ΤΕΤΑΡΤΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΩΡΑ 09.00 ΜΙΚΤΟ ΟΡΚΩΤΟ

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ Δέγλερη 4



Οι άνθρωποι με υγιή αντανακλαστικά, εκείνο το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου του
2018, σοκαρίστηκαν βλέποντας το βίντεο που δημοσιευτηκε και στο οποίο φαίνεται
πεντακάθαρα κάποιος να λιντσάρεται σε δημοσια θέα, ανάμεσα σε μια αρένα παρατηρητών που
βιντεοσκοπούσαν το ''θέαμα'', χωρίς να αντιδρούν. Πριν ακόμη μάθουν ότι στον πεζόδρομο αυτό, ήταν
ο Ζακ, η Ζackie. Σοκαρίστηκαν γιατι τα βιντεο που δημοσιευτηκαν ήταν η οπτικοποιηση της
βαρβαρότητας.

Μιας βαρβαρότητας που διέψευσε τους αρχικούς ισχυρισμούς του ενός δολοφόνου που
εμφανιζόταν μπροστά στις κάμερες ώστε να περιγράψει ψευδώς πώς ‘’κάποιος που
μπήκε να τον κλέψει έκοψε μόνος του τον λαιμό του με τα γυαλιά μιας τζαμαρίας που ο
ίδιος έσπασε’’.
Ενός ανθρώπου που παρουσιάστηκε την ίδια μέρα ατάραχος στα κανάλια, σαν τον
μεροκαματιάρη βιοπαλαιστή που σκουπίζει μπροστά στο μαγαζί του γυαλιά και αίματα,
ενώ λίγες ώρες πριν είχε εμπλακεί στη δολοφονία ενός ανθρώπου.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος δολοφόνος, θεωρώντας πως δεν θα βρεθεί ποτέ, αμέσως
μετά τη δολοφονία, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου ενοχοποίηση του θύματος
μέσω των κοινωνικών δικτύων.
Τον αποκάλεσε “χρήστη”, “ληστή”, “έναν άνθρωπο σε αμόκ” αναφέροντας και πάλι
ψευδώς πως ήταν αυτόπτης μάρτυρας του περιστατικού, αλλά όχι την εμπλοκή του στη
δολοφονία.
Ο ίδιος άνθρωπος δυο χρόνια μετά τη δολοφονία, και ενώ βρίσκεται στη θέση του
κατηγορούμενου, συνεχίζει με την ίδια τακτική να παρουσιάζεται σαν αυτόκλητος
τιμωρός που θέλησε να προστατεύσει τον κόσμο από κακοποιά στοιχεία.
Σκυλεύει τη μνήμη ενός νεκρού αμετανόητος, με την ίδια μανία. 
 
 Οι Αστυνομικοί που έσπευσαν στο σημείο ολοκλήρωσαν επιτυχώς αυτό που ξεκίνησαν οι δυο
πρώτοι δολοφόνοι.

Έδωσαν τα τελευταία χτυπήματα και πέρασαν δεματικά σε έναν ημιθανή άνθρωπο που άφησε
στα χέρια τους την τελευταία του πνοή.

Το ΕΚΑΒ που παρέλαβε ένα σώμα χωρίς σφυγμό, δέχτηκε να τοποθετηθεί εντός του
ασθενοφόρου δεμένος πισθάγκωνα, κάτι που απέτρεψε μια ενδεχόμενη πετυχημένη ανάνηψη.
Οι διωκτικές αρχές χωρίς να διερευνήσουν το περιστατικό, άφησαν αυτόπτες μάρτυρες να
φύγουν χωρίς να λάβουν καταθέσεις, δεν σφράγισαν τον χώρο ώστε να διερευνηθεί σαν
τόπος εγκλήματος, επέτρεψαν στους δολοφόνους να εξαφανίσουν τα όποια
ενοχοποιητικά στοιχεία υπήρχαν, και στη συνέχεια δέχτηκαν την πλήρη συγκάλυψη από
τους ανωτέρους τους και τους εκπροσώπους της Αστυνομίας που δήλωναν πως
“χρησιμοποίησαν νόμιμη βία”, αποδεικνύοντας πως είτε πρόκειται για τον Αλέξη, είτε για τον
Παύλο, είτε για τον Ζακ, αυτό που συνέβη θα ξανασυμβεί, αν δεν αλλάξει η θεσμική ατιμωρησία
που έχουν συνηθίσει να απολαμβάνουν. 
 
