Ενάντια στα σύνορα, τους φράχτες, στον πόλεμο, στον ρατσισμό
Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ρεύμα εδώ και πολύ καιρό αποτελεί ανεπίλυτο ζήτημα για την Ευρώπη και την φέρνει στα πρόθυρα της ρατσιστικής κρίσης, ενώ ταυτόχρονα το εμφανίζουν ως πρόβλημα διαχείρισης. Η μαζική παραγωγή προσφύγων είναι μια ακμάζουσα βιομηχανία που τροφοδοτεί τον καπιταλιστικό κόσμο με σκλάβους παντός τύπου, φύλου και ηλικίας, την πολυεθνική ιατρική βιομηχανία με υγιή όργανα-εμπορεύματα, τους ανθρωποδιακινητές με τεράστια κεφάλαια, τις πολιτικές εξουσίες με ένα τεράστιο αριθμό αναλώσιμων ανθρώπινων σωμάτων για πάσα χρήση.
Μια μια οι Ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτες και καλύτερες αυτές που στήριξαν τον ναζιστικό άξονα στον β' παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργώνταςνέου τύπου αποκλεισμούς, κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που με τον θάνατό τους, αποκαλύπτουν την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική της Δύσης και της Ανατολής, στη χρήση των ανθρώπων ως αναλώσιμων στο βωμό του κέρδους και της εξουσίας.
Τα σώματα των προσφύγων είναι τα νέα “ανθρώπινα απορρίμματα” τη διαχείριση των οποίων όλες οι εξουσίες επιζητούν, αλλά από μακριά, στην “πόρτα του γείτονα”.
Πάνω απότρία εκατομμύρια πρόσφυγες“συσσωρεύονται” στην Τουρκία, και οι αριθμοί αυξάνονται ραγδαία καθώς οι συρράξεις κι οι σφαγές στη Συρία, το Ιράκ και στην Αφρική, συνεχίζονται.
Το απίστευτο παζάρι μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, αναδεικνύει την αντιμετώπισή τους ως άχρηστων ή χαμηλού κόστους εμπορευμάτων.
Το “φρούριο” της Ευρώπης θα πληρώνει όσο-όσο όποιον αναλάβει να “κρύψει” από τα μάτια τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που αντιμετωπίζονται ωςφαινόμενο, αριθμοί που μετακινούνται από χώρα σε χώρα, τη “διαχείριση” των οποίων αναλαμβάνει το ΝΑΤΟ παρέα με τη FRONTEX.
Για να κατανοήσουμε τη σημασία του προσφυγικού “συμπτώματος” και τη στάση της Ευρώπης απέναντί του πρέπει να εμβαθύνουμε στα τεκταινόμενα στη Μ. Ανατολή.
Η τεράστια αλυσίδα γεγονότων που δημιούργησε αυτό το χάος στη Μ. Ανατολή, συνηθίζεται να ξεκινά από την εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν το 1979 και τη στήριξη, από τους Αμερικανούς, φανατικών ισλαμικών ομάδων προκειμένου να πολεμήσουν ενάντια στους Ρώσους στον πόλεμο δια αντιπροσώπων.
Στην πραγματικότητα πρέπει να ανατρέξει κανείς πολύ νωρίτερα στην ιστορία: στη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αι., στην ανάδειξη του αραβικού εθνικισμού και -κυρίως- στην επιβολή, από τη Δύση, διαφόρων ελεγχόμενων δικτατόρων, στα κράτη που δημιουργήθηκαν την εποχή εκείνη και μετά τον β΄ παγκοσμίου πόλεμο.
