Σήμερα 12 μήνες μετά το πρώτο lockdown και ενώ διανύουμε ήδη το τρίτο δυσανασχετούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας που βιώνουν την αναντιστοιχία ανάμεσα στην παντελή έλλειψη υιοθέτησης μέτρων για την προστασία της δημόσιας υγείας εκ μέρους της κυβέρνησης και τη μετάθεση της ευθύνης στις πλάτες των πολιτών.

Είναι διάχυτη πλέον η πεποίθηση ότι ο κορονοϊός είναι το πρόσχημα για την υιοθέτηση μέτρων δυσβάσταχτων για την οικονομία, τη συνολική υγεία, συμπεριλαμβανομένης και της ψυχικής, την κοινωνική συνοχή και πρωτίστως την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας.

Πλανάται πλέον σε όλες τις κοινωνικές συναθροίσεις, αλλά και στα επιτελεία των κομμάτων του προοδευτικού τόξου το ερώτημα ποιοι και γιατί επιβάλλουν αυτά τα μέτρα, που με μικρές αποχρώσες διαφοροποιήσεις έχουν επιβληθεί στο σύνολο σχεδόν του δυτικού κόσμου.

Πριν μερικές μέρες ψάχνοντας στη βιβλιοθήκη μου κάποιο βιβλίο έπεσα πάνω σε ένα πραγματικό "θησαυρό", στο βιβλίο "Στόχος η Δημοκρατία" του καθηγητή του Οικογενειακού Δικαίου Γ.Κουμαντου. Ο Γ. Κουμάντος πέρα από αγαπημένο συγγενικό μου πρόσωπο υπήρξε ένας διανοούμενος, βαθιά δημοκράτης, που έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Διώχθηκε από τη Δικτατορία και εξορίστηκε, πρωτοστάτησε στο Δημοψήφισμα για την κατάργηση της Μοναρχίας και ήταν ο εισηγητής για τα νομοσχέδια για τον πολιτικό γάμο και το συναινετικό διαζύγιο.

Στο εν λόγω βιβλίο, που αποτελεί συλλογή άρθρων του, γράφει σε σχετικό άρθρο για τη "Δημοκρατία και τη Γνώση"(10/6/1973): «Ειδικά προβλήματα του καιρού μας, πρωτόφαντα, κάνουν ακόμα πιο ασταθή τη λειτουργία της Δημοκρατίας κι ακόμα πιο επιτακτικό το πλατύ ξάπλωμα των κάθε λογής γνώσεων. Οι άνθρωποι γινόμαστε περισσότεροι από όσους μπορεί να αντέξει ο πλανήτης, η φύση και τα αποθέματα της τελειώνουν, η μόλυνση, τα σκουπίδια και ο θόρυβος θα μας πνίξουν από παντού, οι θάλασσες γίνονται ένας τεράστιος οικουμενικός υπόνομος - κι εμείς χαυνωμένοι παρακολουθούμε την καταστροφή να έρχεται και κυνηγάμε κάποιους παραπλανητικούς αριθμούς, που μας βεβαιώνουν ότι αυξάνει σταθερά το ακαθάριστο εθνικό εισόδημα. Για να σωθεί η ποιότητα της ζωής, ίσως και η ίδια η ζωή χρειάζονται μέτρα αποφασιστικά...Τα μέτρα αυτά αντιδημοτικά για τα σημερινά μας αισθήματα, ή θα επιβληθούν από κάποιους αναπόφευκτους τεχνοκράτες, η θα αποφασισθούν ελεύθερα από λαούς που έχουν αποκτήσει συνείδηση της μοίρας τους και των κινδύνων που την απειλούν.

Στην πρώτη περίπτωση (των τεχνοκρατών), η ανθρωπότητα θα έχει μπει σε μια ιστορική φάση "τερμιτική", με ολοκληρωτικές πιέσεις τόσο αποτελεσματικές, ώστε κάθε προηγούμενη δικτατορία θα μοιάζει σαν ερασιτεχνικό πρωτόλειο. Στη δεύτερη περίπτωση η ανθρωπότητα θα μπορέσει να γκρεμιστεί τα είδωλα της αναπτύξεως και της καταναλώσεως, κρατώντας τις δημοκρατικές ελευθερίες, δηλαδή την ανθρώπινη φυσιογνωμία της. Για να γίνει το δεύτερο χρειάζεται διάδοση των γνώσεων...Αν είναι να σωθούν τα ανθρώπινα στοιχεία της ζωής μας ...η γνώση πρέπει να βγει από τη μουσειακή μόνωση και να κατατεθεί θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας".

Ο Γ. Κουμάντος σίγουρα δεν ήταν ούτε συνομωσιολογος, ούτε ψεκασμενος. Ήταν ένας φωτισμένος διανοούμενος, βαθειά δημοκράτης και νομίζω ότι αυτή του η κατάθεση 48 χρόνια πριν πρέπει να προβληματίσει όλους μας βαθειά σχετικά με το ποια κατεύθυνση έχει πάρει η Ανθρωπότητα, ποιοι ηγούνται σ'αυτη την κατεύθυνση και αν εμείς θέλουμε να μεταβληθουμε σε "τερμιτικους" ανθρώπους... 

Πηγή: koutipandoras.gr