Ιδιωτικοποιείται και το… «Σκατόρεμα»;
αναδημοσίευση από imerodromos
Έχουμε ένα ρέμα στο χωριό. Παλιά το λέγαμε Σκατόρεμα! Όχι, μην πάει ο νους στο κακό. Στο γάργαρο νερό του έπλεναν οι μικρομάνες τις πάνες των μωρών, όταν ήταν ακόμη πάνινες και πολλαπλών χρήσεων. Κι επειδή τα μωρά τότε στο χωριό ήταν πολλά, το νερό γρήγορα έπαυε να είναι γάργαρο.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι πάνες μιας χρήσης μπήκαν στη ζωή μας. Λιγόστεψαν και τα μωρά. Καθάρισε το Σκατόρεμα, αλλά λόγω των πυρκαγιών και της αποψίλωσης των βουνών, το νερό του λιγόστεψε. Τα αρδευτικά αυλάκια που έστελναν το νερό στα χωράφια, παρατημένα εξαφανίστηκαν με το χρόνο. Θέριεψαν τα καλάμια και οι καναπίτσες στις όχθες του Σκατορέματος, φωλιάζουν πουλιά στην πλούσια βλάστηση και από κοντά φίδια, βατράχια, σαύρες, νυφίτσες…
Γιατί τα θυμήθηκα τώρα δα όλα τούτα. Διαβάζοντας ότι το νερό που πίνουμε σχεδιάζεται να δοθεί χάρισμα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να μπει κι αυτό κάτω από τη μυλόπετρα του κέρδους και της ‘’μπίζνας’’. Τι λέω τώρα! Μα συνθλίβεται το νερό; Βεβαίως και συνθλίβεται! Το κέρδος όλα τα συνθλίβει, τα αλέθει, τα ροκανίζει…
Το νερό των μεγάλων πόλεων, διευκρινίζουν οι ειδήμονες. Το χωριό μου δεν είναι μεγάλη πόλη. Θα σωθεί, λοιπόν, το νερό που πίνει και κάνει τη λάτρα του σπιτιού της η γηραιά μάνα μου; Θα σωθεί τα Σκατόρεμα που ποτίζει πετούμενα, ερπετά και τετράποδα του λόγγου; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Όταν αρχίζει να γυρίζει η ρουλέτα της ιδιωτικοποίησης, κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει. Και συνήθως δεν σταματά πριν βάλει τα πάντα κάτω από την ομπρέλα των ‘’επενδυτών’’.
‘’Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές’’, μονολογεί ο ποιητής. ‘’Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές…’’. Ο εφιάλτης του κοντινού μας μέλλοντος. Να επιχωματωθούν τα πηγάδια, όπου υπάρχουν, να σφραγιστούν οι στέρνες, να δοθούν στους ‘’επενδυτές’’ οι πηγές. Για να μεγιστοποιηθεί το κέρδος των ‘’επενδυτών’’, για να απλωθούν οι στίχοι του ποιητή σε όλη την Ελλάδα. Ιδιωτικός ο Μόρνος, ιδιωτικός ο Αλιάκμονας. Και μετά ο Πηνειός, ο Σπερχειός, ο Αξιός, οι χείμαρροι των βουνών μας, τα ανεμικά ρυάκια, το Σκατόρεμα. Και τα πηγάδια της Μάνης, οι στέρνες των νησιών μας. Όλα, χωρίς εξαίρεση. Για να μην μπορούμε να πιούμε άλλο νερό εκτός από αυτό των ‘’επενδυτών’’.
Ο πλούτος της χώρας στο σφυρί, τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, των ασφαλισμένων, των συνταξιούχων στα προαπαιτούμενα. Το ‘’νεράκι του θεού’’, που θα έλεγαν και οι ιεράρχες μας, πανωπροίκι στους επικυρίαρχους. Και το ηλεκτρικό ρεύμα μαθές. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, που μας έλεγε και ο λαλίστατος κάποτε βουλευτής Τρικάλων, ο Ταμήλος. ‘’Το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, μπορούμε να πάρουμε μια λάμπα πετρελαίου στο σπίτι μας και να έχουμε φως’’. Σωστός ο Ταμήλος. Με τη λάμπα πετρελαίου μπορούμε να μαγειρέψουμε, να λειτουργήσουμε το ψυγείο μας για να διατηρούμε τα φαγητά, να βάζουμε μπρος το πλυντήριο, να σιδερώνουμε, να βλέπουμε τηλεόραση. Ή μήπως δεν μπορούμε; Τον Ταμήλο να ρωτήσετε, πως τα έχει καταφέρει και κάνει όλες τις δουλειές με μια λάμπα πετρελαίου…
Α, μια και μίλησα για τους ιεράρχες, μην τους παρεξηγείται που δεν μιλάνε για τη φτώχεια και την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας, που δεν καλούν από άμβωνος το ποίμνιό τους σε εξέγερση για να παραμείνει κοινωνικό αγαθό το νερό. Απλούστατα, δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τόσα πολλά μαζί. Εξάλλου, υπάρχει και ιεράρχηση, προτεραιότητες. Το πώς θα διδάσκονται τα θρησκευτικά στα σχολεία είναι κατ’ αυτούς το πρόβλημα που πρέπει να ξεσηκώσει τους πιστούς. Η ορθή ερμηνεία των γραφών για την ομοφυλοφιλία, το τζαμί που δεν πρέπει να χτίσουν οι μουσουλμάνοι στα άγια χώματα της ελληνορθόδοξης επικράτειάς τους…
‘’Σταλαγματιά- σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατειά’’, λέει μια παροιμία του λαού μας. Όμως, αν η στάμνα είναι τρύπια στον πάτο, δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει όσες σταλαγματιές και αν πέσουν. Και δυστυχώς, η στάμνα της ελληνικής οικονομίας όχι μόνο είναι τρύπια αλλά κοντεύει να απομείνει χωρίς καθόλου πάτο. Και θα θρυμματιστεί ολάκερη υπό το βάρος της μνημονιακής πολιτικής που με συνέπεια ακολουθεί η ‘’πρώτη’’ ή η ‘’δεύτερη φορά αριστερά’’, θα ακολουθήσει η νέα έκδοση της ΝΔ υπό την ηγεσία ενός ακόμη Μητσοτάκη.
Τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα στοιχειώδη δικαιώματα του κατοίκου αυτής της χώρας, θυσία στο βωμό της ‘’ανάπτυξης’’ των κερδών των πολυεθνικών, των τραπεζών, των πιστωτών μας. Αιματηρή ανθρωποθυσία σε ένα πεδίο μάχης, όπου ο πάνοπλος αντίπαλος σφάζει ανελέητα τις άοπλες στρατιές των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων, των φτωχών και κατατρεγμένων, της πρώην εύρωστης και νυν φτωχοποιημένης μεσαίας τάξης.
Τελικά και το Σκατόρεμα θα δοθεί προς αξιοποίηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Όλα τα σκατορέματα τούτης της χώρας, ως κερασάκια στην τεράστια τούρτα του Μόρνου, του Αλιάκμονα, του Πηνειού.
Εκτός κι αν… Εκτός κι αν αποφασίσουμε επιτέλους εμείς οι πολλοί να στήσουμε τα δικά μας αναχώματα της αντίστασης σε τούτη την πλημμύρα των νέων και των παλιών προαπαιτούμενων, των τριών- ως τώρα- μνημονίων, που καταστρέφουν τη χώρα, τα πλούτη της, το λαό της.
Και τα αναχώματα δεν δημιουργούνται με… καναπέδες. Δημιουργούνται στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς.