Η δυτική αποικιοκρατία στήριξε αιμοσταγή και διεφθαρμένα καθεστώτα και μεγιστοποίησε σταδιακά την κοινωνική δυσφορία, που βρήκε διέξοδο κυρίως σε φανατικά ισλαμικά και αντιδυτικά σχήματα (Μουσουλμανική αδελφότητα, αργότερα Αλ Κάιντα κ.α.). Μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και την εξουδετέρωση του Σαντάμ Χουσεϊν, ενός στυγνού δικτάτορα που ήταν γνήσιο τέκνο της δυτικής αυταρχικής πολιτικής(περιλαμβάνονται η Αμερική, η Ευρώπη και η Ρωσία στην έννοια της Δύσης), το επίκεντρο της σύγκρουσης μεταφέρθηκε στο Ιράκ. Ο λαός του Ιράκ υπέφερε για χρόνια από την πολιτική αποκλεισμού που της είχαν επιβάλλει οι «Μεγάλες Δυνάμεις» με πρώτη την Αμερική. Το χάος που ακολούθησε την εισβολή, αξιοποίησαν πολλές δυνάμεις εξουσίας που όλες προσπάθησαν να αποκομίσουν πολιτικό-οικονομικά οφέλη. Διέλυσαν όλες τις τοπικές μαχητικές κοινωνικές αντιστάσεις, στήριξαν ενεργά (με όπλα, χρήματα και πρόσβαση στην εξουσία) διεφθαρμένες δυνάμεις, οργανώσεις και πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα που έσφαξαν και καταχράστηκαν κι οδήγησαν το Ιράκσ' ένα τρομακτικό εμφύλιο που το μετέτρεψε σε μη βιώσιμη χώρα.
Ακολούθησαν οι γιγάντιες διαδηλώσεις του φαινομένου που ονομάστηκε «Αραβική άνοιξη» και περιελάμβανε κάθε είδους δυνάμεις στην -πολύμορφη αλλά ειρηνική κατά βάση, εκτός εξαιρέσεων- έκφραση της διαμαρτυρίας.
Η ανιστόρητη, καταστρεπτική, έρμαια συγκεκριμένων πολυεθνικών συμφερόντων στάση της Δύσης και η πολεμική αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας από τους δικτάτορες, είχε τουλάχιστον δύο συνέπειες: από τη μια δημιούργησε ένα τεράστιο προσφυγικό/μεταναστευτικό ρεύμα και από την άλλη πολλαπλασίασε τις τάξεις των φανατικών επιθετικών ισλαμικών δυνάμεων που εκμεταλλεύτηκαν και πάλι την κοινωνική οργή, αλλά και τον απερίγραπτο τρόμο.
Μετά το Ιράκ, ο επόμενος «θυσιαστικός αμνός» ήταν η Συρία. Η έκφραση της κοινωνικής δυσφορίας απέναντι στο δολοφονικό και διεφθαρμένο δικτατορικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσσαντ πνίγηκε από την πρώτη μέρα στο αίμα, στα βασανιστήρια και στους μαρτυρικούς θανάτους μέσα κι έξω από τις φυλακές.
Για δεύτερη φορά μετά τον πόλεμο (η πρώτη ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με την αιματηρή κατάπνιξη της κοινωνικής αντίδρασης με εκατόμβες νεκρών, από τον πατέρα Άσσαντ) ο συριακός λαός βρέθηκε σε μια δίνη αίματος και θανάτου, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.
Ρωσία, Κίνα και Ιράν, στήριξαν και στηρίζουν (υλικά και πολιτικά) τον δικτάτορα, ενώ οι χώρες του Κόλπου έστειλαν τις δικές τους φανατικές σουνιτικές ομάδες ενάντια, υποτίθεται, στον Άσσαντ.
Μετά από πέντε χρόνια χάους και κυριολεκτικής γενοκτονίας του πληθυσμού, η χώρα καταστράφηκε, μαζί με ό,τι είχε απομείνει από μια τεράστια και αρχαιότατη, ίσως την αρχαιότερη, πολιτιστική κληρονομιά. Η παραδοσιακή πολυπολιτισμικότητα της Συρίας απωλέσθηκε. Οι άνθρωποι κατασφάγηκαν, η Συρία άδειασε, η γη δηλητηριάστηκε από τα χημικά κι οδηγήθηκε σ' ένα γιγάντιο προσφυγικό κύμα.
Η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους, ως τέτοιου, ήταν δημιούργημα όλου αυτού του χάους.Το αδιέξοδο, η απόγνωση, ο φόβος αλλά κι η κερδοσκοπία, τροφοδότησε το Χαλιφάτο με εθελοντές και μισθοφόρους από όλο τον κόσμο, με όπλα και στήριξη (φανερή ή κρυφή) από τις περισσότερες χώρες και δυνάμεις που εμπλέκονται πολιτικό-οικονομικά ή γεωγραφικά στη σύρραξη, καθώς μια διαρκής εστία χάους στην περιοχή εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων κι αποτρέπει μη ελεγχόμενες από τους ίδιους προσπάθειες επανασχεδιασμού του χάρτη της Μ. Ανατολής.
Δεν είναι τυχαίο που οι Κούρδοι της Συρίας, η δύναμη που προσπάθησε να αξιοποιήσει το πολεμικό χάος στη δημιουργική κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης, της αυτονομίας και της ελευθερίας, μπήκαν εξαρχής στο στόχαστρο του Χαλιφάτου, που στη δολοφονική του προσπάθεια εξόντωσης των πολιτοφυλακών του YPG (προσπάθεια με πολιτικά ισχυρό συμβολικό επίσης χαρακτήρα) στηρίχτηκε από πολλές δυνάμεις, με κραυγαλέα περίπτωση αυτήν του Ερντογάν.Πέρα από το πετρέλαιο, το ασαφές και «μη-εγκατεστημένο», εδαφικοποιημένο ωστόσο εδώ κι ενάμιση χρόνο Ισλαμικό Κράτος μεταξύ άλλων, εξυπηρετεί και τις πολεμικές βιομηχανίες Αμερικής, Ρωσίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας, ενώ «νομιμοποιούνται» οι σφαγές του Άσσαντ και ο ίδιος ο Άσσαντ, που έξαφνα μετατρέπεται για την ΕΕ σε «μέρος της λύσης» και συνομιλητής, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας του χαλιφάτου. Το ίδιο πρόσχημα χρησιμοποιεί κι ο Ερντογάν εξοντώνοντας εντός κι εκτός της Τουρκίας τους ενεργότερους κουρδικούς πληθυσμούς αλλά και πολλούς αμάχους με βομβαρδισμούς, πυροβολισμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια κι εκτελέσεις.
Η υπερ-χρήση της τεχνολογίας, η προσηλυτιστική βία και η εδαφικοποίησή του, κάνουν το Ισλαμικό Κράτος πολύ αποτελεσματικό. Μετατρέπεται σε ισχυρή σουνιτική ουτοπία που εγκαθιδρύει ένα θρησκευτικό έθνος-κράτος στο ιστορικό έδαφος του Ισλάμ: ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα με μεγάλη δυναμική, όπως κι η ναζιστική ουτοπία στο μεσοπόλεμο. Η αναφορά δεν είναι τυχαία, καθώς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται για τους πρόσφυγες παραπέμπουν ευθέως στο Άουσβιτς. Το υπάρχοντα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης στη Λιβύη, πραγματοποιούν ήδη αυτό τον εφιάλτη. ενώ η παγκόσμια σιωπή που τα συνοδεύει χρησιμοποιεί την ίδια με τότε δικαιολογία της ανθρωπότητας: δεν γνωρίζω, δεν θέλω να γνωρίζω.
Η ελληνική κυβέρνηση επιδεικνύοντας τον «ανθρωπισμό» της φτιάχνει 5 καινούρια, κλειστά κέντρα κράτησης/φυλακές για όσους - τους περισσότερους- δεν ταιριάζουν στο προφίλ του πρόσφυγα που έχει αποφασίσει η Ε.Ε., παζαρεύει με το τουρκικό κράτος την απέλαση χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών για να φυλακιστούν στα τούρκικα «δημοκρατικά» στρατόπεδα, στέλνει τα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ να επαναπροωθούν τις πλαστικές βάρκες των περισσευούμενων στις τουρκικές ακτές και βέβαια διατηρεί τον φράχτη του Έβρου που οφείλεται για τους χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο.
Να μην επιτρέψουμε την κτηνωδία, να αγωνιστούμε για την ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση, την αξιοπρεπή διαμονή και σίτιση, την παροχή πλήρων δικαιωμάτων σε όλες και όλους τους πρόσφυγες/μετανάστες.
Να τελειώνουμε με την πατριαρχία και τον καπιταλισμό.
Σύνορα ανοιχτά για όλους.