 Η εικόνα των βίντεο, αλλά και οι μαρτυρικές καταθέσεις ανθρώπων που εξήγησαν πως
τον άκουσαν να φωνάζει ‘’βοήθεια’’ πολύ πριν εισέλθει στο κοσμηματοπωλείο, εξήγησαν
λεπτό προς λεπτό την απάθεια, τον κοινωνικό ρατσισμό, τις σκέψεις του φασίστα της
διπλανής πόρτας που μπορεί σε ένα δευτερόλεπτο να γίνουν πράξη. 
 
 Ο όχλος δεν ενοχλήθηκε που πέθαινε μπροστά του ένας άνθρωπος, θεωρώντας πως είναι
‘’κλέφτης, χρήστης, μετανάστης’’.

Θεώρησε τις ζωές όλων αυτών των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων κάτι παραπάνω από
ανεπιθύμητες. Τις θεώρησε ξεγραμμένες.

Ζωές ανάξιες να βιωθούν. 
 
 Γι’ αυτό και στην πλειονότητά του, επέλεξε να μην αντιδράσει.
Ο Ζακ, η Zackie άφησε μια τελευταία ανάσα σε εκείνο τον πεζόδρομο της Γλάδστωνος
που μια τζαμαρία πληρώνεται με μια ζωή.

Άφηνε όμως την τελευταία του ανάσα σε κάθε προσπάθεια απενοχοποίησης του
λιντσαρίσματος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. 
  
 

Κάθε φορά που δημοσιογράφοι δημοσίευαν τρομολαγνικά “ρεπορτάζ” που ήταν στην
πραγματικότητα δελτία τύπου της Αστυνομίας. Σε κάθε γκάλοπ που στήθηκε για να μπορέσει
κάποιος από τον καναπέ του να ψηφίσει για το “αν θεωρεί σωστή τη δολοφονία ενός γκέι
οροθετικού”.
Άφηνε την τελευταία του πνοή κάθε φορά που κάποιος εξέφραζε κυνικά την άποψη “δεν έγινε
και τίποτα”.
Και ξαναζωντάνευε μέσα από τους συλλογικούς αγώνες που δόθηκαν μετά. Σε κάθε πορεία, σε
κάθε συγκέντρωση, μέσα από κάθε άνθρωπο που αρνήθηκε να ταυτιστεί με την αποκτήνωση
εκείνων που στέρησαν εν ψυχρώ τη ζωή ενός ανθρώπου που θεώρησαν ‘’περιθωριοποιημένο’’. 
 
 Ο αγώνας που ξεκίνησε για τη δικαίωση του ήταν και είναι μια έκφραση του συλλογικού
πένθους που βιώσαμε όλα μέσα μας.
Ενός πένθους που κουβαλάμε χρόνια στις μνήμες και τις συνειδήσεις μας όταν
πεισματικά αρνούμαστε να αφήσουμε στη λήθη το αίμα των δολοφονημένων αδελφών
μας.
Του Αλέξη, του Σαχζάτ, του Παύλου, της Ελένης και τόσων άλλων. 
 
 Αυτός ο Οκτώβρης χάρισε στο αντιφασιστικό κίνημα μια μεγάλη νίκη.
Οι χιλιάδες άνθρωποι που γέμισαν τους δρόμους γύρω από το Εφετείο την ημέρα που η Χρυσή
Αυγή καταδικάστηκε σαν εγκληματική οργάνωση, οι χιλιάδες που άφησαν τα δάκρυα τους
ελεύθερα μετά την καταδίκη της συμμορίας των μαχαιροβγαλτών, δικαιώθηκαν μετά τη
δικαστική απόφαση, που αποτέλεσε μια πρώτη δικαίωση για τα θύματα του Ναζισμού.
Αυτός ο Οκτώβρης, αυτή η μάχη που κερδήθηκε, θα μας οπλίσει με δύναμη για ακόμα μια
δικαστική μάχη ενάντια στον φασίστα της διπλανής πόρτας.
Εκείνον που δεν διστάζει να κλωτσήσει και να βασανίσει μέχρι θανάτου έναν ανυπεράσπιστο
άνθρωπο, εκείνον που θα παρακολουθήσει αυτή τη βαρβαρότητα σαν “θέαμα”, εκείνον που
θεωρεί πως οτιδήποτε δεν χωράει στην καταπιεστική κανονικότητα του, θα πρέπει να
εξοντωθεί.

Ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, τώρα καλείται να αγωνιστεί ξανά για να
εκπληρώσει τα όνειρα των δολοφονημένων αδερφών μας. 
 
 Ο Ζακ, η Zackie, δολοφονήθηκε από όσα προσπαθούσε να αλλάξει σε αυτή την
κοινωνία: από την τοξικοφοβία, την ομοφοβία, τον κοινωνικό εκφασισμό και την
απάθεια.
Υπήρξε αντιφασίστας, μαχητής, περήφανα queer, περήφανα οροθετικός, περήφανη
τσούλα, δίπλα σε όποιο είχε ανάγκη. 
  