Έχουμε ένα ρέμα στο χωριό. Παλιά το λέγαμε Σκατόρεμα! Όχι, μην πάει ο νους στο κακό. Στο γάργαρο νερό του έπλεναν οι μικρομάνες τις πάνες των μωρών, όταν ήταν ακόμη πάνινες και πολλαπλών χρήσεων. Κι επειδή τα μωρά τότε στο χωριό ήταν πολλά, το νερό γρήγορα έπαυε να είναι γάργαρο.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι πάνες μιας χρήσης μπήκαν στη ζωή μας. Λιγόστεψαν και τα μωρά. Καθάρισε το Σκατόρεμα, αλλά λόγω των πυρκαγιών και της αποψίλωσης των βουνών, το νερό του λιγόστεψε. Τα αρδευτικά αυλάκια που έστελναν το νερό στα χωράφια, παρατημένα εξαφανίστηκαν με το χρόνο. Θέριεψαν τα καλάμια και οι καναπίτσες στις όχθες του Σκατορέματος, φωλιάζουν πουλιά στην πλούσια βλάστηση και από κοντά φίδια, βατράχια, σαύρες, νυφίτσες…
Γιατί τα θυμήθηκα τώρα δα όλα τούτα. Διαβάζοντας ότι το νερό που πίνουμε σχεδιάζεται να δοθεί χάρισμα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, να μπει κι αυτό κάτω από τη μυλόπετρα του κέρδους και της ‘’μπίζνας’’. Τι λέω τώρα! Μα συνθλίβεται το νερό; Βεβαίως και συνθλίβεται! Το κέρδος όλα τα συνθλίβει, τα αλέθει, τα ροκανίζει…
Το νερό των μεγάλων πόλεων, διευκρινίζουν οι ειδήμονες. Το χωριό μου δεν είναι μεγάλη πόλη. Θα σωθεί, λοιπόν, το νερό που πίνει και κάνει τη λάτρα του σπιτιού της η γηραιά μάνα μου; Θα σωθεί τα Σκατόρεμα που ποτίζει πετούμενα, ερπετά και τετράποδα του λόγγου; Πολύ φοβάμαι πως όχι. Όταν αρχίζει να γυρίζει η ρουλέτα της ιδιωτικοποίησης, κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει. Και συνήθως δεν σταματά πριν βάλει τα πάντα κάτω από την ομπρέλα των ‘’επενδυτών’’.
‘’Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές’’, μονολογεί ο ποιητής. ‘’Μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές…’’. Ο εφιάλτης του κοντινού μας μέλλοντος. Να επιχωματωθούν τα πηγάδια, όπου υπάρχουν, να σφραγιστούν οι στέρνες, να δοθούν στους ‘’επενδυτές’’ οι πηγές. Για να μεγιστοποιηθεί το κέρδος των ‘’επενδυτών’’, για να απλωθούν οι στίχοι του ποιητή σε όλη την Ελλάδα. Ιδιωτικός ο Μόρνος, ιδιωτικός ο Αλιάκμονας. Και μετά ο Πηνειός, ο Σπερχειός, ο Αξιός, οι χείμαρροι των βουνών μας, τα ανεμικά ρυάκια, το Σκατόρεμα. Και τα πηγάδια της Μάνης, οι στέρνες των νησιών μας. Όλα, χωρίς εξαίρεση. Για να μην μπορούμε να πιούμε άλλο νερό εκτός από αυτό των ‘’επενδυτών’’.
