SILVER ALERT: Εξαφάνιση μέλους του Ρουβίκωνα Τα πολλά «επίπεδα» ενός… . αστυνομικού ρεπορτάζ
Γιώργος Μουργής
Αναδημοσίευση από toperiodiko.gr
Προβληματιζόμαστε που προβληματίζεται η Μίνα Καραμήτρου – ακολουθεί ο τίτλος του δημοσιοποιημένου κειμένου της στο διαδικτυακό CNN Greece – για τον: «Προβληματισμό(ς) στην ΕΛ.ΑΣ. από την «εξαφάνιση»’ ενεργού μέλους του Ρουβίκωνα». Έχει ενδιαφέρον παρόλα αυτά ολόκληρο το ρεπορτάζ και οι πληροφορίες της, όπως δημοσιεύονται, για ένα υποτίθεται εξαφανισμένο μέλος του Ρουβίκωνα.
Αλλά πριν μιλήσουμε για την χαφιέδικα στοχευμένη στοχοποίησή του συγκεκριμένου ατόμου, όμως, ας δούμε πώς δουλεύει το σύστημα πληροφόρησης ανάμεσα στο αρμόδιο Υπουργείο, την αντιτρομοκρατική, την αστυνομία και τους αστυνομικούς συντάκτες. Το αστυνομικό ρεπορτάζ στηρίζεται στην υποχρέωση των αστυνομικών διευθύνσεων και τους αντίστοιχους διευθυντές να ενημερώνουν τους αστυνομικούς συντάκτες συμπεριλαμβανομένων των διευθύνσεων πυροσβεστικής και λιμενικού.
Το ίδιο ισχύει για την απευθείας ενημέρωση από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η συνεχή και απρόσκοπτη ενημέρωση για τα πάσης φύσεως αστυνομικά συμβάντα μέσω των γραφείων Τύπου θεωρείται, μάλιστα, θεμελιακά συνταγματική υποχρέωση προάσπισης του «αγαθού της ενημέρωσης». Μέχρι εδώ όλα καλά.
Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο φαινόμενο. Ιδιαίτερα διαδεδομένο που λειτουργεί και ως «κριτήριο» της επιτυχίας για αρκετούς:Λέγεται συστηματική διαρροή ειδήσεων από αστυνομικά κέντρα προς ελεγχόμενες ή ανώνυμες πηγές ενημέρωσης. Ουσιαστικά πρόκειται για διοχέτευση συγκεκριμένα επιλεγμένων ειδήσεων, προς προσεκτικά επιλεγμένους «πομπούς – συντάκτες» έτσι ώστε να επιτευχθεί χειραγώγηση της πληροφόρησης, φίμωση ή εν δυνάμει στοχοποίηση – ενοχοποίηση πολιτικών χώρων, ομάδων και προσώπων.
Πρόκειται γιαμια δοκιμασμένη και αποτελεσματική σε γενικές γραμμές μέθοδο εφαρμοσμένου δημόσιου χαφιεδισμούπου αξιοποιεί, συνήθως, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτές εδώ, τη σχέση αστυνομικών συντακτών – παρακρατικών κέντρων, που λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ένα αλισβερίσι, ένα δούναι και λαβείν με το αζημίωτο, για όλους τους συμμετέχοντες, το οποίο βασίζεται κυρίως σε στοχευμένα – στημένα δημοσιεύματα που ενίοτε χρησιμοποιούνται, πολλαπλασιαστικά της ίδιας της πληροφορίας από διάφορα ΜΜΕ αλλά και από δικαστικούς κύκλους ώστε να κατασκευαστούν ολόκληρα κατηγορητήρια.
Η συστηματική διασπορά ψεύτικων ειδήσεων ή φημών «αστυνομικού» είδους και περιεχομένου έχει άμεσο στόχο και επιδίωξη την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.Ταυτόχρονα καλλιεργεί το έδαφος για φοβικά σύνδρομα προκειμένου να αιτιολογηθεί κατόπιν η εφαρμογή του δόγματος «Νόμος και Τάξη».
Ορισμένοι δημοσιογράφοι, αν και ο ρόλος τους θα έπρεπε να είναι (και είναι για πολλούς) εξ ορισμού, αντίθετος με το ρόλο που μόλις περιγράφηκε, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να κινείται ελεύθερα διαδίδοντας κατά παραγγελία ψέματα και συκοφαντίες ενώ παράλληλα στήνει κατ’ εντολή κατηγορίες. Αυτού του τύπου οι «δημοσιογράφοι» λειτουργούν ως αυτόκλητοι τιμωροί του «κακού» και ως φύλακες άγγελοι κατ’ επάγγελμα, συχνά εμπλεκόμενοι σε κρυφά payroll της κρατικής παραεξουσίας. Κι όλα αυτά στο όνομα της πληροφόρησης.
Στις πλευρές του τριγώνου: πολίτικο σύστημα, κατασταλτικοί μηχανισμοί και δικαιοσύνη, εδράζεται το πεδίο προσδιορισμού όσων επιλέγουν να διαχειρίζονται τις πληροφορίες, από όπου κι αν προέρχονται σε κοινή γραμμή με τα συμφέροντα των αφεντικών τους στα ΜΜΕ. Ακυρώνοντας εξ αρχής κάθε έννοια ελευθεροτυπίας, σήμερα, αυτοί οι «δημοσιογράφοι» και αυτή η «δημοσιογραφία» συνθέτουν ένα προβληματικό τοπίο στο κάδρο της αληθινής πληροφόρησης. Η λεγόμενη τετάρτη εξουσία μετατρέπεται στα χέρια εντεταλμένων κονδυλοφόρων σε εργαλείο ανελεύθερης χειραγώγησης ή στοχοποίησης έξω και πέρα από το πεδίο της αληθινής ενημέρωσης.
Τα μνημόνια ως «αναγκαία λύση», η «μια σοβαρή χρυσή αυγή», «οι πολλοί που ήταν με το Ναι», το «επίδομα σφραγίδας», η «Βενεζουέλα της φτωχιάς και της εξαθλίωσης», ο «αιμοσταγής ληστής της Πάρου», το «εξαφανισμένο» μέλος του Ρουβίκωνα είναι μερικά από τα «επιτεύγματα» αυτού του είδους.Η αμαύρωση, δηλαδή, ενός επαγγέλματος, μην ακούτε τα περί «λειτουργήματος», και η μετατροπή του σε μακρύ χέρι ή πυλώνα της καθεστηκυίας τάξης του πολιτικού συστήματος και των συμφερόντων της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας των μιντιαρχών, εργολάβων, επενδυτών και εφοπλιστών.
Η δαιμόνια (έτσι δεν είναι ο προσφιλής χαρακτηρισμός;) αστυνομική συντάκτης – δημοσιογράφος του συγκεκριμένου δημοσιεύματος, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δίνει την αίσθηση ότι λειτουργεί ως βαποράκι που διακινεί μια πληροφορία – πακέτο, όπως της παραδόθηκε από τον έμπορο της αντιτρομοκρατικής. Μοιάζει, δε, να συνθέτει πάνω στο γνωστό μοτίβο περί «αναμενόμενου χτυπήματος», κάνοντας το ρεπορτάζ να φαίνεται «δεμένο» στη δημοσιογραφική γλώσσα.Τέτοιου είδους …ρεπορτάζ είναι η απτή απόδειξη ότι ούτε η τακτική της διατήρησης φακέλων λόγω πολιτικών φρονημάτων έχει εγκαταλειφθεί από την αντιτρομοκρατική ή από όποια άλλη υπηρεσία, ούτε οι λογικές της χαφιέδικης παρακολούθησης.
Είναι αλήθεια πως όταν δημοσιεύεται ένα τέτοιο «ρεπορτάζ» που έχει «γίνει πάσα» από τους «εμπόρους» της αντιτρομοκρατικής, δακρύζει ο Κούλης και ο Πορτοσάλτε μαζί.
Ο νόμος της βαρύτητας, σε τέτοιου τύπου δημοσιογράφους, φαίνεται πως είναι άγνωστος. Απορούμε όλοι πώς δεν πέφτουν από τα σύννεφα οι, κατά τα άλλα, λαλίστατοι συνάδελφοί της, οι γνωστοί «ακηδεμόνευτοι» δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές των πάντων, τα ονόματα εκείνα που επαναλαμβάνονται διαρκώς, που δεν βαριούνται να λένε πόσο πολύ οραματίζονται μια ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία – ενημέρωση.
Και η περίπτωση του Ρουβίκωνα
Ο τρόπος με τον οποίο συγκεκριμένα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» ή ονόματα αντιμετωπίζουν την περίπτωση του Ρουβίκωνα αποτελεί στοχευμένη μέθοδο περιθωριοποίησης ή δαιμονοποίησης από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κάθε ελεύθερης έκφρασης, με διακριτά ταξικά χαρακτηριστικά. Η δημόσια δράση του με στόχο την ανάσχεση κάθε αντιδημοκρατικής λογικής ουσιαστικά απαγορεύεται κατά περίσταση, ενισχύοντας την λογική των δυο άκρων.
Ο Ρουβίκωνας, και τα μέλη του, ενοχλούν με την δράση τους.Μια βδομάδα μετά την παρέμβαση υποστήριξης στον Περικλή και την Ηριάννα στο περιστύλιο της Βουλής, δυο μέρες μετά τη νέα του στοχοποίηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη από το βήμα του κοινοβουλίου, έρχεται να προστεθεί το αστυνομικό ρεπορτάζ περί εξαφάνισης ενός μέλους του Ρουβίκωνα. Δεν αποτελεί σύμπτωση το συγκεκριμένο δημοσίευμα- διαρροή από την αντιτρομοκρατική που επιλεκτικά δόθηκε προς δημοσίευση.Σχέδιο εξυφαίνεται είτε προσωπικής στοχοποίησης του μέλους, είτε ολόκληρης της εν λόγω αναρχικής ομάδας ή ακόμα περισσότερο μιας εκ νέου ενοχοποίησης του ήδη στοχοποιημένου αντιεξουσιαστικού χώρου.
Όσο για το «εξαφανισμένο» μέλος του Ρουβίκωνα, σύντροφε γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα.
Οι υπόλοιποι αν έχετε καμιά πληροφορία μέχρι να εμφανιστεί ο «εξαφανισμένος» παραδώστε την στους χαφιέδες της αντιτρομοκρατικής ή σε κάποιον από τους έγκριτους αστυνομικούς συντάκτες που έχουν πάντα καλές …πηγές.
Εκτός αν όπως στην περίπτωση του Ιούλιου Καίσαρα, έτσι και σήμερα για όποιον διαβεί τον «Ρουβίκωνα» δεν υπάρχει επιστροφή.
Αναδημοσίευση από toperiodiko.gr
Προβληματιζόμαστε που προβληματίζεται η Μίνα Καραμήτρου – ακολουθεί ο τίτλος του δημοσιοποιημένου κειμένου της στο διαδικτυακό CNN Greece – για τον: «Προβληματισμό(ς) στην ΕΛ.ΑΣ. από την «εξαφάνιση»’ ενεργού μέλους του Ρουβίκωνα». Έχει ενδιαφέρον παρόλα αυτά ολόκληρο το ρεπορτάζ και οι πληροφορίες της, όπως δημοσιεύονται, για ένα υποτίθεται εξαφανισμένο μέλος του Ρουβίκωνα.
Αλλά πριν μιλήσουμε για την χαφιέδικα στοχευμένη στοχοποίησή του συγκεκριμένου ατόμου, όμως, ας δούμε πώς δουλεύει το σύστημα πληροφόρησης ανάμεσα στο αρμόδιο Υπουργείο, την αντιτρομοκρατική, την αστυνομία και τους αστυνομικούς συντάκτες. Το αστυνομικό ρεπορτάζ στηρίζεται στην υποχρέωση των αστυνομικών διευθύνσεων και τους αντίστοιχους διευθυντές να ενημερώνουν τους αστυνομικούς συντάκτες συμπεριλαμβανομένων των διευθύνσεων πυροσβεστικής και λιμενικού.
Το ίδιο ισχύει για την απευθείας ενημέρωση από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η συνεχή και απρόσκοπτη ενημέρωση για τα πάσης φύσεως αστυνομικά συμβάντα μέσω των γραφείων Τύπου θεωρείται, μάλιστα, θεμελιακά συνταγματική υποχρέωση προάσπισης του «αγαθού της ενημέρωσης». Μέχρι εδώ όλα καλά.
Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο φαινόμενο. Ιδιαίτερα διαδεδομένο που λειτουργεί και ως «κριτήριο» της επιτυχίας για αρκετούς:Λέγεται συστηματική διαρροή ειδήσεων από αστυνομικά κέντρα προς ελεγχόμενες ή ανώνυμες πηγές ενημέρωσης. Ουσιαστικά πρόκειται για διοχέτευση συγκεκριμένα επιλεγμένων ειδήσεων, προς προσεκτικά επιλεγμένους «πομπούς – συντάκτες» έτσι ώστε να επιτευχθεί χειραγώγηση της πληροφόρησης, φίμωση ή εν δυνάμει στοχοποίηση – ενοχοποίηση πολιτικών χώρων, ομάδων και προσώπων.
Πρόκειται γιαμια δοκιμασμένη και αποτελεσματική σε γενικές γραμμές μέθοδο εφαρμοσμένου δημόσιου χαφιεδισμούπου αξιοποιεί, συνήθως, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτές εδώ, τη σχέση αστυνομικών συντακτών – παρακρατικών κέντρων, που λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Ένα αλισβερίσι, ένα δούναι και λαβείν με το αζημίωτο, για όλους τους συμμετέχοντες, το οποίο βασίζεται κυρίως σε στοχευμένα – στημένα δημοσιεύματα που ενίοτε χρησιμοποιούνται, πολλαπλασιαστικά της ίδιας της πληροφορίας από διάφορα ΜΜΕ αλλά και από δικαστικούς κύκλους ώστε να κατασκευαστούν ολόκληρα κατηγορητήρια.
Η συστηματική διασπορά ψεύτικων ειδήσεων ή φημών «αστυνομικού» είδους και περιεχομένου έχει άμεσο στόχο και επιδίωξη την παραπλάνηση της κοινής γνώμης.Ταυτόχρονα καλλιεργεί το έδαφος για φοβικά σύνδρομα προκειμένου να αιτιολογηθεί κατόπιν η εφαρμογή του δόγματος «Νόμος και Τάξη».
Ορισμένοι δημοσιογράφοι, αν και ο ρόλος τους θα έπρεπε να είναι (και είναι για πολλούς) εξ ορισμού, αντίθετος με το ρόλο που μόλις περιγράφηκε, βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να κινείται ελεύθερα διαδίδοντας κατά παραγγελία ψέματα και συκοφαντίες ενώ παράλληλα στήνει κατ’ εντολή κατηγορίες. Αυτού του τύπου οι «δημοσιογράφοι» λειτουργούν ως αυτόκλητοι τιμωροί του «κακού» και ως φύλακες άγγελοι κατ’ επάγγελμα, συχνά εμπλεκόμενοι σε κρυφά payroll της κρατικής παραεξουσίας. Κι όλα αυτά στο όνομα της πληροφόρησης.
Στις πλευρές του τριγώνου: πολίτικο σύστημα, κατασταλτικοί μηχανισμοί και δικαιοσύνη, εδράζεται το πεδίο προσδιορισμού όσων επιλέγουν να διαχειρίζονται τις πληροφορίες, από όπου κι αν προέρχονται σε κοινή γραμμή με τα συμφέροντα των αφεντικών τους στα ΜΜΕ. Ακυρώνοντας εξ αρχής κάθε έννοια ελευθεροτυπίας, σήμερα, αυτοί οι «δημοσιογράφοι» και αυτή η «δημοσιογραφία» συνθέτουν ένα προβληματικό τοπίο στο κάδρο της αληθινής πληροφόρησης. Η λεγόμενη τετάρτη εξουσία μετατρέπεται στα χέρια εντεταλμένων κονδυλοφόρων σε εργαλείο ανελεύθερης χειραγώγησης ή στοχοποίησης έξω και πέρα από το πεδίο της αληθινής ενημέρωσης.
Τα μνημόνια ως «αναγκαία λύση», η «μια σοβαρή χρυσή αυγή», «οι πολλοί που ήταν με το Ναι», το «επίδομα σφραγίδας», η «Βενεζουέλα της φτωχιάς και της εξαθλίωσης», ο «αιμοσταγής ληστής της Πάρου», το «εξαφανισμένο» μέλος του Ρουβίκωνα είναι μερικά από τα «επιτεύγματα» αυτού του είδους.Η αμαύρωση, δηλαδή, ενός επαγγέλματος, μην ακούτε τα περί «λειτουργήματος», και η μετατροπή του σε μακρύ χέρι ή πυλώνα της καθεστηκυίας τάξης του πολιτικού συστήματος και των συμφερόντων της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας των μιντιαρχών, εργολάβων, επενδυτών και εφοπλιστών.
Η δαιμόνια (έτσι δεν είναι ο προσφιλής χαρακτηρισμός;) αστυνομική συντάκτης – δημοσιογράφος του συγκεκριμένου δημοσιεύματος, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δίνει την αίσθηση ότι λειτουργεί ως βαποράκι που διακινεί μια πληροφορία – πακέτο, όπως της παραδόθηκε από τον έμπορο της αντιτρομοκρατικής. Μοιάζει, δε, να συνθέτει πάνω στο γνωστό μοτίβο περί «αναμενόμενου χτυπήματος», κάνοντας το ρεπορτάζ να φαίνεται «δεμένο» στη δημοσιογραφική γλώσσα.Τέτοιου είδους …ρεπορτάζ είναι η απτή απόδειξη ότι ούτε η τακτική της διατήρησης φακέλων λόγω πολιτικών φρονημάτων έχει εγκαταλειφθεί από την αντιτρομοκρατική ή από όποια άλλη υπηρεσία, ούτε οι λογικές της χαφιέδικης παρακολούθησης.
Είναι αλήθεια πως όταν δημοσιεύεται ένα τέτοιο «ρεπορτάζ» που έχει «γίνει πάσα» από τους «εμπόρους» της αντιτρομοκρατικής, δακρύζει ο Κούλης και ο Πορτοσάλτε μαζί.
Ο νόμος της βαρύτητας, σε τέτοιου τύπου δημοσιογράφους, φαίνεται πως είναι άγνωστος. Απορούμε όλοι πώς δεν πέφτουν από τα σύννεφα οι, κατά τα άλλα, λαλίστατοι συνάδελφοί της, οι γνωστοί «ακηδεμόνευτοι» δημοσιογράφοι, οι σχολιαστές των πάντων, τα ονόματα εκείνα που επαναλαμβάνονται διαρκώς, που δεν βαριούνται να λένε πόσο πολύ οραματίζονται μια ελεύθερη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία – ενημέρωση.
Και η περίπτωση του Ρουβίκωνα
Ο τρόπος με τον οποίο συγκεκριμένα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» ή ονόματα αντιμετωπίζουν την περίπτωση του Ρουβίκωνα αποτελεί στοχευμένη μέθοδο περιθωριοποίησης ή δαιμονοποίησης από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, κάθε ελεύθερης έκφρασης, με διακριτά ταξικά χαρακτηριστικά. Η δημόσια δράση του με στόχο την ανάσχεση κάθε αντιδημοκρατικής λογικής ουσιαστικά απαγορεύεται κατά περίσταση, ενισχύοντας την λογική των δυο άκρων.
Ο Ρουβίκωνας, και τα μέλη του, ενοχλούν με την δράση τους.Μια βδομάδα μετά την παρέμβαση υποστήριξης στον Περικλή και την Ηριάννα στο περιστύλιο της Βουλής, δυο μέρες μετά τη νέα του στοχοποίηση από τον Κυριάκο Μητσοτάκη από το βήμα του κοινοβουλίου, έρχεται να προστεθεί το αστυνομικό ρεπορτάζ περί εξαφάνισης ενός μέλους του Ρουβίκωνα. Δεν αποτελεί σύμπτωση το συγκεκριμένο δημοσίευμα- διαρροή από την αντιτρομοκρατική που επιλεκτικά δόθηκε προς δημοσίευση.Σχέδιο εξυφαίνεται είτε προσωπικής στοχοποίησης του μέλους, είτε ολόκληρης της εν λόγω αναρχικής ομάδας ή ακόμα περισσότερο μιας εκ νέου ενοχοποίησης του ήδη στοχοποιημένου αντιεξουσιαστικού χώρου.
Όσο για το «εξαφανισμένο» μέλος του Ρουβίκωνα, σύντροφε γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα.
Οι υπόλοιποι αν έχετε καμιά πληροφορία μέχρι να εμφανιστεί ο «εξαφανισμένος» παραδώστε την στους χαφιέδες της αντιτρομοκρατικής ή σε κάποιον από τους έγκριτους αστυνομικούς συντάκτες που έχουν πάντα καλές …πηγές.
Εκτός αν όπως στην περίπτωση του Ιούλιου Καίσαρα, έτσι και σήμερα για όποιον διαβεί τον «Ρουβίκωνα» δεν υπάρχει επιστροφή.