ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΜΤΣΑΣ

Είναι πιθανόν, η νεότερη γενιά των Ελλήνων, να πιστεύει πως κάποια μέρα , οι Τούρκοι ,  μια που δεν είχαν τίποτα καλύτερο να κάνουν, αποφάσισαν με το ‘’ έτσι θέλω’’ να εισβάλουν  στην Κύπρο (20 Ιουλίου 1974)  και με δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις επονομαζόμενες  Αττίλας Ι και Αττίλας ΙΙ, να κατακτήσουν  το 36%  του Κυπριακού εδάφους.
Από τότε, η Τουρκία χρησιμοποιεί σαν εφαλτήριο,  αυτό το τμήμα του νησιού , στηρίζοντας όλη την διεκδικητική πολιτική της στην Ανατολική Μεσόγειο μαζί με τις άλλες απαιτήσεις της στο Αιγαίο. Απόδειξη,  οι  πρόσφατες και από Κυπριακού εδάφους σουλτανικές επιδείξεις, κινδυνολογίες  και απειλές  του  Ερτογάν, και μάλιστα στην επέτειο της εισβολής.
Μισός αιώνας περίπου από τότε, το Κυπριακό πρόβλημα έγινε ο βραχνάς, ο εφιάλτης, η δεμένη μπάλα του κατάδικου, στο πόδι του Ελληνισμού. Εγινε ο λόγος και η αιτία της πιθανούς επικείμενης  Ελληνικής και Κυπριακής συρρίκνωσης.

Πολλά λέγονται και γράφονται αυτές τις ημέρες για την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας , την πρόθεσή της για τον διχασμό της Κύπρου και την δημιουργία δύο κρατών, την αμφισβήτηση εκ μέρους της των κυριαρχικών δικαιωμάτων  της Ελλάδας και της Κύπρου,  την βίαιη επέκταση της στην Ανατολική Μεσόγειο και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Ζυρίχης. Χρησιμοποιώντας για αυτούς τους στόχους, ακόμα  και συγκαλυμμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις, αναγκάζοντας την Ελλάδα σε συνεχή αμυντική συμπεριφορά, συμβιβασμούς, βιαστικές συμμαχίες με τρίτες χώρες και εκτόξευση των αμυντικών δαπανών,  κάτω από συνθήκες επιδημιολογικής κρίσης και οικονομικής ανέχειας.

Κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να θυμίσει, στους Νεοέλληνες κυρίως,  το πως και γιατί φτάσαμε σ’ αυτό το σημείο. Ποιός και γιατί έδωσε την αφορμή στους Τούρκους  να  εισβάλουν στην Μεγαλόνησο και να ακολουθήσουν τραγικές στιγμές για τον Κυπριακό Ελληνισμό: 150.000 μετανάστες, 20.000 εγκλωβισμένοι, 4500-6000  νεκροί και τραυματίες, 2000-3000 αγνοούμενοι, ήταν ο ανθρώπινος  απολογισμός της εισβολής
Σιγή ασυρμάτου για την δικτατορία της 21ης Απριλίου του 1967 και ότι ένα από τα πρώτα ‘’ μελήματα’’ του δικτάτορα Παπαδόπουλου ήταν η απόσυρση της Ελληνικής μεραρχίας  από την Κύπρο, (με την οποία ο Γ. Παπανδρέου είχε θωρακίσει το νησί: καλοκαίρι 1964) κατ’ απαίτηση της Αμερικής  ( διάβαζε Κίσιγκερ) ,  καθιστώντας  το, ανοχύρωτο και ευάλωτο στις  τουρκικές ορέξεις.
Κανείς δεν θέλει να θυμηθεί και να μιλήσει για το πραξικόπημα εναντίον του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Μακαρίου ( 15 Ιουλίου 1974) που οργανώθηκε και εκτελέστηκε από χουντικούς προδότες Ελληνες αξιωματικούς, γεγονός που έδωσε στους Τούρκους την αφορμή και την ευκαιρία να εισβάλουν στο νησί ως εγγυήτρια δύναμη που ήταν.
Κανείς δεν μιλά , έστω και για επετειακούς λόγους για την ευθύνη των Ελλήνων  στρατοκρατών και ιδίως για την παρέα του Ιωαννίδη που έκανε τα αδύνατα, δυνατά προκειμένου να διευκολύνει την εισβολή των τούρκων, πιστεύοντας τους πράκτορες της CΙΑ που τους είχαν υποσχεθεί  την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, μετά την εξόντωση του Μακαρίου.
Από τους  προδότες που με το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου άνοιξαν την Κερκόπορτα στους Τούρκους, κάνεις δεν τιμωρήθηκε.
Απεναντίας, συνταξιοδοτήθηκαν και έζησαν  με το φορολογικό υστέρημα των Ελλήνων που πρόδωσαν, αντί να τιμωρηθούν  «επί εσχάτη…»
Και ο λόγος της ατιμωρησίας  είναι γιατί ο φάκελος της Κύπρου παραμένει στην ουσία του ερμητικά κλειστός, γιατί δεν πρέπει να αναδυθούν και αποκαλυφθούν   η συμμετοχή και οι ευθύνες «συμμάχου χώρας» στην Κυπριακή τραγωδία.