Αγνώριστη η χώρα η παινεμένη. Δεν είν' αυτή που ξέραμε. Συντρίμμια παντού, συντρίμμια σκέψης, συντρίμμια λόγου, συντρίμμια ιδεών, φόβος, θυμός κι ένα απέραντο γιατί. Καπνός και φωτιά! Μια απέραντη φωτιά, ένα ρημαδιό, μια χαλασιά. Τίποτε όρθιο.

Καημένη Ελλάδα!

Δεν είσαι πια για θαυμασμό, αλλά για κλάμα!

Τι έπαθες στ' αλήθεια; Ποιες αμαρτίες πληρώνεις; Σε ποιο γκρεμό κατρακύλησες; Ποιος δαίμονας ζήλεψε την δόξα της ομορφιάς σου; Ποια κακά στοιχειά σε ποια Βαβέλ δεμένη σε κρατάνε; Ποιος απελάτης σου 'κοψε το δρόμο και σ' έχει χειροπόδαρα δεμένη;

Πού είν' οι εκκλησιές, τα ιερά; Έκλεισαν...

Πού είν' οι ηγέτες, οι ταγοί, οι τρανοί σου; Λύγισαν...

Πού είν' οι διαβασμένοι, οι ιδεολόγοι, οι σπιρουνάτοι; Νύσταξαν...

Πού είν' οι σοφοί, οι συγγραφείς, οι ποιητές; Σώπασαν...

Πού είν' οι δάσκαλοι, οι καθηγητάδες, οι πρυτάνεις; Κρύφτηκαν...

Πού είν' ο στοχασμός, ο λόγος, η αλήθεια; Χάθηκαν...

Πού είν' η νέα η γενιά, τα βλαστάρια σου; Ξενιτεύτηκαν...

Πού είν' η ιδέα, οι επιστήμες; Μακριά από μας...

Πού είν' οι μεγαλόσχημοι, οι δεσποτάδες; Βυθισμένοι στο θρόνο τους...

Πού είν' οι λεφτάδες, οι ντοτόροι, οι αβοκάτοι; Μετρούν τ' αργύρια...

Καημένη Ελλάδα ....

- Συ το καμάρι της Ανατολής, το ζήλεμα της Δύσης, συ του κόσμου η δασκάλα, η καπετάνισσα, ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το γάλα, πως κατάντησες έτσι;

- Οι τρανοί μου τα γόνατα λυγίσαν και γίναν ραγιάδες ραγιάδων βασιλείς. Το κεφάλι σκύψαν στους σύγχρονους βάρβαρους. Απ’ τη μια γυαλίζουν τα σκαρπίνια των γραβατωμένων δανειστών της δύσης και απ’ την άλλη τις μπότες των πασάδων της ανατολής!

Δεν υπάρχουν πια αντρίκειοι στοχασμοί, χάθηκε η αλήθεια, τους στοχαστές και ποιητές τους καταβρόχθισε η λυσσασμένη σκύλα, το σύγχρονο πλυντήριο εγκεφάλων.

Και κάθε λογής αλλοεθνείς κι αλλόθρησκοι εχθροί έχουν στήσει χορό γύρω μου, έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Παντού η βλαστήμια του αντίχριστου και του μισέλληνα η ασέβεια. Και δεν μας φταίει μόνο ο Φράγκος, ο Τούρκος, ο Σλάβος…

Καημένη Ελλάδα!

- Εδώ, στη χώρα αυτή είν’ οι πηγές οι αθόλωτες της Σκέψης, εδώ φέγγουν οι ασυνέφιαστοι ουρανοί της Τέχνης, εδώ δίδαξαν οι δάσκαλοι της Αλήθειας και της ακέριας Ομορφιάς, εδώ μεγάλωσαν οι φιλόσοφοι της Ιδέας και της Αρετής, εδώ γεννήθηκε η Σοφία κι ο Λόγος κι ο Ρυθμός! Πού είναι τώρα, τι απέγιναν;

- Όλα πάνε, μια στάλα έχει μείνει, η πίστη: «Του Χριστού και της μάνας η πίστη»!

Αυτή η στάλα της πίστης όμως μου δίνει τεράστια δύναμη! Αυτή η σταγόνα θα γίνει ρυάκι, θα γίνει χείμαρρος, θα γίνει ποταμός, θα γίνει θάλασσα, θα γίνει ωκεανός!

Κι η Ελλάδα ξανά θ’ αναστηθεί!

(Εμπνευσμένο από τον Κωστή Παλαμά)

Νίκος Ταμουρίδης, Αντιστράτηγος (ε.α) - Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ και Αντιπρόεδρος ΔΕ Ελεύθερης Πατρίδας