Ο πλούτος της χώρας στο σφυρί, τα στοιχειώδη δικαιώματα των εργαζομένων, των ασφαλισμένων, των συνταξιούχων στα προαπαιτούμενα. Το ‘’νεράκι του θεού’’, που θα έλεγαν και οι ιεράρχες μας, πανωπροίκι στους επικυρίαρχους. Και το ηλεκτρικό ρεύμα μαθές. Αλλά εδώ δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, που μας έλεγε και ο λαλίστατος κάποτε βουλευτής Τρικάλων, ο Ταμήλος. ‘’Το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, μπορούμε να πάρουμε μια λάμπα πετρελαίου στο σπίτι μας και να έχουμε φως’’. Σωστός ο Ταμήλος. Με τη λάμπα πετρελαίου μπορούμε να μαγειρέψουμε, να λειτουργήσουμε το ψυγείο μας για να διατηρούμε τα φαγητά, να βάζουμε μπρος το πλυντήριο, να σιδερώνουμε, να βλέπουμε τηλεόραση. Ή μήπως δεν μπορούμε; Τον Ταμήλο να ρωτήσετε, πως τα έχει καταφέρει και κάνει όλες τις δουλειές με μια λάμπα πετρελαίου…
Α, μια και μίλησα για τους ιεράρχες, μην τους παρεξηγείται που δεν μιλάνε για τη φτώχεια και την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας, που δεν καλούν από άμβωνος το ποίμνιό τους σε εξέγερση για να παραμείνει κοινωνικό αγαθό το νερό. Απλούστατα, δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τόσα πολλά μαζί. Εξάλλου, υπάρχει και ιεράρχηση, προτεραιότητες. Το πώς θα διδάσκονται τα θρησκευτικά στα σχολεία είναι κατ’ αυτούς το πρόβλημα που πρέπει να ξεσηκώσει τους πιστούς. Η ορθή ερμηνεία των γραφών για την ομοφυλοφιλία, το τζαμί που δεν πρέπει να χτίσουν οι μουσουλμάνοι στα άγια χώματα της ελληνορθόδοξης επικράτειάς τους…
‘’Σταλαγματιά- σταλαγματιά γεμίζει η στάμνα η πλατειά’’, λέει μια παροιμία του λαού μας. Όμως, αν η στάμνα είναι τρύπια στον πάτο, δεν πρόκειται ποτέ να γεμίσει όσες σταλαγματιές και αν πέσουν. Και δυστυχώς, η στάμνα της ελληνικής οικονομίας όχι μόνο είναι τρύπια αλλά κοντεύει να απομείνει χωρίς καθόλου πάτο. Και θα θρυμματιστεί ολάκερη υπό το βάρος της μνημονιακής πολιτικής που με συνέπεια ακολουθεί η ‘’πρώτη’’ ή η ‘’δεύτερη φορά αριστερά’’, θα ακολουθήσει η νέα έκδοση της ΝΔ υπό την ηγεσία ενός ακόμη Μητσοτάκη.
Τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα στοιχειώδη δικαιώματα του κατοίκου αυτής της χώρας, θυσία στο βωμό της ‘’ανάπτυξης’’ των κερδών των πολυεθνικών, των τραπεζών, των πιστωτών μας. Αιματηρή ανθρωποθυσία σε ένα πεδίο μάχης, όπου ο πάνοπλος αντίπαλος σφάζει ανελέητα τις άοπλες στρατιές των μισθοσυντήρητων, των συνταξιούχων, των φτωχών και κατατρεγμένων, της πρώην εύρωστης και νυν φτωχοποιημένης μεσαίας τάξης.
Τελικά και το Σκατόρεμα θα δοθεί προς αξιοποίηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Όλα τα σκατορέματα τούτης της χώρας, ως κερασάκια στην τεράστια τούρτα του Μόρνου, του Αλιάκμονα, του Πηνειού.
Εκτός κι αν… Εκτός κι αν αποφασίσουμε επιτέλους εμείς οι πολλοί να στήσουμε τα δικά μας αναχώματα της αντίστασης σε τούτη την πλημμύρα των νέων και των παλιών προαπαιτούμενων, των τριών- ως τώρα- μνημονίων, που καταστρέφουν τη χώρα, τα πλούτη της, το λαό της.
Και τα αναχώματα δεν δημιουργούνται με… καναπέδες. Δημιουργούνται στους δρόμους, στις πλατείες, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς.