Πάμε, λοιπόν,  στον έτερο διαγωνιζόμενο της εβδομάδας.

Τάσος Ξιαρχό, λοιπόν. Ένας μπερδεμένος τύπος, χαμένος σε βαθύ σκοτάδι, που έβγαλε σήμερα τον χειρότερο εαυτό πολλών ανθρώπων. Ένας από τους τύπους που περνάς ανάμεσα τους και νιώθεις το επικριτικό του βλέμμα να σε κοζάρει.

«Μπορείτε να με κάψετε στο Σύνταγμα» ανέφερε στην τραγική απόπειρα του να απολογηθεί και νομίζω πως αρκετός κόσμος θα μπορούσε όντως να τον βλέπει να φλέγεται. Και είναι και αυτό πρόβλημα.

Το να εύχεσαι κατάρες και να μιλάς για θανάτους, δεν είναι η λύση. Η έκφραση «ένα σκουπίδι λιγότερο» στην είδηση ότι αποπειράται να αυτοκτονήσει, είναι επίσης πρόβλημα.

Ο συγκεκριμένος τύπος επέλεξε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, που περισσότερο μοιάζει με δεσμώτης στην περίφημη αλληγορία του Πλάτωνα. Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει και καθόλου ούτε αν θα βγει από την σπηλιά του, ούτε αν θα δει το φως.

Με ενδιαφέρουν οι καθηγητές που σήμερα στο σχολείο μίλησαν στα παιδιά για την διαφορετικότητα.

Με ενδιαφέρουν τα παιδιά που δεν θα πουν στον φίλο τους «μην λες μαλακίες» στα χονδροφοβικά σχόλια του, αλλά θα φροντίσουν να του δείξουν τον δρόμο.

Με ενδιαφέρουν οι γονείς που θα προλάβουν αυτές τις συμπεριφορές και θα έχουν τα βλέμματα πάνω από τα παιδιά.

Ο Ξιαρχό δεν είχε αυτό το βλέμμα από πάνω του. Αν υπήρχε, τα ίδια μάτια χθες θα κοίταγαν αλλιώς την κοπέλα με το ριγέ.

Δεν φοβάμαι τον Ξιαρχό.

Φοβάμαι τον αντίστοιχο που έχουμε μέσα μας.

Η σημερινή κουβέντα γύρω από αυτό το θέμα μου θύμισε ένα βασικό κομμάτι. Να σκοτώνω κάθε μέρα τον Ξιαρχό που μπορεί να υπάρχει μέσα μου. Και όταν μπορώ, να βοηθάω και τον δίπλα να το κάνει.

Τον Ξιαρχό σε μια εβδομάδα δεν θα τον θυμάται κανείς. Ας ξεχαστεί. Τον εαυτό μας οφείλουμε να προσέξουμε.

Όπως έχει πει και ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης: «Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ»

ΥΓ: Το ριγέ είναι και γαμώ.