Αλληλεγγύη στο μαχόμενο κουρδικό λαό.
«Μικρόπολις» Κοινωνικός χώρος για την ελευθερία
(Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18, Θεσσαλονίκη)
Μια μια οι Ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτες και καλύτερες αυτές που στήριξαν τον ναζιστικό άξονα στον β' παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργώνταςνέου τύπου αποκλεισμούς, κλείνουν τα σύνορα στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που με τον θάνατό τους, αποκαλύπτουν την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική της Δύσης και της Ανατολής, στη χρήση των ανθρώπων ως αναλώσιμων στο βωμό του κέρδους και της εξουσίας.
Τα σώματα των προσφύγων είναι τα νέα “ανθρώπινα απορρίμματα” τη διαχείριση των οποίων όλες οι εξουσίες επιζητούν, αλλά από μακριά, στην “πόρτα του γείτονα”.
Πάνω απότρία εκατομμύρια πρόσφυγες“συσσωρεύονται” στην Τουρκία, και οι αριθμοί αυξάνονται ραγδαία καθώς οι συρράξεις κι οι σφαγές στη Συρία, το Ιράκ και στην Αφρική, συνεχίζονται.
Το απίστευτο παζάρι μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, αναδεικνύει την αντιμετώπισή τους ως άχρηστων ή χαμηλού κόστους εμπορευμάτων.
Το “φρούριο” της Ευρώπης θα πληρώνει όσο-όσο όποιον αναλάβει να “κρύψει” από τα μάτια τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που αντιμετωπίζονται ωςφαινόμενο, αριθμοί που μετακινούνται από χώρα σε χώρα, τη “διαχείριση” των οποίων αναλαμβάνει το ΝΑΤΟ παρέα με τη FRONTEX.
Για να κατανοήσουμε τη σημασία του προσφυγικού “συμπτώματος” και τη στάση της Ευρώπης απέναντί του πρέπει να εμβαθύνουμε στα τεκταινόμενα στη Μ. Ανατολή.
Η τεράστια αλυσίδα γεγονότων που δημιούργησε αυτό το χάος στη Μ. Ανατολή, συνηθίζεται να ξεκινά από την εισβολή των σοβιετικών στο Αφγανιστάν το 1979 και τη στήριξη, από τους Αμερικανούς, φανατικών ισλαμικών ομάδων προκειμένου να πολεμήσουν ενάντια στους Ρώσους στον πόλεμο δια αντιπροσώπων.
Στην πραγματικότητα πρέπει να ανατρέξει κανείς πολύ νωρίτερα στην ιστορία: στη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αι., στην ανάδειξη του αραβικού εθνικισμού και -κυρίως- στην επιβολή, από τη Δύση, διαφόρων ελεγχόμενων δικτατόρων, στα κράτη που δημιουργήθηκαν την εποχή εκείνη και μετά τον β΄ παγκοσμίου πόλεμο.
Η δυτική αποικιοκρατία στήριξε αιμοσταγή και διεφθαρμένα καθεστώτα και μεγιστοποίησε σταδιακά την κοινωνική δυσφορία, που βρήκε διέξοδο κυρίως σε φανατικά ισλαμικά και αντιδυτικά σχήματα (Μουσουλμανική αδελφότητα, αργότερα Αλ Κάιντα κ.α.). Μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003 και την εξουδετέρωση του Σαντάμ Χουσεϊν, ενός στυγνού δικτάτορα που ήταν γνήσιο τέκνο της δυτικής αυταρχικής πολιτικής(περιλαμβάνονται η Αμερική, η Ευρώπη και η Ρωσία στην έννοια της Δύσης), το επίκεντρο της σύγκρουσης μεταφέρθηκε στο Ιράκ. Ο λαός του Ιράκ υπέφερε για χρόνια από την πολιτική αποκλεισμού που της είχαν επιβάλλει οι «Μεγάλες Δυνάμεις» με πρώτη την Αμερική. Το χάος που ακολούθησε την εισβολή, αξιοποίησαν πολλές δυνάμεις εξουσίας που όλες προσπάθησαν να αποκομίσουν πολιτικό-οικονομικά οφέλη. Διέλυσαν όλες τις τοπικές μαχητικές κοινωνικές αντιστάσεις, στήριξαν ενεργά (με όπλα, χρήματα και πρόσβαση στην εξουσία) διεφθαρμένες δυνάμεις, οργανώσεις και πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα που έσφαξαν και καταχράστηκαν κι οδήγησαν το Ιράκσ' ένα τρομακτικό εμφύλιο που το μετέτρεψε σε μη βιώσιμη χώρα.
