Βαγγέλης Αυγουλάς Δικηγόρος, Πρόεδρος ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια»


Πριν από 32 χρόνια γεννήθηκα τυφλός. Σήμερα, υπογράφω αυτό το άρθρο ως δικηγόρος με
εξειδίκευση στο Αστικό Δίκαιο, ως μέλος της Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής της ΚΕΔΕ με 10
έτη εμπειρία σαν Δημοτικός Σύμβουλος και Αντιδήμαρχος στο Ίλιον –Δυτική Αθήνα-, ως πρώην
Πρόεδρος Ασφαλιστικού Ταμείου (Οίκος Ναύτου) με 3,5 έτη θητείας και ως ενεργός πολίτης σε
συλλόγους ΑμεΑ στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Εύκολο; Όχι, καθόλου. Γιατί ζω στην Ελλάδα, όπου τα αυτοκίνητα δικαιούνται να κυκλοφορούν
εξίσου στους δρόμους και στα πεζοδρόμια, ενώ οι πεζοί πουθενά.

Εκεί που οι οδηγοί όδευσης τυφλών, οι ανάγλυφες χαραγμένες στα πεζοδρόμια λωρίδες
που με βοηθούν να προσανατολίζομαι όταν τις ακουμπά το λευκό μου μπαστούνι, είναι
συχνά κατειλημμένες από σκουπίδια, τραπεζοκαθίσματα και πολλές φορές δεν
υπάρχουν καν πεζοδρόμια για να τοποθετηθούν.

Εκεί που έχουμε ψηφίσει τόσους νόμους και ακόμη, ο σκύλος οδηγός τυφλών αντιμετωπίζεται
ως απλό κατοικίδιο.

Εκεί που οι ράμπες μπορούν να μην πληρούν προδιαγραφές και οι θέσεις στάθμευσης των
ΑμεΑ χρησιμοποιούνται συνήθως από όσους δεν το δικαιούνται.

Στην Ελλάδα που κοντεύει Νοέμβρης και όμως, δεν έγιναν όσοι μόνιμοι διορισμοί στην Ειδική
Αγωγή απαιτούνταν και υπάρχουν ακόμη εκπαιδευτικά κενά, ιδίως στην παράλληλη στήριξη
μαθητών. Εδώ που μου έχουν μάθει να συγκρίνω πάντα με το χειρότερο για να παρηγορούμαι,
π.χ. όταν σπούδαζα εγώ δεν είχα όλα τα βιβλία της Νομικής στη διάθεσή μου, όχι να κυνηγάει η
χώρα μου το καλύτερο για να βελτιώνεται. 

 Η χώρα που εν μέσω πανδημίας, έκοψε απροειδοποίητα το αναπηρικό επίδομα σε
κάποιες κατηγορίες τυφλών χωρίς εξηγήσεις. Εδώ που τα Κέντρα Δημιουργικής
Απασχόλησης ΑμεΑ θεωρούνται σπάνιο είδος και δεν υπάρχουν κρατικές στέγες
υποστηριζόμενης διαβίωσης για ΑμεΑ χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον, ενώ θα έπρεπε να
υπάρχουν σε κάθε δήμο.
Και εγώ, ενώ θα μπορούσα να έχω φύγει στο εξωτερικό, επιμένω Ελλάδα και παλεύω με όσους
συντονιζόμαστε στην ίδια συχνότητα αγώνα και αξιοπρέπειας, για ένα καλύτερο Αύριο, εδώ. 
 
 Εδώ, που οι τράπεζες αντιμετωπίζουν τους τυφλούς σαν ανίκανους προς δικαιοπραξία
και τους παραβιάζουν το απόρρητο απαιτώντας σε κάθε συναλλαγή και δύο μάρτυρες να
υπογράφουν μαζί μας και το κράτος Δικαίου μας δεν τους λέει κουβέντα.

Στη χώρα που τα κέντρα πιστοποίησης της αναπηρίας εφαρμόζουν δημιουργική λογιστική στις
πλάτες μας και η αναπηρία, εξακολουθεί να μην αντιμετωπίζεται διακομματικά αλλά
μικροπολιτικά. Στην Ελλάδα των πάνω από 1.000.000 ΑμεΑ, που όμως δε μας βλέπετε συχνά
γύρω σας, διότι οι δυσκολίες της καθημερινότητας είναι τόσες, που δεν αντέχουν όλοι να τις
αντιπαλέψουν και εγκλωβίζονται σπίτια τους ή σε ιδρύματα. Εδώ που ο τεχνολογικός
εξοπλισμός που βοηθά τους αναπήρους να ενταχθούν στην εργασία και την εκπαίδευση, δε
χορηγείται από το κράτος αλλά πρέπει –αν μπορούμε-, να πληρώνεται από την τσέπη μας.

https://www.efsyn.gr/ 
 
 Σήμερα, 15 Οκτώβρη Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού για τους τυφλούς, σας γράφω
εξακολουθώντας να πιστεύω ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Οι αλλαγές όμως, δεν έρχονται με
δάκρυα και διαπιστώσεις, αλλά με διάρκεια και πολιτική ευθύνη, συλλογική και ατομική. Τάδε
Έφη ένας νεαρός, ανάπηρος επιστήμονας που πρόσφατα κόπηκε από γνωστό ΜΜΕ για να
μάθει να σχολιάζει υπουργούς που δεν πρέπει.

*Δικηγόρος, Πρόεδρος ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια»