Στην κλασική δημοκρατία η ζωή και τα πρόσωπα δικαιώνονται μόνο ως αξιοπρέπεια. Το ηθικό μετείκασμα και οι αξίες που δεν διατιμούνται γίνονται οι σαρκωμένες μέριμνες.

Στα χρόνια που κύλισαν οι αξίες αντικαταστάθηκαν από τα εμπράγματα δικαιώματα και τα εμπράγματα δικαιώματα από τα έννομα αγαθά.

Έτσι το έννομο αγαθό υπερέχει της αξίας του ανθρώπου. Το ακούσαμε και αυτό, πολύ πρόσφατα με την τροπολογία για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού.

Αναρωτιόμαστε όμως:

Ένα πολίτευμα που έχει θεσμοποιήσει το ψέμα ονομάζεται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που τη συμμετοχικότητα στη λήψη των αποφάσεων την έκανε πελατειακότητα κρίνεται ως δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που δοκιμάζει να κάνει τους ολοκληρωτισμούς ελπιδοφόρους και να τους καταστήσει νέο όραμα του μέλλοντος ονομάζεται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που αποικιοποιεί όλες τις κοινωνικές σχέσεις μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που προωθεί παντί τρόπω (με απειλές, διώξεις, πειθαρχικά) το εμβολιαστικό καρτέλ αποκαλείται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που κάνει το σώμα διαχειρίσιμη πληροφορία μπορεί να είναι δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που τους δρόμους, τους κάνει μονόδρομο στο αδιέξοδο μπορεί να καλείται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που την ομαλοποίηση την αναζητά στον υποχρεωτισμό και στην καταπίεση μπορεί να αποκαλείται δημοκρατία;

Ένα πολίτευμα που το ιστορικό μέλλον το θεωρεί «τεχνολογία της εξουσίας η οποία είναι απολύτως κεντρωμένη στη ζωή» (όπως θα έλεγε ο Μ. Φουκώ) μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία;

Η κ. Σακελλαροπούλου και ο κ. Μητσοτάκης φρόντισαν να μας πουν σε συνάντηση που είχαν ότι βρήκαν λύση στην υποχρεωτικότητα του εμβολίου. Μας είπαν λοιπόν ότι είναι η κοινωνική αλληλεγγύη που υπερέχει της ατομικής, όμως δε μας είπαν ότι η κοινωνία αποτελείται από άτομα. Ξέχασαν επίσης να μας πουν ότι υπάρχει και η αρχή της αναλογικότητας.

Τα συλλογικά δικαιώματα δεν είναι ισχυρότερα από τα ατομικά δικαιώματα και δεν υποχωρεί κανένα για να δώσει προτεραιότητα στο άλλο, γιατί σκοπός της δημοκρατίας δεν είναι να σχετικοποιεί την έννοια του πολίτη, αλλά να την ενισχύει και παρωθητικά να ενδυναμώνει την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο πορεύεται σε μια αποδημοκρατικοποίηση αλλά βρίσκεται και σε μια πορεία αποφιλελευθεροποίησης. Η ατομικότητα βασικός γνώμονας του φιλελευθερισμού πετιέται στα αζήτητα και ο νεοφιλελευθερισμός που υπήρξε κορωνίδα της πολιτικής του βαδίζει στο βήμα του τέλους του. Ο κ. Μητσοτάκης έγινε ξαφνικά εραστής του ακέραιου πρωτογονισμού της ιατροπολιτικής του διαχωρισμού και της δικαϊκής στέρησης.

Αποδεικνύεται προσκυνητής ενός «συντακτικού δικαίου» που θα λειτουργεί ως δραστικό μέσο εξαναγκασμού και κατάχρησης των ελευθεριών και της ατομικής αξιοπρέπειας.

Επιθυμεί ένα «συντακτικό δίκαιο» της έκτακτης ανάγκης με διαρκή πορεία που θα καταργεί την αρχή της προσφορότητας και την αρχή της αναλογικότητας.

Ο κ. Μητσοτάκης και η κ. Σακελλαροπούλου με τις συνταγματικές ερμηνευτικές αναδιφήσεις τους, αναπολούν ένα «κράτος επιτήρησης» έτσι όπως περιγράφεται από τον Κάρλ Σμίτ και τον Τζ. Αγκάμπεν με ζώνες αναστολής των συνταγματικών διατάξεων.

Αναρωτήθηκαν αν βρίσκονται με όσα διατείνονται και όσα προσπαθούν να εφαρμόσουν εντός εννόμου τάξεως ή αν έχουν διαρρήξει τα όρια της έννομης τάξης; Ή μήπως πρέπει κάποιος να τους υπενθυμίσει, ότι ο νόμος υπάρχει για να διασφαλίζει την προσωπική ελευθερία. Ποιος όμως να τους το υπενθυμίσει αφού οι νομικοί σύλλογοι της χώρας έχουν παύσει να είναι και σύμβουλοι της εκάστοτε πολιτείας, καλλιεργώντας τη σιωπή τους;

Η Χάνα Άρεντ μιλώντας για την Ευρώπη των στρατοπέδων μιας άλλης εποχής είχε πει: «Τα πάντα ήταν δυνατά επειδή η συνταγματική νομιμότητα είχε καταργηθεί».

Να θυμίσουμε ότι την κοινωνική συλλογικότητα ως μοναδική λύση για την άσκηση της εξουσίας την επικαλέστηκε και ο ναζισμός με το «Ding-an-sich του Volk».

Εφέτος ο οργανικός μηχανισμός της εξουσίας αποφάσισε στην ψευδεπίγραφη 47^ης επέτειο της Δημοκρατίας να τιμήσει όχι έναν ερευνητή, έναν επιστήμονα ολκής, αλλά έναν διευθυντή μιας πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας, τον κ. Μπουρλά.

Το αφυδατωμένο παρόν της δημοκρατίας δείχνει και το μελλοντικό της τέλος. Οι κώδικες βασανιστηρίων του Μεσαίωνα και η Μαίρη Μάλλον που για σχεδόν 30 χρόνια ήταν σε καραντίνα, (η τυφοειδής Μαίρη, όπως την αποκαλούσαν) ίσως γίνει ο σύμμετρος προσανατολισμός του μέλλοντός μας.

Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.

Πηγή: antinews.gr