Ακολούθησαν οι γιγάντιες διαδηλώσεις του φαινομένου που ονομάστηκε «Αραβική άνοιξη» και περιελάμβανε κάθε είδους δυνάμεις στην -πολύμορφη αλλά ειρηνική κατά βάση, εκτός εξαιρέσεων- έκφραση της διαμαρτυρίας.
Η ανιστόρητη, καταστρεπτική, έρμαια συγκεκριμένων πολυεθνικών συμφερόντων στάση της Δύσης και η πολεμική αντιμετώπιση της διαμαρτυρίας από τους δικτάτορες, είχε τουλάχιστον δύο συνέπειες: από τη μια δημιούργησε ένα τεράστιο προσφυγικό/μεταναστευτικό ρεύμα και από την άλλη πολλαπλασίασε τις τάξεις των φανατικών επιθετικών ισλαμικών δυνάμεων που εκμεταλλεύτηκαν και πάλι την κοινωνική οργή, αλλά και τον απερίγραπτο τρόμο.
Μετά το Ιράκ, ο επόμενος «θυσιαστικός αμνός» ήταν η Συρία. Η έκφραση της κοινωνικής δυσφορίας απέναντι στο δολοφονικό και διεφθαρμένο δικτατορικό καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσσαντ πνίγηκε από την πρώτη μέρα στο αίμα, στα βασανιστήρια και στους μαρτυρικούς θανάτους μέσα κι έξω από τις φυλακές.
Για δεύτερη φορά μετά τον πόλεμο (η πρώτη ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 με την αιματηρή κατάπνιξη της κοινωνικής αντίδρασης με εκατόμβες νεκρών, από τον πατέρα Άσσαντ) ο συριακός λαός βρέθηκε σε μια δίνη αίματος και θανάτου, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει.
Ρωσία, Κίνα και Ιράν, στήριξαν και στηρίζουν (υλικά και πολιτικά) τον δικτάτορα, ενώ οι χώρες του Κόλπου έστειλαν τις δικές τους φανατικές σουνιτικές ομάδες ενάντια, υποτίθεται, στον Άσσαντ.
Μετά από πέντε χρόνια χάους και κυριολεκτικής γενοκτονίας του πληθυσμού, η χώρα καταστράφηκε, μαζί με ό,τι είχε απομείνει από μια τεράστια και αρχαιότατη, ίσως την αρχαιότερη, πολιτιστική κληρονομιά. Η παραδοσιακή πολυπολιτισμικότητα της Συρίας απωλέσθηκε. Οι άνθρωποι κατασφάγηκαν, η Συρία άδειασε, η γη δηλητηριάστηκε από τα χημικά κι οδηγήθηκε σ' ένα γιγάντιο προσφυγικό κύμα.
Η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους, ως τέτοιου, ήταν δημιούργημα όλου αυτού του χάους.Το αδιέξοδο, η απόγνωση, ο φόβος αλλά κι η κερδοσκοπία, τροφοδότησε το Χαλιφάτο με εθελοντές και μισθοφόρους από όλο τον κόσμο, με όπλα και στήριξη (φανερή ή κρυφή) από τις περισσότερες χώρες και δυνάμεις που εμπλέκονται πολιτικό-οικονομικά ή γεωγραφικά στη σύρραξη, καθώς μια διαρκής εστία χάους στην περιοχή εξυπηρετεί τα συμφέροντα όλων κι αποτρέπει μη ελεγχόμενες από τους ίδιους προσπάθειες επανασχεδιασμού του χάρτη της Μ. Ανατολής.
