Τη ρώτησα που είναι οι γονείς της και μου απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου «στη γύρα να κονομήσουν κάνα φράγκο».

Κοντοστάθηκα για λίγο στο φανάρι αναζητώντας κάποιον ενήλικο που ίσως την επιβλέπει, την άφησα να μου καθαρίσει το παρμπρίζ βλέποντάς την να σκαρφαλώνει στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει να το καθαρίσει ολόκληρο, της έδωσα δύο ευρώ, άναψε το φανάρι και σηκώθηκα και έφυγα.

Έφυγα και παράτησα ένα παιδί στη μέση του δρόμου λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου γιατί έπρεπε να πάω στη δουλειά μου.

Το κορίτσι αυτό εκτός από εμένα το παράτησαν και εκατοντάδες άλλοι που πέρασαν και ενώ σταματάνε για να διασώσουν ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που το παίρνουν -και πολύ καλά κάνουν- και ύστερα το φροντίζουν και αναζητούν εναγωνίως μια ζεστή αγκαλιά να τα φροντίσει, προσπερνάνε όπως έκανα κι εγώ ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου για να πάνε και αυτοί όπως έκανα κι εγώ στη δουλειά τους.

Το κορίτσι αυτό στο κεντρικότερο σημείο των Αθηνών είμαι σίγουρος ότι το προσπέρασαν αστυνομικοί της ομάδας Δίας, δικαστικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και για να μην τα πολυλογώ το προσπεράσαμε όλοι μας.

Ε από αυτό το κορίτσι έχουμε την απαίτηση να ενταχθεί στην κοινωνία μας και αναρωτιόμαστε τι φταίξαμε που αύριο μεθαύριο θα μας κλέψει το αυτοκίνητο. Και όταν μας το κλέψει, γιατί θα μας το κλέψει και μεταξύ μας πολύ καλά θα μας κάνει, εμείς θα το σκοτώσουμε και θα πανηγυρίζουμε γιατί επιτέλους θα πρέπει να μπει μια τάξη με τους γύφτους.

Εγώ μόλις γύρισα σπίτι μου, η κόρη μου κοιμάται αλλά ντρέπομαι να πάω να τη φιλήσω.

Ξέρω ότι δεν αλλάζει κάτι με αυτό αλλά ακόμα αναρωτιέμαι πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν ντρέπονται. Και τότε κάπως ηρεμώ ότι δεν έχω χάσει τελείως την ανθρωπιά μου.

Εσείς που κοιμάστε, κοιμηθείτε ήσυχα. Ένας γύφτος λιγότερος. 

Ξημερώματα Δευτέρας, 25 Οκτώβρη 2021

* Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα στο Facebook του Χάρη Τζωρτζάκη