Το εννιάχρονο ντροπαλό κοριτσάκι και ο κοκκκινωπός Φόξυ, σκυλάκος μόλις ενάμισυ χρονών, που γεννήθηκε στο δρόμο από μια πανέμορφη σεττερίνα που έπεσε θύμα δηλητηριάσης κάποιων γειτόνων απ’ αυτούς που θεωρούν να ζώα εστία μόλυνσης και βρωμιά…

 Ίσως γιατί προβάλουν σ’ αυτά την βρωμιά της μολυσμένης ψυχής τους.

  Ωστόσο, τόσο η μανούλα του, όσο και ο Φόξυ και τα αδελφάκια του ήταν πεντακάθαρα κι εμβολιασμένα από την φιλοζωική που τα φρόντιζε εδώ και καιρό. Δικιά μου δουλειά στην φιλοζωική ήταν και είναι να βρίσκω σπίτι σ΄αυτές τις αθώες ψυχούλες βάζοντας αγγελίες και οργανώνοντας τα «ραντεβού»… Η κυρία που μου τηλεφώνησε για τον Φόξυ ήταν ευγενική και η ποιότητά της φαινόταν κι από το τηλέφωνο.

Ήθελε ένα σκυλί να γίνει μέλος της οικογένειας και κυρίως να βοηθήσει ψυχολογικά το συνεσταλμένο μοναχικό κοριτσάκι της, που όπως είχε πει και ο παιδοψυχολόγος, ένα σκυλί θα γέμιζε τα κενά του και θα του έκανε καλό. Και πραγματικά όταν η μικρή συνάντησε τον Φόξυ το πρόσωπό της έλαμψε από λαχτάρα και χαρά. Βλέπετε, τα  παιδιά αν εμείς οι μεγάλοι δεν γεμίσουμε την ψυχή τους με φοβίες, είναι ανοιχτά και γεμάτα αγάπη για τα ζώα και την φύση. Αλλά και ο Φόξυ, λες και το ένοιωθε ότι οι άνθρωποι αυτοί ήταν η καινούργια του οικογένεια, στάθηκε δίπλα τους και τους έκανε αγάπες και κόλπα. Οι γονείς ήταν σύμφωνοι κι εβαλαν το σκυλί στο αμάξι για να το πάνε σπίτι. Η μόνη που είχε έναν φόβο ήμουν εγώ. Βλέπετε ο Φόξυ, που ήταν και μεγαλόσωμος είχε γεννηθεί στο δρόμο και ποτέ δεν βρέθηκε σε σπίτι κανονικό. Από την άλλη τα καινούργια του αφεντικά ζούσαν σε διαμέρισμα στο οποίο θα έπρεπε να μένει κι αυτός και μάλιστα μόνος για πολλές ώρες μιας και δούλευαν ώρες. Φοβόμουν λοιπόν και με το δίκηο μου ότι δεν θα προσαρμοζόταν εύκολα και θα τους έκανε την ζωή δύσκολη και ζημιές. Ωστόσο η οικογένεια επέμενε να τον δοκιμάσει. Τους τον έδωσα λέγοντας τους φυσικά, πως αν συμβεί οτιδήποτε και δεν τον θέλουν θα πήγαινα να τον πάρω πίσω. Στο τέλος της εβδομάδας χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κυρία, με απορημένη φωνή: «Ποιος εκπαίδευσε αυτό το σκυλί;» με ρώτησε. «Τι εννοείτε;» «Αυτό που σας ρωτάω. Ποιος εκπαίδευσε τον Φόξυ; Μια βδομάδα τώρα είναι καλός και υπάκουος, δεν λερώνει ποτέ, δεν κάνει ζημιές, είναι κοντά μας στην βόλτα, είναι συνεργάσιμος σε όλα και μας κοιτάζει στα μάτια, ψάχνοντας να δει τι θέλουμε  από αυτόν. Όσο για το παιδί μας είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε τόσο ευτυχισμένο…    

              ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΕΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙ , ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΟΦΙΛΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ. ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΕΝΑ ΣΠΙΤΙΚΟ ΚΑΙ  ΑΓΑΠΗ , ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΠΟΔΩΣΟΥΝ  ΜΕ ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ...

   Κι αυτή η ιστορία δεν ήταν η μόνη. Δεκάδες σκυλιά, πρώην «αδέσποτα» που γεννήθηκαν στον δρόμο ή κατέληξαν σ’ αυτόν από την σκληρότητα των ανθρώπων, υιοθετούνται καθημερινά και δίνουν χαρά αλλά και άψογες εξετάσεις συμπεριφοράς στους νέους τους «κηδεμόνες» που εξακολουθούν να ρωτάνε: «Μα ποιος εκπαίδευσε αυτό το ζώο;» Πολύ απλά το έχει εκπαιδεύσει η ζωή στο δρόμο, οι κακουχίες που το έκαναν να ακονίσει την εξυπνάδα και την ευαισθησία του, που του έδωσε ωριμότητα και ταπεινότητα, η συνειδητοποίηση της ανάγκης του για την ανθρώπινη αγάπη. Μην ξεχνάτε πως ένα σκυλί στο δρόμο έχει μέσο όρο ζωής... δυο χρόνια.

Γιατί αν δεν πεθάνει από αυτοκίνητο ή φόλα ή κάποια αρρώστια… πεθαίνει από την κουρασμένη του καρδιά, που εξαντλείται από τον φόβο και την αγωνία του δρόμου… κι από την λαχτάρα να αποκτήσει έναν άνθρωπο που θα του αφοσιωθεί. 

Γιαυτό, όταν έρθει η στιγμή να μεγαλώσετε την οικογένειά σας (ή να θεραπεύσετε την μοναξιά σας) με ένα ζωάκι, μην τρέξετε να το αγοράσετε, παρασυρμένoi από την ακριβή «ράτσα» του. Ένα ζώο είναι ένας σύντροφος για την ζωή, κι όχι αξεσουάρ. Και οι φιλοζωικές και τα κυνοκομεία είναι γεμάτα ψυχούλες που περιμένουν μια θέση κοντά σας και μια αγκαλιά. Για να σας δώσουν με την σειρά τους την ψυχή τους ολόκληρη…

 ΑΝΝΑ  ΑΔΡΙΑΝΟΥ