Δεν είναι τυχαίο που οι Κούρδοι της Συρίας, η δύναμη που προσπάθησε να αξιοποιήσει το πολεμικό χάος στη δημιουργική κατεύθυνση της αυτοοργάνωσης, της αυτονομίας και της ελευθερίας, μπήκαν εξαρχής στο στόχαστρο του Χαλιφάτου, που στη δολοφονική του προσπάθεια εξόντωσης των πολιτοφυλακών του YPG (προσπάθεια με πολιτικά ισχυρό συμβολικό επίσης χαρακτήρα) στηρίχτηκε από πολλές δυνάμεις, με κραυγαλέα περίπτωση αυτήν του Ερντογάν.Πέρα από το πετρέλαιο, το ασαφές και «μη-εγκατεστημένο», εδαφικοποιημένο ωστόσο εδώ κι ενάμιση χρόνο Ισλαμικό Κράτος μεταξύ άλλων, εξυπηρετεί και τις πολεμικές βιομηχανίες Αμερικής, Ρωσίας, Γαλλίας, Βρετανίας και Γερμανίας, ενώ «νομιμοποιούνται» οι σφαγές του Άσσαντ και ο ίδιος ο Άσσαντ, που έξαφνα μετατρέπεται για την ΕΕ σε «μέρος της λύσης» και συνομιλητής, με πρόσχημα την καταπολέμηση της τρομοκρατίας του χαλιφάτου. Το ίδιο πρόσχημα χρησιμοποιεί κι ο Ερντογάν εξοντώνοντας εντός κι εκτός της Τουρκίας τους ενεργότερους κουρδικούς πληθυσμούς αλλά και πολλούς αμάχους με βομβαρδισμούς, πυροβολισμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια κι εκτελέσεις.
Η υπερ-χρήση της τεχνολογίας, η προσηλυτιστική βία και η εδαφικοποίησή του, κάνουν το Ισλαμικό Κράτος πολύ αποτελεσματικό. Μετατρέπεται σε ισχυρή σουνιτική ουτοπία που εγκαθιδρύει ένα θρησκευτικό έθνος-κράτος στο ιστορικό έδαφος του Ισλάμ: ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα με μεγάλη δυναμική, όπως κι η ναζιστική ουτοπία στο μεσοπόλεμο. Η αναφορά δεν είναι τυχαία, καθώς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ετοιμάζονται για τους πρόσφυγες παραπέμπουν ευθέως στο Άουσβιτς. Το υπάρχοντα στρατόπεδα συγκέντρωσης/εξόντωσης στη Λιβύη, πραγματοποιούν ήδη αυτό τον εφιάλτη. ενώ η παγκόσμια σιωπή που τα συνοδεύει χρησιμοποιεί την ίδια με τότε δικαιολογία της ανθρωπότητας: δεν γνωρίζω, δεν θέλω να γνωρίζω.
Η ελληνική κυβέρνηση επιδεικνύοντας τον «ανθρωπισμό» της φτιάχνει 5 καινούρια, κλειστά κέντρα κράτησης/φυλακές για όσους - τους περισσότερους- δεν ταιριάζουν στο προφίλ του πρόσφυγα που έχει αποφασίσει η Ε.Ε., παζαρεύει με το τουρκικό κράτος την απέλαση χιλιάδων προσφύγων/μεταναστών για να φυλακιστούν στα τούρκικα «δημοκρατικά» στρατόπεδα, στέλνει τα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ να επαναπροωθούν τις πλαστικές βάρκες των περισσευούμενων στις τουρκικές ακτές και βέβαια διατηρεί τον φράχτη του Έβρου που οφείλεται για τους χιλιάδες πνιγμούς στο Αιγαίο.
Να μην επιτρέψουμε την κτηνωδία, να αγωνιστούμε για την ελεύθερη και ασφαλή μετακίνηση, την αξιοπρεπή διαμονή και σίτιση, την παροχή πλήρων δικαιωμάτων σε όλες και όλους τους πρόσφυγες/μετανάστες.
Να τελειώνουμε με την πατριαρχία και τον καπιταλισμό.
Σύνορα ανοιχτά για όλους.
Αλληλεγγύη στο μαχόμενο κουρδικό λαό.
«Μικρόπολις» Κοινωνικός χώρος για την ελευθερία
(Βενιζέλου και Βασ. Ηρακλείου 18, Θεσσαλονίκη)