεριφορές που ενθάρρυνε η Καθολική Εκκλησία μπορούν σήμερα να μείνουν στο περιθώριο της ιστορικής και συλλογικής μας μνήμης; 

Τα δεδομένα είναι αποκαλυπτικά. Πάντοτε η στάση της Καθολικής Εκκλησίας ήταν εχθρική απέναντι στην Ορθοδοξία, όπως αναφέρει και ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ.

Τα γεγονότα από το 1204 και πριν που αφορούν στις σχέσεις Καθολικής Εκκλησίας με την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον Ελληνισμό πρέπει να έχουν ανεξίτηλα χαραχθεί ενσωματώσει στην ιστορική και συλλογική μας μνήμη. 

Αυτό το οποίο συμβαίνει σήμερα με την πρόσκληση του πάπα ισοδυναμεί με τη διαγραφή από τη συλλογική μας μνήμη της συνεχούς εχθρικής στάσης της Καθολικής Εκκλησίας.

Είναι αρκετά περίεργη η πρόσκληση προς τον πάπα, σύμφωνα τουλάχιστον με τα πιο πάνω δεδομένα που παρουσιάσαμε, αν δεν υπάρχει ανάλογη ιστορική μνήμη, καθώς τότε κάτι δεν πάει καλά με το νεοελληνικό κράτος. Πώς μπορούμε να καλούμε τον πάπα για να επιθεωρήσει τη Λέσβο; Με ποια αρμοδιότητα έρχεται ο πάπας να επισκεφθεί τη Λέσβο; Πώς είναι δυνατόν να καλείται ο πάπας όταν αυτός είναι αφενός εναντίον των Ορθοδόξων και αφετέρου εμφανίζεται ότι ενδιαφέρεται για τους μη νόμιμους Μωαμεθανούς μετανάστες; Η παρουσία του πάπα είναι ουσιαστικά πολιτική ενέργεια ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο φιλικό κλίμα της Καθολικής Εκκλησίας προς τους Μωαμεθανούς, που όμως οι Έλληνες φροντίζουν και περιθάλπουν με τις όποιες ανοχές και θυσίες..

Εκφράζει ο πάπας την αλληλεγγύη του προς τους μη νόμιμους μουσουλμάνους μετανάστες για να προκαλέσει την καθολικότερη υποστήριξη στο εγχείρημα της κατασκευής της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας. Η καθολική εκκλησία δρα ως ένα σύστημα πολυεθνικής επιχείρησης με άλλου τύπου οργάνωση, αλλά με σκοπό τον έμμεσο αποχριστιανισμό αναδεικνύοντας άλλους τύπους θρησκειών.

Μπορεί ο πάπας να έχει το σχήμα της αφιέρωσης στα «ιερά», αλλά πίσω από αυτό το σχήμα και το ενδιαφέρον για τους μη νόμιμους μετανάστες, υπάρχει το σχέδιο της Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας. Όμως, άνθρωποι που πιστεύουν και αγωνίζονται με σατανική μαεστρία για την κατασκευή της Νέας Θρησκείας, δεν μπορούν να εκμεταλλεύονται την Ελλάδα και την Ορθοδοξία. 

Στο επόμενο άρθρο αναλυτικά θα αναφέρουμε την αρχιτεκτονική της κατασκευής της Νέας Θρησκείας κάτω από την εποπτεία του πάπα.