Τα εμετικά μισόλογα, τα «ναι μεν, αλλά δε» και οι «αστερίσκοι»

ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟ

ΝΑ ΘΕΣΠΙΣΤΕΙ ΩΣ ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ, ΕΣΑΕΙ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΟ

Κλεάνθης Γρίβας

21/02/2021

Με τα όσα διαδραματίζονται αυτές τις μέρες δεν έσπασε απλώς ένα δυσώδες «απόστημα». Έσπασαν πολλά «αυγά φιδιών» που διαπλέκονται σε όλα τα επίπεδα της «καλλιτεχνικής», κοινωνικής και πολιτικής ΑΛΗΤ.

Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία –πριν κατασιγάσει ο θόρυβος– για να επιτευχθεί αφενός η (μερική, έστω) δικαίωση των νυν θυμάτων και αφετέρου η (επίσης μερική, έστω) θωράκιση των εν δυνάμει θυμάτων –που είναι σίγουρο ότι δεν θα πάψουν να υπάρχουν– με τη θέσπιση ενός νόμου που θα καθιστά τα βασανιστήρια, τον βιασμό και την σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών, των γυναικών και των ανδρών ως «ΙΔΙΩΝΥΜΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑ», και όχι απλώς αδίκημα «αλλά ατιμωτικό έγκλημα, πράξη βδελυρή, διοικητικά και δικονομικά ανιχνεύσιμη, έγκλημα που ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΠΟΤΕ...». (Κ. Σιμόπουλος: Βασανιστήρια και Εξουσία. Αθήνα, 1987, σ. 530-532).

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να δικαιωθεί ουσιαστικά το θάρρος όλων εκείνων που αποφάσισαν να μιλήσουν.

Ο βαθμός της ηθικής ή της ανηθικότητας ενός ατόμου και μιας κοινωνίας εξαρτάται πάντα απ’ το εάν συμπαρατάσσονται με τον θύτη ή με το θύμα. Δυστυχώς, όλα τα εν αποσυνθέσει και νοσογόνα άτομα, κοινωνίες και πολιτικά κόμματα του βόθρου συμπαρατάσσονται πάντοτε με τον δήμιο.

Συνεπώς, καθένας που θέλει να διατηρήσει κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς πρέπει να διακατέχεται από μια αγωνία: να μη βρεθεί ποτέ συμπαραταγμένος με τον δήμιο. Η θέση του είναι πάντοτε με το μέρος του θύματος. Πρόκειται για μια ηθική επιταγή κρυστάλλινη και δεσμευτική, που δεν επιδέχεται καμιά παρερμηνεία και παραμένει ανεπηρέαστη από τις διαστροφικές επιρροές της εξουσιαστικής «νεο-γλώσσας» του Μεγάλου Αδερφού και της εξουσιοφρενικής «διπλής γλώσσας» των αξιολύπητων διαχειριστών της εξουσίας και των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης και Αποβλάκωσης (ΜΜΕ-Α), που εξαχρειώνουν την ατομική και την κοινωνική συνείδηση. 

Κλεάνθης Γρίβας

Υ.Γ.1: ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟ: Νομίζω ότι δεν περιμένεις τη δικαίωσή σου –έστω και μετά από είκοσι χρόνια– για την αηδιαστική υπόθεση του «μουσικού», για την αποκάλυψη της οποίας δέχθηκες πλήθος επιθέσεων από τους τότε «διαπλεκόμενους» με το «ευγενές σπορ» της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Και αυτό αφενός γιατί οι βλάκες και οι διεφθαρμένες συνειδήσεις ποτέ δεν μπορούν να παρέχουν δικαίωση και αφετέρου γιατί δεν έχεις ανάγκη από τέτοιου είδους «δικαιώσεις».

Για να θυμηθούμε τις θέσεις του «συγκροτήματος» (και όλων των «ομοαίματων» και «ομόδοξων» δημοσιογραφικών οργανισμών) εκείνη την σκοτεινή περίοδο, βλέπε ως παράδειγμα: https://www.tanea.gr/2000/03/28/greece/sto-skamni-gia-5-kakoyrgimata/

Υ.Γ. 2: Αυτό το σημείωμα αναπτύχθηκε εν εκτάσει τον Δεκέμβριο του… 1982 στην εισήγησή μου σε σεμινάριο για τον «βιασμό» που οργανώθηκε από την έδρα του Ποινικού Δικαίου της Νομικής Σχολής του Παν/μίου Θεσ/νίκης υπό την εποπτεία του κορυφαίου ποινικολόγου αείμνηστου καθηγητή Γιάννη Μανωλεδάκη, που με τιμούσε με τη φιλία του. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ιανός (τεύχος 4, Ιανουάριος 1983). Αναδημοσιεύθηκε σε μεγάλο αριθμό περιοδικών και εφημερίδων της εποχής και περιλήφθηκε στο Κλ. Γρίβας: Η Εξουσία της Βίας (Ιανός, 1986).