 Στις 21 Οκτωβρίου 2020, στη συμπλήρωση δύο χρόνων και ενός μήνα ακριβώς από τη
βάρβαρη δολοφονία του Ζακ, ορίστηκε η δίκη των δολοφόνων του στο Μικτό Ορκωτό
Δικαστήριο της Αθήνας. Θα είμαστε εκεί για να ακουστεί η φωνή του, για να συνεχίσει να
υπάρχει η ακαταμάχητη λαχτάρα για τη ζωή που κατάφερνε να εμφυσήσει σε όποιον/α/ο
περπατούσε δίπλα του.
Θα είμαστε εκεί για να φτιάξουμε έναν κόσμο που θα μας χωράει όλες και όλους ελεύθερους και
ελεύθερες.
Έναν κόσμο που δεν θα χωράει ο φόβος, τα στερεότυπα και τα “κουτάκια” της τοξικής
κανονικότητας.
“Εάν με ρωτούσες τι θα ήθελες να αλλάξεις στην κοινωνία, επειδή οι φασίστες δε θα πάψουν να
είναι φασίστες, θα ήταν όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον να μην κοιτάς από την άλλη. Δε
λέω να παίξεις ξύλο, γιατί ούτε εγώ το έχω με το ξύλο, αλλά μπορείς να βάλεις μια φωνή. Να
κάνεις κάτι, να αντιδράσεις με κάποιον τρόπο” – Zackie Oh. 
 
 Η αλληλεγγύη θα νικήσει, ο Ζακ/ η Zackie Oh θα δικαιωθεί.
Δύο χρόνια μετά την άγρια δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/ της Zackie Oh στην
Ομόνοια και μια βδομάδα μετά από την ιστορική καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής
οργάνωσης, Χρυσή Αυγή, την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου ξεκινάει, μετά από μια μεγάλη
καθυστέρηση, η δίκη των δολοφόνων του Ζακ στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών.
Αξίζει να επισημανθεί ότι ο εισαγγελέας πρότεινε την παραπομπή σε δίκη για το αδίκημα
της πρόκλησης θανατηφόρου σωματικής βλάβης και όχι ανθρωποκτονίας με δόλο ή
ενδεχόμενο δόλο των δύο φυσικών αυτουργών και των τεσσάρων αστυνομικών
διατηρώντας με αυτό τον τρόπο το πιο ελαφρύ ποινικό πλαίσιο. Αυτή η ήπια ποινική
μεταχείριση σε συνδυασμό με τον χειρισμό της υπόθεσης από τα ΜΜΕ και η υιοθέτηση
αυτής της οπτικής από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας δείχνει την
απανθρωποποίηση και την απομάκρυνσή της από έννοιες όπως η ανθρωπιά, η
κατανόηση, η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη. Στο πλαίσιο αυτό η όποια
διαφορετικότητα ποινικοποιείται και εξοστρακίζεται για χάρη των «κανονικών».

Στο προσκήνιο βγαίνουν λογικές και αντιλήψεις που έχουν βαθιές ρίζες μέσα στην
κοινωνία και εισχώρησαν για τα καλά με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και μας
θυμίζουν ότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να είναι πια εγκληματική οργάνωση και τα μέλη της
να οδηγούνται στη φυλακή, ο αγώνας όμως για την εξάλειψή τους πρέπει να είναι
διαρκής γιατί το τέρας παραμονεύει, θεριεύει και τρέφεται από τον συντηρητισμό, τον
σεξισμό, τον εθνικισμό κατασπαράζοντας τη διαφορετικότητα, το συλλογικό, τον
δημόσιο χώρο.

Στον αντίποδα όμως αυτών των συμπεριφορών και ως απάντηση στην
απανθρωποποίηση κομματιών της κοινωνίας και στη μη ανοχή της διαφορετικότητας
ήρθε η κοινωνία της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας που εδώ και 2 χρόνια
παλεύει ενάντια στη σιωπή και τη λήθη και διεκδικεί την αλήθεια και την απονομή
δικαιοσύνης. Το κίνημα που εκδηλώθηκε μετά τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου
ήταν η ελπίδα ότι κανείς και καμιά δεν μπορεί να είναι μόνος του/της, ούτε και στο
θάνατο.

Η ώρα για δικαιοσύνη έφτασε. Ο Ζακ/η Zackie Oh θα είναι παρούσα κρατώντας τώρα το
γυαλί ως καθρέφτη απέναντι στους δολοφόνους της.
Η αλληλεγγύη θα νικήσει.

Συγκέντρωση:
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου, στις 9πμ, στο ΜΟΔ (Δέγλερη 4)
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας

https://www.enallaktikos.gr/